Οι ανεύθυνο-υπεύθυνοι!

Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε, «καιρός παντί πράγματι» βλέπετε, ότι γιγαντώνεται πάντα πιο γρήγορα, αυτός που ταΐζεται περισσότερο! 

Κάποτε, μια οικογένεια που θα μετανάστευε στην Αμερική να εύρει καλύτερη μοίρα, μοίραζε στους γείτονες τα υπάρχοντά της, μαζί και τα ζωντανά που είχε στο κτήμα, για να μην ψοφήσουν.  Σ’έναν από τους γειτόνους θέλησαν να δώσουν την αγελάδα τους και τον αγαπημένο τους σκύλο!  Όταν τα μοίρασαν όλα, ετοίμασαν τα χαρτιά τους και έφυγαν, για μια πιο άνετη ζωή, στην ξενιτιά!

Οι κληρονόμοι, της αγελάδας και του σκύλου, υπολόγιζαν πάντα με το χρήμα και το κέρδος, όλα τα πράγματα στη ζωή, και πάντα προσπερνούσαν τις δυσκολίες, με τη λογική χρήση των οικονομικών τους.  Έτσι και έκαμαν και όταν κληρονόμησαν τα νεώτερα μέλη του κτήματος.  Σκέφτηκαν, η Αγελάδα θα μας δίνει αρκετό γάλα για τυρί, βούτυρο και γιαούρτι κι όταν γεννάει θα έχουμε μοσχαράκια για κρέας, αν σκεφτείς ότι θα βόσκει στο κτήμα ολημερίς, θα είναι οικονομική η εκτροφή της με λίγο τριφυλλάκι πότε- πότε. Έτσι χάρηκαν περισσότερο για το απόκτημά τους και την ονόμασαν «Μπέμπα».

 Όμως, είχαν άλλη γνώμη για το έτερο νέο μέλος του κτήματος.  Ο σκύλος, είπαν  θα είναι οικονομικό βάρος, δεν κυνηγά τίποτε για να φάει μόνος του, ολημερίς θα ζητά από το φαΐ μας, και ότι τον πήραμε στο κτήμα, θα είναι βάρος για μας, αλλά ας είναι να τον κρατήσουμε για το χατήρι των ξενιτεμένων, που τον αγαπούσαν πολύ!

Όλοι συμφώνησαν σ’ αυτό και από την επόμενη μέρα, πρόσεχαν την Αγελάδα, να έχει το τριφυλλάκι της, να βόσκει χλωρό χορταράκι, τις φλούδες από τις πατάτες και όλα τα φρούτα και τα λαχανικά και όλα όσα χρειαζόταν. Στο σκύλο, έδιναν ξερό ψωμί βρεγμένο στο νερό, κανένα κόκκαλο και γενικά τον παράβλεπαν!

Με τον καιρό, ο σκύλος, που είχε γίνει και εμπόδιο στα πόδια τους, καθώς ζητούσε και λίγα χάδια, έπεσε σε απόγνωση και κατάντησε μισός και κοκαλιάρης, έπεσε η τρίχα του, έβγαλε και μια αρρώστια γύρω από τα μάτια, οπότε, άρχισαν να τον συχαίνονται. Για κτηνίατρο, ούτε κουβέντα να γίνεται!  Σε κάμποσες μέρες, τον βρήκαν ψόφιο, πίσω από τις μπάλες τριφύλλι, που είχαν στην αποθήκη για την Αγελάδα, που βασίλευε στο κτήμα, θέριευε κι όλο έτρωγε κι όλο πάχαινε, μέχρι που κόντευε να διπλασιάσει τα κιλά της!

Πέρασε ο καιρός δίχως τον σκύλο, μέχρι το πανηγύρι του χωριού, όταν φορώντας τα καλά τους, πήγαν όλα τα μέλη της οικογένειας, να γιορτάσουν ολημερίς, με τους συντοπίτες τους.

Το κτήμα, πίσω μόνο του, ανυπεράσπιστο, ήταν έρμο στην όρεξη κάθε λύκου, που τριγυρνούσε στα γύρω μέρη.  Δεν άργησε, να γίνει το κακό και δεν ήταν ένας αλλά οκτώ.  Κοπάδι ολόκληρο, λυσσασμένο για σάρκα και αίμα. Αφού σουλατσάρισαν ένα γύρω, στο κτήμα με τα καλούδια… όρμησε η αγέλη και κατασπάραξε ό,τι κινιόταν και ανάσανε. Μαζί και την Μπέμπα!

***

Εσείς τώρα, δικαιολογημένα θα είσθε αγανακτησμένοι με την συμπεριφορά, αυτής της οικογένειας και μπορείτε να πείτε:  «Καλά τόσο ανόητοι, τόσο άσχετοι, τόσο βαθιά νυχτωμένοι, τόσο αμελείς και αμέριμνοι, μα τόσο ηλίθιοι, ήσαν αυτοί οι άνθρωποι;  Δεν γνώριζαν ότι υπάρχουν λύκοι κοντά στο κτήμα τους και άλλα άγρια ζώα;  Μα, πως ζούσαν, με τόση αφέλεια και έμειναν απροστάτευτοι, αυτοί και άφησαν και το κτήμα τους, στην «καλή θέληση» των λύκων;  Απαράδεκτο!

Συμφωνώ μαζί σας!

Αυτή η απαράδεκτη οικογένεια, είμαστε εμείς οι Έλληνες!

Εκείνο το κτήμα, που έμεινε απροστάτευτο, είναι η Ελλάδα, η Πατρίδα μας!

Οι αιμοσταγείς λύκοι, είναι οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί, ίσως και κάποιοι άλλοι…!

Η «Μπέμπα», η Αγελάδα, είναι η καλοπέραση, η ευμάρεια, η λατρεία μας στο κέρδος και στις ανέσεις της ζωής και η δουλική υπακοή μας σε όσους μας χάριζαν αφειδώς τα υλικά αγαθά και μας έσερναν μακριά από τις αξίες μας, την ηθική μας, τα ήθη και έθιμά μας, την γλώσσα μας, την ιστορία μας και την ορθόδοξη πίστη μας!

Μια Χώρα, δίχως αξιόπιστη Άμυνα, κανείς δε την σέβεται!

Για τον «σκύλο», τί να σας πω…!  Από την αρχή του αιώνα τούτου (το 2000), αρχίσαμε να μην τον «ταΐζουμε»!  Περνούσε ο έρμος, με ξεροκόμματα και σκουπίδια που του δίναμε! Όσοι «ήξεραν», τα ξεράδια τους! …μας έλεγαν ότι, "δεν χρειάζεται να έχουμε "σκύλο".  Είναι οικονομικά ασύμφορος. Είναι πεταμένα λεφτά, να ταΐζουμε "σκύλο".  Άλλωστε, έλεγαν ότι, τώρα το «κτήμα» το προστατεύουν οι φράκτες που έχει η Ευρώπη και η αλληλεγγύη των Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού το «κτήμα» μας, είναι πλέον μέλος της! 

Το να αγοράζουμε όπλα, άρματα μάχης, αεροπλάνα, υποβρύχια, πλοία πολεμικά, είναι πλέον περιττό!  Το να ενισχύουμε την πολεμική μας βιομηχανία, τον σχεδιασμό και παραγωγή όπλων, είναι περιττό!  Το να εκσυχρονίζουμε τον Στρατό μας, τα στρατόπεδα μας, να καλλιεργούμε την πολεμική ισχύ και το πατριωτικό μας φρόνημα, είναι περιττό!

***

Και καλά αυτοί… ας πούμε ότι ήσαν βαλτοί προδότες και μαριονέτες ξένων κέντρων, ανθέλληνες και πράκτορες, αχυράνθρωποι μυστικών στοών και οργανώσεων…  Εμείς;

Εμείς, δεν φέρουμε καμία ευθύνη;  Εμείς είμαστε μόνο «θύματα»;  Εμείς, δεν βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δεν μαθαίναμε, την επικείμενη καταστροφή; 

Ε, όπως και στην παραβολή μου, πιο πάνω, υπεύθυνος της καταστροφής, ήταν η Οικογένεια!  Οι «λύκοι» είναι λύκοι και πάντα θα είναι αιμοβόροι και άρπαγες!  Αλλά όταν δεν προστατεύεις το κτήμα σου, αφήνεις νηστικό τον σκύλο σου και πεθαίνει, τότε η ευθύνη, είναι όλη δική σου!  Ναι, δική σου, και όχι του οποιουδήποτε τυχοδιώκτη, ανίκανου, άχρειστου, ημιμαθή και γελοίου «Μαυρογιαλούρου»!

π. Νικόλαος

Share: