Η Χαρά της Κοιμήσεως

  Η Χαρά της Κοιμήσεως

Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, τιμούμε και μεγαλύνομε, «την υψηλοτέραν των ουρανών» Παναγία Μητέρα μας, τη «Δέσποιναν του κόσμου», κατά την εορτή της Κοιμήσεώς της.   Το λίκνο του θανάτου, που βαστά το ζωηφόρο σώμα της Παναγίας, μετατρέπεται σε βωμό χαράς, η σύναξη των Αποστόλων σε εορτή και ημέρα ευγνωμοσύνης, διότι Εκείνη είναι «η δύναμις των αβοηθήτων και η ελπίς των απελπισμένων». Ιδιαιτέρως τώρα, που  με τον θάνατό της «κατέλιπε τον κόσμον» μεν, αλλ΄ όχι τον άνθρωπο καθότι παραμένει δίπλα μας, προστρέχει «στις συμφορές του βίου» μας, αλλά κυρίως δέεται, από την ουράνια κατοικία της «υπέρ ημών των αμαρτωλών», με ακόμη μεγαλύτερη παρρησία προς τον Υιό της και Κύριό μας, Ιησού Χριστό.

Αυτή η βεβαιότητα, μας δίνει κουράγιο στον αγώνα και δύναμη στις μάχες της σκληρής καθημερινότητας. Είναι αδύνατον να απαριθμήσει κανείς «τα μεγαλεία των υπέρ νούν θαυμάτων» της Παναγίας μας, «των τετελεσμένων διηνεκώς», σε όσους επικαλούνται το άγιο Όνομά  της.  Αυτός είναι ο λόγος, που οι πιστοί όπως και όλη η φύση, συμμετέχουν με χαρά και αγαλλίαση στην εορτή της Παναγίας. Είναι φανερό πως τα συναισθήματά μας, (η αγαλλίαση , η χαρά και η εορταστική διάθεση), δεν συνδέονται αποκλειστικά και μόνο, με τη δική της θεία Κοίμηση, όσο με την δική μας ελπίδα Σωτηρίας.

Πολύ σωστά, λοιπόν, η Κοίμηση της Θεοτόκου, ονομάστηκε «Πάσχα του καλοκαιριού», αφού ο θάνατος αυτός (η κοίμηση) στολίστηκε με την ανυπέρβλητη δόξα του Υιού της και Θεού που καλεί όλους τους πιστούς να χαρούν στην εορτή της σωτηρίας, «πεποικιλμένη (στολισμένη) τη θεία δόξη, πάντας συνηγάγετο, προς ευφροσύνην τους πιστούς.» (Ειρμός α’ ωδής του Κανόνος του Κοσμά του Μελωδού).

Μάλιστα, όσο περισσότερο, εμβαθύνει κάποιος στη μελέτη του γεγονότος της Κοιμήσεως, τόσο διαπιστώνει ότι το συναίσθημα της χαράς είναι κυρίαρχο. Εξ άλλου, σε όλες τις κοιμήσεις των Αγίων μας δεν θρηνούμε, αλλά εορτάζουμε, πανηγυρίζουμε, πόσο μάλλον στην Κοίμηση της Παναγίας μας. Νοιώθουμε μια πικραμένη χαρά πίστεως, όπως γράφει θαυμάσια, ο Φώτης Κόντογλου.

Ας αναφωνήσουμε λοιπόν, ύμνους δοξολογίας και εμείς, μαζί με τους αγγέλους του Θεού και τους Αγίους, και ας παρακαλέσουμε, με την σειρά μας, την «εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, την αμετάθετον ελπίδα» μας, να μεσιτεύει πάντοτε στον Υιό της και Θεό μας να χαρίσει και σε εμάς, το διαβατήριο της αιωνίου ζωής!

Share: