Γνήσιο πνευματικό φρόνημα

Έγραφα σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο: Κατακομβική Εκκλησία, πως: «Πρέπει, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι Πιστοί, να προετοιμαζόμαστε πνευματικά, όσο υπάρχει χρόνος, για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της εποχής μας και να «επιβιώσουμε» μέσα σε έναν κόσμο δίχως Θεό, δίχως Ηθική, δίχως Ελευθερία και Λογική.  Έναν «αφιλόξενο», άθεο κόσμο, που εξελίσσεται τραγικά επικίνδυνος, για κάθε άνθρωπο του Θεού»!

Ο διάβολος είναι πια «λυμένος» και περιφέρεται ανάμεσά μας!  

Ο Απόστολος Πέτρος, χαρακτηρίζει τον διάβολο, λιοντάρι πεινασμένο που βρυχάται για να φοβίσει το θήραμά του, και αναζητεί με μανία να το κατασπαράξει. (1)    Κι αυτή η εικόνα, που ανά τους αιώνες, λαμβάνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει σήμερα ως μια απειλή, ως εκφοβισμός των πιστών χριστιανών της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), έλεγε συνεχώς, αναφερόμενος στο μέλλον της Εκκλησίας, ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Σε επιστολή του το 1970 έγραφε: «εμείς οι Ορθόδοξοι», «δεν έχουμε λαμπρό μέλλον, μέσα στον σύγχρονο κόσμο, όμως θα έχουμε την ευκαιρία να ομολογήσουμε την Ορθοδοξία μας, κάτω από δύσκολες συνθήκες».  Εννοούσε βέβαια ότι στο μέλλον, θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε, δύσκολες συνθήκες και θα αναγκαστούμε να ζήσουμε «κρυφίως» το μυστήριο της Πίστεως, κάτω από ελέγχους, συκοφαντίες, διώξεις, κατατρεγμό, απαγορεύσεις και μαρτύρια!

Σε παρόμοια περίπτωση, όπου όλα στο χώρο της Πίστεως θα θυμίζουν εκείνη την «πρωτοχριστιανική εποχή» των διωγμών από την ειδωλολατρική Αυτοκρατορία της Ρώμης, πιστεύω πως θα ανακαλύψουμε την βαθιά «ουσία» της Εκκλησίας και θα αναζητούμε, μετ’ επιτάσεως, όχι την «εκκλησιαστική ζωή» (με την οργανωτική και εορταστική της εικόνα) αλλά την «μυστηριακή ζωή» της Ενότητας στο όνομα του Χριστού και της συμμετοχής μας στη ζωή του Σώματος του Χριστού!  

Η επιβίωση της εκκλησίας, μπορεί να συντελεστεί, μόνο με την απέκδυση κάθε διοικητικής εκκλησιαστικής αρχής που απορρέει από τον στενό και ασφυκτικό εναγκαλισμό της με το Κράτος (την κοσμική εξουσία, που έπαψε από χρόνων πολλών να «σέβεται» και να τιμά την Πίστη στον Τριαδικό Θεό και την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού).  Ακριβώς τότε, θα είναι η εποχή της εφαρμογής, του: «Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος”.(2)  

Αν η ιστορική συνέχεια της ανθρωπότητας μας διδάσκει πως τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου, δεν γίνονται καλύτερα αλλά μάλλον χειρότερα… πρέπει να δεχθούμε πώς για να επιβιώσουμε ως χριστιανοί μέσα στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορούμε πια να περιμένουμε πάρα πολλά, από τον «εκκλησιαστικό οργανισμό» που διοικεί την Εκκλησία, γιατί εκτός από το κοσμικό πνεύμα (που έχει γίνει πολύ ισχυρό), τις ιδιοτέλειες των μελών του, τους εγωισμούς, την τυπολατρία και τις διχόνοιες, έχει πλέον παρεισφρήσει η παναίρεση του Οικουμενισμού.

Κατόπιν όλων αυτών, ίσως υπάρξει ως συνέπεια αυτής της εκκοσμίκευσης, όπου η Χάρις του Θεού θα εγκαταλείψει αυτές τις «Διοικήσεις των Εκκλησιών», ως εκπεσούσες της αποστολής των.  Ως εκ τούτου, πρέπει να φροντίσουμε για την ενίσχυση όσων ομάδων πιστών, απομείνουν (ενορίες και συνάξεις) με κέντρο απλούς σύγχρονους μάρτυρες και ομολογητές κληρικούς, με αγωνιστικό φρόνημα και βαθιά πίστη.

Η καλύτερη ελπίδα για τη διατήρηση της αληθινής Ορθοδοξίας τα επόμενα χρόνια θα βρίσκεται σε τέτοιες μικρές συγκεντρώσεις πιστών, που θα πορεύονται «εν ενί πνεύματι και μιά καρδία».  

π. Νικόλαος

1  «Ο αντίδικος υμών διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ επιστολή Πέτρου κεφ. Ε΄,8).

2  Κατά Μάρκον Θ΄,35.

Share: