Οι ανασφάλειες και η σχέση με το άγχος και την κατάθλιψη!

Ο άνθρωπος υποφέρει μόνον όταν «παίρνει στα σοβαρά» τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, στο περιβάλλον του καθενός μας, που διακατέχονται από ένα αίσθημα «ευθύνης» και «ενδιαφέροντος» για τους άλλους, συγγενείς, γνωστούς κι αγνώστους. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακό να ενδιαφέρεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους ή τους άλλους συνανθρώπους σου.

Όμως, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα όταν κανείς υπερβαίνει το «μέτρο», ελλοχεύει ο κίνδυνος, της υπερβολής, που στην περίπτωση αυτή, μπορεί να αποβεί καταστρεπτική για την ψυχολογία του, υπερβολικά ανήσυχου, ανθρώπου.

Με λίγη προσοχή, μπορούμε να διακρίνουμε, στην όλη συμπεριφορά ενός τέτοιου ατόμου, εκτός από μια δόση υπερβολικής ανησυχίας, μια υπερανάλυση των καταστάσεων, με μια ευφυέστατη ικανότητα, να δημιουργούν «κακές» σκέψεις, καταστροφής, ατυχήματος, ασθένειας, αποτυχίας και απειλής, που ενδέχεται να συμβούν, στον ίδιο ή στους άλλους!

Πρόκειται, όπως φαίνεται, για μια αρκετά βασανιστική διαδικασία, με την συμμετοχή του νου, που συνδαυλίζει με τις σκέψεις, τις ανησυχίες του ατόμου.  Αν όλα αυτά δεν προέρχονται από πραγματικές καταστάσεις φόβου και απειλές, τότε πρόκειται μάλλον, για μια αίσθηση ανασφάλειας, που καταλήγει στην αναπαραγωγή των σκέψεων ανησυχίας.  

Με δεδομένο, ότι μια κατάσταση της οποίας δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο, μας δημιουργεί φόβο και κατά συνέπειαν ανασφάλεια, μπορούμε να εξηγήσουμε, την υπερβολική εμμονή στην ανάλυση μιας κατάστασης, δείγμα μιας παθολογίας.

Αυτού του είδους, η καθημερινή και επαναλαμβανόμενη ανάλυση, των πραγμάτων με την διαδικασία της σκέψης, δεν είναι μια υγιής επιθυμία του ανθρώπου, για επίλυση των προβλημάτων του, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα, γίνεται μεγαλύτερο!

Έτσι, όταν σκεφτόμαστε, ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, συνεχώς, υπερβολικά, και μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανάλυσης και εύρεσης λύσεων, νομίζω πως έχουμε διαβεί το κατώφλι του άγχους ή ακόμη και της κατάθλιψης!  Υπερβολικό;  Ίσως, πάντως το να αναλύουμε, να «ψειρίζουμε»  (όπως λέει ο λαός μας) τα λόγια, τις πράξεις, τα συναισθήματα των άλλων και τα δικά μας, με σχολαστικότητα, «διυλίζοντας τον κώνωπα», αποτελεί ένδειξη ύπαρξης αισθημάτων ανασφάλειας, φόβο, απειλής, απώλεια αυτοκυριαρχίας, αλλά και έλλειψη Πίστεως στην Θεία Πρόνοια και την φιλανθρωπία του Θεού!

Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, οφείλουμε να μάθουμε και να γνωρίζουμε το, που πρέπει να σταματάμε την υπερβολή, να καταλαγιάζουμε την ανησυχία μας, να ελέγχουμε τις φοβίες μας και να μάθουμε ότι, η υπερανάλυση των όσων μας συμβαίνουν, μας οδηγεί στο άγχος και την κατάθλιψη.  Η υπερβολική σκέψη, μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας υγεία.

Δεν ξέρω, αν οι γυναίκες αναλύουν τα πράγματα της ζωής, πιο πολύ από τους άντρες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι, οι άντρες δε συλλογίζονται καθόλου. Απλώς οι σκέψεις τους έχουν διαφορετικό χαρακτήρα.  Οι άντρες συλλογίζονται και αναλύουν περισσότερο, σε καταστάσεις απειλής, κινδύνου, θυμού και οργής και ενεργούν επιθετικά, με νευρώδη και εχθρική συμπεριφορά.  Οι γυναίκες συγκεντρώνονται περισσότερο στα θέματα  που έχουν σχέση με το μέλλον τους, τις σχέσεις τους, την εξέλιξη των παιδιών, την αποκατάστασή τους κ.λπ

Ως έναν βαθμό, η επεξεργασία των γεγονότων, η ανάλυση της συμπεριφοράς των άλλων, οι σκέψεις σχεδιασμού του μέλλοντος, η περισυλλογή και τα συναισθήματα της ανησυχίας, της αμφιβολίας, της αξιολόγησις της συμπεριφοράς των ανθρώπων και της εξέλιξης των γεγονότων, είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα και να παίρνουμε μηνύματα ωφέλημα για τη ζωή μας.

Αλλά, το να «ψειρίζουμε», να ανησυχούμε, να πονούμε με όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι μια πολύ κακή συνήθεια, όπως και το να ασχολούμεθα με τις σκέψεις μας, με τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες μας, δεν διευκολύνουμε και δεν ωφελούμε τη ζωή μας, αντιθέτως, δημιουργούμε αδιέξοδα και περιπλοκές!

Με άλλα λόγια, θέλω να πω, ότι η αρχική πρόθεση των περισσότερων  ανθρώπων είναι, να μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τα κίνητρα, τις σκέψεις και τις προθέσεις, τα συναισθήματα των άλλων, όμως αυτή η ανάλυση των καταστάσεων, τους οδηγεί στην νοσηρή ενασχόληση, τις έμμονες ιδέες τους, τους εσωτερικούς τους μονολόγους, τις αμφιβολίες και χάνουν τον εαυτό τους, γιατί η «υπέρ-ανάλυση» δεν περιέχει ρεαλισμό ως προς τις σκέψεις και τα συναισθήματα.  Αντίθετα, ενισχύει τους αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, γεννούν και τρέφουν την «δυστυχία».

Γι αυτό, πρέπει να δίνεται πολύ προσοχή, στην συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά τους, που αποτελούν τα «τρυφερά» μέλη της Οικογένειας!  Ει ναι άξιο λόγου, να αναφέρω, ότι η επιβράβευση, η δίκαιη ανταμοιβή, η φροντίδα, η ηρεμία μέσα στο σπίτι, η καλλιέργεια την ασφάλειας και της προστασίας και η εκδηλώσεις πραγματικής αγάπης, στηρίζουν την ψυχολογία και το ηθικό των παιδιών μας, που «αύριο» θα πρέπει να γίνουν υγιείς ενήλικες!

Αυτά όμως, κατορθώνονται μέσα στις Οικογένειες με Αγάπη και Πίστη στον Θεό!

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας!  Ο φιλάνθρωπος Θεός μας, είναι δυνατόν να θέλει να είμαστε θλιμμένοι, σκυθρωποί, φοβισμένοι, άρρωστοι και ανήσυχοι;

Άραγε, έχουμε ακούσει πως, ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει, αν του το ζητήσουμε;

Πότε οι πολλές και βασανιστικές σκέψεις, μας βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική κατάσταση;

Πόσο πραγματική, σωστή και αντικειμενική είναι «η ιδέα», που έχουμε για τον εαυτό μας,

Είναι σωστότερο να πράττουμε πολλά και να σκεφτόμαστε λίγα!

Να μην υποθέτουμε, αλλά να ρωτάμε τους άλλους, για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχουν για εμάς. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να πούμε σε κάποιον: «σε αγαπώ»!

Σας υπενθυμίζω, ότι «στόχος μας» είναι, όχι να κάνουμε πράγματα σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σεβόμενοι τους άλλους και όχι να «αναμασούμε» τα ίδια και τα ίδια με μικροπρέπεια.

Θυμηθείτε ακόμη, η ζωή, αυτό το δώρο του Θεού, είναι τόσο μικρή και σύντομη, που είναι κρίμα να την τσαλακώνουμε καθημερινά με ανησυχίες, άγχη, φόβους και ανασφάλειες!

π. Νικόλαος

Share: