"Ευλογημένος ο ερχόμενος"

Είσοδος εις Ιερουσαλήμ

  «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

 Πεντέμισι αιώνες πριν, από την Είσοδο του   Χριστού μας στην Ιερουσαλήμ, ο προφήτης   Ζαχαρίας[1], είχε προφητεύσει αυτό το   γεγονός, λέγων: «Μη φοβού, θύγατερ Σιών,   ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί   πώλου όνου» (Ιωάννου ιβ΄,15).

 Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη ράχη της μητέρας γαϊδουρίτσας (της όνου), αλλά προτίμησε το μικρό πουλάρι της, στο οποίο πιθανόν δεν είχε ανεβεί κανείς, έως τότε; Γιατί ο Χριστός μας, ήθελε να δείξει προφητικά την πορεία της Βασιλείας Του.  Η μητέρα του πώλου, αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ελληνιστικό (ειδωλολατρικό) κόσμο, που θα δεχόταν στο μέλλον, τον Ιησού Χριστό ως Κύριον και Θεόν του. 

Οι Εβραίοι αρνήθηκαν τον Χριστό, ενώ οι Ελληνιστές ειδωλολάτρες, τον δέχθηκαν.  Αυτή την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και η ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή. «Οι περισσότεροι από τους ελληνόφωνους ειδωλολάτρες, εκείνης της εποχής, μέχρι και σήμερα, θα γίνουν φορείς του Χριστού, (υποζύγια πίστεως) ανά τους αιώνες και θα εισέλθουν στη «Βασιλεία Του», «την άνω Ιερουσαλήμ».

 Κατ’ αρχάς, οι μαθητές Του Χριστού, καταλάβαιναν πολύ λίγα απ’ όλα αυτά, που έλεγε ή έπραττε ή επέτρεπε να συμβαίνουν ο Διδάσκαλός τους. Όταν όμως,  το Άγιον Πνεύμα του Θεού,  «τους φώτισε το νου»[2], την αγία ημέρα της Πεντηκοστής, τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλα αυτά που είχαν συμβεί.

Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, την Αγία αυτή Κυριακή, που ονομάζουμε «Κυριακή των Βαΐων», έσπευσαν να προϋπαντήσουν τον Κύριο της Δόξης, να δοξάσουν τον «Υιό του Δαυίδ». Όλοι, εκείνοι που βγήκαν στους δρόμους, σείοντας τα «Βάϊα των Φοινίκων», αποτελούσαν δύο ομάδες ανθρώπων: α)  Ήταν εκείνοι που είχαν δει με τα μάτια τους το θαύμα της «ανάστασης του Λαζάρου» στη Βηθανία και ομολογούσαν[3] την θεότητα του Χριστού και β) Ήσαν εκείνοι που είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ, να προσκυνήσουν στον Ναό, να επισκεφτούν συγγενείς των στην πόλη, αλλά και για να πουλήσουν ή να αγοράσουν πράγματα… οι λεγόμενοι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» και είχαν πληροφορηθεί από τους πρώτους, το θαύμα της νεκρανάστασης του αγίου Λαζάρου.

 Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος· οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Βλέπετε, πάντοτε… οι απλοί άνθρωποι ακολουθούν τον Θεό, είτε βλέπουν το θαύμα είτε ακούν για το θαύμα αλλά πιστεύουν στη Δύναμη του «Θαυματουργού».

Και ιδού, μπροστά τους ερχόταν από το Όρος των Ελαιών, πάνω στο αγνό γαϊδουράκι ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής, Εκείνος που με τη φωνή Του κάλεσε από τα σκοτάδια του Άδη, τον νεκρό Λάζαρο και τον έφερε στη ζωή, τον ανέστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου!

Όλος εκείνος ο όχλος που επευφημούσε ως Μεσσία και Λυτρωτή τον Χριστό, είχε ολοκληρωτικά στρέψει το βλέμμα του, στον Ερχόμενο «επί πώλου όνου». Είχε «γυρίσει την πλάτη» στους Φαρισαίους, στους ιερείς και σ’ εκείνους που έμεναν προσηλωμένοι στην καθημερινότητα της κοινωνικής ζωής στην πόλη Ιερουσαλήμ!

Όλοι, είχαν στρέψει τα νώτα τους κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ερχόταν ο Θαυματουργός, ο Μεσσίας.

Τι αξία είχε πλέον η καθημερινή ζωή;  Ποια αγαθά μπορούσαν να συγκριθούν με τη δωρεά της ζωής, που έκαμε ο Χριστός στον Λάζαρο; Ποιος άρχοντας, ποιος βασιλιάς, ποιος πλούσιος και τρανός, μπορούσε να συγκριθεί με τον Υιό του Δαυίδ;  Οι διψασμένες ψυχές του λαού, αναζητούσαν ένα φως στο σκοτάδι της άχαρης ζωής τους, ποθούσαν να δουν με τα μάτια τους, τον Υιό του Θεού, τον αναμενόμενο, τον Μεσσία!  

 * * *

Η ψυχή μου, πάντα αναζητούσε τον Νικητή του κόσμου, της ανομίας και του θανάτου, πρόβλημα που η οικουμένη ολόκληρη, δεν μπόρεσε ποτέ να λύσει, όσο κι αν το προσπάθησε από μόνη της.

Αυτή η εορταστική εικόνα της χαράς, που εκδήλωσε εκείνος ο λαός της Ιερουσαλήμ, την Κυριακή «προ του Πάσχα», με τις δοξαστικές επευφημίες, τις δυνατές ιαχές πίστεως και χαράς… μου θυμίζουν τόσες και τόσες χαμένες ευκαιρίες, που είχα στη ζωή μου, για να στρέψω το βλέμμα μου στον Ουρανό… περιφρονώντας τις ψευδαισθήσεις και τις ματαιότητες αυτού του κόσμου και να στρέψω το νου μου, στον «επί πώλου όνου» Ελθόντα Ιησού! 

Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι Ταπεινός στην ισχύ Του και Ισχυρός στην ταπείνωσή Του.  Σε Αυτόν, πρέπει δόξα και ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων.

π. Νικόλαος

---

[1] Η προφητική του δράση, προφανώς άρχισε στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου, βασιλιά της Περσίας, το 520 π. Χ.

[2] Κατά Λουκάν κδ’,45.

[3] «Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν όσα είχαν δει» Ιωάν. ιβ’,17-18.

 

Share:

Read More

«Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ' ἡμῶν γενοῦ·»

Ο ύμνος «Κύριε των δυνάμεων», είναι ένας ύμνος που έφτασε μέχρι την εποχή μας, από τους πρώτους αιώνες της εμφάνισης της Εκκλησίας μας. Ψάλλεται κατά το Μέγα Απόδειπνο, από Δευτέρα ως Πέμπτη, όλων των εβδομάδων της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, δηλαδή την περίοδο που διανύουμε αυτό τον καιρό.

«Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ' ἡμῶν γενοῦ· 

ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθόν, 

ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν,

Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς.»[i]

Η προσευχή αυτή απευθύνεται προς τον Κύριο μας, που κυριαρχεί επάνω στις ορατές και αόρατες δυνάμεις. Με αυτό τον ύμνο, ομολογούμε την πίστη μας στην ύπαρξή Του, ψάλλοντας: 

«Εσύ Κύριε, που είσαι ο βασιλιάς του αόρατου κόσμου των Αγγέλων,

«Εσύ Κύριε, που εξουσιάζεις και τον ορατό Κόσμο του Σύμπαντος, που αποτελείται από αμέτρητα ουράνια σώματα, όπως ο  Ήλιος, η Σελήνη, οι Πλανήτες, οι Γαλαξίες με τα άπειρα άστρα τους…  «μεθ᾽ ημών γενού», έλα μαζί μας και βοήθησέ μας. 

«Εσύ Κύριε, είσαι ο «Κύριος των δυνάμεων» που δημιούργησε τη Γη και όλα τα επίγεια όντα, που καθένα έχει μέσα τη δύναμη Σου. 

«Εσύ, την κρατάς με τον ισχυρό βραχίονά σου. Εσύ, είσαι «ο επιβλέπων επί την γήν και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται» (Ψαλμ.103,32). 

«Εσύ, «κρέμασες» τη Γη μας, πάνω στο άπειρο και τρέχει ιλιγγιωδώς και συμπληρώνει ένα κύκλο γύρω απ᾽ τον ήλιο σε 365 ημέρες, μετρώντας  χρόνια, μήνες, ημέρες και εποχές. 

«Εσύ εξουσιάζεις, πάνω σε όλα τα πλάσματα της Γης, του πολύτιμου αυτού διαμαντιού, που μας χάρισες για κατοικία... «μεθ᾽ ημών γενού», έλα μαζί μας και βοήθησέ μας. 

Αυτό είναι το νόημα του αγγελικού Ύμνου «Κύριε των δυνάμεων…», που έφτασε σε μας, από τα βάθη των αιώνων!

Όμως, ο κόσμος σήμερα, έχει παραμερίσει τον Θεό, δεν έχει έννοια Θεού, έχει απομακρυνθεί από τον Θεό, εμπαίζει την πίστη στον Θεό, πολεμά τον παντοδύναμο Θεό, αλλ’ έρχεται ώρα που θα κλάψει πικρά για την αποστασία αυτή. Εύχομαι, να μην είναι αργά!

Σήμερα, «Δύναμη» έχει το Χρήμα, η Εξουσία, η Τηλεόραση, τα ΜΜΕ, οι Δυνάμεις Ασφαλείας, τα Όπλα, ο Στρατός, τα ισχυρά Κράτη, οι Τράπεζες, οι Μαφίες όλων των ειδών, οι Ηγέτες των Θρησκειών, οι Άνομοι, οι Σατανιστές…  μα μπροστά στη Δύναμη του Θεού, οι «δυνάμεις» αυτές είναι χάρτινοι πύργοι, πήλινοι γίγαντες, παιχνιδάκια.  Έρχεται το τέλος τους, μαζί και το τέλος της Αποστασίας!

Για σκεφθείτε για λίγο και αναρωτηθείτε: «Που είναι οι Βασιλείς των εθνών, οι Αυτοκράτορες των μεγάλων Κρατών, Ρωμαίοι, Πέρσες, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Ίνκας, Αιγύπτιοι, Βυζαντινοί, Ρώσοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιάπωνες, Κινέζοι, άλλοι κατακτητές Μογγόλοι, Βίκινγκς, Ούννοι, Σαρακηνοί, ακόμη και Βασίλεια με κατακτήσεις των Άγγλων, των Ισπανών, των Πορτογάλων ;   Πώς κατέληξαν όλοι οι δήθεν «δυνατοί», Ναπολέων,  Χίτλερ, Λένιν, Στάλιν, Σαντάμ, και πολλοί άλλοι;   … Έσβησαν.

Έτσι και οι «δυνάμεις» αυτές, που εξουσιάζουν σήμερα την Ανθρωπότητα.

 

Κύριος των δυνάμεων» είναι ο Χριστός. Όταν κατέβηκε στη γη και φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα, έδειξε ότι είναι «δυνατός εν έργω και λόγω»[ii], ο λόγος του γινόταν έργο.  

Είπε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα «Σιώπα, πεφίμωσο»[iii], και έγινε γαλήνη.  

Διέταξε να φύγει το δαιμόνιο, και έφυγε.[iv] 

Είπε στον παράλυτο «Σήκω επάνω», και σηκώθηκε.[v]

Είπε στο λεπρό «καθαρίσθητι» και έγιανε.[vi]

Είπε στην άκαρπη συκιά να ξεραθεί, «και εξηράνθη παραχρήμα».[vii]

Πήγε στα μνήματα και είπε: «Λάζαρε, δεύρο έξω»[viii] και ο νεκρός Λάζαρος, αναστήθηκε!

 

Ο Χριστός, είναι πραγματικά «Ο Κύριος των δυνάμεων».  Και όχι μόνο Αυτός, είναι Ο Δυνατός, αλλά και σε κάθε πιστό του παιδί, δίνει δύναμη να νικά το κακό και λέει: «Σας δίνω τη δύναμη, να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς, να βγάζετε δαιμόνια… και ουδέν υμάς ου μη αδικήση».[ix]   Στον Ιησού Χριστό, που είναι «Ο Κύριος των δυνάμεων», σ' Αυτόν κατέφυγαν  γενεές αγνών ανθρώπων και σώθηκαν!

Ας καταφύγουμε, παιδιά μου, στον Κύριο και Αρχηγό της ζωής μας, κι εμείς οι αμαρτωλοί, όπως οι ναυαγοί που παλεύουν με τα κύματα, όπως οι άρρωστοι που δεν έχουν ελπίδα σε φάρμακα και γιατρούς, όπως τα απροστάτευτα ορφανά, όπως οι φτωχός που πεινούν… κι ας ψάλλουμε με περίσσια πίστη και γνήσια ταπείνωση:  «Κύριε των δυνάμεων», που εξουσιάζεις τις ζωές και τις ψυχές των Ανθρώπων, «μεθ᾽ ημών γενού…».

 

π. Νικόλαος

 

---

[i]     Ύμνος του Τριωδίου, από την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου.

[ii]   Λουκά. 24,19

[iii]   Μάρκου. 4,39

[iv]   Λουκά. 4,35

[v]   Ματθαίου. 9,6

[vi]   Ματθαίου. 8,3. Μάρκου 1,41. Λουκά. 5,13

[vii]  Ματθαίου. 21,19

[viii]  Ιωάννου. 11,43

[ix]  Λουκά. 10,20

 

 

Share:

Read More