Η ιστορία της Βασιλόπιτας

Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται από τους χριστιανούς παραμονές της Πρωτοχρονιάς, κόβεται και μοιράζεται λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος. Στην Αθήνα, συνηθίζεται η λεγόμενη «πολίτικη» Βασιλόπιτα, η οποία παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα. Κατασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά.

Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται κάποιο νόμισμα, συνήθως κοινό, όμως σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι και χρυσό (φλουρί Κωσταντινάτο) ή ασημένιο νόμισμα.

Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή.

Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ.

Συχνά γράφεται πάνω στη βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους, με σειρές αποφλοιωμένων αμυγδάλων ή με ζάχαρη

Το έθιμο της βασιλόπιτας στην Ελλάδα

Η Βασιλόπιτα κατά το ελληνικό έθιμο κόβεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους κυρίως μετά από το φαγητό, για το καλό του «Νέου Χρόνου».

Έτσι στις 12.00 ακριβώς τα μεσάνυχτα με την αλλαγή του έτους, σβήνουν τα φώτα και μετά ένα λεπτό ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι «Χρόνια πολλά» και «Ευτυχισμένο το νέο έτος».

Τότε προσκομίζεται η Βασιλόπιτα στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές αρχίζει να τη κόβει σε τριγωνικά κομμάτια και τα ονοματίσει: πρώτα του Χριστού το κομμάτι, της Παναγίας, του Αγίου Βασιλείου, του σπιτιού, του Νοικοκύρη, της Συζύγου, των παιδιών τους και των παππούδων, με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού και όσων από την Οικογένεια, που για διάφορους λόγους, απουσιάζουν.

Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του «Δωδεκαήμερου» των εορτών. Υπουργεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και το μήνα Φεβρουάριο, αλλά αυτό είναι λιγάκι άτοπο.

Σε πολλά νησιά με το ξημέρωμα της 1ης του Νέου Έτους αναλαμβάνει ο σπιτονοικοκύρης να καθαγιάσει την οικία κρατώντας είτε τμήμα της Βασιλόπιτας είτε του αντίστοιχου των Χριστουγέννων Χριστόψωμο και ένα κερί μπαινοβγαίνοντας στη πόρτα τρεις φορές λέγοντας «έξω τα κακά, μέσα τα καλά».

Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση

Μία θρησκευτική παράδοση, συνδέει τη Βασιλόπιτα, με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου.

Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει.  

Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως «λύτρα» στον επερχόμενο κατακτητή.

Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, και ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή.

Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη, μετά από την θ. Λειτουργία.

Το γεγονός αυτό συνεχίσθηκε ως παράδοση, κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Share:

Read More

Ευλογημένα Χριστούγεννα !

Την άγια νύχτα των Χριστουγέννων, όλοι οι χριστιανοί έχουμε την ανάγκη να ευχηθούμε μεταξύ μας, για Αγάπη, Υγεία και Ευτυχία!

– Τα φετινά Χριστούγεννα, σας εύχομαι το Αληθινό Φως του θείου Προσώπου, του Ιησού Χριστού, να λάμψει μέσα στις Ψυχές μας και να σκορπίσει Υγεία και Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.              π. Νικόλαος

Share:

Read More

Γνήσιο πνευματικό φρόνημα

Έγραφα σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο: Κατακομβική Εκκλησία, πως: «Πρέπει, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι Πιστοί, να προετοιμαζόμαστε πνευματικά, όσο υπάρχει χρόνος, για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της εποχής μας και να «επιβιώσουμε» μέσα σε έναν κόσμο δίχως Θεό, δίχως Ηθική, δίχως Ελευθερία και Λογική.  Έναν «αφιλόξενο», άθεο κόσμο, που εξελίσσεται τραγικά επικίνδυνος, για κάθε άνθρωπο του Θεού»!

Ο διάβολος είναι πια «λυμένος» και περιφέρεται ανάμεσά μας!  

Ο Απόστολος Πέτρος, χαρακτηρίζει τον διάβολο, λιοντάρι πεινασμένο που βρυχάται για να φοβίσει το θήραμά του, και αναζητεί με μανία να το κατασπαράξει. (1)    Κι αυτή η εικόνα, που ανά τους αιώνες, λαμβάνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει σήμερα ως μια απειλή, ως εκφοβισμός των πιστών χριστιανών της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), έλεγε συνεχώς, αναφερόμενος στο μέλλον της Εκκλησίας, ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Σε επιστολή του το 1970 έγραφε: «εμείς οι Ορθόδοξοι», «δεν έχουμε λαμπρό μέλλον, μέσα στον σύγχρονο κόσμο, όμως θα έχουμε την ευκαιρία να ομολογήσουμε την Ορθοδοξία μας, κάτω από δύσκολες συνθήκες».  Εννοούσε βέβαια ότι στο μέλλον, θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε, δύσκολες συνθήκες και θα αναγκαστούμε να ζήσουμε «κρυφίως» το μυστήριο της Πίστεως, κάτω από ελέγχους, συκοφαντίες, διώξεις, κατατρεγμό, απαγορεύσεις και μαρτύρια!

Σε παρόμοια περίπτωση, όπου όλα στο χώρο της Πίστεως θα θυμίζουν εκείνη την «πρωτοχριστιανική εποχή» των διωγμών από την ειδωλολατρική Αυτοκρατορία της Ρώμης, πιστεύω πως θα ανακαλύψουμε την βαθιά «ουσία» της Εκκλησίας και θα αναζητούμε, μετ’ επιτάσεως, όχι την «εκκλησιαστική ζωή» (με την οργανωτική και εορταστική της εικόνα) αλλά την «μυστηριακή ζωή» της Ενότητας στο όνομα του Χριστού και της συμμετοχής μας στη ζωή του Σώματος του Χριστού!  

Η επιβίωση της εκκλησίας, μπορεί να συντελεστεί, μόνο με την απέκδυση κάθε διοικητικής εκκλησιαστικής αρχής που απορρέει από τον στενό και ασφυκτικό εναγκαλισμό της με το Κράτος (την κοσμική εξουσία, που έπαψε από χρόνων πολλών να «σέβεται» και να τιμά την Πίστη στον Τριαδικό Θεό και την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού).  Ακριβώς τότε, θα είναι η εποχή της εφαρμογής, του: «Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος”.(2)  

Αν η ιστορική συνέχεια της ανθρωπότητας μας διδάσκει πως τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου, δεν γίνονται καλύτερα αλλά μάλλον χειρότερα… πρέπει να δεχθούμε πώς για να επιβιώσουμε ως χριστιανοί μέσα στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορούμε πια να περιμένουμε πάρα πολλά, από τον «εκκλησιαστικό οργανισμό» που διοικεί την Εκκλησία, γιατί εκτός από το κοσμικό πνεύμα (που έχει γίνει πολύ ισχυρό), τις ιδιοτέλειες των μελών του, τους εγωισμούς, την τυπολατρία και τις διχόνοιες, έχει πλέον παρεισφρήσει η παναίρεση του Οικουμενισμού.

Κατόπιν όλων αυτών, ίσως υπάρξει ως συνέπεια αυτής της εκκοσμίκευσης, όπου η Χάρις του Θεού θα εγκαταλείψει αυτές τις «Διοικήσεις των Εκκλησιών», ως εκπεσούσες της αποστολής των.  Ως εκ τούτου, πρέπει να φροντίσουμε για την ενίσχυση όσων ομάδων πιστών, απομείνουν (ενορίες και συνάξεις) με κέντρο απλούς σύγχρονους μάρτυρες και ομολογητές κληρικούς, με αγωνιστικό φρόνημα και βαθιά πίστη.

Η καλύτερη ελπίδα για τη διατήρηση της αληθινής Ορθοδοξίας τα επόμενα χρόνια θα βρίσκεται σε τέτοιες μικρές συγκεντρώσεις πιστών, που θα πορεύονται «εν ενί πνεύματι και μιά καρδία».  

π. Νικόλαος

1  «Ο αντίδικος υμών διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ επιστολή Πέτρου κεφ. Ε΄,8).

2  Κατά Μάρκον Θ΄,35.

Share:

Read More

Όταν ο Θεός… σιωπά

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, και με τόσο σκοτάδι που έπεσε στο νου των ανθρώπων και σκλήρυνε τις καρδιές τους, στρέφουμε απεγνωσμένα τα μάτια της ψυχής μας, στον Θεό, ζητώντας ένα διέξοδο από την ολοένα αυξάνουσα διαφθορά της ποιότητας και της αξίας, της ίδιας της ζωής μας.

Ολοένα η ανησυχία μας για το «τί μέλλει γενέσθαι», όχι τόσο για το σήμερα αλλά περισσότερο για το αύριο και το μεθαύριο, κατατρώγει κάθε χαρά της ζωής και ελαττώνει την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, για τα παιδιά μας κυρίως. 

 Έτσι, πολλοί πιστοί αναζητούν μέσω της προσευχής στον Θεό και Κύριό μας, ένα φως ελπιδοφόρο, ένα θείο μήνυμα από τον «Ουρανό», μια θαυμαστή επέμβαση, ένα στήριγμα, μια βοήθεια, να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να σταθούμε όρθιοι απέναντι στις καθημερινές προκλήσεις. 

Όμως, τις περισσότερες φορές, ο Θεός δεν αποκρίνεται στις προσευχές μας. Μοιάζει να αδιαφορεί, να μας αποστρέφεται, να μας έχει εγκαταλείψει.  Μένει σιωπηλός, απόμακρος, απών στις δοκιμασίες και τα βάσανα που περνούμε, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ως κοινωνία και έθνος.  Γι αυτό, δεν είναι λίγοι αυτοί που εκλαμβάνουν αυτή τη «σιωπή» σαν απόδειξη, για να στηρίξουν την αδυναμία τους να πιστέψουν στον ουράνιο Πατέρα μας!

Στην περίπτωση αυτή, δεν πρέπει να μένουμε στη διαπίστωση του ότι: «ο Θεός σιωπά», αλλά να αναρωτηθούμε το: «γιατί ο Θεός σιωπά;»

Η αιτία αυτής της «σιωπής», είναι η «Αποστασία» του σύγχρονου ανθρώπου! Ολοένα και ξεμακρύνουμε από τον Θεό και πρωτίστως εμείς οι κληρικοί, που έχουμε αναλάβει την ευθύνη της εφαρμογής του Ευαγγελίου της Αγάπης, στο κόσμο!  Λησμονούμε την ανάγκη της «καταλλαγής» (της συμφιλίωσης με τον Θεό)  και της «μετάνοιας».  Γίναμε ένα με τον κόσμο και χάσαμε σιγά-σιγά την αίσθηση της θεϊκής μας, καταγωγής!

Οι συνέπειες αυτής της διαγωγής μας, είναι πολλές, μεταξύ αυτών και η «σιωπή» του Θεού, απέναντι στο άδικο, στον πόλεμο, στο έγκλημα, στην αθεΐα, στη διαστροφή, στα ζωώδη ένστικτα, στην αποκτήνωση του ανθρώπου και στην κόλαση που αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων, να ζήσουμε. 

Ο Θεός, δεν μας καταδικάζει φανερά, δε μας ενοχοποιεί, , η σιωπή  είναι η πατρική Του απάντηση στις άνομες πράξεις μας, είναι συνεπώς η πιο εύγλωττη και ευγενική απάντησή Του, δεν δικάζει κανέναν… ανέχεται την «Αποστασία» μας και αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους που χαράζουμε αναμένοντας την έκβαση του αγώνα μας, που σημαίνει… θα εννοήσουμε την κατάντια μας και θα επιστρέψουμε, όπως ο «Άσωτος Υιός», στο σπίτι της Αγάπης του Θεού, ή θα θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτωλών επιλογών;

Θα επαναλάβω για μια φορά ακόμη, πως καταφέραμε να «σπρώξουμε στη γωνία» ή ακόμη και να βγάλουμε από τη ζωή μας, τον Θεό και ήδη συλλέγουμε τους σάπιους καρπούς των έργων μας. Δυστυχώς!

 Γι αυτό… είναι ώρα να στραφούμε προς Αυτόν τον άκρως Φιλάνθρωπο και Παντοδύναμο Κύριο της ταλαίπωρης ζωής μας και με γνήσια μετάνοια, να Του ζητήσουμε ταπεινά να συντρέξει στη σωτηρία μας!  Ίσως έτσι, προλάβουμε το κακό πριν μας οδηγήσει στην απώλεια!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Η Αγία Βασίλισσα Θεοφανώ

16 Δεκεμβρίου, μνήμη της Αγίας Θεοφανούς, η θαυματουργή Αγία, σύζυγος του βασιλιά Λέοντα του σοφού. Θεοφανώ, σημαίνει ετυμολογικά «Αυτή που φανέρωσε ο Θεός». 

Η Αυγούστα Θεοφανώ η Αγία, εορτάζει σήμερα 16 Δεκεμβρίου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 862 μ.Χ.  Ήταν κόρη του πατρικίου Κωνσταντίνου Μαρτινιάνη και της Άννας.   Λίγο μετά η μητέρα της πεθαίνει κι η Θεοφανώ ένα όμορφο κοριτσάκι προικισμένο με πολλές χάρες θα αποκτήσει χάριν την φροντίδας του πατέρα της άριστη παιδεία. Στον  αυτοκρατορικό  θρόνο  της  Βασιλεύουσας  βρίσκεται  ο  Βασίλειος  ο  Α’ Μακεδόνας με τη δεύτερη σύζυγο του Ευδοκία. Από  τα  τρία  τους  παιδιά  πρωτότοκος  είναι  ο  Λέων, που  η  ιστορία  θα  του  προσδώσει  τον  τίτλο ο  σοφός, λόγω της ενασχόλησης του με τη συγγραφή βιβλίων και  ο  οποίος  είναι  ο  διάδοχος  του  θρόνου.

(Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός ,19 Σεπτεμβρίου 866 – 11 Μαΐου 912 ,μαθητής του Φωτίου με εξαιρετική μόρφωση διακρίθηκε ως δόκιμος συγγραφέας και ενθουσιώδης ρήτορας).

Ο αυτοκράτορας λοιπόν, αποφασίζει να παντρέψει τον Λέοντα με την Θεοφανώ παρότι γνωρίζει τη σχέση του με την Ζωή Ζαούτζαινα κόρη αυλικού του παλατιού και παρά το ότι ο Λέων  διαμαρτύρεται  στον  αυτοκράτορα, αλλά τελικά αναγκάζεται  να  υποταχθεί. Έτσι  ορίστηκε  και  έγινε  ο  γάμος  του  Λέοντα  με  τη  Θεοφανώ,  χωρίς  εκείνος  να  τη  θέλει  και  χωρίς  αυτή  να  το  ξέρει…

Ένας γάμος που έμελε εξ αρχής να αποτύχει κι η Θεοφανώ σαν μοναδικό της

σύμβουλο είχε τον εξομολογητή της γέροντα Ευσέβιο που την συμβούλευε να κάνει υπομονή και ίσως μετά την απόκτηση παιδιών αλλάξει την στάση του απέναντι της ο Λέων. Το παιδί ένα όμορφο κοριτσάκι γεννήθηκε λίγους μήνες αργότερα αλλά αυτό δεν άλλαξε τη σχέση του ζευγαριού. Παρηγοριά της; ο πνευματικός της και η προσευχή.

Ο  προσωπικός  της  όμως  αυτός  σταυρός  την  έκανε  να  συμπονεί  και  τους  πονεμένους  ανθρώπους  και  με  κάθε  ευκαιρία  να  βρίσκεται  κοντά  τους. Είχε  όλη  την  άνεση  ως  βασίλισσα  να  τους  απαλλάσσει  από  κάθε  οικονομική  ανάγκη  και  με  την  χαριτόβρυτη  αγάπη  της  να  τους  ενισχύει  ψυχολογικά  και ηθικά Έτσι  ο  λαός  τη  λάτρευε. . Μια συνωμοσία όμως στο παλάτι κι ο Βασίλειος εξορίζει τον Λέοντα στην Θεσσαλονίκη όπου  οικειοθελώς  τον  ακολουθεί  και  η  Θεοφανώ  με  την  κορούλα  τους, την  Ευδοκία. Ο  γέροντας  Ευσέβιος  αυτοεξορίζεται  κι  αυτός  στη  Θεσσαλονίκη, για  να  είναι  κοντά  στο  ανδρόγυνο. Η αλήθεια  σε  τρία  χρόνια  αποκαλύπτεται  και  ο  Λέων  με  την  οικογένειά  του  γυρίζει  περιχαρής  στη  Βασιλεύουσα, ενώ  ο  Βασίλειος  υποδέχεται  με

λαμπρότητα  το  γιο  του  ζητώντας  συγγνώμη  για  το  λάθος  του. Στο  μεταξύ  πεθαίνει  η  Αυγούστα  Ευδοκία  και  τα  καθήκοντά  της  στο  παλάτι  αναλαμβάνει  η  Θεοφανώ.

Όλα καλά; Ασφαλώς όχι εφόσον ο Λέων συνάπτει σχέση με την Ζωή αδιαφορώντας για τα σχόλια. Ο  πατέρας  του, όταν  το  διαπιστώνει, διατάσσει  να  μαστιγωθεί  ο  γιος  του. Η Θεοφανώ αντιδρά …δια της προσευχής…

Ο  Βασίλειος , για  να  δώσει  ένα  τέλος  στο  σκάνδαλο, παντρεύει  αναγκαστικά  την  αγαπημένη  Ζωή  του  Λέοντα  με  κάποιον  άλλο  και  την  εξαποστέλλει  από  το  παλάτι. Ο  ίδιος  όμως  ο  Βασίλειος,  ύστερα  από  ένα  ατύχημα  σε  κυνήγι,  πεθαίνει στις 29 Αυγούστου του 886. Μετά  το  θάνατο  του  πατέρα  του  ο  Λέων … νιώθει  ελεύθερος  να  κάνει  ό,τι  θέλει. Το  πρώτο  του  μέλημα  είναι  να  ανακηρύξει  τον  πατέρα  της  ερωμένης  του Ζωής  Βασιλοπάτορα  και  πρωθυπουργό. Από τη  Θεοφανώ  ζητάει  να  μείνει  στο  πλευρό  του  σύμβουλος  πολύτιμη  για  την  οξύτητα  του  πνεύματός  της  και  την  αγάπη  της  για  το  λαό. Ωστόσο  διάδοχο  αγόρι  από τη  Θεοφανώ  δεν  έχει  ο  αυτοκράτορας  τώρα   Λέων  ο  σοφός,  και  βρίσκει  έναν  επί  πλέον  λόγο  να  έχει  στο  νου  του  τη  Ζωή, αν και  ήταν  παντρεμένη. Κι  αυτή  όμως  το  ίδιο. Και  τώρα  που  ο  πατέρας  της  είναι  πρωθυπουργός  έχει  όλη  την  άνεση  να  μπαινοβγαίνει  στο  παλάτι. Στο  μεταξύ  νέα  δοκιμασία  για  τη  Θεοφανώ. Αρρωσταίνει  βαριά  η  κορούλα  τους  Ευδοκία  και  πολύ  γρήγορα   και παρά  τις  φροντίδες  τους  πεθαίνει, εγκαταλείποντας  τη  μητέρα  της  σε  μια  κόλαση, που  τη  δημιουργεί  η  απιστία  του  πατέρα  της. Η  Ευδοκία  της  ήταν  μόλις  εννέα  ετών. Με  το  θάνατό  της  ο  Λέων  ένιωσε  να  ξεκόβεται  οριστικά  από τη  Θεοφανώ. Η  Ζωή  άρχισε  να  επηρεάζει  εγκληματικά  το  Λέοντα  σε  βάρος  της. Ο  πνευματικός  της, γέροντας  Ευσέβιος, αποφασίζει  να  μιλήσει  στον  αυτοκράτορα. Συνέπεια,  να  εξοριστεί. Η  Θεοφανώ  στη  νέα  της  δοκιμασία  ψάχνει  και  δε  βρίσκει  μέσα  της  κουράγιο. Νιώθει   να  έχουν  εξαντληθεί  της  ψυχής  της  τα  αποθέματα, Έχει  κουραστεί και  η  προσευχή  έγινε  η  ζωή  της. Γίνεται … και  το  πρώτο  της  θαύμα: ένα  ετοιμοθάνατο  κοριτσάκι, όταν  το  επισκέπτεται  και  το  σφίγγει  στην  αγκαλιά  της, αμέσως  ζωηρεύει, συνέρχεται, ενώ  του  ετοίμαζαν  τα  σχετικά  με  την  κηδεία  του. Το  θαύμα  διαδόθηκε  αστραπιαία  σε όλη  την  επικράτεια. 

Όλοι  μιλούν  για  την αγία  αυτοκράτειρα, και  δίνεται  ολόψυχα  στους  αναξιοπαθούντες. Φτωχούς, πεινασμένους, ανάπηρους, αρρώστους, ορφανά, χήρες, αθώους  κατάδικους, ξένους, χρεώστες, δούλους, πενθούντες. Επισκέπτεται  νοσοκομεία, γηροκομεία, βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, λεπροκομεία, πτωχοκομεία, φυλακές, ιδρύματα  όπου  στεγάζονται  παραστρατημένες  γυναίκες. Τέλος ίδρυσε Μονή όπου και απεσύρθη Η Θεοφανώ πέθανε στο μοναστήρι της στις 10 Νοεμβρίου του 893 ή 897. Σύμφωνα με τον Θεοφάνη, ο Λέων και η Ζωή, προχώρησαν σε γάμο μετά από αυτό. Τόσο ο Συμεών, όσο και ο Θεοφάνης, συμφωνούν ότι η Ζωή στέφθηκε Αυτοκράτειρα μόνο μετά τον θάνατο της προκατόχου της. Από  τις  εντάσεις  που  πέρασε  και  τις  θλίψεις  το  σώμα  της  εξαντλήθηκε, η  Θεοφανώ  αρρωσταίνει  βαριά. Η  Θεοφανώ, πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 893 ή 897 και ήταν η πρώτη σύζυγος του Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού. Ήταν  μόλις  31  ετών. Η Θεοφανώ τιμήθηκε με αγιοκατάταξη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά τον θάνατό της και ετάφη στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Η μνήμη της τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου Πολλά   θαύματά  της  αναφέρει  ο  σύγχρονός  της  βιογράφος  Λέων  ο Γραμματικός.

Είναι γνωστό ότι στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι φυλάσσονται άφθαρτα τα λείψανα τριών αγίων γυναικών: της Αγίας Σολομονής, της Αγίας Ευφημίας και της Αγίας Θεφανούς της Βασίλισσας.

Η αγία Θεοφανώ είναι η κτιτόρισσα της Βασιλικής Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στη Χαλκιδική. Αυτή η σπουδαία Μονή ιδρύθηκε το 888 από την Αυγούστα Θεοφανώ, επί Πατριαρχίας Φωτίου του Μεγάλου. Η Θεοφανώ δώρισε στη Μονή Τίμιο Ξύλο, αλλά και την προίκα της, γι’ αυτό μέχρι σήμερα εκτάσεις της Μονής φέρουν το όνομα “Βασιλικά”.

Το Χρονικό του Συμεών του Μεταφραστή τοποθετεί τον γάμο του Λέοντα ΣΤ΄ και της Θεοφανούς στο δέκατο έκτο έτος της βασιλείας του Βασιλείου Α΄ (περί το 883). Σε κάθε περίπτωση, ο γάμος της είχε κανονιστεί από τον Βασίλειο Α΄ και επιβλήθηκε στον Λέοντα. Η κακή σχέση πατέρα και γιου μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελική αποτυχία αυτού του γάμου. Ο Βασίλειος πέθανε στις 29 Αυγούστου του 886. Ο Λέων τον διαδέχθηκε στον θρόνο και η Θεοφανώ έγινε αυτοκράτειρά του.

Ήταν μορφωμένη και βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση της βιογραφίας της, η Θεοφανώ αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας της σε  προσευχές, ψαλμούς και ύμνους προς τον Θεό.

Share:

Read More