25 Μαρτίου 1821 - Ελλάδα και Επανάσταση!

Φθάσαμε με τη βοήθεια του Θεού, να γιορτάσουμε και εφέτος, τον εθνικό ξεσηκωμό, την εθνεγερσία του Έθνους μας κατά του τούρκου κατακτητή και δυνάστη, που κράτησε για 400 χρόνια, σκλαβωμένο και υποτελές το Έθνος μας, που υπέφερε τον σκληρό ζυγό των αιμοβόρων «απίστων» και αιμοσταγών κατακτητών του.

« Ήταν 25η του Μαρτιού, ημέρα ευλογημένη», όπως λέει ο ποιητής, όταν η φλόγα της Επανάστασης, που σιγόκαιγε στα στήθια των ανδρειωμένων Ελλήνων, αναζωπυρώθηκε ενθαρρύνοντας την φιλοπατρία και τον κρυφό πόθο για Ελευθερία, ξεσήκωσε κάθε «ραγιά» και τον μεταμόρφωσε σε Ήρωα, αντάξιο των Ελλήνων Προγόνων του.

Η  Επανάσταση του 1821, στέφθηκε με επιτυχία και ο αγώνας των στεφανωμένων ηρώων της γράφτηκε στην Ιστορία. Ο «τούρκος» ισλαμιστής μουσουλμάνος τύραννος, εξοστρακίστηκε, ντροπιασμένος στα μάτια όλων των Εθνών της Γης. Πρόκειται για την ταπείνωση της αυτοκρατορίας των Οθωμανών, μια ταπείνωση που επί 200 χρόνια σφράγισε με ανεξίτηλα μελανά στίγματα κομπλεξισμού και μίσους, την ψυχολογία των οθωμανών τούρκων, μέχρι τα σήμερα!

Για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, έγινε η απαρχή ενός νέου κράτους, όπου θα μπορούσαν, ελεύθεροι πια, να ζήσουν με αξιοπρέπεια και τιμή, αναπτύσσοντας τον πολιτισμό και τις δυνατότητες της φυλής μας!  Παράλληλα, ο πόθος των Ελλήνων του 1821, για μια ελεύθερη Πατρίδα, συμβάδιζε με το πηγαίο αίσθημα σεβασμού και πίστεως στην πατροπαράδοτη Πίστη στον Χριστό και την αφοσίωσή των στην ζώσα Ορθοδοξία, που ήταν και το κέντρο της ζωής των!

Βλέποντας τη σημερινή πραγματικότητα, μέσα από την νεώτερη Ιστορία μας, με τις προϋποθέσεις για πρόοδο, τις δυνατότητές για ανάπτυξη, αλλά και τον τρόπο ζωής μας, τις αποτυχίες μας, τις περιπέτειές μας ως Έθνος και κυρίως το πώς διαμορφώσαμε την κοινωνία μας, στα ξένα κακοήθη πρότυπα και αξίες… πιστεύω πως δεν καταφέραμε σχεδόν τίποτε το «μεγάλο», τίποτε που θα μπορούσε να συγκριθεί με τα θαύματα των Προγόνων μας… και ως προς τον πολιτισμό, τις επιστήμες και το πολίτευμα, όπως άλλωστε δεν κατορθώσαμε να εφαρμόσουμε, έστω και στα βασικά, την Ορθοδοξία και το Ευαγγέλιο στον κοινωνικό βίο μας!  Τουναντίον, προσπαθήσαμε να επιπλεύσουμε στις φουρτούνες των κοινωνικών ταραχών, αφήσαμε τους «ξένους» να μας διχάσουν, χαριστήκαμε στους πλάνους δημαγωγούς της πολιτικής, δεθήκαμε στο άρμα της «Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης», ακολουθήσαμε τον υπέρ- καταναλωτισμό και την ανηθικότητα, με εγωισμό και ζήλιες. Αποτέλεσμα; Χάσαμε όλες τις ευκαιρίες που είχαμε, να κερδίσουμε την ευτυχία μας, να ενωθούμε απέναντι στους μισέλληνες, να παραμερίσουμε τις διαφορές μας, να αποκτήσουμε την ηθική και πνευματική μας ελευθερία!

Δυστυχώς, κάθε καλόπιστος, βλέπει καθαρά ότι: ενώ καταφέραμε να διώξουμε τον βάρβαρο τούρκο κατακτητή, δεν μπορέσαμε να καλλιεργήσουμε σωστά το «έδαφος» για να βλαστήσουν και να καρποφορήσουν οι πόθοι και τα όνειρα των Αγωνιστών του 1821, που έδωσαν τη ζωή τους, για να μας κληροδοτήσουν την Ελευθερία!

Μια τέτοια ημέρα, σαν τη σημερινή, στέκομαι με τα χέρια ψηλά και τα μάτια μου στον Ουρανό και προσεύχομαι:  Ο Θεός της Αγάπης, να θελήσει να μας κρατήσει στερεωμένους στην Ορθόδοξη Πίστη, έμφορτους από αγάπη για την Πατρίδα, σώφρονες και υγιείς!

π. Νικόλαος

Το ιερό Λάβαρο της Επανάστασης του 1821

Στις 25 του Μάρτη 1821, ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός κάλεσε όλους Άρχοντες και Οπλαρχηγούς, όσους βρίσκονταν συναγμένοι στην ιερά Μονή για να συσκεφτούν περί του ένοπλου αγώνα κατά των τούρκων και αφού έλαβαν την απόφαση για την έναρξη της Επανάστασης… «άρπαξε» το κεντημένο Παραπέτασμα, που βρισκόταν κρεμασμένο στην Ωραία Πύλη και το πρότεινε για Σημαία του Αγώνα. Όρισε μάλιστα σαν Σημαιοφόρο, τον Ιεροδιάκονο Γρηγόριο Ντόκο.

Εν συνεχεία, αφού ο Αρχιεπίσκοπος έλαβε στα χέρια του το Παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης –που έγινε Λάβαρο του Αγώνα- το ευλόγησε και στη συνέχεια με ζωηρά πατριωτικά λόγια, ζήτησε απ’ όλους, να βάλουν το χέρι τους πάνω στην «Ιερά Σημαία», να ορκισθούν όρκο ιερό και να βεβαιώσουν, ότι θα πολεμήσουν μέχρι της τελευταίας σταγόνας του αίματος τους, έως ότου ελευθερώσουν την Πατρίδα από τον Τούρκο κατακτητή.

Share:

Read More

Διώκεται η Ορθοδοξία, στην Ελλάδα;

Μόλις πληροφορήθηκα, από πνευματικό μου παιδί, που ζει στο νησί των Κυθήρων, ότι δόθηκε εντολή «εκ των άνω» να σχηματιστεί δικογραφία σε βάρος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Κυθήρων, με την κατηγορία ότι: αδιαφορώντας για την σχετική απαγόρευση συγκεντρώσεων στους Ι. Nαούς Χώρας, λόγω της επιδημίας του ιού Covid19, ετέλεσε στις 20 Μαρτίου 2020, την Ακολουθία των Χαιρετισμών (Ακαθίστου Ύμνου)!
Να σας θυμίσω ότι, η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου, αποτελεί για τον Ορθόδοξο Ελληνικό Λαό μας, μέρος της βασικής έννοιας του Ελληνορθόδοξου φρονήματός του. Οι «Χαιρετισμοί» παραπέμπουν στα δάκρυα μετανοίας των Βυζαντινών αγίων Προγόνων μας, κατά την Άλωση της Βασιλεύουσας Πόλις, της Ελληνικής (Ρωμαίικης) Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου.
Επίσης, είναι ποίημα δοξολογίας και παράκλησης προς την Παναγία Μητέρα του Ελληνισμού, που από τον 15ο αιώνα, ψάλεται αδιαλείπτως στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, θερμαίνοντας τις ψυχές των ορθοδόξων πιστών, που έχουν αποθέσει στα χέρια της Παναγίας Δέσποινας, τις ζωές των και το μέλλον της Ελλάδος μας!
Με τα ίδια αγνά αισθήματα εμφορούμενος και με υπερβάλλουσα θέρμη, ως σύγχρονος Απόστολος του Χριστού και ποιμένας της αγίας του Εκκλησίας, τόλμησε να ορθώσει το εκκλησιαστικό του φρόνημα, μιμούμενος το φρόνημα των Αγίων πατέρων της Ορθοδοξίας και ο ενάρετος Μητροπολίτης, ο Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ.
Επιτέλους… ιδού  και ένας Επίσκοπος, με ποιμαντική συνείδηση, με αφοσίωση στο αγιαστικό του καθήκον, με παρρησία και τόλμη, ομολογεί την πίστη του, στον Ιησού Χριστό και κηρύττει χωρίς ενδοιασμούς, την πλήρη εμπιστοσύνη του, στο θέλημα του Θεού, Εκείνου που «παρέδωσε» στην Άγια Τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, προς «βρώσιν και πόσιν» πάντων, το αληθινό εκείνο  Άγιο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του!
Αν όλος αυτός ο πόλεμος κατά της Ορθοδοξίας και των Αγίων Κληρικών της, συνεχιστεί στο πρόσωπο του σεμνού και αγίου Ιεράρχου κ.κ. Σεραφείμ…  τότε θα πρέπει όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας, να τολμήσει, να υποδείξει, να στηλιτεύσει και να καταδικάσει, οποιοδήποτε φερέφωνο του αντίχριστου κατεστημένου, τολμήσει να σηκώσει το βλάσφημο βλέμμα του, πάνω στον Ιεράρχη μας.
Σεβόμενος το ύψος του φρονήματός του Ιεράρχου, ως απλός λευίτης της Εκκλησίας μας, ασπαζόμενος κι εγώ, το άγιο χέρι του, παρακαλώ τον Θεό, να μην επιτρέψει να δοκιμαστεί ο Ιεράρχης μας από αντίχριστες προσβολές και επιθέσεις, όχι για τον ίδιο, διότι «ζει εν Χριστώ», όσο για εμάς τους αδυνάτους περί την Πίστη, που αναζητούμε πλέον ανάμεσα στους «πολλούς», έναν αληθινό Επίσκοπο!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Έλληνες ακρίτες του Έβρου

Διάβασα χθες, 15 Μαρτίου 2020, στο ιστολόγιο  infognomonpolitics.gr, το άρθρο του κ. Σάββα Καλεντερίδη με τίτλο: «Περί  Έβρου και εθνικού φρονήματος», όπου αναφέρει και την εμπειρία ενός Έλληνα Αξιωματικού του Μηχανικού,  υπηρέτησε στον Έβρο, του κ. Βασίλη Πανταζή, σήμερα απόστρατου Αξιωματικού, συμμαθητή του στη Σχολή Ευελπίδων.

Η συγκινητική αυτή ιστορία, που μας διηγείται ο τότε υπηρετών στον Έβρο, Μηχανικός του Ελληνικού Στρατού, βλέπει το φως της δημοσιότητας, επ’ ευκαιρία των γεγονότων στα σύνορα του Έβρου, φανερώνει το πατριωτικό φρόνημα των γνησίων Ελλήνων, που αποτελούν τον κορμό του Έθνους μας και με τις σκέψεις, τις αποφάσεις, τις πρωτοβουλίες και τις πράξεις τους αναδεικνύουν το μεγαλείο αυτής της Χώρας, της Χώρας μας, που «κάποιοι»… ανέκαθεν, πολύ δε περισσότερο σήμερα, επιβουλεύονται!

Μας λέει λοιπόν ο Βασίλης Πανταζής, ο Έλληνας Αξιωματικός του Μηχανικού:  «Μια αληθινή ιστορία για να καταλάβουμε εμείς οι (υπόλοιποι  Έλληνες) νότιοι… τη νοοτροπία όσων ζουν με τον Τούρκο απέναντι. 

Η ιστορία…
Καλοκαίρι 1998. Αναχώματα Έβρου κοντά στο Πύθιο. Ταγματάρχης εγώ, επιβλέπων μηχανικός ενός μεγάλου οχυρωματικού έργου κατασκευής πολλών δεκάδων υπογείων κατασκευών όπως πολυβολεία, κτήρια ταγμάτων, λόχων κλπ. 
Είχε φτάσει η ώρα επίσκεψης στα έργα για να επιμετρηθούν ώστε να πληρωθεί ο εργολάβος. Πάμε στο πρώτο πολυβολείο μαζί με τον εργολάβο. Παυλίδης από το Πύθιο. Αρχίζω να μετρώ. 
Φτάνω στο πάχος του σκυροδέματος στο δάπεδο του πολυβολείου. Ενώ η μελέτη προβλέπει Α πάχος, μετρώ 3Α (τριπλάσιο πάχος). Ξανά μετρώ, τα ίδια.
-Κύριε Παυλίδη, του λέω, έχεις κάνει λάθος. Έριξες τριπλάσιο μπετόν.
-Μου απαντά: Δεν έκανα λάθος. Όλα τα οχυρωματικά τα έκανα έτσι.
-Του λέω: Όπως καταλαβαίνεις, όμως, δεν θα πληρωθείς τις επιπλέον ποσότητες (πολλά κυβικά μέτρα).
-Μου απαντά: Φυσικά κύριε ταγματάρχα. Εξάλλου δεν τα έκανα για να τα πληρωθώ. Εδώ  μεθαύριο θα είναι ο γιος μου και ο εγγονός μου. Γι’ αυτό τα έκανα...

Ντράπηκα αλλά και αισθάνθηκα περήφανος. Τον ευχαρίστησα και φύγαμε χωρίς να μετρήσω τα υπόλοιπα. Δεν είχα τη δύναμη. Προτίμησα να πιω ένα τσιπουράκι με έναν αγνό άνθρωπο σαν αυτόν σε μία περιοχή που μυρίζει Ελλάδα και μόνο Ελλάδα!

Πηγή: infognomonpolitics.gr 

Ο κ. Σάββας Καλεντερίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Συγγραφέας, τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Δημοκρατία και Κυριακάτικη Δημοκρατία, Διαχειριστής του  infognomonpolitics.blogspot.com  και Εκδότης.

Share:

Read More

Όλα είναι, στο… χέρι μας!

Λόγια, λόγια, λόγια… από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του Covid-19 και φθάσαμε σήμερα, μετά από 2,5 μήνες να τρέμουμε μπροστά στα γεγονότα που μας προλαβαίνουν, στις ειδήσεις που μας κατατρομάζουν, στις συμβουλές των ειδικών που μας πανικοβάλουν αντί να μας ηρεμούν, και στις ατέλειωτες συζητήσεις για το αν θα «κολλήσουμε» τον  καταραμένο αυτό Κορονοϊό19 ή αν του «ξεγλιστρήσουμε»!
Νισάφι!  Ας το πάρουμε απόφαση… Ο ιός αυτός, έφτασε και στην Ελλάδα και είναι πλέον ανάμεσά μας. Το αν μας «προσβάλει» ή όχι, αυτό δεν το γνωρίζει κανείς, μόνον ο Θεός! Επίσης, το να βρεθούμε κάποια στιγμή «θετικοί» στη μόλυνση του Ιού, δε σημαίνει ότι οπωσδήποτε και θα πεθάνουμε! Άλλωστε το ίδιο συμβαίνει και με τη λεγόμενη «εποχιακή Γρίπη», που εύκολα αρρωσταίνουμε σχεδόν όλοι μας, αλλά μόνον ελάχιστο ποσοστό κινδυνεύει να πεθάνει (όσοι ανήκουν στις επισφαλείς ομάδες κλπ).
Με τη σκέψη ότι, η διάδοση του Ιού, απλώθηκε στον κόσμο όλο, έγινε «πανδημία» και επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να την εξαλείψουμε με μιας, καλό είναι… να ηρεμήσουμε, να πειθαρχήσουμε τους φόβους και την ανασφάλειά μας και εφαρμόζοντας τις υποδείξεις των Ιατρών και των Υπηρεσιών Υγείας, να περιμένουμε την έκβαση της κατάστασης, προσευχόμενοι στον Θεό, να βρεθεί  ένα εμβόλιο, το συντομότερο δυνατόν!
Με λίγα λόγια…
Η απαλλαγή μας από τη μάστιγα του Covid-19, και η σωτηρία μας, εκτός από την προστασία του Θεού, εξαρτάται και από την δική μας πειθαρχημένη τήρηση των κανόνων υγιεινής και της αλόγιστης συναναστροφής μας, με άλλους συνανθρώπους μας, για το καλό τους και για το καλό μας!  Όλα είναι, στο… χέρι μας!



Μια μέρα, ένας μαθητής αποφάσισε να κάνει τον έξυπνο και να προκαλέσει τον δάσκαλό του, στήνοντάς του μια αθώα παγίδα. Βγήκε στην εξοχή, έπιασε μια μικρή πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του...
Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο, σκέφθηκε, θα τον ρώταγε:  « τι έχω μέσα στο χέρι μου;» Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε ή δεν το έβρισκε…  θα τον ρωτούσε πάλι εάν αυτό που έχει στη χούφτα του, είναι ζωντανό ή πεθαμένο!
 Στην περίπτωση που ο δάσκαλος απαντούσε ότι, η πεταλούδα (στην προκειμένη περίπτωση) ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε ή και το αντίστροφο.  Σκοπός του: να «χάσει» ο Δάσκαλος!
Όταν μπήκαν στο μάθημα, πλησίασε στον πίνακα και έτεινε το χέρι προς το μέρος του δασκάλου και τον ρώτησε μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του: "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
Μετά από λίγη σκέψη ο δάσκαλος απάντησε "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου"!
Μετά από αυτή την απάντηση ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο, αλλά συνέχισε: "Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
Ο μαθητής σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Αν ήταν στην πραγματικότητα, μέσα στη χούφτα του, η ψυχή του και  η ζωή του, θα την σκότωνε;  Όχι βέβαια!
Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά "από το χέρι σου εξαρτάται, αν η ψυχή σου είναι ζωντανή,  παιδί μου"!
Παιδιά μου, είναι  αλήθεια ότι, εκεί έξω στον Κόσμο μας, στη ζωή μας, συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα. Τίποτα όμως, από όλα αυτά δε μπορεί να επηρεάσει τη ζωή και την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς, οι ίδιοι!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Covid19 και Θεία Κοινωνία!

Εν μέσω της σημαντικής αύξησης του αριθμού των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων του Κορώνα-Ιού (Covid19) στη χώρα μας, τα οποία έχουν ανέλθει επισήμως μέχρι απόψε (Σάββατο 11.30) στα 66, η κατάσταση όπως και με όλα τα σοβαρά θέματα σε αυτόν τον τόπο, έχει ξεφύγει.

O νεκροθάφτης της Μακεδονίας, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ πρώτος...  Τα σοφά κεφάλια της “Κουμουνδούρου”, που έθαψαν τα Νησιά του Αιγαίου μας κάτω από τις βρωμιές της Νέας Τάξης και των λυμάτων της Λαθρομετανάστευσης, βρήκαν την ευκαιρία, να ασκήσουν κριτική, και να ανακατέψουν πάλι το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, την οποία ταλάνισαν, εξευτέλισαν και παραγκώνισαν, όσον καιρό ήσαν “Κυβέρνηση”.
Έτσι, βγήκε από την αφάνεια και ο Τσίπρας, για να μας πει, ότι: «Με αφορμή την έξαρση του Κορώνα-Ιού, στην Ελλάδα, ο κόσμος (οι χριστιανοί δηλαδή), δεν πρέπει να πηγαίνει στις εκκλησίες. Και πρέπει να γίνει σύσταση από τον ΕΟΔΥ, για την αποχή των πιστών από τη Θεία Κοινωνία.» !!
Πρόκειται δηλαδή για επανάληψη των όσων ακούγαμε κάποτε, από τα ίδια αλλοπρόσαλλα και εν συγχύσει μυαλά, των άθεων φανατικών της υλιστικής αριστεράς, με την έξαρση του HIV, από το 2004 έως το 2018, που διαγνώστηκαν μόνο στη χώρα μας 17.389 κρούσματα και έχουν καταχωρηθεί στο αρχείο HIV/AIDS , (Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδος HIV/AIDS) Πηγή: https://positivevoice.gr/

Και μέσα σε αυτό το κλίμα ήρθε η δήλωση της καθηγήτριας λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελένης Γιαμαρέλλου, να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα και να κάνει τους… δήθεν “προοδευτικούς” του Ψευτο-Ρωμαίϊκου, να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.

Στη δήλωσή της, είπε ακριβώς, τα εξής: «Αδίκως έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο θέμα. Η Θεία Κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη Θεία Κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». Και συνέχισε, «θα κοινωνήσω με πίστη στον Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σας λέω αυτό που θα κάνω για τον εαυτό μου και το πιστεύω για όλους».
Ε, αυτό ήταν… άναψαν οι συζητήσεις και οι διαφωνίες!  Αποτέλεσμα;  Ο κόσμος και ιδιαίτερα ο πιστός θεοσεβούμενος Ελληνικός Ορθόδοξος Λαός, να περιέλθει σε αμηχανία και σύγχυση!
Θέλοντας να απαντήσω κι εγώ στα πνευματικά μου παιδιά, που ζήτησαν την άποψή μου, παραθέτω στη συνέχεια, μια γνήσια ομολογία ενός πρώην λεπρού, που μιλά για τον παπά των αποκυρηγμένων λεπρών της Σπιναλόγκα, ενός νησιού στο Νομό Λασιθίου, στην Κρήτη. Διαβάστε το, και τα συμπεράσματα δικά σας!
“ Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο!
Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.
Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.
Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.
Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμαστε σιωπηλά. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια.
Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.
Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψη μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψη μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς.  Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ´, 3).
Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο, κατά κόσμον Ματθαίο Κατσουλογιαννάκη που γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού. Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας. Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.”
Λοιπόν, θα μείνουμε χωρίς τον Χριστό (Θεία Κοινωνία) φοβούμενοι;  Κι αν έρθει κάποιος διωγμός από κάποιον αντίχριστο διώκτη των Χριστιανών, θα αποταχθούμε τον Χριστό... φοβούμενοι;  Ποια αξία έχει τώρα ή θα έχει τότε, η ζωή μας;

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Η θεία Εικόνα, στις καρδιές μας!

Μεγάλη και αγία η Κυριακή, κατά την οποία εορτάζεται η νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της αίρεσης, του ψεύδους, της απάτης, της ειδωλολατρείας και του υλισμού.  Μεγάλη είναι και η νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον κάθε ψεύτικης διδασκαλίας, φιλοσοφίας και ιδεολογίας.  Είναι ιερή η νίκη της Ορθοδοξίας, γιατί είναι η νίκη της απόλυτης Αλήθειας του Θεού!
Ποιος όμως, είναι η Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο;  Μα... Αυτός που είπε για τον εαυτό Του: Εγώ ειμί η Αλήθεια, το Φως και η Ζωή!  Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός. Ο Θεός εν σαρκί!
Αυτός είναι η Αλήθεια στον γήινο κόσμο μας, Αυτός είναι η αλήθεια για τον άνθρωπο. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλαβε σώμα, ώστε μέσα από το δικό μας σώμα, να πει σε εμάς τους ανθρώπους, το τί είναι Αλήθεια, πως μπορεί να ζει κανείς με την αλήθεια, πως να πεθάνει γι’ αυτήν, και πως με αυτή την Αλήθεια, να ζήσει αιώνια.

Ο Χριστός συγκέντρωσε όλες τις αλήθειες και μας έδωσε την Αλήθεια της Ορθοδοξίας!

Όταν ο Θεός μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κατέβηκε σε αυτόν τον κόσμο, έλαβε σάρκα από την σάρκα μας και έγινε ορατός, για μας τους ανθρώπους. Ο Θεός έγινε ορατός. Και εμείς βλέποντάς Τον, στην πραγματικότητα βλέπουμε τον Ζώντα Θεό.  Αυτός είναι η ζώσα Εικόνα του Θεού, μέσα στον Κόσμο.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διεφύλαξε την ζωντανή Εικόνα του Θεού μέσα στην ψυχή της και συνάμα τον πραγματικό, τον αληθινό Άνθρωπο, στο σώμα του Χριστού, αφού ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να ξυπνήσει μέσα μας την θεία Εικόνα Του, την ζώσα θεία Εικόνα Του, την οποία αμαυρώσαμε με τις αμαρτίες και τα πάθη μας και την παραμορφώσαμε, την καταρρακώσαμε με την αμαρτωλή ζωή μας.
Όπως λέγεται στους θαυμάσιους εκκλησιαστικούς ύμνους, ο Κύριος κατέβηκε σε αυτόν τον κόσμο, έγινε άνθρωπος, «ίνα την εαυτού αναπλάση Εικόνα», δηλαδή, να ανακαινίσει την δική Του Εικόνα μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, «φθαρείσαν τοις πάθεσι», που εφθάρει με τα ελαττώματά και με τις αμαρτίες μας.  Παραμορφώνοντας μέσα μας, την θεία Εικόνα σε μία δύσμορφη και θολή εικόνα του Θεού. Και ο Θεός, κατεβαίνοντας σε αυτόν τον κόσμο, ως ολοκάθαρη Εικόνα του Θεού, ως Θεός, έδειξε στον άνθρωπο το τι είναι πραγματικός “Άνθρωπος”, τι είναι ο τέλειος Άνθρωπος και κυρίως, πως πρέπει να είναι ο Άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο.

Πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο;
Ένας ακούραστος αγωνιστής!  Ένας πολεμιστής που δίνει συνεχείς μάχες εναντίον της αμαρτίας, για να σώζει κάθε φορά την ψυχή του, από τον Σατανά.
Και τι σημαίνει λοιπόν να είσαι Εικόνα του Θεού;
Σημαίνει, να έχεις νου, προσηλωμένο στο θέλημα του Θεού! 
Να έχεις θέληση, που να συμπίπτει με το θείο Θέλημά Του!
Να έχεις αισθήσεις καθαρές, αισθήματα αγνά και αίσθηση της αμαρτωλότητας σου!
Να ζεις σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού!
Να είσαι εικόνα του Θεού, πάνω στη Γη!
Τότε το θέλημά σου είναι τέλειο και υγιές, όταν ευθυγραμμίζεται προς το θέλημα του Θεού, προς το πρωτότυπό του. 
Η αίσθηση μας τότε είναι καθαρή, υγιής, θεϊκή, όταν ευθυγραμμίζεται προς την αίσθηση του Θεού.  Ας μας καθαρίσει Αυτός από κάθε αμαρτία, από κάθε πάθος, από κάθε θάνατο. Ας μας ελευθερώσει από κάθε διάβολο, για να μπορούμε να είμαστε πραγματικά ζώσες εικόνες του Θεού, για να μπορεί ο Άνθρωπος να είναι επί της γης ένα θείο μεγαλείο.

Αδελφέ μου!  Ποτέ μην ξεχνάς ότι είσαι ένας μικρός Θεός, μέσα στην λάσπη!  Μέσα στη λάσπη του σώματός σου και πρέπει να διαφυλάξεις μες την καρδιά σου, τη ζώσα Εικόνα του Θεού. Πρόσεχε πώς ζεις. Πρόσεχε τι κάνεις με την Εικόνα του Θεού που είναι μέσα σου.  Διότι η ζωή μας ξεκινά από την γη και καταλήγει στο πάμφωτο πρόσωπο του Θεού, για να δώσουμε εκεί απολογία, τι κάναμε με την Εικόνα του Θεού, όσο ήμασταν σε αυτόν τον κόσμο. 
Και μέχρι τότε, εύχομαι η αγία Νηστεία της Τεσσαρακοστής, να μας οδηγεί προς το Άγιον Πάσχα και την Αγία Ανάσταση του Χριστού, για να προσκυνήσουμε, (όσο είμαστε ακόμη με το σώμα μας), Αυτόν, τον Αναστάντα Κύριο, τον Νικητή της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, Αυτόν που εξασφάλισε την Αιώνιο Ζωή για το σώμα μας και για την ψυχή μας.

π. Νικόλαος

Share:

Read More