«… τώρα πια, δεν είσαι ο ίδιος!»

Κάποιες φορές, σ’εκείνες τις σκληρές ώρες της περισυλλογής, τις πιο μοναχικές δηλαδή, προβάλλουν απρόσκλητες οι αναμνήσεις, που έμεναν κρυμμένες στη λήθη του χρόνου και μοιάζουν με αδέκαστους κριτές, που επισύρουν «καταδίκες», που κάποιες απ’αυτές είναι ισόβιες.

Έρχονται εμπρός μας, τα λάθη που κάναμε, τα ανεκπλήρωτα οράματά μας, οι χαμένες ευκαιρίες που μας δόθηκαν, οι προδοσίες που νοιώσαμε, οι μικρότητες που μας μάραναν, τα ψέματα που είπαμε για να αποφύγουμε τις συνέπειες, κι όσα «ξεστομίσαμε» και δεν είπαμε, μια «συγνώμη» γιατί δεν θέλαμε να την ζητήσουμε, αλλά κι όταν το θελήσαμε, δεν υπήρχε καν ο λόγος, να την ζητήσουμε!

Έρχονται εμπρός μας, όλες οι γεμάτες από ευκαιρίες στιγμές, που νομίζαμε, πως θα ξανάρθουν πάλιν αύριο και δεν ήρθαν ποτέ, γιατί απλά… πέρασαν και δεν είναι πια στη ζωή μας, δεν είναι καν μαζί μας.   Κάθε βράδυ που πλαγιάζουμε, δεν είμαστε οι ίδιοι. 

Τίποτε δεν είναι ίδιο, όλα είναι διαφορετικά από χθες!   Και πάλιν αύριο, την επόμενη μέρα, θα είμαστε «άλλοι», εμείς μεν, στο ίδιο μέρος, στον ίδιο τόπο, αλλά πιο διαφορετικοί, πιο «άλλοι» από τον σημερινό εαυτό μας!

Όσες φορές, ζούμε αυτή την «επίσκεψη» των αναμνήσεων, σαν σύννεφα περνούν, τα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε όπως, ένα ταξίδι, έναν περίπατο στην παραλία, μιαν επίσκεψη σε έναν άρρωστο, μια μισοτελειωμένη προσευχή.  

Πόσο με θλίβει η διαπίστωση, πως αναβάλλοντας τα όλα εκείνα που μπορούσα να πράξω για μιαν άλλη, μιαν επόμενη φορά, αυτή η δεύτερη με πρόδωσε και δεν ήρθε ποτέ!

Αλλ’ έρχονται κι εκείνες οι μνήμες, των απλών λόγων της καρδιάς μας, που δεν είπαμε από συστολή ή εγωισμό και δεν ξεστομίσαμε ποτέ, γιατί θεωρήσαμε ότι, δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή ή γιατί πιστέψαμε πως οι άλλοι, δεν είχαν την ανάγκη να τ’ακούσουν!  Τί πλάνη, Θεέ μου!   Ίσως η μεγαλύτερη, γιατί δεν είπαμε ένα «σ’αγαπώ», ένα «πόσο καλός είσαι», ή ένα «μπράβο σου», τότε που έπρεπε, γιατί σκεφθήκαμε: «δεν είναι η κατάλληλη ώρα»!  Τώρα όμως, μετά από χρόνια, μείναμε με την ανάμνηση και μια στραγγαλισμένη αγάπη, μέσα μας!

Και διαβαίνοντας ο χρόνος και η ζωή μας παράλληλα, έρχεται η αλήθεια να μας φωνάξει: «… τώρα πια, δεν είσαι ο ίδιος!»  Και δυστυχώς, ο λόγος της, αφορά όλους μας, γιατί όλοι μας, κάναμε το ίδιο λάθος… «νομίσαμε πως, υπάρχει χρόνος για όλα, για μια επανόρθωση, για ένα χαμόγελο, για λίγη αγάπη, για μια ευγενική πράξη, για μια συγνώμη, για μια γνήσια μετάνοια, για μια «επιστροφή»…  πιστεύοντας πως «αύριο, θα έχουμε χρόνο».

Όχι, αυτό είναι λάθος, γιατί αν αύριο δεν «φύγουμε» από τη ζωή, σίγουρα θα φύγει… ο χρόνος!

π.Νικόλαος

Share: