Όταν ο Θεός… σιωπά

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, και με τόσο σκοτάδι που έπεσε στο νου των ανθρώπων και σκλήρυνε τις καρδιές τους, στρέφουμε απεγνωσμένα τα μάτια της ψυχής μας, στον Θεό, ζητώντας ένα διέξοδο από την ολοένα αυξάνουσα διαφθορά της ποιότητας και της αξίας, της ίδιας της ζωής μας.

Ολοένα η ανησυχία μας για το «τί μέλλει γενέσθαι», όχι τόσο για το σήμερα αλλά περισσότερο για το αύριο και το μεθαύριο, κατατρώγει κάθε χαρά της ζωής και ελαττώνει την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, για τα παιδιά μας κυρίως. 

 Έτσι, πολλοί πιστοί αναζητούν μέσω της προσευχής στον Θεό και Κύριό μας, ένα φως ελπιδοφόρο, ένα θείο μήνυμα από τον «Ουρανό», μια θαυμαστή επέμβαση, ένα στήριγμα, μια βοήθεια, να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να σταθούμε όρθιοι απέναντι στις καθημερινές προκλήσεις. 

Όμως, τις περισσότερες φορές, ο Θεός δεν αποκρίνεται στις προσευχές μας. Μοιάζει να αδιαφορεί, να μας αποστρέφεται, να μας έχει εγκαταλείψει.  Μένει σιωπηλός, απόμακρος, απών στις δοκιμασίες και τα βάσανα που περνούμε, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ως κοινωνία και έθνος.  Γι αυτό, δεν είναι λίγοι αυτοί που εκλαμβάνουν αυτή τη «σιωπή» σαν απόδειξη, για να στηρίξουν την αδυναμία τους να πιστέψουν στον ουράνιο Πατέρα μας!

Στην περίπτωση αυτή, δεν πρέπει να μένουμε στη διαπίστωση του ότι: «ο Θεός σιωπά», αλλά να αναρωτηθούμε το: «γιατί ο Θεός σιωπά;»

Η αιτία αυτής της «σιωπής», είναι η «Αποστασία» του σύγχρονου ανθρώπου! Ολοένα και ξεμακρύνουμε από τον Θεό και πρωτίστως εμείς οι κληρικοί, που έχουμε αναλάβει την ευθύνη της εφαρμογής του Ευαγγελίου της Αγάπης, στο κόσμο!  Λησμονούμε την ανάγκη της «καταλλαγής» (της συμφιλίωσης με τον Θεό)  και της «μετάνοιας».  Γίναμε ένα με τον κόσμο και χάσαμε σιγά-σιγά την αίσθηση της θεϊκής μας, καταγωγής!

Οι συνέπειες αυτής της διαγωγής μας, είναι πολλές, μεταξύ αυτών και η «σιωπή» του Θεού, απέναντι στο άδικο, στον πόλεμο, στο έγκλημα, στην αθεΐα, στη διαστροφή, στα ζωώδη ένστικτα, στην αποκτήνωση του ανθρώπου και στην κόλαση που αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων, να ζήσουμε. 

Ο Θεός, δεν μας καταδικάζει φανερά, δε μας ενοχοποιεί, , η σιωπή  είναι η πατρική Του απάντηση στις άνομες πράξεις μας, είναι συνεπώς η πιο εύγλωττη και ευγενική απάντησή Του, δεν δικάζει κανέναν… ανέχεται την «Αποστασία» μας και αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους που χαράζουμε αναμένοντας την έκβαση του αγώνα μας, που σημαίνει… θα εννοήσουμε την κατάντια μας και θα επιστρέψουμε, όπως ο «Άσωτος Υιός», στο σπίτι της Αγάπης του Θεού, ή θα θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτωλών επιλογών;

Θα επαναλάβω για μια φορά ακόμη, πως καταφέραμε να «σπρώξουμε στη γωνία» ή ακόμη και να βγάλουμε από τη ζωή μας, τον Θεό και ήδη συλλέγουμε τους σάπιους καρπούς των έργων μας. Δυστυχώς!

 Γι αυτό… είναι ώρα να στραφούμε προς Αυτόν τον άκρως Φιλάνθρωπο και Παντοδύναμο Κύριο της ταλαίπωρης ζωής μας και με γνήσια μετάνοια, να Του ζητήσουμε ταπεινά να συντρέξει στη σωτηρία μας!  Ίσως έτσι, προλάβουμε το κακό πριν μας οδηγήσει στην απώλεια!

π. Νικόλαος

Share: