Οι ανασφάλειες και η σχέση με το άγχος και την κατάθλιψη!

Ο άνθρωπος υποφέρει μόνον όταν «παίρνει στα σοβαρά» τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, στο περιβάλλον του καθενός μας, που διακατέχονται από ένα αίσθημα «ευθύνης» και «ενδιαφέροντος» για τους άλλους, συγγενείς, γνωστούς κι αγνώστους. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακό να ενδιαφέρεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους ή τους άλλους συνανθρώπους σου.

Όμως, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα όταν κανείς υπερβαίνει το «μέτρο», ελλοχεύει ο κίνδυνος, της υπερβολής, που στην περίπτωση αυτή, μπορεί να αποβεί καταστρεπτική για την ψυχολογία του, υπερβολικά ανήσυχου, ανθρώπου.

Με λίγη προσοχή, μπορούμε να διακρίνουμε, στην όλη συμπεριφορά ενός τέτοιου ατόμου, εκτός από μια δόση υπερβολικής ανησυχίας, μια υπερανάλυση των καταστάσεων, με μια ευφυέστατη ικανότητα, να δημιουργούν «κακές» σκέψεις, καταστροφής, ατυχήματος, ασθένειας, αποτυχίας και απειλής, που ενδέχεται να συμβούν, στον ίδιο ή στους άλλους!

Πρόκειται, όπως φαίνεται, για μια αρκετά βασανιστική διαδικασία, με την συμμετοχή του νου, που συνδαυλίζει με τις σκέψεις, τις ανησυχίες του ατόμου.  Αν όλα αυτά δεν προέρχονται από πραγματικές καταστάσεις φόβου και απειλές, τότε πρόκειται μάλλον, για μια αίσθηση ανασφάλειας, που καταλήγει στην αναπαραγωγή των σκέψεων ανησυχίας.  

Με δεδομένο, ότι μια κατάσταση της οποίας δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο, μας δημιουργεί φόβο και κατά συνέπειαν ανασφάλεια, μπορούμε να εξηγήσουμε, την υπερβολική εμμονή στην ανάλυση μιας κατάστασης, δείγμα μιας παθολογίας.

Αυτού του είδους, η καθημερινή και επαναλαμβανόμενη ανάλυση, των πραγμάτων με την διαδικασία της σκέψης, δεν είναι μια υγιής επιθυμία του ανθρώπου, για επίλυση των προβλημάτων του, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα, γίνεται μεγαλύτερο!

Έτσι, όταν σκεφτόμαστε, ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, συνεχώς, υπερβολικά, και μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανάλυσης και εύρεσης λύσεων, νομίζω πως έχουμε διαβεί το κατώφλι του άγχους ή ακόμη και της κατάθλιψης!  Υπερβολικό;  Ίσως, πάντως το να αναλύουμε, να «ψειρίζουμε»  (όπως λέει ο λαός μας) τα λόγια, τις πράξεις, τα συναισθήματα των άλλων και τα δικά μας, με σχολαστικότητα, «διυλίζοντας τον κώνωπα», αποτελεί ένδειξη ύπαρξης αισθημάτων ανασφάλειας, φόβο, απειλής, απώλεια αυτοκυριαρχίας, αλλά και έλλειψη Πίστεως στην Θεία Πρόνοια και την φιλανθρωπία του Θεού!

Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, οφείλουμε να μάθουμε και να γνωρίζουμε το, που πρέπει να σταματάμε την υπερβολή, να καταλαγιάζουμε την ανησυχία μας, να ελέγχουμε τις φοβίες μας και να μάθουμε ότι, η υπερανάλυση των όσων μας συμβαίνουν, μας οδηγεί στο άγχος και την κατάθλιψη.  Η υπερβολική σκέψη, μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας υγεία.

Δεν ξέρω, αν οι γυναίκες αναλύουν τα πράγματα της ζωής, πιο πολύ από τους άντρες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι, οι άντρες δε συλλογίζονται καθόλου. Απλώς οι σκέψεις τους έχουν διαφορετικό χαρακτήρα.  Οι άντρες συλλογίζονται και αναλύουν περισσότερο, σε καταστάσεις απειλής, κινδύνου, θυμού και οργής και ενεργούν επιθετικά, με νευρώδη και εχθρική συμπεριφορά.  Οι γυναίκες συγκεντρώνονται περισσότερο στα θέματα  που έχουν σχέση με το μέλλον τους, τις σχέσεις τους, την εξέλιξη των παιδιών, την αποκατάστασή τους κ.λπ

Ως έναν βαθμό, η επεξεργασία των γεγονότων, η ανάλυση της συμπεριφοράς των άλλων, οι σκέψεις σχεδιασμού του μέλλοντος, η περισυλλογή και τα συναισθήματα της ανησυχίας, της αμφιβολίας, της αξιολόγησις της συμπεριφοράς των ανθρώπων και της εξέλιξης των γεγονότων, είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα και να παίρνουμε μηνύματα ωφέλημα για τη ζωή μας.

Αλλά, το να «ψειρίζουμε», να ανησυχούμε, να πονούμε με όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι μια πολύ κακή συνήθεια, όπως και το να ασχολούμεθα με τις σκέψεις μας, με τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες μας, δεν διευκολύνουμε και δεν ωφελούμε τη ζωή μας, αντιθέτως, δημιουργούμε αδιέξοδα και περιπλοκές!

Με άλλα λόγια, θέλω να πω, ότι η αρχική πρόθεση των περισσότερων  ανθρώπων είναι, να μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τα κίνητρα, τις σκέψεις και τις προθέσεις, τα συναισθήματα των άλλων, όμως αυτή η ανάλυση των καταστάσεων, τους οδηγεί στην νοσηρή ενασχόληση, τις έμμονες ιδέες τους, τους εσωτερικούς τους μονολόγους, τις αμφιβολίες και χάνουν τον εαυτό τους, γιατί η «υπέρ-ανάλυση» δεν περιέχει ρεαλισμό ως προς τις σκέψεις και τα συναισθήματα.  Αντίθετα, ενισχύει τους αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, γεννούν και τρέφουν την «δυστυχία».

Γι αυτό, πρέπει να δίνεται πολύ προσοχή, στην συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά τους, που αποτελούν τα «τρυφερά» μέλη της Οικογένειας!  Ει ναι άξιο λόγου, να αναφέρω, ότι η επιβράβευση, η δίκαιη ανταμοιβή, η φροντίδα, η ηρεμία μέσα στο σπίτι, η καλλιέργεια την ασφάλειας και της προστασίας και η εκδηλώσεις πραγματικής αγάπης, στηρίζουν την ψυχολογία και το ηθικό των παιδιών μας, που «αύριο» θα πρέπει να γίνουν υγιείς ενήλικες!

Αυτά όμως, κατορθώνονται μέσα στις Οικογένειες με Αγάπη και Πίστη στον Θεό!

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας!  Ο φιλάνθρωπος Θεός μας, είναι δυνατόν να θέλει να είμαστε θλιμμένοι, σκυθρωποί, φοβισμένοι, άρρωστοι και ανήσυχοι;

Άραγε, έχουμε ακούσει πως, ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει, αν του το ζητήσουμε;

Πότε οι πολλές και βασανιστικές σκέψεις, μας βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική κατάσταση;

Πόσο πραγματική, σωστή και αντικειμενική είναι «η ιδέα», που έχουμε για τον εαυτό μας,

Είναι σωστότερο να πράττουμε πολλά και να σκεφτόμαστε λίγα!

Να μην υποθέτουμε, αλλά να ρωτάμε τους άλλους, για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχουν για εμάς. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να πούμε σε κάποιον: «σε αγαπώ»!

Σας υπενθυμίζω, ότι «στόχος μας» είναι, όχι να κάνουμε πράγματα σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σεβόμενοι τους άλλους και όχι να «αναμασούμε» τα ίδια και τα ίδια με μικροπρέπεια.

Θυμηθείτε ακόμη, η ζωή, αυτό το δώρο του Θεού, είναι τόσο μικρή και σύντομη, που είναι κρίμα να την τσαλακώνουμε καθημερινά με ανησυχίες, άγχη, φόβους και ανασφάλειες!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Η "τραγωδία" και η Διαπίστωση!

Ο αναπληρωτής υπουργός Νίκος Τόσκας, προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ενεργήματα και παραλήψεις της εξουσίας, με το επιχείρημα ότι η πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, ξέσπασε από εμπρησμό και δεν άφησε χρόνο για εκκένωση του πληθυσμού. Ο αριθμός των νεκρών μεγαλώνει και εγείρονται ερωτήματα για το πώς εγκλωβίστηκαν οι κάτοικοι στο Κόκκινο Λιμανάκι, της Αττικής.  Σε λίγο, να μου το θυμηθείτε, αρχής γενομένης με τις «πιέσεις» της αντιπολίτευσης, θα δούμε να «παίζονται» πολλά πολιτικά παιχνίδια

Τί να πει κανείς, είναι λέτε μόνο αυτό το πρόβλημα;  Κοιτάξτε γύρω σας, όσα μας συμβαίνουν, σε εθνικό, σε κοινωνικό, πολιτικό, εκκλησιαστικό επίπεδο αλλά περισσότερο, πώς να κατανοήσεις την τραγωδία, που έζησαν χιλιάδες πυρόπληκτοι συνάνθρωποί μας, στην Αττική, στη Κορινθία, στην Κρήτη, στη Ρόδο και αλλού, τις τελευταίες ημέρες;

Και το θλιβερότερο, πώς να παρηγορήσεις , τους συγγενείς, όσων έχασαν την ζωή τους, με αυτόν, τον τόσο οδυνηρό τρόπο, στο Μάτι της Αττικής;  Αναρωτιέμαι, αν υπάρχουν λόγια ή τρόποι, οι κάποιες ενέργειες που μπορεί να κάνει κανείς, για να απαλείψει τον πόνο, την οδύνη, το σοκ, την οργή από την απώλεια αυτών των συνανθρώπων μας!

Δεν ξέρω!... ίσως, ό,τι λέει ή μάλλον ό,τι μπορεί να καταλάβει ο καθένας μας και με πίκρα να ομολογήσει: « Η πρόληψη είναι άγνωστη λέξη για τους ανίκανους και τυχάρπαστους, πρωθυπουργούς, υπουργούς, πολιτικούς, πυροσβεστικούς, αστυνομικούς, περιφερειάρχες, νομάρχες, δημάρχους και χιλιάδες τυχοδιώκτες της «καρέκλας» που επί 200 χρόνια, από την Εθνική Επανάσταση του 1821, νέμονται την εξουσία και τους ταΐζουμε πλουσιοπάροχα, από τον ιδρώτα μας!

Κι αναρωτιέμαι: «Ως πότε.. θα τους ανεχόμαστε;  Ως πότε;»

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Παντελεήμονος

Ο καρδιολόγος κ. Βασίλειος Καρογιάννης, μας διηγείται τη συγκλονιστική εμπειρία του από ένα μεγάλο θαύμα του Ιαματικού Αγίου μας, Παντελεήμονα.

«Σας αναφέρω με ακρίβεια ένα από τα πολλά ιατρικά θαύματα που πολλοί συνάδελφοι έχουν βιώσει στην ιατρική τους καριέρα χωρίς πάντα να τα ανακοινώνουν δημοσία.

 Ήταν καλοκαίρι του 2000 ή 2001, δεν θυμάμαι ακριβώς το έτος και εφημέρευα ως ειδικευόμενος καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Σωτηρία.  Πάντα έπαιρνα το «γερμανικό» επονομαζόμενο ωράριο, από 3:00-6:00 πμ.

Όπως όλες οι εφημερίες ήταν αρκετά εξαντλητική, παρότι καλοκαίρι.  Μετά τις 5 όμως το πρωί ουδείς ασθενής προσήλθε στα επείγοντα.  Είχε ξημερώσει 27 Ιουλίου και στις 6 άρχιζε η θερινή μου άδεια.  Στις  5.55 το πρωί, κατάκοπος άλλα και χαρούμενος που θα άρχιζαν οι  διακοπές μου, ετοιμαζόμουν να κλείσω το βιβλίο της εφημερίας, για να φύγω.

Τότε, ήρθε περιστατικό με φορείο του ΕΚΑΒ.  Ήταν μία γυναίκα, όπως μου είπε ο οδηγός του ΕΚΑΒ, καθαρίστρια από το γειτονικό Νοσοκομείο Γεννηματά, η οποία πονούσε στο στήθος και ζήτησε να μεταφερθεί στο δικό μας νοσοκομείο, που εφημέρευε για να εξετασθεί από καρδιολόγο.  Είπα, στον οδηγό του ΕΚΑΒ, να τη βάλει μέσα στο εφημέριο και θυμάμαι ότι με καθησύχασε λέγοντας μου: «Γιατρέ μην ανησυχείς, δεν έχει τίποτα, είναι 45 ετών, μάλλον νευροφυτικά θα είναι».  Μπαίνοντας το φορείο στο γραφείο, η νοσηλεύτρια μου φώναξε, «γιατρέ γρήγορα.  Έπαθε ανακοπή!»

Τρέχοντας άρχισα ανάνηψη/απινίδωση, μαλάξεις, κλπ.  Επί μακρό διάστημα, άλλα το Ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ) της ασθενούς ήταν ισοηλεκτρική γραμμή, δηλαδή ευθεία γραμμή, χωρίς η γυναίκα να έχει καρδιακή, πνευμονική και εγκεφαλική λειτουργία, ουσιαστικά ήταν νεκρή και οι νοσηλεύτριες ετοίμαζαν τη μεταφορά της, στον νεκροθάλαμο.  Βαθιά στεναχωρημένος για το νεαρό της νεκρής γυναίκας και σκεπτόμενος αστραπιαία τη γιορτή του άγιου Παντελεήμονος, που ξημέρωνε άρπαξα τον απινιδωτή και παρεκάλεσα από μέσα μου, «Άγιε Παντελεήμονα είσαι γιατρός, βοήθησε σήμερα στη γιορτή σου, αυτή τη νέα γυναίκα».

Αμέσως έκανα, ιατρικώς άσκοπα την απινίδωση, ενώ η νεκρή ήταν συνδεδεμένη στο μόνιτορ χωρίς σημεία ζωής!  Όμως, αυτόματα άρχισε στο μόνιτορ να εμφανίζεται  στο ΗΚΓ εικόνα προσθίου εμφράγματος. Αμέσως, μεταφέρθηκε στη μονάδα εμφραγμάτων.  Σημειώνω ότι η γυναίκα σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης μας, ουδέποτε με είδε, διότι ήταν σε ανακοπή η σε κώμα.  Έφυγα κατάκοπος για το σπίτι μου και το περιστατικό το έσβησα από τη μνήμη μου, καθ’ όλη τη διάρκεια τω ν θερινών διακοπών.

Επέστρεψα στις 14 Αυγούστου, στις 8:00 το πρωί, για δουλεία και όταν χαιρέτησα τις νοσηλεύτριες της πρωινής βάρδιας, ξαφνικά θυμήθηκα το περιστατικό.  Ρώτησα αν, η ασθενής της συγκεκριμένης εφημερίας, της οποίας ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζω το ονοματεπώνυμο, επέζησε, αν νοσηλεύεται ακόμη ή πήρε εξιτήριο και μου απάντησαν: «Σήμερα φεύγει είναι στο δωμάτιο τάδε».  Χωρίς να φορέσω μπλούζα, έτρεξα στο δωμάτιο που μου υπέδειξαν.  Χωρίς να μιλήσω, είδα μία γυναίκα που έτρωγε καθιστή στο κρεββάτι της, το πρωινό της.  Μόλις με είδε άστραψε το βλέμμα της και μου είπε: «Σας ευχαριστώ, μου σώσατε τη ζωή».  Τότε, τις είπα: «Όχι εγώ… άλλος σε έσωσε».  Με δάκρυα στα μάτια μου έδειξε μία εικόνα στο κομοδίνο της!

Ήταν ο άγιος Παντελεήμων.  Συγκινημένος και ταραγμένος έφυγα από το δωμάτιο, χωρίς να πω άλλη λέξη.  Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζω το όνομα αυτής της γυναίκας.  Αυτά σε απόδειξη της ζωντανής παρουσίας, του Θεού και των άγιων μας»!

Με τιμή,

Βασίλειος Καρογιάννης, καρδιολόγος

Αθήνα.

Share:

Read More

Ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος Παντελεήμων, ο Ιαματικός

ΑΓΙΟΙ 

Ο Άγιος Παντελεήμων, καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.).  Κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ονομαζόταν Παντελέων.

 Ο Πατέρας του, ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός (ειδωλολάτρης) και μετά τις νουθεσίες του γιου του Παντελέοντος, έγινε χριστιανός.  Μητέρα του, ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια (εορτάζει 30 Μαρτίου). Ο ίδιος, εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (εορτάζει 26 Ιουλίου) τον ιερέα της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελεήμων, στο όνομα του Ιησού Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελεήμων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμολάου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. 

Μπροστά σε αυτό το θαύμα, οι παρευβρισκόμενοι στρατιώτες, πίστεψαν στον Ιησού και έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

  

Πηγή: dogma.gr

Share:

Read More

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ...

Αμείλικτα ερωτήματα πλανώνται στα χείλη κάθε εχέφρονα Έλληνα, για την νέα τραγωδία που κτύπησε αλύπητα την χώρα μας .

Η πυρκαγιά ήταν πράγματι, μια " ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ" με όλα τα επακόλουθα που γνωρίζουν οι αρμόδιοι της Πυροσβεστικής και έτσι επιχείρησαν να την αντιμετωπίσουν .

Δεν έγινε , όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος , από την Πολιτική Προστασία , ορθή αρχική εκτίμηση της Επικινδυνότητας της πυρκαγιάς , ούτε εκτίμηση ρίσκου, γι' αυτό, δεν ελήφθει άμεσα Απόφαση Εκκένωσης της Περιοχής, όπως προβλέπουν τα υφιστάμενα Σχέδια. 

Δυστυχώς κάθε καλοκαίρι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές . Δεν βγάλαμε συμπεράσματα, διδάγματα από την φονική πυρκαγιά του 2007.

Τα πιο θερμά συλλυπητήρια, με βαθιά οδύνη, στις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν σε αυτή την απίστευτη τραγωδία. Θα πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει η έρευνα, να δούμε τις αιτίες και επιτέλους κάποτε να δούμε τους διαχρονικά αλλά και τους σημερινούς υπεύθυνους.

Όμως η σκέψη όλων μας αυτές τις ώρες είναι στους ανθρώπους που δοκιμάζονται ακόμη στα καταστροφικά πύρινα μέτωπα και στους ηρωικούς πιλότους και πυροσβέστες μας , στους Εθελοντές πυροσβέστες ,που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προστατέψουν ανθρώπους , περιουσίες και υποδομές .

Δυστυχώς και πάλι η ΕΛΛΑΔΑ αιμορραγεί ...

Η λέξη ΠΡΟΛΗΨΗ είναι άγνωστη στους "υπεύθυνους" και τώρα συσκέπτονται (!) πάνω στα καμμένα και στον πόνο των Ανθρώπων, σε απ' ευθείας σύνδεση με τηλεοπτικά μέσα ........πρωτόγνωρες συμπεριφορές και δράσεις .......και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα .

Φαίνεται ότι στη Χώρα μας, διαχρονικά πάνω από όλα είναι η "ΚΑΡΕΚΛΑ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ" και όχι το Πατριωτικό Καθήκον!

Απαιτείται ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ, από ΟΛΟΥΣ!

Share:

Read More

Μαίνεται υβριδικός πόλεμος!

Η χώρα σε απόγνωση ξαναζεί για άλλη μια φορά τραγικές στιγμές με δεκάδες νεκρούς, ενώ μαίνεται ο υβριδικός πόλεμος.

Μια παντελώς αποτυχημένη κυβέρνηση ανικάνων, ψελλίζει δικαιολογίες επιχειρώντας να πείσει ότι έκανε ό,τι μπορούσε, χωρίς να λέει λέξη γι’ αυτά που έπρεπε να έχει κάνει και δεν έκανε, λες και δεν υπάρχουν υπεύθυνοι.

Οι κομματικοί εγκάθετοι των ΜΜΕ εφευρίσκουν γελοίες δικαιολογίες περί εμπρησμών από οικοπεδοφάγους, περί δυσμενών καιρικών συνθηκών, περί κινητοποιήσεως του (διαλυμένου) κρατικού μηχανισμού.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ εκφράζει τη συμπαράσταση και τα ειλικρινή συλλυπητήρια της στις οικογένειες των θυμάτων.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Όχι άλλα αθώα θύματα! Όχι άλλες δικαιολογίες, όχι άλλα ψέματα.

Φύγετε αμέσως, δεν πάει άλλο…

Αντιστράτηγος  ε.α.

Νικόλαος Ταμουρίδης

Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός  ΓΕΣ

Πηγή: pentapostagma.gr/2018/07/24

Share:

Read More

Ζωές στις φλόγες!

Όλοι εμείς, που κατοικούμε σ’ αυτή την κατατρεγμένη Χώρα  που ο Θεός ευλόγησε ποικιλοτρόπως αλλά οι άνθρωποι μίσησαν τόσο πολύ, θα βρούμε το κουράγιο, μετά από την καταστροφή και τις απώλειες, να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε, όπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν.  Να είστε σίγουροι!

Προς το παρόν, παρακολουθούμε με πόνο και βαθιά οδύνη, από την πρώτη στιγμή της καταστροφής, τις τραγικές εξελίξεις, της πύρινης λαίλαπας που επέδραμε στην περιοχή της Αττικής, καταστρέφοντας  περιουσίες,  ζωτικό δασικό πλούτο της Ελλάδος μας, αλλά και σκορπώντας τον θάνατο σε ανθρώπινες αθώες υπάρξεις, και διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, σε πυκνοκατοικημένα παραλιακά προάστια της Αττικής!

Σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, προσευχόμαστε, ώστε ο Θεός, να σταματήσει αυτήν την τεράστια ανθρώπινη και οικολογική καταστροφή, με τις ανυπολόγιστες συνέπειές της, να ενισχύει τους συγγενείς των αγνοουμένων, όσων υπέφεραν εξ αυτής, τους τραυματίες, και όλους τους πληγέντες!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ της νήσου ΑΝΔΡΟΥ

Ι.Μονή Αγίας Μαρίνης, της νήσου Άνδρου

Σήμερα, 17 Ιουλίου στην μνήμη της Αγίας Μαρίνας, πανηγυρίζει η Ιερά Μονή της Αγίας, με το αγίασμα και την θαυματουργική Εικόνα της. Είναι από τους περισσότερους αγιασμένου τόπους της Ελλάδος!

Το Μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας απέναντι από τα Αποίκια (στα βόρεια της Χώρας της Άνδρου, όπου βγαίνει το φημισμένο νερό Σάριζα), χρονολογείται από το 1325 μ.Χ, όταν στην περιοχή Λίτρες παρουσιάστηκε θαυματουργικά η Αγία Μαρίνα, σε ένα γέροντα ασκητή και του υπέδειξε που θα βρει την κεκρυμμένη εικόνα της σε μια σχισμή ενός βράχου, όπως και έγινε! Μάλιστα ο Αυτοκράτορας Εμμανουήλ Β΄ Κομνηνός βοήθησε οικονομικά και έτσι ιδρύθηκε η Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας Άνδρου.

Κατά τον 16ο αιώνα, το Μοναστήρι κάηκε τρεις φορές κατά τις επιδρομές πειρατών με αποτέλεσμα να χάσει την παλιά αίγλη και να φτάσει το 1743 σε παρακμή με πέντε υπέργηρους μοναχούς. Τότε επεμβαίνει και πάλι η Αγία Μαρίνα και με νέο θαύμα φέρνει στη Μονή της τον Ιερομόναχο Σωφρόνιο, ο οποίος κάτω από συνεχή θαύματα και οράματα παραμένει και πουλώντας την περιουσία του στην Πελοπόννησο ανακαινίζει το Μοναστήρι και το μετατρέπει σε γυναικεία Μονή το 1746 μ.Χ. Τότε πολλές αρχοντοπούλες της Άνδρου ενδύονται το Αγγελικό Σχήμα με αποτέλεσμα ο αριθμός των Μοναζουσών να φτάσει τις εκατόν!  Η αίγλη της Ορθόδοξης Ιεράς Μονής Αγίας Μαρίνας, αλλά και τα περίφημα εργόχειρα των εργαστηρίων αργυροποιείας, χαρακτικής και μεταξιού της, απλώνουν τότε τη φήμη της παντού!

Το έτος 1833, ήταν ένα τρομερό έτος, για την Μονή της Αγίας Μαρίνας…

Με διάταγμα των αιρετικών (Προτεστάντες) αντιβασιλέων του Όθωνα, έκλεισαν 417  Μοναστήρια και δημεύθηκε αναιτίως η περιουσία τους, οι δε Μοναχοί και οι Μοναχές, διατάχθηκαν να μετακομίσουν στα ελάχιστα Μοναστήρια που θα παρέμεναν λειτουργικά ή αν ήθελαν, να αποσχηματιστούν και να γυρίσουν στον κόσμο. Αυτό εφαρμόστηκε βιαίως σε όλη την Ελλάδα! Με την φήμη που είχε εκείνα τα χρόνια η ιερά Μονή, δεν ήταν δυνατόν, να μείνει έξω από το σατανικό έργο των Βαβαρών Προτεσταντών, που μισούσαν θανάσιμα την Ορθοδοξία και σκοπό τους ήταν, να διαλύσουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, στην Ελλάδα. Πόσο εκπληκτικό είναι, πως και σε αυτή την περίπτωση, η Ιστορία επαναλαμβάνεται...   

Εσωτερικό του Ι.Ναού - Η ιερή Εικόνα της Αγίας

Όταν έκλεισαν την Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας, στην Άνδρο, όλα τα υπάρχοντά της, βγήκαν σε αναγκαστική δημοπρασία (!) όπου η οικογένεια Εμπειρίκου, αγόρασε την θαυματουργή Εικόνα της Αγίας, για να την διασώσει!  Η οικογένεια αυτή, έδωσε την ιερή Εικόνα στον Ιερό Ναό της Παναγίας, στη Χώρα της Άνδρου, όπου παρέμεινε για 146 χρόνια! Το δε Μοναστήρι μετά την διάλυσή του, μετατρέπεται σε στάβλο και τα κτίρια ισοπεδώθηκαν!

Από τότε, πέρασαν περίπου 150 χρόνια, όταν μια μέρα του 1975, ο Μητροπολίτης Σύρου, Δωρόθεος, περνώντας από τα εκείνο τον τόπο, είδε τα ερείπια του Μοναστηριού και με πόνο ψυχής, ζήτησε από τον Ιεροδιάκονό του π. Κυπριανό να αναστηλώσει τη Μονή!  Εκείνος όμως μάλλον αρνήθηκε, έχοντας άλλα "σχέδια", αλλά δέχθηκε την "επίσκεψη" της Αγίας Μαρίνας, που του εμφανίζεται την ίδια εκείνη νύχτα σε όραμα και του λέει: «Είμαι η Μαρίνα και οι δύο αδελφές μου, είναι η Παρασκευή και η Αικατερίνη που συγκατοικούν με εμένα στο Μοναστήρι. Το διάταγμα του Όθωνα μας πέταξε έξω, μένουμε λίγο πιο πάνω από το Μοναστήρι και θα έλθουμε πάλι εδώ να κατοικήσουμε!  Εμένα δε, θα με βλέπεις κάθε μέρα! Μαζί θα αγωνισθούμε να αναστηλώσουμε το Μοναστήρι. Να δεχθείς λοιπόν, την εντολή του Δεσπότη σου. Τ΄ άκουσες Κυπριανέ;»!

Ο  ιεροδιάκονος Κυπριανός Χειμώνας, που σήμερα είναι ο Καθηγούμενος Αρχιμανδρίτης του Μοναστηριού, υπάκουσε αμέσως την Αγία και από την επομένη με το φτυάρι και το καρότσι, αγωνίστηκε επί πέντε χρόνια για να ξεμπαζώσει και να αναστήσει την Ιερά Μονή Αγίας, οπότε το 1976 επανήλθε και η ιερή Εικόνα της και αποκαλύφθηκε από την Αγία στον π. Κυπριανό ο τόπος του Αγιάσματος, που ρέει μέχρι σήμερα, στο χώρο της Μονής!

Φωτο:  Από την Πανήγυρη της Ι.Μονής

Η Αγία μαρτύρησε στις 17 Ιουλίου του 286 μ.Χ. μόλις δεκαπέντε ετών. Τα Άγια Λείψανά της φυλάσσονταν ως το 1230 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη.  Στην Άνδρο βρίσκεται το δακτυλάκι της Αγίας Μαρίνας, όπου εκατοντάδες πιστοί κάθε χρόνο έρχονται να το ασπαστούν και να προσκυνήσουν τη θαυματουργή της Εικόνα.  Στη Μονή, υπάρχει ακόμη και η ιερή Εικόνα της Παναγίας, που κατά θαυματουργικό τρόπο, τον Δεκαπενταύγουστο, βάζουν οι προσκυνητές, ξερά κλαδάκια από κρίνους, τα οποία η χάρις της Παναγίας, κάνει να ανθίζουν, προς μεγάλη έκπληξη πολλών.

Η Αγία Μαρίνα έλαβε ειδική χάρη από το θεό να προστατεύει τα παιδιά και ειδικά να θεραπεύει όσα είναι καχεκτικά και άρρωστα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η θεραπεία του μικρού Αντρέα από την Κύπρο!

π. Νικόλαος
________________________________________
Για τον μικρό Ανδρέα (βλέπε εδώ). 
Ο Βίος της Αγίας (βλέπε εδώ). 
Ανοικοδόμηση της Μονής (βλέπε εδώ)

Πηγή: monastiria.gr

Share:

Read More

Θαύμα από την Αγία Μαρίνα, το 2000

ΘΑΥΜΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΟ

ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.

Απίστευτο θαύμα της Αγίας Μαρίνας, το 2000 μ.Χ.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμαστε τον Θεό και τούς Αγίους Του. Αυτό έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάστηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, στο ογκολογικό νοσοκομείο MD ANDERSON στο Χιούστον (ΗΠΑ), όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο ομώνυμο μοναστήρι στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια.  Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ. Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα.  Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφθεί πως δεν είναι ιατρός. Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε.

Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί. Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας. Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. "Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο".  Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Ι.Εικόνα Αγίας Μαρίνας. Άνδρος

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας. Έτσι και πράττουν ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές ίσως και παραπάνω τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα. Είναι αλήθεια ότι ουδέποτε απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είθε ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

___________________________

Συντάκτης: Θεοπούλα Παναγιώτου

Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας (1/2006)

Το τηλέφωνο της Μονής Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι 2282024074.

Share:

Read More

Ανασύσταση Ι.Μονής Αγ. Μαρίνας Άνδρου

Ο Ηγούμενος π. Κυπριανός, περιγράφει το, πώς με την βοήθεια της Αγίας Μαρίνης και των Αγίων Αικατερίνης και Παρασκευής επανοικοδομήθηκε και ανασυστάθηκε η Μονή της Αγίας Μαρίνης στη νήσο Άνδρο, αυτό το παλάτι φιλοξενίας και αγάπης, του Χριστού.

Το έτος 1975 είμαι διάκονος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύρου, κ. Δωροθέου, και προσωπικός του ακόλουθος. Με έπαιρνε πάντοτε μαζί του, σαν διάκονό του, στις ιεροτελεστίες των εορταζόντων Μονών ή Ναών. Την 20η Ιουλίου του έτους εκείνου ενθυμούμαι ότι πήγαμε μαζί στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου της Άνδρου. Διερχόμενοι από το ερειπωμένο κάστρο και τη Μονή της Αγίας Μαρίνης κάμνει μια ευχή, όπως μου είπε αργότερα, «Αγία μου Μαρίνα να με αξιώσεις, πριν κλείσω τα μάτια μου, να σε δω τουλάχιστον καθαρισμένη... ως πότε θα σε βλέπω να παραμένεις στάβλος». Στη συνέχεια της ενδόμυχης ευχής του απευθύνεται σε μένα και μου λέγει : «Κυπριανέ άκουσες τι ευχή έκανα». Όχι, του απαντώ, και μου φανερώνει την ευχή. Του απαντά η ταπεινότης μου, «Να σε αξιώσει Δέσποτά μου η Αγία Μαρίνα, να δεις τη Μονή της όπως επιθυμείς». Τρεις φορές κατά τη διαδρομή ο Σεβασμιότατος μου επανέλαβε, έντονα την ευχή του για τη Μονή της Αγίας Μαρίνης, και τις τρεις φορές έλαβε την ίδια απάντηση από την ταπεινότητά μου, ώσπου μετά το πέρας της λειτουργίας, επήγε ο καθένας στα ίδια. Η ελαχιστότητά μου έμεινε στο πατρικό σπίτι στην Άνδρο, στο χωριό που μέχρι σήμερα εφημερεύω, και που είχα πρόγραμμα να κτίσω Ναό του Αγίου Κυπριανού. Με τη σκέψη αυτή, ξάπλωσα να ξεκουραστώ αλλά δεν πρόφτασα, διότι με πρόλαβε το τηλεφώνημα του Αρχιερατικού Επιτρόπου, που έλεγε: «Ο Δεσπότης Κυπριανέ, προτείνει σε σένα και σε μένα να αναστηλώσουμε τη Μονή της Αγίας Μαρίνης και ο Δεσπότης μας, θα φροντίσει να γίνει, με υπουργικό διάταγμα, η ανασύσταση της Μονής». Αρνήθηκα να δεχτώ την πρόταση του Δεσπότη μας στον Αρχιερατικό επίτροπο, αν και μου επανέλαβε επί τρεις συνεχείς ημέρες, λέγοντάς του τα σχέδιά μου, και ότι έχω υπό την προστασία μου την υπερήλικη μητέρα μου.

Αισθανόμενος, ύστερα από αυτή την άρνησή μου, άσχημα ανέβηκα στο δωμάτιό μου, για να αναπαυθώ, έκαμα την προσευχή μου, σε μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας, λέγοντάς της τα εξής «Αγία μου Μαρίνα μη εκλάβεις την άρνηση μου, σαν άρνηση προς το Άγιον πρόσωπό σου. Εγώ σε αγαπώ, είσαι η αγαπημένη, από τις αγαπημένες μου Αγίες, και εσύ γνωρίζεις τον ιερό μου πόθο. Πεπεισμένος ότι τα είχα βρει με την Αγία Μαρίνα έπεσα ήσυχος να κοιμηθώ. Δεν ενθυμούμε τι ώρα ήταν και αν ήμουν κοιμώμενος ή έξυπνος, όταν νοιώθω σε κάποιο σημείο του δωματίου να γίνεται σεισμός και να συνταράσσεται το δωμάτιο. Σκέφθηκα ότι αν είναι σεισμός, έχω δύο σκάλες να κατέβω, οπότε δεν προλαμβάνω και θα με καταπλακώσουν τα ερείπια. Έκαμα το Σταυρό μου και είπα : «Κάθισε εδώ Κυπριανέ και σκεπάσου με την κουβέρτα και ότι πει ο Θεός».

Εκείνη τη στιγμή νοιώθω κάτι να με αρπάζει και να με τοποθετεί κάπου. Ξυπνάω λοιπόν και βλέπω ότι ευρισκόμουν στα ερείπια της Αγίας Μαρίνης – σε απόσταση οκτώ χιλιομέτρων από το σπίτι μου – και διαλογιζόμουν, «τι είναι αυτά που λέει ο Δεσπότης μου, είναι δυνατόν να αναστηλωθεί αυτή η Μονή που είναι πετρωμένα μπάζα, να κοπούν τα πελώρια δένδρα που είχαν γίνει δάσος κ.λ.π. εμπόδια». Κάνοντας αυτούς τους διαλογισμούς, βλέπω να σχίζεται στα δύο το Νότιο μέρος του τοίχους, να ανοίγει σαν συρταρωτή πόρτα, και να παρουσιάζεται ένας αμαξωτός δρόμος που έφθανε στην κορυφή του βουνού, και να ξεπροβάλλουν τρεις νέες Μοναχές που μου έκαμαν νεύμα να σταματήσω εκεί που ήμουν, διότι ερχόντουσαν να με συναντήσουν.

Μέσα σε λίγα λεπτά ήλθαν μπροστά μου η μία πίσω από την άλλη – και η πρώτη παίρνει το λόγο – με χαιρετάει και μου λέγει : «Χαίρε Κυπριανέ…». Εγώ φοβούμενος από το παράδοξο αυτό θαύμα που βλέπω, κάμνω μια υπόκλιση σεβασμού και λέγω : «Ευλογείτε Γερόντισσες…». Τότε αυτή που με χαιρέτησε, επιτακτικά μου λέγει : «Θα κτιστεί το Μοναστήρι Κυπριανέ, και να δεχθείς την εντολή του Δεσπότη σου». Άρχισα τότε εγώ να προφασίζομαι, με πολλά «πως», πω τούτο, πώς εκείνο, θέλουμε πολύ νερό και δεν υπάρχει Γερόντισσα. Τότε με πάει σε ένα μέρος της Μονής και μου λέγει : «εδώ έχω νερό Κυπριανέ, για να πίνει όλη η Άνδρος». Πράγματι ευρέθη το άφθονο νερό στο σημείο που μας υπέδειξε η Αγία Μαρίνα.

Συνεχίζω εγώ όμως την άρνησή μου και τις προφάσεις μου λέγοντάς της : « Γερόντισσα ποιος θα πείσει τους τσοπαναραίους να πάρουν τα πρόβατά τους, τα κατσίκια τους και τα βόδια τους και τα άλογά τους; Ποίος θα πείσει τον Παπαγιάννη ότι το εκκλησάκι που λειτουργεί είναι της Μονής και θα αποχωρήσει;».

Τότε με βγάζει έξω από το τείχος, και βλέπω στη σειρά τους δύο ιερείς των Αποικίων και τους κολίγους. Απευθύνεται πρώτα στον Πατέρα Ιωάννη (την ευχή του να έχουμε, διότι εκοιμήθη) και του λέγει : « Εσύ Παπά Γιάννη δεν θα δώσεις το κτήμα και την εκκλησία;» και ο Παπα-Γιάννης απάντησε θετικά με μια υπόκλιση. Έπειτα απευθύνεται στον αρχηγό των τσοπαναραίων τον Ζανή Καλαμπούκη και του λέγει : « Εσύ Ζανή δεν θα δώσεις εντολή να πάρουν τα ζώα τους από εδώ;». Το ίδιο και ο Ζανής με μια υπόκλιση, έδωσε θετική απάντηση.

Έπειτα αφού με πήγε μέσα από το τείχος, εγώ συνέχιζα να αρνούμαι και της λέγω : « Γερόντισσα ο Αρχιερατικός Επίτροπος θέλει να αναλάβει την αναστήλωση, αναθέσατε σ’ αυτόν». Τότε η απάντησις Της σε αυστηρό τόνο ήταν : « Εσύ θα αναλάβεις Κυπριανέ, σ’ αυτόν θα μιλήσω άλλη ώρα». Συνεχίζοντας μου λέγει σε γλυκό ύφος και τόνο : « Εσύ θα αναλάβεις την αναστήλωση της Μονής Κυπριανέ και δεν θα χρειαστείς να κτυπήσεις άλλη πόρτα, για βοήθεια, - γιατί ξέρω, ότι αυτό σε στεναχωρεί – θα είμαι κοντά σου, εδώ, και ότι θέλεις θα το ζητάς από εμένα».

Τότε την ρώτησα : « Ποία είσαι εσύ και ποίες είναι οι άλλες δύο, που με τόση σιγουριά, με τέτοια βεβαιότητα, μου λέγετε αυτά;» και ευθέως μου απάντησε : « Δεν κατάλαβες Κυπριανέ!!! Είμαι η Μαρίνα και οι δύο άλλες αδελφές μου, είναι η Παρασκευή και η Αικατερίνα που συγκατοικούν με εμένα στο Μοναστήρι. Το διάταγμα του Όθωνα μας πέταξε έξω και μένουμε λίγο πιο πάνω από το Μοναστήρι. Θα ανοίξει όμως το Μοναστήρι και θα έλθουμε πάλι εδώ να κατοικήσουμε. Εμένα δε, θα με βλέπεις κάθε μέρα. Μαζί θα αγωνιστούμε να αναστηλώσουμε το Μοναστήρι. Να δεχθείς λοιπόν, την εντολή του Δεσπότη σου τ’ άκουσες Κυπριανέ;». με χαιρέτησε και κάμνει μία στροφή προς το δρόμο και κλείνει το τείχος σαν συρταρωτή πόρτα.

Τότε νέο σεισμό νοιώθω, ενώ ταυτόχρονα, νομίζω ότι με ξαναπέταξε ο σεισμός στο κρεβάτι μου. Ξυπνώντας από την ληθαργική, ενορατική κατάσταση, βλέπω ότι πράγματι ευρίσκομαι στο κρεβάτι μου • ανάβω το φως και κοιτάζω το ρολόι που έδειχνε 3,45’ μ. μεσονύκτιο. Κάμνω το σταυρό μου, και στρέφοντας τα μάτια μου στην εικόνα της Αγίας Μαρίνης λέγω με το λογισμό μου «Αγία μου ήσουν Εσύ • ήμουν κοντά Σου • Μιλούσα μαζί Σου», τότε βλέπω τα μάτια της, στην εικόνα να ανοιγοκλείνουν, σαν να μου λέγουν. Να εγώ ήμουν». Δεν χρειαζόμουν άλλα πλέον για να βεβαιωθώ ότι η Αγία, διάλεξε την ταπεινότητα μου, για να αναστηλώσω την Μονή της, και αμέσως παίρνω εκείνη την ώρα τον Αρχιερατικό, ο οποίος ακούγοντας τη φωνή μου τρόμαξε και του λέγω να πει στο Μητροπολίτη μας, ότι δέχομαι να αναλάβω την αναστήλωση της Μονής της Αγίας Μαρίνης και ότι τα υπόλοιπα θα του τα εξηγούσα άλλη ώρα.

Από την επομένη, η ταπεινότης μου ευρίσκετο, με έναν κασμά, ένα φτυάρι και ένα καρότσι στο ερειπωμένο Μοναστήρι. Πέντε ολόκληρα χρόνια αγωνιζόμουν να ξεμπαζώσω το ερειπωμένο Μοναστήρι. Όμως η παρουσία παρουσία της Αγίας που μου υποσχέθηκε ήταν πάντοτε έντονη. Έγινε δε ακόμη πιο έντονη με την Εικόνα Της (η εικόνα του κειμένου). Ένας γέροντας, επίτροπος του ναού της Παναγίας στη Χώρα μου λέγει μια μέρα : «Έμαθα πατέρα Κυπριανέ ότι άνοιξες το Μοναστήρι, έχε υπ’ όψιν σου, ότι η Εικόνα της Αγίας Μαρίνης που είναι σ’ αυτό το προσκυνητάρι είναι της Μονής, που την αγόρασαν η οικογένεια Εμπειρίκου και την τοποθέτησαν εδώ. Να μπορούσες να την πάρεις και να την πας στο Μοναστήρι, το Μοναστήρι θα σωζόταν».

Τότε θυμήθηκα την υπόσχεση της Αγίας Μαρίνας, ότι θα είναι παντού και πάντοτε μαζί μου, και αμέσως πηγαίνω στον εφημέριο του ναού της Παναγίας τον π. Νικόλαο και με παρακλητικό τρόπο, του ζητώ, αν είναι δυνατόν να μου δώσει την εικόνα που ανήκε άλλοτε στο Μοναστήρι. Το πώς δεν με έδειρε είναι απορίας άξιον, και με το δίκαιό του ο π. Νικόλαος, αφού όπως μου εξήγησε η εικόνα της Αγίας τοποθετήθηκε, πριν τόσα και τόσα χρόνια, από τους ιδιοκτήτες της στο Ναό της Παναγίας. Η ταπεινότης μου του απαντά «Πατέρα Νικόλαε η Αγία Μαρίνα σε με τον ελάχιστον είπε, ότι θα είναι κοντά μου, θα είναι πάντοτε παρούσα και θα με βοηθάει στο έργο της Μονής της. Να κατέβει από τον Ουρανό είναι αδύνατο, μήπως εννοούσε ότι θα είναι κοντά μου, με την Ιερά και θαυματόβρυτο αυτή εικόνα Της;».

Δεν άντεξε και με έβγαλε έξω και δεν δέχτηκε καμιά άλλη συζήτηση. Μετά όμως από τρεις ημέρες δέχομαι ένα σημείωμα από τον πατέρα Νικόλαο, που μου έγραφε να κατέβω να τον συναντήσω στον Ναό της Παναγίας.

Κατέβηκα λοιπόν στη χώρα, και στο Γραφείο του Ναού , με περίμεναν συγκεντρωμένοι, ο π. Νικόλαος και οι τέσσερις Επίτροποι του Ναού, οι οποίοι μου υποδεικνύουν να υπογράψω ένα πρακτικό, το οποίο διαβάζοντάς το, έγραφε ότι μου παραχωρούν την Εικόνα της Αγίας Μαρίνης. Με ρίγη συγκινήσεως το υπέγραψα, λέγοντάς του : « τι ήταν αυτό που σας έκαμε να αλλάξετε την αρνητική σας στάση για την Εικόνα της Αγίας;». η απάντησή τους ήταν « μη μας ρωτάς». Μου εγχείρησαν δε και έναν φάκελο με τρεις χιλιάδες, λέγοντάς μου, ότι αυτά είναι για τη μεταφορά της Εικόνας στο Μοναστήρι. Δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης τρέχουν εκείνη τη στιγμή από τα μάτια μου προς τη Αγία, βλέποντας την έντονη παρουσία της και την ταχύτατη βοήθειά της. Με αναμμένα κεράκια με θυμιάματα και με συνοδεία πιστών, μεταφέραμε την εικόνα στη Μονή το έτος 1976.

Έκτοτε η Μονή απέκτησε την Κυρά της, απέκτησε Έφορο, απέκτησε Οικονόμο, απέκτησε Γερόντισσα. Από τότε, ότι και αν έβαζα στη σκέψη μου, για ανέγερση κτιριακών συγκροτημάτων στη Μονή, ξεκινούσα με απειροελάχιστες οικονομικές δυνατότητες και όταν βρισκόμουν σε οικονομικό αδιέξοδο, για την εξόφλησή του, έτρεχα στην εικόνα της Αγίας και την παρακαλούσα θερμά, να βρει τον τρόπο να εξοφλήσω το χρέος. Και Εκείνη, ω Εκείνη, έτρεχε να μου φέρει το ποσό που χρωστούσα, και παραπάνω απ’ αυτά.

Έτσι χτίστηκε και πάλι η Μονή της Αγίας Μαρίνης, από την Αγία Μαρίνα και τους προσκυνητές της, που έφερνε και φέρνει, με θεία της νεύση, για να προσφέρουν το κεράκι τους, και να πάρουν το δώρο τους από την Αγία Μαρίνα, με τα θαύματά της και την αγάπη της.

Η ταπεινότης μου, αισθάνεται ευεργετημένη από την Αγία Μαρίνα, γι’ αυτό και έχω δοθεί ολόκληρος στην Αγία μας, και δεν με ενδιαφέρει τίποτε εκτός από το πώς θα τελειοποιηθούν οι ναοί της Μονής, ο ξενώνας της, και ότι άλλο που θα κοσμεί την Μονή της Αγίας. Κάποτε είχα αγαπήσει το Άγιον Όρος, και έλεγα να πεθάνω στο Άγιο Όρος • τώρα η προσευχή μου έχει αλλάξει, και λέγω να πεθάνω Αγία μου Μαρίνα κοντά σου, διότι ξέρω, ότι συ θα με βοηθήσεις να ανέβω την Ουρανόδρομο κλίμακα.

Αδελφοί μου αγαπητοί, δεν με ενδιαφέρουν τα υλικά και τα εγκόσμια αλλά η υγεία, η ψυχική και σωματική για να συνεχίσω την τελειοποίηση του έργου της Μονής της Αγία Μαρίνης, και με την του Χριστού αγάπη και της Αγίας Μαρίνης, το της φιλοξενίας των προσκυνητών της, που με εντολή της Αγίας Μαρίνης, πραγματοποιείται και θα πραγματοποιείται. Ο κάθε προσκυνητής, ή όσοι και αν είναι, θα πρέπει να φάει, να κοιμηθεί δωρεάν, και εφόσον το επιθυμεί κάθε προσκυνητής, θα προσφέρει το κεράκι του στην Αγία Μαρίνα.

Με την του Χριστού Αγάπη,

Αρχιμανδρίτης Κυπριανός Χειμώνας

Share:

Read More

Βίος και Μαρτύριο Αγίας Μαρίνας

Η Αγία Μαρίνα

Η Αγία Μαρίνα, γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαύδιου το 270 μ.Χ.

Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, πού ήταν ιερέας στον ναό των Ειδώλων, την εμπιστεύτηκε σε μια γυναίκα που ήταν κρυφή χριστιανή και από την οποία ή μικρή Μαρίνα, διδάχθηκε το Χριστό.

Όταν έγινε 15 χρονών, απεκάλυψε στον πατέρα της, ότι πιστεύει στον Ιησού Χριστό και είναι από μικρή ηλικία χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό πού άκουσε, θύμωσε όπως ήταν φυσικό και με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο ειδωλολάτρης Έπαρχος Ολύμβριος, ο οποίος διέταξε να συλλάβουν την νεαρή χριστιανή Μαρίνα και να την ανακρίνουν, για να διαπιστώσουν την θρησκεία της. Όταν την είδε να στέκετε μπροστά του, πρόσεξε την ομορφιά της, ενθουσιάστηκε και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να γίνει σύζυγος του, με μόνη προϋπόθεση, να παύσει να πιστεύει, δηλαδή να αρνηθεί τον Ιησού Χριστό.

Η Μαρίνα αρνήθηκε και συνέχισε να απορρίπτει κάθε πρόταση του Επάρχου, λέγοντας: "Είμαι χριστιανή, πιστεύω στη χάρη και τη δύναμη του Ιησού και δεν τον απαρνούμαι". Τότε ο σκληρός Έπαρχος, διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την «καταξέσχισε» άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε ή γη έγινε κόκκινη από το αίμα πού έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε.

Όταν πέρασαν μερικές ημέρες, κάλεσε να του φέρουν εμπρός του την Μάρτυρα του Χριστού, για μια δεύτερη φορά. Αλλά και τότε εξετάζοντάς την, διαπίστωσε ότι ή πίστη της Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό!  Θύμωσε πολύ μαζί της και διέταζε να την κάψουν με αναμμένες λαμπάδες.  Μετά και από αυτό το μαρτύριο, φάνηκε θαυματουργικά, η «Αγάπη του Θεού» για την Μαρίνα: Οι πληγές της σύντομα επουλώθηκαν και εξαλείφθηκαν με αποτέλεσμα, πολλοί που είδαν το θαυμαστό φαινόμενο, να πιστέψουν στον Ιησού και να ζητήσουν, να γίνουν χριστιανοί.

Ντροπιασμένος ο ειδωλολάτρης Έπαρχος, βλέποντας πως έχασε πλέον και δεν ωφελεί να συνεχίσει να πιέζει την Μάρτυρα του Χριστού, διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Έτσι, η Αγία, έλαβε το ουράνιο στεφάνι της αιώνιας δόξας, που αξιώνονται όσοι ομολογούν τη θεότητα του Ιησού και δέχονται το μαρτύριο που ακολουθεί.

Θεωρούντες κι εμείς, το μεγαλείο της Αγίας, δεόμεθα, με συντριβή και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, ζητούμε τις πρεσβείες της, προς τον Κύριο και Θεό μας, για την σωτηρία της ψυχής μας!

π. Νικόλαος

Απολυτίκιον

Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος· τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ιαμάτων τα χαρίσματα.

Share:

Read More

Το ψάρι του Καπετάνιου

ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.  Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παλληκάρι. Έφτασε , λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε!  Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία , έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!   Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μου έστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τ' όνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τ' όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχτηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:  “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “ Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Του είχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου το έφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα: - Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανεψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τ'άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώσε το σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν το 'πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μου έστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τ'όνομά Σου, Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας και αγκάλιασε τον αδελφό του…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό» Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

Share:

Read More