Θαύμα του Αγίου Παντελεήμονα σε γιατρό!

«Τι είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρε το από δω και τράβα σπίτι σου» με αυτά τα λόγια ο ασεβής γιατρός έδιωξε τον πιστό ιερέα που έφερε στην άρρωστη πρεσβυτέρα ένα τμήμα του ιερού λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονα. Μετανιωμένος, όμως, επέστρεψε στον ιερέα για να απολογηθεί.

Η πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη. Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λιποθυμά μόλις το ακούει, ο ίδιος τα χάνει. «Άκου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στα χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.
Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ο πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γάζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρεσβυτέρας, το χέρι του ‘Αγίου καί γονατιστός προσεύχεται.
Εκείνη την ώρα μπαίνει ο χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τις φωνές.

"Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου;  Πάρε το από δω και τράβα σπίτι σου".
Ζαλισμένος ο καημένος, μαζεύει γρήγορα τ’ αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσοκόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζητά επειγόντως ή γυναίκα του.

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπίτι του ιερέα και με έκπληξη ο παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ο γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ο γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ’ αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στο αυτί του. Αποσβολώθηκε ο παπάς.

Πάτερ μου, του λέει ο γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ’ έδιωξα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπαθε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ διάβασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.
-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελατέ στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.

Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δούμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.
-Παππούλη πώς να σ’ ευχαριστήσουμε;
-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον "Άγιο".

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του ‘Αγίου.
Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από είκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παιδιά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια o πατήρ Ευάγγελος. O γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: «Εμείς παπά μου πρέπει να τα κάψουμε τα βιβλία μας».

Από το βιβλίο «Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή του π. Ευαγγέλου Χαλκίδη εφημέριου Αγ. Βασιλείου Λαγκαδά», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Share:

Read More

Γιατί η Πίστη, είναι τόσο "Επικίνδυνη";

Ο σύγχρονος κόσμος, αυτός όπου ζούμε, φτιάχθηκε πάνω στις αρχές της αποδοχής του συνανθρώπου μας, στην ανοχή για ό,τι το διαφορετικό και στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Δυστυχώς όμως, όπως διαπιστώνεται, όλα αυτά που έγιναν πανανθρώπινη «σημαία» και σκοπός για την πρόοδο, μας οδήγησαν εν τέλει, στην επιβολή του διαφορετικού που τυχαίνει να είναι και ανήθικο, στην υποχρεωτική ανεκτικότητα απέναντι στη προσωπική ζωή του άλλου κι ας είναι έκνομη και εγκληματική η όλη του συμπεριφορά, όπως επίσης και στην αναπόφευκτη υποδούλωσή μας στην τεχνολογία και τα «αγαθά» της που μας οδηγούν ολοένα στην εξουθένωση.

Αυτή η στροφή στην πορεία του πολιτιστικού γίγνεσθαι της ανθρωπότητας, άρχισε να εξελίσσεται στα τέλη του Μεσαίωνα στην ευρωπαϊκή Δύση και εφαρμόζεται πλέον πριν τους 2 Παγκόσμιους Πολέμους, όπου με τις καταστρεπτικές συνέπειές τους και κυρίως με τις ηθικά διαλυμένες κοινωνίες, τα κατεστραμμένα οικονομικά Κράτη και τον όλεθρο στη ζωή των ανθρώπων, ήταν πολύ εύκολο να φυτρώσουν οι νέες σχετικά ιδέες, όπως η Αλληλεγγύη και οι Ειρηνιστικές ιδεοληψίες, που καλλιέργησε έως σήμερα η Νέα τάξη Πραγμάτων.

Η πραγματικότητα όμως, είναι άλλη, αυτή που διαβάζουμε στον τύπο, που βλέπουμε στις ειδήσεις μέσω των τηλεοπτικών καναλιών, που ανακαλύπτουμε μέσα στο αχανές Διαδίκτυο (αν και έτσι, ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε την πεποίθηση πως μαθαίνουμε ολόκληρη την αλήθεια των πραγμάτων).

Αυτός ο κόσμος, όπως τελικά φτιάχθηκε, είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας. Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται η Βεβαιότητα της Πίστεως στον Ιησού Χριστό, που είναι η Ειρήνη του Κόσμου, το Φως της αληθινής Γνώσεως που βρίσκεται πέρα από τα τρικ της σύγχρονης τεχνολογίας και η Ελπίδα της Αιωνιότητας για μας, που ζούμε «εν Χριστώ»!

Βέβαια, για την εποχή μας και τις κοσμικές συνθήκες, αυτή η Βεβαιότητα της Πίστεώς μας στον Ιησού Χριστό, ως Υιό του Θεού, εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων, αποτελεί οπισθοδρόμηση, θεωρείται αμάθεια, μοιάζει σε πολλούς φονταμενταλισμός, Μεσαίωνας!

Δεν μπορεί να διανοηθεί η σύγχρονη κοινωνία μας, που ζυμώθηκε με υλιστικές πεποιθήσεις και με νιτσεϊκές ιδεοληψίες περί Υπερανθρώπου, και υιοθέτησε τη θεωρεία της Σχετικότητας και κρίνει τα πάντα με το μέτρο της σχετικότητας, ότι μπορούν κάποιοι (Χριστιανοί) να ζουν με την Βεβαιότητα της Πίστεως στον Ιησού Χριστό και την Μέλλουσα Ανάστασή τους στην Αιωνιότητα του Θεού! Η Κοινωνία μας, είναι αρνητική, φιλύποπτη, έως και εχθρική απέναντι στη δική μας «Βεβαιότητα της Πίστεως» στον Ιησού και αποφεύγει κάθε αναφορά στη Δύναμη των Πιστών, που ακολουθούν το Ευαγγέλιό Του!

Το να ομολογούμε την Πίστη μας στον Ιησού Χριστό, είναι πράξη φανατισμού, σήμερα. Υπάρχει η νοοτροπία στις σύγχρονες δυτικόστροφες Κοινωνίες, όπου επικρατεί η αντίληψη, ότι: "Αφού σχεδόν όλα, εξηγούνται με τις προόδους της επιστήμης, που θεωρεί, ότι «Ε=m2» (Η Ενέργεια Ε ισούται με την μάζα m2 στο τετράγωνο) δηλαδή «Όλα είναι Ενέργεια»... τότε, μόνο η λογική και η επιστημονική έρευνα (το πείραμα), θα μας δώσουν όλες τις απαντήσεις στα υπαρξιακά μας προβλήματα ή ερωτήματα»!

Γι αυτό, εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί, είμαστε στα μάτια του Κόσμου, "προκατειλημμένοι, φανατικοί, κοντόφθαλμοι, αδαείς, κολλημένοι, οπισθοδρομικοί, αναχρονιστές και επικίνδυνοι"!

Η Επιστήμη, ο Ανθρωπισμός, η Ανεκτικότητα, οι σύγχρονες κοινωνικές και ηθικές αντιλήψεις, βοηθούν λένε οι κοινωνιστές, στο να απαλλαγεί ο Άνθρωπος, από την «τυραννία» του Θεού, της Αυθεντίας Του και της Ηθικής!

Όχι, ο Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν είναι οπισθοδρομικός, πνευματικά αναιμικός, αναχρονιστής ή φανατικός... γιατί, δεν είναι δούλος κανενός, δεν εξουσιάζεται, δεν συμμαχεί, δεν φιμώνεται, δεν υπακούει, σε... Κανέναν, παρά μόνον στον Παντοκράτορα Κύριο!

Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε πειράματα. Δεν θέλουμε να μπω στην διαδικασία αναζήτησης άλλων «αληθειών». Η Ορθοδοξία δεν είναι ελλιπής Θρησκεία, είναι η μοναδική Αλήθεια. Δεν χρειάζεται καμία συμπλήρωση ή διόρθωση! Η ορθοδοξία είναι η μοναδική αναφορά μας.  Όταν λέμε «Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι», δεν δηλώνουμε απλά ότι «Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι», προσπαθούμε να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι! 

Δεν είναι δεδομένο αυτό. Θέλει πάλη, προσπάθεια, προσευχή αγώνα! Ωστόσο δηλώνουμε Ορθόδοξοι, γιατί αυτό, είναι μια ιδιότητά, που μας δώρησε, μας χάρισε ο Θεός και πρέπει να διαφυλάξουμε αγωνιζόμενοι κάθε στιγμή της ζωής μας!

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι αυτό, δεν είναι θέμα Θρησκείας ή Ηθικής Τάξης, αλλά... θέμα Ύπαρξης και Ταυτότητας.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν άφησε κενά στην επίγειο ζωή Του, ώστε να μην καταλάβουμε το ότι: «Είναι ο Υιός του Θεού»! Μίλησε ξάστερα με αυτοσυνειδησία και απολυτότητα. Αυτοπροσδιορίστηκε λέγοντας: «ΕΓΩ ΕΙΜΙ». Ταυτίστηκε με το ΕΓΩ του ΘΕΟΥ την απόλυτη ΑΛΗΘΕΙΑ. Γι αυτό οδηγήθηκε στον Σταυρό, ως βλάσφημος.

Ο κόσμος τότε, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, δεν είναι ποτέ έτοιμος να δεχτεί την απολυτότητα, την Αλήθεια, το άπλετο Φως. Πάντα βολευόταν στο ημίφως των διανοουμένων (των «Σοφών»)που διάλυε σχετικά το σκοτάδι του. Έτσι και σήμερα, Βολεύεται με τα λαμπιόνια άλλων πηγών φωτός, της δόξας, της αμαρτία και του χρήματος.

Η τραγικότητα του σύγχρονου Ανθρώπου, βρίσκεται στο ότι: «έχει πλέον αποδεχθεί το ότι: «Όλα είναι σχετικά» και «όλα σχετίζονται με την προσωπική του ευημερία»!

Αν ζούσε ο Χριστός σήμερα και έλεγε: "Το Εγώ ειμί το Φως, η Ζωή, η Ανάσταση, η Οδός, η Αλήθεια, η Άμπελος η αληθινή, ο Υιός του Ανθρώπου πού κάθεται εκ δεξιών του Θεού... ή απευθυνόμενος σε εμάς τους ταπεινούς: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου, το άλας της γης " πώς θα τον υποδεχόταν η ανθρωπότητα με όλο αυτό το πνεύμα ηδονής στην κριτική θεώρηση και αμφισβήτηση; 

Θα έσχιζαν τα ιμάτια τους οι ισχυροί της Γης, όπως έκαμε ο Καϊάφας, λέγοντας, ότι: «εβλαστήμησεν τον Θεόν;» Θα του ετοίμαζε Σταυρό, στεφάνι, λόγχη και Γολγοθά γιατί είχε το «θράσος» της βεβαιότητας και της αυτοσυνειδησίας;

Πόσο κόντρα θα ήταν ο Χριστός, με τον σκληρό Κόσμο, της απόλυτης αβεβαιότητας;

Πόσο αντίθετος θα ήταν, με τον σημερινό Κόσμο πού δεν συγχωρεί την Πίστη σε Αυτόν;

Εννοώ, τον αλλοπρόσαλλο, φιλοπόλεμο Κόσμο πού λατρεύει την σχετικότητα;

Σίγουρα, ο Ιησούς, θα ήταν Ένας ακόμα φανατισμένος και τρελός, που θα έπρεπε να ανέβει στον σταυρό. Για τις σύγχρονες αυθεντίες, τους διανοούμενους και σοφιστές, δηλαδή τις Αυθεντίες του «Τίποτα», θα ήταν ένας Επικίνδυνος θρησκόληπτος.

Για τον σύγχρονο Κόσμο του «Τίποτα» ο Χριστός, είναι Ένας «Επικίνδυνος», Ένας «Ανατροπέας». Όλοι οι μεγάλοι, παντού πάνω στη γη, θα συμφωνούσαν: «Ο Ιησούς, είναι Επικίνδυνος Επαναστάτης και Στοιχείο Ανατρεπτικό.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο, από μία Πίστη πού ταυτίζεται με ένα Πρόσωπο, έναν αληθινό Θεό. Κι απ’ 'όλες τις θρησκείες μόνο η Ορθοδοξία,(η ορθή πίστη, ο ορθός δρόμος) έχει απόλυτη αναφορά σε ένα πρόσωπο: τον Ιησού Χριστόν τον Υιό του Θεού.
Για όλα αυτά η ορθοδοξία, ΗΤΑΝ,ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΙΝΑΙ, μια Πίστη σε διαρκή διωγμό και εξόντωση!

π.Νικόλαος

Share:

Read More

ZOYME... ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥME ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ...

Μία παλιά ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα... 

Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου... 

Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στην άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία. 

Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε: -Πού είναι τα έπιπλά σου...;  
Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μία ερώτηση: -Τα δικά σου που είναι...; 
-Μα εγώ δεν έχω, γιατί... είμαι περαστικός! 
-Κι εγώ... περαστικός είμαι!  

Οι περισσότεροι ζούμε, λες και θα μείνουμε για πάντα, εδώ στη ζωή. Ξεχάσαμε τον προορισμό μας, το “να μοιάσουμε στον Άγιο Θεό”, που μας έπλασε “κατ’ εικόνα Του”.  Λησμονήσαμε ότι ο προορισμός μας είναι το “καθ’ ομοίωσιν”  για τούτο δεν νοιώθουμε ευτυχισμένοι!  Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από την τιμή που έχουν και από το χρόνο που διαρκούν... αλλά, από την καλή πρόθεση και την ειλικρινή αγάπη, με την οποία γίνονται. Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές συγκίνησης, ανεξήγητα θαύματα, άγια πράγματα και άγιοι άνθρωποι.  

π. Νικόλαος 
 

Share:

Read More