Ζούμε δυστυχώς σε αλλοπρόσαλλους καιρούς. Μια ματιά γύρω μας και εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως ζούμε μέσα σε σωρούς δύσοσμης κοπριάς. Διεθνής Πολιτική, Οικονομικοί Παράγοντες, Εξοπλισμοί, Συμμαχίες, Δημοσιογραφία και άλλοι παρεμφερείς χώροι, «όζουν οσμή κόπρου». Κι αν στις σύγχρονες κοινωνίες, αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει, στον θεοδώρητο χώρο της Εκκλησίας, όμως, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.
Παρ’ όλα αυτά, ο ανθρώπινος παράγοντας, αφήνει κι εδώ, τα ανίερα αποτυπώματά του, βρωμίζοντας με προσωπικές αδυναμίες και ευτελή ελαττώματα ακόμη κι αυτόν τον ιερό χώρο. Είναι πλέον, εύκολη η παρέκκλιση από την Ιερά Παράδοση. Η ανεκτικότητα στις συνήθειες και το πνεύμα του «Κόσμου», οδηγούν, την Διοίκηση της Εκκλησίας, κατευθείαν στην πτώση. Η ανίερη «συμμαχία» με τις πολιτικές, οικονομικές και άλλες «σκοτεινές δυνάμεις», αλλοιώνουν το περιεχόμενό της, που είναι η Αλήθεια του Ευαγγελίου. Και τέλος (αν υπάρχει τέλος στην κατρακύλα), ο εναγκαλισμός της με τον Οικουμενισμό (στοιχείο της Παγκοσμιοποίησης), την αναγκάζει σε δογματικές εκπτώσεις, που αποδομούν το φρόνημά της!
Στο «Πηδάλιο» της Εκκλησίας, αναφέρεται ότι ὁ ιεράρχης μιας εκκλησιαστικής Επαρχίας, καλείται «Μητροπολίτης», λέξη που προέρχεται από τις λέξεις Μητέρα + Πόλις. Διότι, οφείλει, να «τρέφει» το ποίμνιό του, με πνευματικές διδαχές και την αγία ζωή του και να φροντίζει για τούς πτωχούς, σαν φιλόστοργη Μητέρα.
Ακόμη, ο ιεράρχης, αποκαλείται «Επίσκοπος». Δηλαδή, πρέπει να είναι: Αυτός πού φυλάει σκοπιά. Επί + σκοπός = Αυτός που ορίζεται να βρίσκεται συνέχεια πάνω στη σκοπιά.
Ο Επίσκοπος πρέπει να «προβάλει την ύπαρξή του», μπροστά στον κίνδυνο που διατρέχει το ποίμνιό του. Τους προβληματισμούς του ποιμνίου του, να τους κάνει δικούς του. Να κατανοεί και να νοιώθει τον πόνο των ανθρώπων όπως ένας πατέρας πού συμπάσχει στις δοκιμασίες του παιδιού του.
Αυτός είναι ὁ ρόλος του! Όχι να αδιαφορεί. Ούτε να αποζητά και να επαναπαύεται στις τιμές, τις φιλοφρονήσεις και τις υποκλίσεις, ούτε να είναι ψυχρός διοικητής, διότι αυτά όλα προσιδιάζουν σε κοσμικούς άρχοντες.
Αλλά τί να πούμε, για ό,τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή των «επισκόπων» σήμερα; Μόνο λύπη και αγανάκτηση νοιώθει κανείς, όταν διαπιστώνει το βαθμό «τύφου» (αλαζονείας, εγωισμού) που προσβάλει πολλών συγχρόνων ιεραρχών!
Ούτε «Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων» του Ιατρικού Συλλόγου, να ήταν, δεν θα παρουσίαζε με τόση βεβαιότητα (για να πεισθεί και ο τελευταίος Έλληνας) περί της αποτελεσματικότητας των ενέσιμων υγρών της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αλλά, αυτή η ομάδα των ρασοφόρων, δεν είναι Ιεραρχία! Η Ιεραρχία της Εκκλησίας, δεν θα παραμέριζε τον παράγοντα «ΧΡΙΣΤΟΣ - ΘΑΥΜΑ», δηλαδή την δύναμη της Θείας Χάριτος, που δύναται να θεραπεύει τον άνθρωπο χωρίς φάρμακα και να ανασταίνει ακόμη και τους νεκρούς!
Οι ορθόδοξοι επίσκοποι είναι διάκονοι Ιησού Χριστού και όχι της οποιαδήποτε Κυβέρνησης και κοσμικής Εξουσίας!
«Η εκκλησία, δεν πρέπει να ασχολείται με εμβόλια, φάρμακα, κ.λπ., αλλά να αγωνίζεται και εναποθέτει τον ασθενή στην αγκαλιά του Χριστού, ενδυναμώνει στην ψυχή την πίστη προς αυτόν, ως ιατρό ψυχής και σώματος. Άγιοι συνοδικοί, γίνεστε συνεργοί σατανικών παραγόντων» (π. Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος).
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν αυθεντίες! Μόνον Ο Ιησούς Χριστός, κατέχει το αλάθητο, το διαχρονικό κύρος και την αλήθεια! Οι άνθρωποι, πολλές φορές σφάλλουν και πλανούν πλανώμενοι!
π. Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.