Βάλσαμο στον πόνο... η προσευχή!

Η ασθένεια, είναι κι αυτή μια φυσική συνέπεια, στη ζωή μας. Παρότι πρόκειται για μια ανατροπή της υγείας, εν τούτοις έρχεται σαν...
μια φυσική συνέπεια, σωματικής ή πνευματικής ή και των δύο ταυτοχρόνως, καταστροφικής κατάστασης, που προσβάλει των άνθρωπο!

Η ασθένεια, πολλές φορές, είναι αναπόφευκτη, αθέλητη, οδυνηρή και καταβάλλει τον άνθρωπο. Κανείς δεν πιστεύει, ούτε υποστηρίζει ποτέ ότι η ασθένεια, είναι ωφέλιμη. Τουναντίον, είναι μια άσχημη κατάσταση που βασανίζει τον άνθρωπο, αλλά… ταυτόχρονα, γίνεται αιτία ωφέλειας και κέρδους… αρκεί να μπορεί ο άνθρωπος, να την αντιμετωπίσει με πνευματικό τρόπο!

Αν αναλογιστεί, τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Τις εστίν υιός, ον ου παιδεύει πατήρ», συναισθάνεται την πατρική αγάπη του Θεού και αφήνεται στα χέρια Του!

Ο πιστός χριστιανός, θεωρεί ότι, τα πάντα στη ζωή, εξαρτώνται από την ευσπλαχνία και την αγάπη του Θεού, στον άνθρωπο.  Γι αυτό και όλο το διάστημα της επίγειας ζωής του, παραμένει κοντά στον Θεό, του αφιερώνει την κάθε στιγμή της και αναζητά μέσα στην προσευχή του, το έλεος και την χάρη του δημιουργού του, Θεού!

"Εν ημέρα θλίψεως μου τον Θεόν εξεζήτησα", λέγει και ο προφήτης Δαυίδ. Πολύ δε περισσότερο, όταν ο άνθρωπος, βρίσκεται εν ασθενεία, αδύναμος σωματικά και πνευματικά, ανήμπορος και πονεμένος, αναζητά την βοήθεια του Θεού!

Στο Γεροντικό, υπάρχει μια διήγηση, για κάποιον άρρωστο μοναχό που ζητούσε με δάκρυα στην προσευχή του, τον άγιο Βαρσανούφιου, να σπεύσει να τον θεραπεύσει, από μια ασθένεια, που τον ταλαιπωρούσε.  Κάποια βράδυ, είδε «κατ’όναρ» τον Άγιο, που του είπε:  «Αδελφέ, γιατί με φωνάζεις;  Γιατί στέλνεις τόσο μακριά τις δεήσεις σου, σε εμένα, ενώ… έχεις πολύ κοντά σου, τον Ιησού, που στέκει δίπλα σου και περιμένει να Τον καλέσεις, για να σε βοηθήσει;   Φώναξε Του: «Κύριε, Ιησού ελέησε με!», και θα σου αποκριθεί.   Άγγιξε την άκρη του ιματίου Του και θα σε θεραπεύσει, όχι μόνο τη σωματική αρρώστια, άλλα όλες σου τις αρρώστιες…  και τις πνευματικές.  Μη  θλίβεσαι, είναι μεγάλο το έλεος του Θεού».

Η προσευχή, έστω και αν δεν έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση θεραπεία του σώματος, είναι όμως, πολύ ωφέλιμη για την ψυχή του αρρώστου.  Τον ενισχύει πνευματικά και δυναμώνει την πίστη του, στον Θεόν, τον ανανεώνει ψυχολογικά, τον ηρεμεί και τον βοηθά να αντιμετωπίσει σωστά το πρόβλημα με την ασθένειά του και να ωφελείται από την ταλαιπωρία ή τους πόνους που υποφέρει από αυτήν.

Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό, ο άνθρωπος, πριν αρρωστήσει, από υγιής δηλαδή, να ασκηθεί και να έχει αγαπήσει την προσευχή. «Πριν αρρωστήσεις αναζήτησε τον Θεό». Διότι, όταν η αρρώστια έρθει ακάλεστη, και συνοδεύεται από αβάσταχτο πόνο, τότε είναι πολύ δύσκολο ο νους, και ειδικά ο «αγύμναστος», να συγκεντρωθεί και να υψωθεί προς τον Θεό. Ο πόνος του σώματος αναγκάζει τον ανθρώπινο νου, να προσηλωθεί στο σημείο του πόνου.

Κάποιος ρώτησε Άγιο Παΐσιο: «πώς να αντιμετωπίζουμε τον ανυπόφορο πόνο;»  Κι εκείνος απάντησε: «Αν (ο άρρωστος) είναι κοσμικός, με το τραγούδι. Αν είναι πνευματικός άνθρωπος, με την ψαλμωδία».

Και συνέχισε: «Μια μέρα κρύωσα και είχα έναν πονοκέφαλο, που πήγαινε να σπάσει το κεφάλι μου. Άρχισα λοιπόν μια πολύ ωραία ψαλμωδία, και μου έφυγε ο πονοκέφαλος. Πραγματικά η ψαλμωδία μαζί με την ευχή πολύ βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απαλαίνει την ψυχή, την γλυκαίνει».

Πραγματικά… πόση ηρεμία, μακάρια γλυκήτητα και νήψη, φέρνει η προσευχή, στην πονεμένη καρδιά!

π.ΝΚ

Share: