Ιωάννης Καποδίστριας

Ιωάννης Καποδίστριας

Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας

 

Ο γεννήτορας του πιο δημοκρατικού και προωθημένου συνταγματικά κράτους του καιρού του!

Τι σήμαινε ο Καποδίστριας για την επαναστατημένη Ελλάδα και τι τραγωδία υπήρξε η δολοφονία του για τον νεοσύστατο τόπο, αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι καλά.

Μια από τις διαπρεπέστερες πολιτικές και διπλωματικές μορφές της Ευρώπης του καιρού του και πνεύμα φωτισμένο, ο Καποδίστριας ενσάρκωσε με τις κυβερνητικές του αρετές σύσσωμη την αναγεννητική προσπάθεια εθνικής χειραφέτησης της πατρίδας μας.Μεγάλη προσωπικότητα στην ευρωπαϊκή διπλωματική σκακιέρα της εποχής, ο διαμεσολαβητής εκπρόσωπος του τσάρου πριν έρθει στην Ελλάδα άφησε το χνάρι του βαθιά και σε άλλη μια χώρα: την Ελβετία. Ο κύριος εμπνευστής της ελβετικής ουδετερότητας ήταν ταυτοχρόνως και ο άνθρωπος που κατάφερε να προσαρτήσει στην ελβετική συμπολιτεία τα καντόνια της Γενεύης και της Λωζάννης, νικώντας κατά κράτος τον τρομερό άρχοντα της ευρωπαϊκής διπλωματίας στη μεταναπολεόντεια εποχή, τον Μέτερνιχ.Στα δικά μας όμως, είναι γνωστό ότι η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους αρχίζει επίσημα όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας αποβιβάζεται στο Ναύπλιο και αποδέχεται την πρόταση να αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Κι έτσι από τα μεγαλοπρεπή σαλόνια των ευρωπαϊκών αυλών βρίσκεται ως διά μαγείας σε μια χώρα που παράδερνε σε χαοτική κατάσταση, έπειτα από την εξαντλητική επανάσταση: «Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας», διαμαρτύρεται στον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη αμέσως μετά τον ερχομό του.Το νεοελληνικό κράτος δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από την Υψηλή Πύλη και οι μεγάλες δυνάμεις δεν επιθυμούν την πλήρη ανεξαρτησία του. Ο νέος κυβερνήτης έχει πολυμέτωπο αγώνα να δώσει τόσο στον διπλωματικό όσο και τον στρατιωτικό στίβο, ώστε να δικαιώσει τις θυσίες και το αίμα των Ελλήνων.Στην προσπάθειά του να συγκροτήσει ένα κράτος από το μηδέν, δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό και προσωποπαγές ουσιαστικά σύστημα διακυβέρνησης, αναστέλλοντας το Σύνταγμα, καταργώντας την ελευθεροτυπία και διορίζοντας σε υψηλές θέσεις ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του (τα δύο αδέρφια του στην ουσία). Κανείς δεν τον κατηγορεί βέβαια για απολυταρχική διακυβέρνηση, καθώς μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα: ο Καποδίστριας θαυμάζεται όσο ελάχιστοι από τον λαό για τον πατριωτισμό και το μεταρρυθμιστικό του έργο.Εχθρούς είχε φυσικά και μάλιστα θανάσιμους, καθώς πολλών τα συμφέροντα απειλήθηκαν από τη πεφωτισμένη διοίκηση του κυβερνήτη: οι φιλελεύθεροι και οι τοπικοί άρχοντες (οι διαβόητοι προεστοί και κοτζαμπάσηδες) που διεκδικούσαν προνόμια και μερίδιο στην εξουσία δεν είδαν τον νεωτεριστή Καποδίστρια με καλό μάτι. «Απέκαμα!», λέει αυτός από την πολεμική που δέχεται, «αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ»…Κι έτσι οι Κουντουριώτες στην Ύδρα και οι Μαυρομιχαλαίοι στη Μάνη πρωτοστατούν στην αντίδραση εναντίον του, με τα ζοφερά γεγονότα να καταλήγουν στην ακραία πράξη της δολοφονίας του (27 Σεπτεμβρίου 1831 με το παλαιό ημερολόγιο), όταν ο Καποδίστριας πέφτει νεκρός από σφαίρα στο Ναύπλιο.Το τραγικό τέλος του Καποδίστρια βύθισε εκ νέου τη χώρα μας στο χάος και λίγα χρόνια αργότερα οδήγησε στην έλευση του Όθωνα και της «ελέω Θεού» βασιλείας. Και βέβαια δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν στη δολοφονία του μια κακοδαιμονία οι επιπτώσεις της οποίας φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας.Και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό: Ο φάκελος της δολοφονίας του Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει ανοίξει ποτέ. Ακόμα και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος ως απόρρητος, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς η πλειονότητα των απόρρητων αρχείων ανοίγουν έπειτα από 30 και πλέον χρόνια. Όχι όμως αυτός, κάνοντας ιστορικούς και αναλυτές να εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του είναι το λιγότερο συγκλονιστικές…

Πρώτα χρόνιαΟ Ιωάννης Καποδίστριας γεννιέται στις 10 Φεβρουαρίου 1776 στην Κέρκυρα ως το έκτο παιδί μιας οικογένειας αριστοκρατικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και πολιτικός και η μητέρα του καταγόταν από ευγενείς (ήταν εγγεγραμμένοι στο περίφημο Libro d’Oro).Ο μικρός Ιωάννης ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κέρκυρα, μαθαίνοντας λατινικά, ιταλικά και γαλλικά, και μεταβαίνει στη Βενετία, πριν μετακομίσει στην Πάντοβα για να σπουδάσει ιατρική στο περιώνυμο τότε πανεπιστήμιό της. Πέρα από την ιατρική, παρακολουθεί μαθήματα νομικών και φιλοσοφίας, ερχόμενος σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης που δονούσαν και την Ιταλία.Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα το 1797, σε ηλικία 21 ετών, αφήνει να φανεί το αλτρουιστικό του χαρακτήρα του ασκώντας το ιατρικό λειτούργημα αφιλοκερδώς. Ταυτοχρόνως, αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του λαού και δεν αργεί να διακριθεί στην τοπική κοινωνία, ιδρύοντας την «Εταιρία των Φίλων», έναν φιλολογικό σύλλογο με έντονη πνευματική και πολιτιστική δράση, αλλά και τον «Εθνικό Ιατρικό Σύλλογο», τον πρώτο ποτέ επιστημονικό φορέα στα ελληνικά χρονικά. Το 1799, μετά τη ρώσο-τουρκική παρέμβαση στα Επτάνησα, διορίστηκε διευθυντής στο οθωμανικό στρατιωτικό νοσοκομείο της Κέρκυρας…

Η εμπλοκή του στην Ιόνιο Πολιτεία

Το 1801 ξεκινά και επισήμως η ενεργή ανάμειξή του στα πολιτικά τεκταινόμενα των Ιονίων Νήσων. Διατελεί γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας και αυτοκρατορικός επίτροπος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που είχε πια τον έλεγχο των νησιών) και στέλνεται στην Κεφαλονιά για να εδραιώσει την τάξη στη μάχη των τοπικών κοτζαμπάσηδων για εξουσία. Τα καταφέρνει και με το παραπάνω.Ταυτοχρόνως, ως έφορος εκπαίδευσης της Ιονίου Πολιτείας ιδρύει 40 σχολεία και καταφέρνει να καθιερώσει την ελληνική ως επίσημη γλώσσα στα νησιά του Ιονίου. Επόμενος σταθμός το 1807, όταν η Ρωσία του αναθέτει την οχύρωση και άμυνα της Αγίας Μαύρας (Λευκάδας), την οποία απειλούσε ο Αλή Πασάς. Ο Καποδίστριας αποδεικνύει ότι πέρα από έξοχος διπλωμάτης και πολιτικός, διαθέτει και σπάνια οργανωτικά και στρατιωτικά χαρίσματα.Τώρα όμως είναι καιρός για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα…

Διπλωματική καριέρα

Ήταν τον Ιανουάριο του 1909 όταν ο Καποδίστριας, έχοντας ήδη τιμηθεί με τον ρωσικό τίτλο του Ιππότη Β' Τάξεως του Τάγματος της Αγίας Άννας, αποβιβάζεται στην Αγία Πετρούπολη έπειτα από πρόσκληση του επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για να αναλάβει διπλωματική θέση εκ μέρους του τσάρου.Εκεί είναι που θα γνωρίσει τη Ρωξάνδρα Στούρτζα, κυρία επί των τιμών της αυτοκράτειρας Ελισάβετ (συζύγου του τσάρου Αλεξάνδρου Α’), τη «μόνη γυναίκα που αγάπησα», όπως έλεγε ο Ιωάννης Καποδίστριας.Ο τσάρος του ανέθεσε διάφορες εμπιστευτικές αποστολές σε Βιέννη και Βουκουρέστι και όσο ο Καποδίστριας προωθούσε και με το παραπάνω τα ρωσικά συμφέροντα η επιρροή του στη ρωσική αυλή γιγαντωνόταν. Κορυφαία στιγμή της εποχής ήταν η εμπλοκή του στο ζήτημα της Ελβετίας, τόσο στη στρατιωτική επίλυση του ακανθώδους θέματος όσο και στη δημιουργία νέου Συντάγματος (το οποίο υπέγραψε προσωπικά).Αποτέλεσμα όλων αυτών, καθώς ο ρόλος του στην πολιτική της Ρωσίας επηρέασε τα σημαντικότερα γεγονότα της ευρωπαϊκής ηπείρου καθορίζοντας τις τύχες πολλών λαών, ήταν να διοριστεί το 1815 γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών (καθώς ο τσάρος κράτησε προσωπικά τον ρόλο του υπουργού). Η αναγνώριση της ουδετερότητας της Ελβετίας από τις μεγάλες δυνάμεις και το προωθημένο δημοκρατικά Σύνταγμα της χώρας ήταν προσωπική του επιτυχία…

Το ελληνικό ζήτημα

Η σύγκρουση του Καποδίστρια με τον καγκελάριο της Αυστρίας Μέτερνιχ, «ψυχή» της Ιερής Συμμαχίας, δεν θα αργούσε να φανεί (συνέδρια στο Τροπάου και Λάιμπαχ). Η πάλη των δύο αντρών σε διπλωματικό επίπεδο ήταν σφοδρή: ο Καποδίστριας εξωθούσε τον τσάρο σε πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και στην επίλυση του λεγόμενου Ανατολικού Ζητήματος με τα όπλα. Έτσι, πίστευε, θα απελευθερωνόταν και η Ελλάδα.Ο Μέτερνιχ, από την άλλη, τον ανάγκαζε να παραμείνει πιστός στις αποφάσεις της Βιέννης (1815) και στις αρχές της «Ιερής Συμμαχίας» για τη διατήρηση της νομιμότητας στην Ευρώπη, διώκοντας τις φιλελεύθερες ιδέες και καταπνίγοντας στο αίμα κάθε απελευθερωτικό κίνημα που θα ξεσπούσε.Ο Καποδίστριας εκτιμώντας ότι το πολιτικό κλίμα της Ευρώπης ήταν αρνητικό για την ελληνική υπόθεση, αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των Φιλικών να ηγηθεί της επανάστασης. Από τα τέλη του 1821 είχε χάσει εξάλλου την αυτοκρατορική εύνοια και στις αρχές του 1822 ο τσάρος αφαίρεσε τη διαχείριση του Ανατολικού Ζητήματος από τα χέρια του Καποδίστρια.Μέγας τακτικιστής και μετρ της διπλωματίας, με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης εκφράζει τη διαφωνία του στον τσάρο για τη στροφή της ρωσικής πολιτικής και αποσύρεται από τη δημόσια ζωή της αυτοκρατορίας, πάντα με εύσχημο τρόπο: παίρνει άδεια επ’ αόριστον τον Αύγουστο του 1822 και εγκαθίσταται στη Γενεύη, ώστε να έχει έτσι τη δυνατότητα να εργαστεί απερίσπαστος για την ελληνική υπόθεση, ενεργοποιώντας το πλήθος των υψηλόβαθμων γνωριμιών του αλλά και το απαράμιλλο κύρος που διέθετε στις ευρωπαϊκές αυλές. Ο ευρωπαϊκός φιλελληνισμός που ξέσπασε ήταν σαφώς και δικό του έργο…

Κυβερνήτης της Ελλάδας

Τα χρόνια πέρασαν και οι πολεμικοί αγώνες των Ελλήνων απέδωσαν καρπούς. Κι έτσι κατά την Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827, ο Καποδίστριας εκλέγεται να κυβερνήσει τη μικρή τότε ελεύθερη Ελλάδα με θητεία 7 ετών. Ο ίδιος επισκέπτεται την Πετρούπολη και αποδεσμεύεται επισήμως από τα τσαρικά καθήκοντα.Ο νέος κυβερνήτης κατέφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828 και πρώτη του δουλειά ήταν η μετάβαση στην Αίγινα, την προσωρινή πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Εκεί ανέλαβε το πρωτοφανές έργο να στήσει ένα κράτος κυριολεκτικά από το μηδέν!Τα σύνορα δεν είχαν καθοριστεί, ο πόλεμος μαινόταν και η χώρα ήταν ήδη καταχρεωμένη στους Άγγλους από τα πολεμικά δάνεια, τα οποία είχαν εν τω μεταξύ δαπανηθεί στις ανάγκες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αλλά και στον εμφύλιο που ξέσπασε φυσικά. Η εικόνα που αντίκρισε ο κυβερνήτης ήταν το λιγότερο φρικτή: δεν υπήρχαν δικαστήρια και δικαστές, δεν υπήρχε τακτικός στρατός, δεν υπήρχαν πολεμοφόδια.Ο Καποδίστριας αποδέχθηκε το τιτάνιο έργο που τον περίμενε και πρώτος του στόχος ήταν η αναδιοργάνωση στρατού και στόλου, κάτι που επέτρεψε τη συνέχιση των ελληνικών επιχειρήσεων στη δυτική και ανατολική Στερεά Ελλάδα και οδήγησε στην ανακατάληψη εδαφών. Ταυτοχρόνως, σε διπλωματικό επίπεδο πείθει τους Γάλλους να στείλουν στρατεύματα για την απομάκρυνση των δυνάμεων του Ιμπραήμ από τον Μοριά.Σε διπλωματικό επίπεδο, έδωσε σκληρές μάχες για να κερδίσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για την πατρίδα του. Αναδιοργάνωσε πλήρως την επαρχιακή διοίκηση και έθεσε τις βάσεις της οικονομίας. Έλαβε ιδιαίτερη μέριμνα για τη γεωργία, εμπλουτίζοντάς τη με νέες καλλιέργειες (ο ίδιος είναι που έφερε την πατάτα στην Ελλάδα), ιδρύοντας την πρώτη Γεωργική Σχολή και στηρίζοντας δραστικά την παραγωγή μεταξιού, κάνοντας αντίστοιχα έργα-τομείς και για την κτηνοτροφία, το εμπόριο και τη ναυτιλία.

Στο εσωτερικό, έκοψε το πρώτο νόμισμα, τον περίφημο ασημένιο φοίνικα (τα πρώτα χάλκινα νομίσματα φτιάχτηκαν από το λιώσιμο των παλιών κανονιών), για να αντικατασταθεί το τουρκικό γρόσι, και εκπόνησε το πρώτο ποτέ δασμολογικό και φορολογικό σύστημα, ιδρύοντας ταυτόχρονα και την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα. Παράλληλα έθεσε τις βάσεις της εκπαίδευσης δημιουργώντας αλληλοδιδακτικά σχολεία, στα οποία οι πιο προχωρημένοι μαθητές δίδασκαν τους υπόλοιπους υπό την εποπτεία του δασκάλου, άλλα και σχολές χειροτεχνίας, εκπαίδευση πρακτικής δηλαδή κατεύθυνσης.Φρόντισε να ιδρύσει στην Αίγινα ορφανοτροφείο (με διευθύντρια τη Μαντώ Μαυρογένους), όπου βρήκαν περίθαλψη 600 ορφανά, καθώς επίσης και το Κεντρικό Σχολείο, οι απόφοιτοι του οποίου προορίζονταν για ανώτερες σπουδές. Δημιούργησε επιπλέον το Πρότυπο Αγροκήπιο και τη Γεωργική Σχολή Τίρυνθας. Ο κυβερνήτης έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην παιδεία και τη θεωρούσε πρωταρχικό του στόχο για την ανασυγκρότηση του έθνους.Στον τομέα της δικαιοσύνης έθεσε τις βάσεις απονομής Δικαίου με τη δημοσίευση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και πολλών ακόμα νόμων, με την ίδρυση πρωτοδικείων στις έδρες των νομών, ειρηνοδικείων στις κωμοπόλεις, καθώς και εφετείων. Το έργο που επιτελέστηκε στα 3,5 χρόνια της διακυβέρνησής του (μέχρι τη δολοφονία του δηλαδή) ήταν τεράστιο σε όγκο και πρωτοφανές σε αξία…

Δολοφονία

Η αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις του συγκεντρωτικού κυβερνήτη (συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του και ανέβαλε για δύο χρόνια τη σύγκληση της Δ’ Εθνοσυνέλευσης) ήταν από την αρχή σχεδόν έντονη και συνεχώς αυξανόμενη. Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει κεντρική εξουσία και να θέσει τις βάσεις για την οικονομία, βρήκε αντιμέτωπους τους παραδοσιακούς άρχοντες, οι οποίοι αντιπροσώπευαν την παλιά αριστοκρατία. Οι πρόκριτοι φοβούνταν ότι θα έχαναν τα παλιά τους προνόμια και την εξουσία και γι’ αυτό δεν νοούσαν να υπακούσουν στα κελεύσματα του νεοσύστατου κράτους.Όχι μόνο αρνιόνταν να πληρώσουν φόρους αλλά ζητούσαν υπέρογκα ποσά ως πολεμική αποζημίωση για όσα είχαν χαλάσει κατά τη διάρκεια του αγώνα! Και αυτό σε έναν κυβερνήτη που δεν έπαιρνε μία για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στο έθνος: «Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν», έλεγε ο μεγάλος πατριώτης).Οι Κουντουριώτηδες από την Ύδρα αλλά και κοτζαμπάσηδες από τις Σπέτσες και τα Ψαρά ζητούσαν επιτακτικά αποζημιώσεις για τα έξοδα που είχαν κάνει για λογαριασμό της επανάστασης, αν και εκείνος που υποδαύλιζε ακούραστα το αντι-καποδιστριακό μένος δεν ήταν άλλος από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Η Ύδρα μετατράπηκε έτσι στον μεγαλύτερο αντι-καποδιστριακό θύλακα, εκεί όπου προσέφευγαν πια οι δυσαρεστημένοι από τη διακυβέρνησή του αλλά και πλήθος συνωμοτών. Η δεύτερη τέτοια «σφηκοφωλιά» ήταν η Μάνη των Μαυρομιχαλαίων.

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 από τον Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, αδερφό και γιο αντίστοιχα του Πετρόμπεη, δεν πρέπει ωστόσο να ερμηνευτεί αποκλειστικά με βάση τα προσωπικά πάθη των δραστών. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και το πλήθος των ανθρώπων που επιθυμούσαν φανερά τον θάνατο του κυβερνήτη μεγάλο. Μέχρι και εράνους έκαναν για τον σκοτεινό αυτό σκοπό!Παρά το βαθύ πένθος στο οποίο βυθίστηκε η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, υπήρχε μερίδα κόσμου που υποδέχτηκε χαρμόσυνα τον χαμό του πεφωτισμένου ηγέτη, όπως έκανε εξάλλου και η υδραϊκή εφημερίδα «Απόλλων», η οποία έφτασε να πανηγυρίζει για τον θάνατο του κυβερνήτη (έπειτα έπαψε να εκδίδεται καθώς είχε εκπληρώσει τον ζοφερό σκοπό της!).Εμπλοκή φέρεται να είχε και η βρετανική διπλωματία, καθώς για τους Άγγλους ο Καποδίστριας δεν ήταν απλώς ένας έλληνας κυβερνήτης, ήταν κυρίως ήταν δάκτυλος των Ρώσων. Το τεράστιο λάθος το κατάλαβαν όλοι στο τέλος, αν και πλέον ήταν αργά.
 
 
Ο Καποδίστριας των Ελλήνων
 
 
Όσο για τον ίδιο τον Καποδίστρια, αρνήθηκε ακόμα και σύνταξη από τη Ρωσική Αυτοκρατορία για να μη θεωρηθεί μισθοδοτούμενος από τους ξένους! Αλλά και την ελληνική αποζημίωση για τη θέση του ως αρχηγού κράτους αρνιόταν σθεναρά (τόσο από το «Πανελλήνιο», την κυβέρνηση δηλαδή, όσο και από την Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους το 1829), φτάνοντας να ξοδέψει όλη την προσωπική του περιουσία για το καλό της πατρίδας (πούλησε μέχρι και τις πολύτιμες πέτρες από τα παράσημά του!).Αυτός ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, ο ανιδιοτελής άνθρωπος που παρέλαβε χάος και έκανε τα πάντα για να φτιάξει κράτος. Κι αυτό το «τα πάντα» ποτέ δεν ήταν πιο κυριολεκτικό: ο Καποδίστριας ήταν ιδιαίτερα λιτοδίαιτος όταν ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα καθώς πως ήταν λέει δυνατόν να τρώει καλά όταν ο εξαθλιωμένος λαός γύρω του πεινούσε και ζούσε σε χαλάσματα;

Πηγή: NEWSBEAST.GR

Share:

Read More

Μάτην φυλάττεις τον τάφον!

«Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία. Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν». Μ.Σάββατον
Φυσικά και περάσαμε ένα Πάσχα, «κεκλεισμένων θυρών», χωρίς Ακολουθίες, χωρίς Επιτάφιο, χωρίς Ανάσταση, χωρίς μετάληψη των Τιμίων Δώρων. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, επεβλήθη  στο πλήρωμα της Εκκλησίας (στους πιστούς και μόνον) η απαγόρευση της προσέλευσης στην Θεία Κοινωνία;  Ποιος αρνείται την άμεση και βαριά εφαρμογή των απαγορεύσεων στους χώρους λατρείας, των ορθοδόξων ιερών Ναών;  Κανείς!
Οι της Διοικούσης Εκκλησίας (η πλειοψηφία των Ιεραρχών), έγιναν οι άμοιροι, «ενταφιαστές» του Ευαγγελίου, της ορθοδόξου Δογματικής, της ιερής Παράδοσης των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού, «σφραγίζοντας» τις Εκκλησιές μας, ζηλώσαντες τους θεοκτόνους Εβραίους, οι οποίοι μετά την Σταύρωσή Του, ήλθαν «επί τον τάφον»,  και ζήτησαν την άδεια του Πιλάτου (Κοσμική Εξουσία) «ασφαλισθήναι τον τάφον έως της τρίτης ημέρας μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός, κλέψουσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ: Ηγέρθη από των νεκρών…» Ματθ. 27,64

Το Μ. Σάββατο, η Εκκλησία μας, απευθυνόμενη στην φρουρά του τάφου του Κυρίου, ψάλλει: «Μάτην φυλάττεις τον λίθον, κουστωδία! Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν». Ματαίως εσείς οι στρατιώται φυλάγετε τον τάφον. Διότι δεν είναι δυνατόν ο τάφος να συγκρατήσει αυτήν ταύτην την Ζωή (τον Χριστόν)!

Για μια ακόμη φορά, ματαίως οι διαχρονικοί συντελεστές της θεοκτονίας  του Ιησού και οι «φρουροί» του σύγχρονου αθεϊσμού, μας κράτησαν έξω από τους Ναούς της Πίστεώς μας!  Δεν μας άφησαν να λειτουργηθούμε και να κοινωνήσουμε!  Δεν άφησαν να υποδεχθούμε με ευλάβεια το Άγιο Φως στα σπίτια μας!  Αλλά και πάλιν… ματαίως!   Ματαίως, γιατί η Αναστάσιμη χαρά και ο πόθος μας για το Άγιο Φως, πλημμύρισαν  ιδιαιτέρως φέτος, τις καρδιές μας, είτε ήσαν τρομοκρατημένες, είτε τολμηρές και άφοβες!
Αλλά καθώς φαίνεται. Οι συνεργάτες του πολιτικό-οικονομικού κατεστημένου και της Νέας Εποχής, δεν πτοούνται, τουναντίον ανακυκλώνουν τις καταστάσεις, τους εκφοβισμό θα, τα πρόστιμα, την παρακολούθηση, τον τρόμο της αρρώστιας και του θανατικού, ελπίζοντας, σε μια δικαιολογημένη μόνιμη παραμονή των «μέτρων» και κυρίως την πλατιά επιρροή του φόβου και της απόγνωσης  των ανθρώπων και την αποδοχή της πρότασης του εμβολίου, που θα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, προκειμένου να μείνουν υγιείς!

Η κατάσταση πλέον, έγινε απελπιστική!
Στο χώρο του ιερού Ναού, που είναι χώρος λατρείας και πνευματικής ανάτασης, ολοκληρώνεται η σωτήρια σχέση μας με τον Δημιουργό στο  Άγιο Ποτήριο, με την θεία Μετάληψη του Σώματος και Αίματος Του.  Αυτό αποτελεί για τους πιστούς  απόλυτη βεβαιότητα και οδηγεί σε μια ολοκληρωμένη αποδοχή του Ίδιου του Θεού μας, Ιησού Χριστού, του Πατρός Του και του Αγίου Πνεύματος!

Με την επιβαλλόμενη νέα κατάσταση, που κτίζει το αθεϊστικό καταστημένο της Παγκόσμιας κυβέρνησης, σε όλο τον Κόσμο αλλά και στην Πατρίδα μας, δυστυχώς…
Αμφισβητείται η αγιαστική παρουσία του Θεού μας μέσα στους Ναούς (αφού σκεπτόμαστε ότι θα αρρωστήσουμε με τον Ιό),  περιφρονείται η Χάρις και η Φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Άχραντα Μυστήρια), βλασφημείται η δυναμική μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων της Εκκλησίας (αποχή την από προσκύνηση των ιερών Εικόνων) και εμπιστευόμαστε τις μάσκες, τα αντισηπτικά, τις αποστάσεις και ό,τι άλλο εφεύρουν οι δαιμόνιοι επιστήμονες και τεχνοκράτες της Νέας Εποχής!
Ας μιλήσουμε ευθέως.  Φτάσαμε να αγνοούμε παντελώς για την (αιώνια) Ψυχή μας και την Πνευματική μας κατάσταση και φοβόμαστε υπερβολικά για την υγεία του σώματός μας (που είναι εφήμερο και φθαρτό).
Σκεφτείτε σας παρακαλώ, είναι ή δεν είναι όλα αυτά που μας συμβαίνουν, μια υπαρξιακή δοκιμασία κι ένας αδήλωτος, σύγχρονος  «διωγμός»;

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Το Πάσχα του «διωγμού»!

 Το Πάσχα που ζήσαμε φέτος, σε σχέση με την έννοια του «πάθους», ήταν «διπλό», ένα του Χριστού κι ένα του Ελληνισμού. Ενός ελληνορθόδοξου Λαού, που αναγκάστηκε αφενός να ανέβει τον ιδιότυπο Γολγοθά της υγειονομικής «καραντίνας», προκειμένου να αποφύγει τον φονικό Ιό Covid19 και αφετέρου υπέστη τον κατά πολύ περισσότερον αλγεινό και ασεβή αποκλεισμό του, από τις ιερές Ακολουθίες και την σωτήρια Θεία Μετάληψη.

Από αυτό το Blog,θέλησα πολλές φορές, να πω κάποιες απόψεις, για όσα συνέβησαν το τελευταίο τρίμηνο και ειλικρινά το απέφευγα, καθώς, όλοι οι πιστοί, Κλήρος και Λαός, ανεβαίναμε αναγκαστικά, το δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι της προσωπικής μας απομόνωσης και αποστέρησης της πνευματικής μας Αναστάσιμης ολοκλήρωσης!

Όντως, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι, ανεβήκαμε φέτος, ένα «Γολγοθά» αποστέρησης και «διωγμού», γνωρίζοντας όμως, πως στο τέλος της διαδρομής του, θα συναντήσουμε το φως της Ανάστασης, τον Χριστό!

Ίσως να μιλώ, την αυστηρή γλώσσα της αλήθειας, αλλά όσα ζήσαμε το χρονικό διάστημα της Μ.Τεσσαρακοστής και της Μ.Εβδομάδας, ήταν ό,τι πρωτόγνωρο, άδικο αλλά και κακεντρεχές «κυνηγητό» της προσωπικής και της εκκλησιαστικής μας ζωής, ό,τι αντίθετο στην Παράδοση της ορθόδοξης πίστης μας!

Ποιος δεν θα συμφωνήσει, πως με περίεργα αισθήματα οργής, θλίψης, απορίας, αιφνιδιασμού, φόβου και πόνου ψυχής, αντιμετωπίσαμε μία σκληρή και οργανωμένη «επίθεση» Ασέβειας προς την αγιότητα των ημερών του Πάσχα, την ιερότερη υπόθεση της Πίστης μας;  Και βεβαίως, με την αστεία δικαιολογία, της διαφύλαξης της «δημόσιας υγείας».

Οι διαχειριστές της «κρίσης», Κυβέρνηση, Υπουργείο Υγείας, επαΐοντες Λοιμοξιολόγοι, κυβερνητικοί Εκπρόσωποι και ένας σωρός άλλων διαχειριστών, σκορπώντας ολημερίς, με τα προπαγανδιστικά εργαλεία των ΜΜΕ το φόβο και το δέος, μας επέβαλαν απαγόρευση συμμετοχής στα θεία Πάθη και στην Αναστάσιμη Χαρά της Λαμπρής και κυρίως στην Θεία Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού!

Η δήθεν φροντίδα για την υγεία μας, έγινε το τέλειο κάλυμμα της υποβόσκουσας Αθεΐας των οπαδών της Νέας Εποχής!  Δεν θέλω να πω, πως ο Ιός Covid19 ήταν ακίνδυνος. Όχι, δεν λέω κάτι τέτοιο, άλλωστε υπήρξαν θάνατοι από τον Ιό. Ίσως πολύ λιγότεροι από όσους ανέφεραν, αλλά υπήρξαν!

Όμως, πέστε μου, ο ήχος της πένθιμης ή της αναστάσιμης Καμπάνας της Εκκλησίας, που στέλνει το «μήνυμα» της Σωτηρίας στους πιστούς της, ήταν δυνατόν να μεταφέρει και τον Ιό στα πέρατα της κάθε Ενορίας;  Όχι βέβαια!  Αν όχι… τότε ποιος ο λόγος να απαγορευτούν οι τυμπανοκρουσίες του Πένθους μας για τον σταυρωμένο Ιησού και της Χαράς μας για την Ανάστασή Του;

Ποινικοποίησαν τους άσκοπους περιπάτους, όπως και τις λατρευτικές μας ανάγκες!  Όσοι θέλησαν να βγουν στο σεργιάνι δίχως λόγο, πλήρωσαν πρόστιμα αλλά, όσοι τόλμησαν να πάνε με φόβο Θεού να κοινωνήσουν, τιμωρήθηκαν αυστηρότερα: συνελήφθησαν, οδηγήθηκαν στα κρατητήρια, απαγγέλθηκαν κατηγορίες και θα δικαστούν, για «αντικοινωνική συμπεριφορά».

Σε όλη την Χώρα, οι ορθόδοξοι ιεροί Ναοί «έκλεισαν» για όλους τους Πιστούς!

‘Όμως μόνο εδώ στην ορθόδοξη Ελλάδα!   Στη Βουλγαρία, στη Σερβία, στη Ρουμανία, στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στη Μολδαβία, στη Γεωργία και αλλού, οι Ναοί, έμειναν ανοικτοί για τους Ορθόδοξους Πιστούς και οι άνθρωποι κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων!  Βεβαίως και έλαβαν μέτρα προφύλαξης, ναι, αλλά.. όλα έγιναν σύμφωνα με τα ορθόδοξη Παράδοση!

Εδώ, στην Ελλάδα, με την συναίνεση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας (δυστυχώς), υποχρέωσαν τους ιερείς, να τελούν τα ιερατικά τους καθήκοντα, κλειδώνοντας έξω τους πιστούς, που ήθελαν να συμμετάσχουν στις Ακολουθίες!

Εδώ, στην Ελλάδα, τόλμησαν να καταδιώξουν όσους θέλησαν να μεταλάβουν Σώμα και Αίμα Χριστού. Το έπραξαν, σύμφωνα με όσα κάποιοι άλλοι ηθικοί αυτουργοί νομοθέτησαν!  Έτσι φτάσαμε στη δίωξη των κληρικών και των απλών πιστών, που κοινώνησαν Σώμα και Αίμα Χριστού, χαρακτηρίζοντας την πράξη τους, τον εκκλησιασμό και τη θεία Μετάληψη, πταίσμα, ποινικό αδίκημα και ως παράνομη συμπεριφορά!

Αλλά ποιος είναι εκείνος, που βρίσκεται πάνω από το Σύνταγμα της Ελλάδος, στο οποίο αναφέρεται η Ορθοδοξία ως επίσημη θρησκεία του Ελληνικού Κράτους και καθίσταται νόμιμη η άσκηση των θρησκευτικών μας καθηκόντων, καθώς ρητώς αναφέρεται και η ελεύθερη έκφραση της θρησκευτικής Πίστης μας; 

Εδώ, στην Ελλάδα, φέτος, βιώσαμε αυτό που ονομάσαμε «Πάσχα εξ αποστάσεως» και αυτό, γιατί το υλιστικό μένος κάποιων εκ των κυβερνώντων, που βρίσκονται σε θέσεις «κλειδιά», τους οδήγησε καθώς βρήκαν την ευκαιρία, να παρεμποδίσουν με υπερβάλλοντα ζήλο, την εκδήλωση πίστης των Ορθοδόξων Ελλήνων!

Επομένως, εύλογο το ερώτημα: «Ποιος νόμος απαγορεύει την εκδήλωση Πίστης στον Θεό, τη συμμετοχή στα ιερά Μυστήρια και στην έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος;

Αναρωτιέμαι:  Μήπως έφτασε ο καιρός να τοποθετηθεί ο καθένας μας ξεκάθαρα, απέναντι στον Θεό;  Δεν εννοώ μόνο για τις αμαρτίες μας, μιλώ κυρίως για την προσωπική μας μαρτυρία Πίστεως, μέσα στον Κόσμο, όπως αυτός φαίνεται να μεταμορφώνεται, ολοένα και περισσότερο σε παιχνίδι στα χέρια του «αρχέκακου» εχθρού μας.

Παρ’ όλα αυτά, μια ακτίνα θείας ελπίδας διαφάνηκε στον ορίζοντα της ζωής μας. Αναπάντεχο κι αυτό!  Ο πιστός ελληνικός Λαός μας, μέσα στη δίνη των ημερών αυτών, έδωσε μια νέα ομολογία Πίστεως.

Ενώ για πρώτη φορά (ελπίζω να είναι και η μοναδική) στο φετινό Πάσχα, ο Λαός μας, κράτησε τις αποστάσεις ο ένας από τον άλλον, δεν βρέθηκε στον τόπο καταγωγής του, να γιορτάσει και αγκαλιασμένος με τους προσφιλείς του, να δώσει και να δεχθεί το αναστάσιμο φιλί, για πρώτη φορά στη ζωή του… παρ’ όλα αυτά… ο Λαός του Θεού, έμεινε αγκαλιασμένος, συναισθηματικά ενωμένος και δυνατός, κάτω από το φως της Ανάστασης του Κυρίου!

Το βράδυ της Αναστάσεως, ο Λαός της Ορθοδοξίας, βγήκε στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και στις ταράτσες, με τις ολόφωτες πασχαλινές Λαμπάδες στα χέρια και αντάλλαξε ευχές με τους γείτονες, φωνάζοντας το «Χριστός Ανέστη»! 

Όλοι εμείς, δώσαμε αυθόρμητα, μια διαχρονική επιβεβαίωση της Ορθόδοξης Πίστης μας, με το αναστάσιμο σύνθημα: Η ζωή που ζούμε με τις φουρτούνες της αλλά και η πνευματική ζωή της ψυχής μας, πάντοτε θα νικά τον θάνατο, όπως ο Χριστός νίκησε τον Άδη!

Επίσης, θα ήθελα να ρωτήσω, όσους από την Πολιτεία, την Επιστήμη, τη Δημοσιογραφία αλλά και από την Διοικούσα Εκκλησία, θέλησαν να δοκιμάσουν αυτό τον Λαό, επί ένα και πλέον δίμηνο και να τους πω:  Άραγε μετά από όλα αυτά, είδαν, αφουγκράστηκαν, διαπίστωσαν ότι αυτός ο κατατρεγμένος Λαός του Θεού, ότι μέσα στη φτώχεια του, την ταλαιπωρία του και την αγωνία του για το μέλλον, απέδειξε ότι διαθέτει μια μοναδική Εθνική Συνειδητότητα και μια Ενότητα που τον βαστά όρθιο και αλύγιστο, μπροστά στα βάσανα, τον πόνο, τη φτώχεια και κυρίως στις απειλές; Το είδαν; Το παρατήρησαν;

Το θρησκευτικό συναίσθημα δεν είναι μια απλή διαδικασία, πίστης, δεν είναι ένα καπρίτσιο κάποιων φανατικών χριστιανών, ούτε αφέλεια ή οπισθοδρόμηση!   Είναι μια προσωπική υπόθεση του καθενός, μια διαδραστική επαφή και ενότητα με τον Θεό μας, που σίγουρα κανείς άσχετος με την πίστη, δεν μπορεί να κατανοήσει, δυστυχώς!

π.Νικόλαος

Share:

Read More