Οι δρόμοι του κόσμου μας, είναι κενοί, άχαροι, αγέλαστοι, άδειοι. Η Χώρα μας φτωχή, φοβισμένη ένεκα της ίωσης, αναποφάσιστη μπροστά στο δήθεν εμβόλιο. Οι συνάνθρωποί μου, καθηλωμένοι στο σπίτι, αποχαυνωμένοι από τα τηλεπαιχνίδια, μασουλώντας τις ειδήσεις, αποκοιμισμένοι από τα σήριαλ, καταβροχθίζοντας πανέρια με γαριδάκια και παρακολουθούν ακούραστα τις αισχρές αποκαλύψεις, για τους λάτρεις της ανωμαλίας, αυτούς που αφήσαμε να επιπλέουν στην πολιτική, στην τέχνη, στην υγεία, στην πίστη, στη ζωή μας ολάκερη.
***
Ούτε για δείγμα, ένα φιλί της αναστάσιμης γιορτής, ένεκα ο Covid-19. Ούτε μια θερμή αγκαλιά χαράς, ολόγυρά μου. Έχουμε Πασχαλιάτικη γιορτή, δίχως τσιμπούσια στις αυλές και χορούς στις ταράτσες, στις αλάνες, στα πεζοδρόμια, στα άκτιστα οικόπεδα, στις μικρές πλατείες των συνοικιών, όπως κάποτε. Ούτε μια τριήμερη εκδρομή στα χωριό, ούτε ένα κανάκεμα του εγγονιού στα πόδια του παππού του, ούτε φιλιά και χάδια και χαρές απ’ τη γιαγιά. Το γιορτινό τραπέζι του «χωριού», σε θλίβει με το ολιγομελές πλήρωμα, που πασχίζει γιορτάζοντας το Πάσχα, να βρει «σήμα» στο κινητό, για να ευχηθεί το «Χριστός Ανέστη», στους αποκλεισμένους συγγενείς του στην πόλη , λες κι είναι εξόριστοι.***
Αντί για φωτεινό αναστάσιμο φως, βαραίνει την καρδιά μου, ένα γκρίζο χρώμα. Κανένα φτερούγισμα χαράς. Νοιώθω, πως ο Χριστός δεν αναστήθηκε στην Πατρίδα μας, σαν να μας γύρισε την πλάτη και έφυγε. Σήκωσα το βλέμμα να δω τον Ουρανό, καμιά ελπίδα, μόνο σύννεφα. Αναζήτησα με βλέμμα ανήσυχο, μια άλλη γνώμη για την κατάσταση. Όλοι οι άνθρωποι με κοίταζαν σκυθρωποί, απομακρυσμένοι, αμίλητοι, γερασμένοι. Μου φάνηκε πως κάποιος είπε: «Τώρα πλέον, όλα έχουν τελειώσει»!
Δεν ήθελα να το πιστέψω. Κοίταξα γύρω μου. Ούτε χρώματα, ούτε ήχοι, ούτε αγάπη, ούτε ανάσες, ούτε χαμόγελα γιατί τα έκρυβαν επιμελώς οι μάσκες της ίωσης. Ναι, της ίωσης, που κτυπά τους πνεύμονες αλλά τις ψυχές μας.
Κάποτε θυμάμαι, μας περίσσευαν οι αγκαλιές, οι διαχύσεις, τα φιλιά, τα γέλια, τα χάδια, οι ματιές της αγάπης και του έρωτα τα τραγούδια, καθότι Έλληνες. Τώρα, όλα μας έχουν εγκαταλείψει, σκλήρυναν οι καρδιές μας, γίναμε ακριβοθώρητοι, μασκοφορεμένοι περιπατητές, εμβολιασμένοι πολίτες, άδειοι και σιωπηλοί χριστιανοί, άνευρα μέλη της εκκλησίας του Χριστού.
Ναι είμαστε πλέον… Χριστιανοί, παιδιά του Θεού, χριστιανοί μιας εποχής που δεν πιστεύει στη δύναμή Του, ούτε στη Χάρη του Σώματος και του Αίματός Του! Χριστιανοί, φοβισμένοι από μια ομάδα λοιμοξιολόγων. Χριστιανοί, αρνούμενοι την μετουσίωση το άρτου της θείας Κοινωνίας σε Σώμα του Χριστού και του οίνου μετουσιωμένου πλέον σε Αίμα του Ιησού Χριστού.
Ναι είμαστε πλέον… Χριστιανοί, τρομοκρατημένοι «πιστοί» και για αυτό πειθαρχημένοι. Χριστιανοί, «ηγέτες» ρασοφόροι και «οδηγοί ψυχών», συναινούντες στην Agenda 21, της Νέας Τάξης, εκούσια συνοδοιπόροι, των σχεδιαστών της «Αποστασίας».
***
Συγχωρέσατε με, αν σας πικραίνω. Αυτός ο προβληματισμός μου, δεν θεωρώ πως είναι μάταιος ούτε ανόητος, γιατί παρακολουθώ μια κοινωνία που είναι δέσμια των παθών της, μια κοινωνία που παρεκκλίνει από την Παράδοση και την Πίστη, μια Ελλάδα φοβισμένη, γονατισμένη και αποκοιμισμένη πάνω στο πτώμα της Ευρώπης, μια Πατρίδα που την αγαπούν μόνον ολίγοι.Συγχωρέσατε με, που όντως εγώ ανήσυχος, χαλώ και την δική σας ησυχία. Βλέπω όμως, ότι φτάσαμε στο σημείο, να αρκούμεθα με τα πνευματικά σκουπίδια των αλλόφυλων και αλλόθρησκων. Βλέπω ότι, βολευόμαστε με τις μετριότητες, που μας κυβερνούν. Βλέπω ότι, παρακολουθούμε αδιάφορα και παθητικά τις πολιτικές εξουσίες και τους θεσμούς οι οποίοι τους πλαισιώνουν, να μας κακοποιούν ηθικά, πνευματικά και υπαρξιακά, εκμεταλλευόμενοι τα Μνημόνια, τους Ιούς, τις Πανδημίες, το Μεταναστευτικό κίνημα, τις απειλές Πολέμου από τους ισλαμοφασίστες της τουρκιάς. Μα περισσότερο με πληγώνει, να βλέπω τη φτώχεια μας αλλά και την ευπιστία μας ή την αφέλεια με την οποία τους αντιμετωπίζουμε!
Συγχωρέσατε με, αλλά δεν αντέχω άλλο να βλέπω την Πατρίδα μου, να παλεύει να βρει το δίκιο της, για το αυτονόητο της «Εδαφικής Κυριαρχίας» της. Δεν αντέχω άλλο, να βλέπω τους Έλληνες να ζουν μέσα στην αθλιότητα και τη μιζέρια. Δεν μπορώ να δεχτώ, πως δεν μπορούνε να απαιτήσουμε σεβασμό της Εθνικής μας Αξιοπρέπειας. Και γι’ αυτό, δεν θα δεχτώ ποτέ, να εμπαίζουν την Ορθόδοξη Πίστη των προγόνων μου και δεν μπορώ να αρνηθώ τον Ιησού Χριστό, επειδή το ζητά το αντίχριστο κατεστημένο της Εποχής μας!
π. Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.