Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μένα και για σένα, που είμαστε άνθρωποι της σύγχρονης εποχής, φορτωμένοι με προβλήματα, δοκιμασίες, ανησυχίες και ανασφάλεια;
Σίγουρα είναι η «αποκάλυψη» του Θεού, όπου το γεγονός του ερχομού του Ιησού Χριστού μέσα στον ποταμό, συμπληρώνει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος (περιστερά) και η φωνή του Θεού Πατέρα (ούτος ει ο Υιός μου, ο αγαπητός). Κι αυτή η «αποκάλυψη» του Τριαδικού Θεού, αποτελεί για μας τους απλούς ανθρώπους, την απόλυτη απόδειξη της ύπαρξης του μόνου Αληθινού Θεού. Επίσης, ταυτόχρονα με την «φανέρωση» αυτή του Θεού, «αγιάζεται η φύση όλη» βρίσκει, προς ώρας, την πραγματική σχέση της με τον Θεό και «καθαρίζεται», στον Ιορδάνη.
Πάμπολλα τα νοήματα της εορτής των Θεοφανείων, όμως ανησυχώ για το πόσο μπορούμε να αισθανθούμε, τί απ’ όλα αυτά, είναι περισσότερο αναγκαίο για την πνευματική μας, σύγχρονη εποχή.
Οι περισσότεροι από εμάς, τους χριστιανούς της εποχής μας, μοιάζει να είμαστε προσκολλημένοι, ακόμη και στις περιόδους των μεγάλων Εορτών Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα, Ανάσταση κ.ά.) στις βιοτικές μέριμνες. Όλα αυτά τα νοήματα, χάνονται μέσα στη συνήθεια, στα ήθη και έθιμα, στις εορταστικές εκδηλώσεις! Κακοποιημένοι από τις συνθήκες της ζωής, αποκαμωμένοι από την πάλη και τους αγώνες που στήνει η κοινωνική αδικία, ζητάμε μια ανανεωτική διέξοδο, ακόμη και την περίοδο των Εορτών, για να νιώσουμε κάτι διαφορετικό. Ακόμη και τις ακολουθίες των ημερών αυτών, όπως τα Θεοφάνεια, τις ζούμε εντελώς «κοσμικά», χωρίς την πνευματική περισυλλογή και εκείνα τα στοιχεία, που μας κάνουν αποδέκτες της χάριτος του Θεού.
Είναι μια τραγική πραγματικότητα, αυτό που ζούμε στις εορταστικές ημέρες. Αλλά, το μυστήριο της Πίστεως, είναι για όλους. Μπορεί να μην έχουμε όλοι, την ίδια «σχέση» με τον Θεό. Μπορεί ακόμη, να έχουμε αδυναμίες και πάθη. Ίσως, να μην κατανοήσουμε τα βαθιά νοήματα της ορθόδοξης Πίστης μας. Ίσως, να μην έχουμε όλοι τη δυνατή «καρδιακή» σχέση με το Θεό και να δυσκολευόμαστε να βιώσουμε έντονα την εμπειρία της Χάριτος του Θεού, άλλωστε ο Απόστολος Παύλος, (Β΄ Θεσ. 3,2) λέει: «ου γαρ πάντων η πίστις».
Όμως, όλοι μπορούμε τουλάχιστον, να παραδεχθούμε ταπεινά την αδυναμία μας!
«Όταν είμαστε ανίκανοι ν’ αναρριχηθούμε στις βουνοκορφές της αρετής, εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κατεβούμε τουλάχιστον στο φαράγγι της ταπεινώσεως», μας λέει ο Άγιος Μακάριος.
Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, ένεκα του τρόπου ζωής που μπλεχτήκαμε, τουλάχιστο ας έχουμε τη συναίσθηση της αδυναμίας και οκνηρίας μας.
Αυτή η ταπείνωση, ως συναίσθηση ότι μπροστά στο μεγαλείο του Θεού, «είμαστε απλά μηδενικά», και η συντριβή του εγωισμού μας, μπορεί να φέρει στις καρδιές μας, με τη χάρη του Θεού, την αναπλήρωση του οποιουδήποτε κενού της ψυχής μας.
Ακριβώς αυτή η βαθιά συναίσθηση της μικρότητάς μας, έλκει την Αγάπη του Θεού και η Χάρις Του, η «τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», θα επιτρέψει να βιώσουμε τη «φανέρωση» του Θεού μέσα στην καρδιά μας, σαν ένα φως, σαν μια χαρά, σαν μια ηρεμία, σαν αγαλλίαση.
Άλλωστε, ας έχουμε υπόψη μας, ότι η χάρις του Θεού, δεν μας απομονώνει από τους άλλους, αλλά μας ενώνει με όλο τον κόσμο και συγχρόνως μας δίνει την ελπίδα για μια νέα πορεία προς την αληθινή ζωή.
π. Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.