Μία παλιά ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...
Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...
Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στην άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.
Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε: -Πού είναι τα έπιπλά σου...;
Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μία ερώτηση: -Τα δικά σου που είναι...;
-Μα εγώ δεν έχω, γιατί... είμαι περαστικός!
-Κι εγώ... περαστικός είμαι!
Οι περισσότεροι ζούμε, λες και θα μείνουμε για πάντα, εδώ στη ζωή. Ξεχάσαμε τον προορισμό μας, το “να μοιάσουμε στον Άγιο Θεό”, που μας έπλασε “κατ’ εικόνα Του”. Λησμονήσαμε ότι ο προορισμός μας είναι το “καθ’ ομοίωσιν” για τούτο δεν νοιώθουμε ευτυχισμένοι! Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από την τιμή που έχουν και από το χρόνο που διαρκούν... αλλά, από την καλή πρόθεση και την ειλικρινή αγάπη, με την οποία γίνονται. Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές συγκίνησης, ανεξήγητα θαύματα, άγια πράγματα και άγιοι άνθρωποι.
π. Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.