Η ιστορία της Βασιλόπιτας

Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται από τους χριστιανούς παραμονές της Πρωτοχρονιάς, κόβεται και μοιράζεται λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος. Στην Αθήνα, συνηθίζεται η λεγόμενη «πολίτικη» Βασιλόπιτα, η οποία παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα. Κατασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά.

Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται κάποιο νόμισμα, συνήθως κοινό, όμως σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι και χρυσό (φλουρί Κωσταντινάτο) ή ασημένιο νόμισμα.

Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή.

Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ.

Συχνά γράφεται πάνω στη βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους, με σειρές αποφλοιωμένων αμυγδάλων ή με ζάχαρη

Το έθιμο της βασιλόπιτας στην Ελλάδα

Η Βασιλόπιτα κατά το ελληνικό έθιμο κόβεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους κυρίως μετά από το φαγητό, για το καλό του «Νέου Χρόνου».

Έτσι στις 12.00 ακριβώς τα μεσάνυχτα με την αλλαγή του έτους, σβήνουν τα φώτα και μετά ένα λεπτό ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι «Χρόνια πολλά» και «Ευτυχισμένο το νέο έτος».

Τότε προσκομίζεται η Βασιλόπιτα στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές αρχίζει να τη κόβει σε τριγωνικά κομμάτια και τα ονοματίσει: πρώτα του Χριστού το κομμάτι, της Παναγίας, του Αγίου Βασιλείου, του σπιτιού, του Νοικοκύρη, της Συζύγου, των παιδιών τους και των παππούδων, με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού και όσων από την Οικογένεια, που για διάφορους λόγους, απουσιάζουν.

Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του «Δωδεκαήμερου» των εορτών. Υπουργεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και το μήνα Φεβρουάριο, αλλά αυτό είναι λιγάκι άτοπο.

Σε πολλά νησιά με το ξημέρωμα της 1ης του Νέου Έτους αναλαμβάνει ο σπιτονοικοκύρης να καθαγιάσει την οικία κρατώντας είτε τμήμα της Βασιλόπιτας είτε του αντίστοιχου των Χριστουγέννων Χριστόψωμο και ένα κερί μπαινοβγαίνοντας στη πόρτα τρεις φορές λέγοντας «έξω τα κακά, μέσα τα καλά».

Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση

Μία θρησκευτική παράδοση, συνδέει τη Βασιλόπιτα, με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου.

Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει.  

Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως «λύτρα» στον επερχόμενο κατακτητή.

Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, και ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή.

Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη, μετά από την θ. Λειτουργία.

Το γεγονός αυτό συνεχίσθηκε ως παράδοση, κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Share:

Read More

Ευλογημένα Χριστούγεννα !

Την άγια νύχτα των Χριστουγέννων, όλοι οι χριστιανοί έχουμε την ανάγκη να ευχηθούμε μεταξύ μας, για Αγάπη, Υγεία και Ευτυχία!

– Τα φετινά Χριστούγεννα, σας εύχομαι το Αληθινό Φως του θείου Προσώπου, του Ιησού Χριστού, να λάμψει μέσα στις Ψυχές μας και να σκορπίσει Υγεία και Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.              π. Νικόλαος

Share:

Read More

Γνήσιο πνευματικό φρόνημα

Έγραφα σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο: Κατακομβική Εκκλησία, πως: «Πρέπει, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι Πιστοί, να προετοιμαζόμαστε πνευματικά, όσο υπάρχει χρόνος, για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της εποχής μας και να «επιβιώσουμε» μέσα σε έναν κόσμο δίχως Θεό, δίχως Ηθική, δίχως Ελευθερία και Λογική.  Έναν «αφιλόξενο», άθεο κόσμο, που εξελίσσεται τραγικά επικίνδυνος, για κάθε άνθρωπο του Θεού»!

Ο διάβολος είναι πια «λυμένος» και περιφέρεται ανάμεσά μας!  

Ο Απόστολος Πέτρος, χαρακτηρίζει τον διάβολο, λιοντάρι πεινασμένο που βρυχάται για να φοβίσει το θήραμά του, και αναζητεί με μανία να το κατασπαράξει. (1)    Κι αυτή η εικόνα, που ανά τους αιώνες, λαμβάνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει σήμερα ως μια απειλή, ως εκφοβισμός των πιστών χριστιανών της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), έλεγε συνεχώς, αναφερόμενος στο μέλλον της Εκκλησίας, ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Σε επιστολή του το 1970 έγραφε: «εμείς οι Ορθόδοξοι», «δεν έχουμε λαμπρό μέλλον, μέσα στον σύγχρονο κόσμο, όμως θα έχουμε την ευκαιρία να ομολογήσουμε την Ορθοδοξία μας, κάτω από δύσκολες συνθήκες».  Εννοούσε βέβαια ότι στο μέλλον, θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε, δύσκολες συνθήκες και θα αναγκαστούμε να ζήσουμε «κρυφίως» το μυστήριο της Πίστεως, κάτω από ελέγχους, συκοφαντίες, διώξεις, κατατρεγμό, απαγορεύσεις και μαρτύρια!

Σε παρόμοια περίπτωση, όπου όλα στο χώρο της Πίστεως θα θυμίζουν εκείνη την «πρωτοχριστιανική εποχή» των διωγμών από την ειδωλολατρική Αυτοκρατορία της Ρώμης, πιστεύω πως θα ανακαλύψουμε την βαθιά «ουσία» της Εκκλησίας και θα αναζητούμε, μετ’ επιτάσεως, όχι την «εκκλησιαστική ζωή» (με την οργανωτική και εορταστική της εικόνα) αλλά την «μυστηριακή ζωή» της Ενότητας στο όνομα του Χριστού και της συμμετοχής μας στη ζωή του Σώματος του Χριστού!  

Η επιβίωση της εκκλησίας, μπορεί να συντελεστεί, μόνο με την απέκδυση κάθε διοικητικής εκκλησιαστικής αρχής που απορρέει από τον στενό και ασφυκτικό εναγκαλισμό της με το Κράτος (την κοσμική εξουσία, που έπαψε από χρόνων πολλών να «σέβεται» και να τιμά την Πίστη στον Τριαδικό Θεό και την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού).  Ακριβώς τότε, θα είναι η εποχή της εφαρμογής, του: «Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος”.(2)  

Αν η ιστορική συνέχεια της ανθρωπότητας μας διδάσκει πως τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου, δεν γίνονται καλύτερα αλλά μάλλον χειρότερα… πρέπει να δεχθούμε πώς για να επιβιώσουμε ως χριστιανοί μέσα στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορούμε πια να περιμένουμε πάρα πολλά, από τον «εκκλησιαστικό οργανισμό» που διοικεί την Εκκλησία, γιατί εκτός από το κοσμικό πνεύμα (που έχει γίνει πολύ ισχυρό), τις ιδιοτέλειες των μελών του, τους εγωισμούς, την τυπολατρία και τις διχόνοιες, έχει πλέον παρεισφρήσει η παναίρεση του Οικουμενισμού.

Κατόπιν όλων αυτών, ίσως υπάρξει ως συνέπεια αυτής της εκκοσμίκευσης, όπου η Χάρις του Θεού θα εγκαταλείψει αυτές τις «Διοικήσεις των Εκκλησιών», ως εκπεσούσες της αποστολής των.  Ως εκ τούτου, πρέπει να φροντίσουμε για την ενίσχυση όσων ομάδων πιστών, απομείνουν (ενορίες και συνάξεις) με κέντρο απλούς σύγχρονους μάρτυρες και ομολογητές κληρικούς, με αγωνιστικό φρόνημα και βαθιά πίστη.

Η καλύτερη ελπίδα για τη διατήρηση της αληθινής Ορθοδοξίας τα επόμενα χρόνια θα βρίσκεται σε τέτοιες μικρές συγκεντρώσεις πιστών, που θα πορεύονται «εν ενί πνεύματι και μιά καρδία».  

π. Νικόλαος

1  «Ο αντίδικος υμών διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ επιστολή Πέτρου κεφ. Ε΄,8).

2  Κατά Μάρκον Θ΄,35.

Share:

Read More

Όταν ο Θεός… σιωπά

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, και με τόσο σκοτάδι που έπεσε στο νου των ανθρώπων και σκλήρυνε τις καρδιές τους, στρέφουμε απεγνωσμένα τα μάτια της ψυχής μας, στον Θεό, ζητώντας ένα διέξοδο από την ολοένα αυξάνουσα διαφθορά της ποιότητας και της αξίας, της ίδιας της ζωής μας.

Ολοένα η ανησυχία μας για το «τί μέλλει γενέσθαι», όχι τόσο για το σήμερα αλλά περισσότερο για το αύριο και το μεθαύριο, κατατρώγει κάθε χαρά της ζωής και ελαττώνει την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, για τα παιδιά μας κυρίως. 

 Έτσι, πολλοί πιστοί αναζητούν μέσω της προσευχής στον Θεό και Κύριό μας, ένα φως ελπιδοφόρο, ένα θείο μήνυμα από τον «Ουρανό», μια θαυμαστή επέμβαση, ένα στήριγμα, μια βοήθεια, να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να σταθούμε όρθιοι απέναντι στις καθημερινές προκλήσεις. 

Όμως, τις περισσότερες φορές, ο Θεός δεν αποκρίνεται στις προσευχές μας. Μοιάζει να αδιαφορεί, να μας αποστρέφεται, να μας έχει εγκαταλείψει.  Μένει σιωπηλός, απόμακρος, απών στις δοκιμασίες και τα βάσανα που περνούμε, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ως κοινωνία και έθνος.  Γι αυτό, δεν είναι λίγοι αυτοί που εκλαμβάνουν αυτή τη «σιωπή» σαν απόδειξη, για να στηρίξουν την αδυναμία τους να πιστέψουν στον ουράνιο Πατέρα μας!

Στην περίπτωση αυτή, δεν πρέπει να μένουμε στη διαπίστωση του ότι: «ο Θεός σιωπά», αλλά να αναρωτηθούμε το: «γιατί ο Θεός σιωπά;»

Η αιτία αυτής της «σιωπής», είναι η «Αποστασία» του σύγχρονου ανθρώπου! Ολοένα και ξεμακρύνουμε από τον Θεό και πρωτίστως εμείς οι κληρικοί, που έχουμε αναλάβει την ευθύνη της εφαρμογής του Ευαγγελίου της Αγάπης, στο κόσμο!  Λησμονούμε την ανάγκη της «καταλλαγής» (της συμφιλίωσης με τον Θεό)  και της «μετάνοιας».  Γίναμε ένα με τον κόσμο και χάσαμε σιγά-σιγά την αίσθηση της θεϊκής μας, καταγωγής!

Οι συνέπειες αυτής της διαγωγής μας, είναι πολλές, μεταξύ αυτών και η «σιωπή» του Θεού, απέναντι στο άδικο, στον πόλεμο, στο έγκλημα, στην αθεΐα, στη διαστροφή, στα ζωώδη ένστικτα, στην αποκτήνωση του ανθρώπου και στην κόλαση που αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων, να ζήσουμε. 

Ο Θεός, δεν μας καταδικάζει φανερά, δε μας ενοχοποιεί, , η σιωπή  είναι η πατρική Του απάντηση στις άνομες πράξεις μας, είναι συνεπώς η πιο εύγλωττη και ευγενική απάντησή Του, δεν δικάζει κανέναν… ανέχεται την «Αποστασία» μας και αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους που χαράζουμε αναμένοντας την έκβαση του αγώνα μας, που σημαίνει… θα εννοήσουμε την κατάντια μας και θα επιστρέψουμε, όπως ο «Άσωτος Υιός», στο σπίτι της Αγάπης του Θεού, ή θα θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτωλών επιλογών;

Θα επαναλάβω για μια φορά ακόμη, πως καταφέραμε να «σπρώξουμε στη γωνία» ή ακόμη και να βγάλουμε από τη ζωή μας, τον Θεό και ήδη συλλέγουμε τους σάπιους καρπούς των έργων μας. Δυστυχώς!

 Γι αυτό… είναι ώρα να στραφούμε προς Αυτόν τον άκρως Φιλάνθρωπο και Παντοδύναμο Κύριο της ταλαίπωρης ζωής μας και με γνήσια μετάνοια, να Του ζητήσουμε ταπεινά να συντρέξει στη σωτηρία μας!  Ίσως έτσι, προλάβουμε το κακό πριν μας οδηγήσει στην απώλεια!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Η Αγία Βασίλισσα Θεοφανώ

16 Δεκεμβρίου, μνήμη της Αγίας Θεοφανούς, η θαυματουργή Αγία, σύζυγος του βασιλιά Λέοντα του σοφού. Θεοφανώ, σημαίνει ετυμολογικά «Αυτή που φανέρωσε ο Θεός». 

Η Αυγούστα Θεοφανώ η Αγία, εορτάζει σήμερα 16 Δεκεμβρίου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 862 μ.Χ.  Ήταν κόρη του πατρικίου Κωνσταντίνου Μαρτινιάνη και της Άννας.   Λίγο μετά η μητέρα της πεθαίνει κι η Θεοφανώ ένα όμορφο κοριτσάκι προικισμένο με πολλές χάρες θα αποκτήσει χάριν την φροντίδας του πατέρα της άριστη παιδεία. Στον  αυτοκρατορικό  θρόνο  της  Βασιλεύουσας  βρίσκεται  ο  Βασίλειος  ο  Α’ Μακεδόνας με τη δεύτερη σύζυγο του Ευδοκία. Από  τα  τρία  τους  παιδιά  πρωτότοκος  είναι  ο  Λέων, που  η  ιστορία  θα  του  προσδώσει  τον  τίτλο ο  σοφός, λόγω της ενασχόλησης του με τη συγγραφή βιβλίων και  ο  οποίος  είναι  ο  διάδοχος  του  θρόνου.

(Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός ,19 Σεπτεμβρίου 866 – 11 Μαΐου 912 ,μαθητής του Φωτίου με εξαιρετική μόρφωση διακρίθηκε ως δόκιμος συγγραφέας και ενθουσιώδης ρήτορας).

Ο αυτοκράτορας λοιπόν, αποφασίζει να παντρέψει τον Λέοντα με την Θεοφανώ παρότι γνωρίζει τη σχέση του με την Ζωή Ζαούτζαινα κόρη αυλικού του παλατιού και παρά το ότι ο Λέων  διαμαρτύρεται  στον  αυτοκράτορα, αλλά τελικά αναγκάζεται  να  υποταχθεί. Έτσι  ορίστηκε  και  έγινε  ο  γάμος  του  Λέοντα  με  τη  Θεοφανώ,  χωρίς  εκείνος  να  τη  θέλει  και  χωρίς  αυτή  να  το  ξέρει…

Ένας γάμος που έμελε εξ αρχής να αποτύχει κι η Θεοφανώ σαν μοναδικό της

σύμβουλο είχε τον εξομολογητή της γέροντα Ευσέβιο που την συμβούλευε να κάνει υπομονή και ίσως μετά την απόκτηση παιδιών αλλάξει την στάση του απέναντι της ο Λέων. Το παιδί ένα όμορφο κοριτσάκι γεννήθηκε λίγους μήνες αργότερα αλλά αυτό δεν άλλαξε τη σχέση του ζευγαριού. Παρηγοριά της; ο πνευματικός της και η προσευχή.

Ο  προσωπικός  της  όμως  αυτός  σταυρός  την  έκανε  να  συμπονεί  και  τους  πονεμένους  ανθρώπους  και  με  κάθε  ευκαιρία  να  βρίσκεται  κοντά  τους. Είχε  όλη  την  άνεση  ως  βασίλισσα  να  τους  απαλλάσσει  από  κάθε  οικονομική  ανάγκη  και  με  την  χαριτόβρυτη  αγάπη  της  να  τους  ενισχύει  ψυχολογικά  και ηθικά Έτσι  ο  λαός  τη  λάτρευε. . Μια συνωμοσία όμως στο παλάτι κι ο Βασίλειος εξορίζει τον Λέοντα στην Θεσσαλονίκη όπου  οικειοθελώς  τον  ακολουθεί  και  η  Θεοφανώ  με  την  κορούλα  τους, την  Ευδοκία. Ο  γέροντας  Ευσέβιος  αυτοεξορίζεται  κι  αυτός  στη  Θεσσαλονίκη, για  να  είναι  κοντά  στο  ανδρόγυνο. Η αλήθεια  σε  τρία  χρόνια  αποκαλύπτεται  και  ο  Λέων  με  την  οικογένειά  του  γυρίζει  περιχαρής  στη  Βασιλεύουσα, ενώ  ο  Βασίλειος  υποδέχεται  με

λαμπρότητα  το  γιο  του  ζητώντας  συγγνώμη  για  το  λάθος  του. Στο  μεταξύ  πεθαίνει  η  Αυγούστα  Ευδοκία  και  τα  καθήκοντά  της  στο  παλάτι  αναλαμβάνει  η  Θεοφανώ.

Όλα καλά; Ασφαλώς όχι εφόσον ο Λέων συνάπτει σχέση με την Ζωή αδιαφορώντας για τα σχόλια. Ο  πατέρας  του, όταν  το  διαπιστώνει, διατάσσει  να  μαστιγωθεί  ο  γιος  του. Η Θεοφανώ αντιδρά …δια της προσευχής…

Ο  Βασίλειος , για  να  δώσει  ένα  τέλος  στο  σκάνδαλο, παντρεύει  αναγκαστικά  την  αγαπημένη  Ζωή  του  Λέοντα  με  κάποιον  άλλο  και  την  εξαποστέλλει  από  το  παλάτι. Ο  ίδιος  όμως  ο  Βασίλειος,  ύστερα  από  ένα  ατύχημα  σε  κυνήγι,  πεθαίνει στις 29 Αυγούστου του 886. Μετά  το  θάνατο  του  πατέρα  του  ο  Λέων … νιώθει  ελεύθερος  να  κάνει  ό,τι  θέλει. Το  πρώτο  του  μέλημα  είναι  να  ανακηρύξει  τον  πατέρα  της  ερωμένης  του Ζωής  Βασιλοπάτορα  και  πρωθυπουργό. Από τη  Θεοφανώ  ζητάει  να  μείνει  στο  πλευρό  του  σύμβουλος  πολύτιμη  για  την  οξύτητα  του  πνεύματός  της  και  την  αγάπη  της  για  το  λαό. Ωστόσο  διάδοχο  αγόρι  από τη  Θεοφανώ  δεν  έχει  ο  αυτοκράτορας  τώρα   Λέων  ο  σοφός,  και  βρίσκει  έναν  επί  πλέον  λόγο  να  έχει  στο  νου  του  τη  Ζωή, αν και  ήταν  παντρεμένη. Κι  αυτή  όμως  το  ίδιο. Και  τώρα  που  ο  πατέρας  της  είναι  πρωθυπουργός  έχει  όλη  την  άνεση  να  μπαινοβγαίνει  στο  παλάτι. Στο  μεταξύ  νέα  δοκιμασία  για  τη  Θεοφανώ. Αρρωσταίνει  βαριά  η  κορούλα  τους  Ευδοκία  και  πολύ  γρήγορα   και παρά  τις  φροντίδες  τους  πεθαίνει, εγκαταλείποντας  τη  μητέρα  της  σε  μια  κόλαση, που  τη  δημιουργεί  η  απιστία  του  πατέρα  της. Η  Ευδοκία  της  ήταν  μόλις  εννέα  ετών. Με  το  θάνατό  της  ο  Λέων  ένιωσε  να  ξεκόβεται  οριστικά  από τη  Θεοφανώ. Η  Ζωή  άρχισε  να  επηρεάζει  εγκληματικά  το  Λέοντα  σε  βάρος  της. Ο  πνευματικός  της, γέροντας  Ευσέβιος, αποφασίζει  να  μιλήσει  στον  αυτοκράτορα. Συνέπεια,  να  εξοριστεί. Η  Θεοφανώ  στη  νέα  της  δοκιμασία  ψάχνει  και  δε  βρίσκει  μέσα  της  κουράγιο. Νιώθει   να  έχουν  εξαντληθεί  της  ψυχής  της  τα  αποθέματα, Έχει  κουραστεί και  η  προσευχή  έγινε  η  ζωή  της. Γίνεται … και  το  πρώτο  της  θαύμα: ένα  ετοιμοθάνατο  κοριτσάκι, όταν  το  επισκέπτεται  και  το  σφίγγει  στην  αγκαλιά  της, αμέσως  ζωηρεύει, συνέρχεται, ενώ  του  ετοίμαζαν  τα  σχετικά  με  την  κηδεία  του. Το  θαύμα  διαδόθηκε  αστραπιαία  σε όλη  την  επικράτεια. 

Όλοι  μιλούν  για  την αγία  αυτοκράτειρα, και  δίνεται  ολόψυχα  στους  αναξιοπαθούντες. Φτωχούς, πεινασμένους, ανάπηρους, αρρώστους, ορφανά, χήρες, αθώους  κατάδικους, ξένους, χρεώστες, δούλους, πενθούντες. Επισκέπτεται  νοσοκομεία, γηροκομεία, βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, λεπροκομεία, πτωχοκομεία, φυλακές, ιδρύματα  όπου  στεγάζονται  παραστρατημένες  γυναίκες. Τέλος ίδρυσε Μονή όπου και απεσύρθη Η Θεοφανώ πέθανε στο μοναστήρι της στις 10 Νοεμβρίου του 893 ή 897. Σύμφωνα με τον Θεοφάνη, ο Λέων και η Ζωή, προχώρησαν σε γάμο μετά από αυτό. Τόσο ο Συμεών, όσο και ο Θεοφάνης, συμφωνούν ότι η Ζωή στέφθηκε Αυτοκράτειρα μόνο μετά τον θάνατο της προκατόχου της. Από  τις  εντάσεις  που  πέρασε  και  τις  θλίψεις  το  σώμα  της  εξαντλήθηκε, η  Θεοφανώ  αρρωσταίνει  βαριά. Η  Θεοφανώ, πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 893 ή 897 και ήταν η πρώτη σύζυγος του Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού. Ήταν  μόλις  31  ετών. Η Θεοφανώ τιμήθηκε με αγιοκατάταξη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά τον θάνατό της και ετάφη στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Η μνήμη της τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου Πολλά   θαύματά  της  αναφέρει  ο  σύγχρονός  της  βιογράφος  Λέων  ο Γραμματικός.

Είναι γνωστό ότι στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι φυλάσσονται άφθαρτα τα λείψανα τριών αγίων γυναικών: της Αγίας Σολομονής, της Αγίας Ευφημίας και της Αγίας Θεφανούς της Βασίλισσας.

Η αγία Θεοφανώ είναι η κτιτόρισσα της Βασιλικής Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στη Χαλκιδική. Αυτή η σπουδαία Μονή ιδρύθηκε το 888 από την Αυγούστα Θεοφανώ, επί Πατριαρχίας Φωτίου του Μεγάλου. Η Θεοφανώ δώρισε στη Μονή Τίμιο Ξύλο, αλλά και την προίκα της, γι’ αυτό μέχρι σήμερα εκτάσεις της Μονής φέρουν το όνομα “Βασιλικά”.

Το Χρονικό του Συμεών του Μεταφραστή τοποθετεί τον γάμο του Λέοντα ΣΤ΄ και της Θεοφανούς στο δέκατο έκτο έτος της βασιλείας του Βασιλείου Α΄ (περί το 883). Σε κάθε περίπτωση, ο γάμος της είχε κανονιστεί από τον Βασίλειο Α΄ και επιβλήθηκε στον Λέοντα. Η κακή σχέση πατέρα και γιου μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελική αποτυχία αυτού του γάμου. Ο Βασίλειος πέθανε στις 29 Αυγούστου του 886. Ο Λέων τον διαδέχθηκε στον θρόνο και η Θεοφανώ έγινε αυτοκράτειρά του.

Ήταν μορφωμένη και βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα. Σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση της βιογραφίας της, η Θεοφανώ αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας της σε  προσευχές, ψαλμούς και ύμνους προς τον Θεό.

Share:

Read More

Μια ζωή «μακριά από τον συνάνθρωπο»!

Η πρώτη, αιώνια και κύρια εντολή που μας παρέδωσε ο Κύριος, είναι η «Αγάπη»!

Αγάπη ολοκληρωτική και απόλυτη, γιατί… δεν αφορά μόνον στον συνάνθρωπο και τα πλάσματα του κόσμου, αλλά επεκτείνεται «στο άπειρο», φθάνει έως τον  Ίδιο, τον Θεό! 

Το αντίθετο, αυτής της Αγάπης είναι η ιδιοτελής αγάπη στον εαυτό μας, η αδιαφορία για τους άλλους, ο ατομισμός, ο εγωισμός, η φιλαυτία, μια εγωκεντρική συμπεριφορά που, κατά τους αγίους Πατέρες, οδηγεί στον «αρρωστημένο» εγωισμό.

Αυτός, ο «ιδιοτελής ατομισμός», φαίνεται να είναι ένα είδος υπαρξιακού «αυτισμού», που κυριαρχεί σε κάθε διαπροσωπική ανθρώπινη σχέση, σε κάθε επαφή των σύγχρονων κοινωνιών, ακόμη και στις διακρατικές σχέσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Η «φιλαυτία», φαίνεται να είναι η αρρώστια της εποχής μας, η μάστιγα του αιώνος τούτου, η ζοφερή πλευρά του ανθρώπου της «Νέας Εποχής». 

Οι άνθρωποι σήμερα, είναι ουσιαστικά μόνοι , αποκομμένοι, απόμακροι και ψυχικά μαραζωμένοι, (όχι μόνο, λόγω του Covid-19).  Πολύ εύστοχα περιγράφει ως «κόλαση», την σημερινή κατάσταση, ο Φέοντορ Ντοστογιέφσκι, λέγοντας, πως: «Κόλαση είναι, το να μη μπορείς ν’ αγαπήσεις»!

Τα ταξίδια, οι τηλεπικοινωνίες, η τηλεόραση, ο έντυπος τύπος, το Internet,τα κινητά τηλέφωνα, το Facebook, τα emails και όλα τα σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας, δεν κατορθώνουν στο ελάχιστο, να φέρνουν πιο κοντά τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά τουναντίον δημιουργούν μια ψεύτικη κατάσταση επικοινωνίας, και μάλιστα «επί πληρωμή»!   Υπάρχουν κάποιες ώρες, που αναζητάς μάταια όμως,  «ένα χέρι να σε στηρίξει»!

Ακόμη και κάποιοι εκκλησιαστικοί, μιλούν για την «ατομική σωτηρία» της ψυχής!  Η ορθόδοξη πνευματική παράδοση όμως, θεωρεί τη ζωή του Πιστού, ως μια συνεχή προσπάθεια έκφρασης της Αγάπης στον Ιησού Χριστό, που ωθεί σε μια «κοινωνία αγάπης» με τον πλησίον μας!

 Και αναρωτιέμαι: «Μήπως, τελικά, οι συνθήκες ζωής, (με τα μέτρα) που μάς επιβάλλονται, για την αποφυγή της «πανδημίας» Covid-19, εντείνουν τα φαινόμενα φιλαυτίας, ατομικισμού, ιδιοτέλειας και «φιλοτομαρισμού», αφού ο καθένας κοιτά να προστατεύσει τον εαυτό του;

 Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε με κάποιον τρόπο, να αποφύγουμε αυτή την παγίδα της «ατομικής ανοσίας» μας και να μην αφήσουμε να μας καταβάλει ο άκαιρος φόβος, του «πώς θα σώσουμε τη ζωούλα μας;»

 π. Νικόλαος

Share:

Read More

Υποχρεωτικό το Εμβόλιο του Covid-19

Η κυβέρνηση έχει θεσπίσει πλέον, από τον Μάρτιο 2020 (1^η Καραντίνα), τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των ελλήνων Πολιτών, ψηφίζοντας «εν κρυπτώ» (ύπουλα, μυστικά και συνωμοτικά) δύο νόμους (τον 4675/2020 και τον 4682/2020), για τους οποίους κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν φανέρωσε το περιεχόμενό τους στον ελληνικό Λαό και όλες οι ενέργειες των κυβερνώντων, αποδεικνύουν τα όσα της καταμαρτυρούν πολλοί ενημερωμένοι, καλοδιαβασμένοι ερευνητές στο Διαδίκτυο και αλλού.

Με ζήλο και περίσσια σπουδή και άκρα μυστικότητα, αυτές οι αντισυνταγματικές ιδέες, έγιναν Νόμοι του ελληνικού κράτους, και κανείς δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό παρότι αφορούν όλο τους Έλληνες, αφού καταπατούν το συνταγματικό μας δικαίωμα, για το αν θέλουμε ή δεν θέλουμε, να εμβολιαστούμε με το νέο (αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας) Εμβόλιο, για τον Covid-19.

Νόμος 4675/2020

«Σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, μπορεί να επιβάλλεται, με απόφαση του Υπουργού Υγείας, μετά από γνώμη της ΕΕΔΥ, υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου.   Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο…

Νόμος 4682/2020

Ο Νόμος αυτός, αναφέρεται…  «στην υποχρεωτική υποβολή σε κλινικό και εργαστηριακό ιατρικό έλεγχο, υγειονομική παρακολούθηση, εμβολιασμό, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία προσώπων, για τα οποία υπάρχουν εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα τη νόσο.»

Αυτά έχουν νομοθετηθεί πλέον και δεν το ομολογούν!

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Πέτσας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνουν χρήση αυτών των νόμων!

Οι υπουργοί Βασίλειος Κικίλιας και Άδωνις Γεωργιάδης, προσπάθησαν με δηλώσεις των, να μας καθησυχάσουν, γνωρίζοντας πως ένα μεγάλο ποσοστό των Πολιτών αντιδρά στον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Εδώ, μυρίζει απαίσια η οσμή της απάτης, του δόλου και της χαμένης τιμής των κυβερνητικών.

Τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με το αν πρέπει ή δεν πρέπει να εμβολιαστούμε, κατά του Covid-19… έχουν να κάνουν με μια αηδιαστική επανάληψη της αντιλαϊκής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ.  Όπως μας κορόιδευαν με το ΝΑΙ του Δημοψηφίσματος που μετατράπηκε «εν μια νυκτή» σε ΟΧΙ, έτσι και με ΝΔ, ψηφίστηκαν νόμοι, αντισυνταγματικοί, φασιστικού τύπου, ενάντια στην θέληση του Λαού και ουδείς έχει αντιδράσει από την κυβέρνηση και το «σώμα» της Βουλής!

Το ζητούμενο είναι στην παρούσα φάση καθαρά πολιτικό και κοινωνικό και άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι μας δίνεται το δικαίωμα, να θεωρήσουμε, πως… «Οι οπαδοί της «νέας εποχής» και της  νέας  (Great Reset) «μεγάλης επανεκκίνησης», είναι πλέον ανάμεσα μας!»

π. Νικόλαος

Share:

Read More

«Κατακομβική» Εκκλησία

Δυστυχώς, για μια δεύτερη φορά μέσα στο 2020, έτος αγωνιώδους ταλαιπωρίαςκαι θανάτων λόγω Κορωνοϊού, ζούμε μια σειρά «αναγκαστικών μέτρων», που περιορίζουν τις μετακινήσεις μας, τις κοινωνικές μας σχέσεις, την άσκηση του επαγγέλματός μας, ακόμη και την ελευθερία της συμμετοχής μας στις λατρευτικές μας συνήθεις υποχρεώσεις.

Εδώ, δεν θα αναφερθώ στην εξωφρενική κατάσταση, που επικρατεί στο κόσμο ολόκληρο, με την ψυχωτική υστερία του κορωνοϊού, που υποδαυλίζεται από τα καθημερινά κρατικά «Ανακοινωθέντα» και τα νεοταξικά ΜΜΕ, στη Χώρα μας.  

Κι αυτό, γιατί ο προβληματισμός μου, έγκειται κυρίως στην άσκηση της θρησκευτικής μας  ελευθερίας που φαίνεται ήδη, να περνά από την φάση της ειρωνείας, του εμπαιγμού, της αθεϊστικής προπαγάνδας εναντίον της Εκκλησίας (βλέπε την ανίερη συμπεριφορά μερικών δημοσιογραφίσκων, στις αναφορές των για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδά κυρό Ιωάννη, που εκοιμήθει στις μετά από μάχη με τον ιό Covid-19).   Ασέβεια, που φτάνει μέχρι την βλασφημία (Θεία Κοινωνία) του Ίδιου του Αρχηγού της Πίστεώς μας, Ιησού Χριστού.  Αντιμετωπίζουμε πλέον τις ωμές επιθέσεις μιας οργανωμένης αθεϊστικής προπαγάνδας, ενός ορκισμένου πλήθους αθέων, υλιστών, αρχαιόπληκτων ειδωλολατρών, μασόνων και αριστεροφασιστών, η οποία εξελίχθηκε μεθοδικά και ανδρώθηκε κατά τα 70 και πλέον τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας… από μια ελαφριά (λάιτ) επιθετικότητα, σε μια καθολική πολεμική κατεδάφισης και εξαχρείωσης, της χριστιανικής πίστεως των Ελλήνων και ιδιαίτερα των μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ποιμνίου της!

Κυρίως, αυτή η ολοένα εντεινόμενη «πολεμική» στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, τείνει να μοιάσει με «διωγμό» των Χριστιανών και με προβληματίζει ιδιαίτερα!

Τολμώ να πω φανερά τις ανησυχίες μου, πάνω σ’ αυτό το θέμα:  Ιστορικά, στο διάβα των αιώνων από την εποχή του Αγίου και  Μεγάλου Κωνσταντίνου, παρατηρήθηκε ένας εναγκαλισμός του Πολιτικού κατεστημένου και της Εκκλησίας, κυρίως από τον σεβασμό που έτρεφαν οι πολιτικοί Άρχοντες (Αυτοκράτορες, Διοικητικοί, Στρατιωτικοί, Δάσκαλοι και Άρχοντες του λαού) στην Ορθόδοξη Πίστη!

Αυτή η «συναλληλία», όσο κι αν βάσταξε μέσα στις δοκιμασίες του Γένους μας, τις αντιξοότητες, τους πολέμους, τις κακουχίες, τις ήττες, τις γενοκτονίες από τους βάρβαρους οθωμανούς, τους βούλγαρους και τους δυτικούς Φράγκους και Ενετούς, τις λεηλασίες από τους Σταυροφόρους και άλλους πολεμοχαρείς κατακτητές… άντεξε και διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα όμως, βλέπουμε έκπληκτοι και με πολύ λύπη, μια ακάθεκτη και καλά οργανωμένη αποχριστιανοποίηση της Πολιτείας, που ολοένα προσπαθεί να συμπαρασύρει και την Εκκλησία, σε μια οικειοθελή υποδούλωση, στις επιταγές των ψυχοφθόρων τεράτων, της Παγκοσμιοποίησης, της Πανθρησκείας και του Οικουμενισμού!   

Η ανησυχία πολλών «σοφών κατά Θεώ» Πατέρων μας, την οποία συμμερίζομαι, εκφράζεται πλέον ξεκάθαρα και συνοπτικά, στη διαπίστωση:  «Πρέπει οι αληθινοί Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι Πιστοί,  να προετοιμάζονται, ώστε να επιβιώσουν πνευματικά, στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.»

Δεν είναι λίγοι από τους σύγχρονους ευσεβείς Πατέρες (κληρικούς και λαϊκούς), που τον τελευταίο καιρό, έξαλλη πορεία της Πολιτείας προς την «αποστασία», την αθεΐα, τον πανσεξουαλισμό, τις ολοένα αυξανόμενες προσπάθειες αποχριστιανισμού της Κοινωνίας και τους συμβιβασμούς μιας μεγάλης μερίδας Επισκόπων της Εκκλησίας, με το άθεο Κράτος…  εξέφρασαν την άποψη πως σε λίγο καιρό θα είναι αναπόφευκτη, η επιστροφή της ανόθευτης μερίδας των Ορθοδόξων Ελλήνων, στην πρωτοχριστιανική εποχή των Κατακομβών.  

Κι όταν αυτό συμβεί, θα υφίστανται πλέον δύο ειδών Εκκλησίες, θα έχουμε μια κοσμική «Εκκλησία», αναγνωρισμένη από το Κράτος και μια άλλη, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, μη αναγνωρισμένη από τις Κρατικές Υπηρεσίες, μη οργανωμένη, λόγω των διωγμών και της ορισμένης καταστολής της, η οποία θα καταφεύγει «εν κρυπτώ» (Αποκάλυψη ιβ΄ 6) στα υπόγεια των σπιτιών, στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ή στα δάση και στην έρημο!

Αναλογισθείτε τούτο:  Στην πρώτη εποχή της Εκκλησίας, στους πρώτους αιώνες της παρουσίας της, στον κόσμο, η λειτουργική ζωή της και όλη πνευματική της υπόσταση, βρισκόταν κρυμμένη στις απρόσιτες, υπόγειες σκοτεινές στοές, στις Κατακόμβες!  Αργότερα, στα χρόνια της «αναγνώρισής της από το κοσμικό Κράτος, όσοι ήσαν βαθειά ευσεβείς και ήθελαν να μείνουν μακριά από το κοσμικό περιβάλλον μιας «αναγνωρισμένης» επίσημης Εκκλησίας, κυρίως μοναχοί, έφευγαν μακριά, στα μοναστήρια! 

Οι Μοναχοί αυτοί, θέλησαν δηλαδή με την «αναχώρησή τους», να διαφυλάξουν την μυστηριακή Ουσία της Πίστεως.  Θέλησαν να ζουν ελεύθερα, στην αγιοπνευματική ατμόσφαιρα της «Εκκλησίας του Χριστού», που ήταν αναλλοίωτη, ανόθευτη και αυθεντική!  Στην ουσία, οι αναχωρητές, οι μοναχοί, οι ασκητές ήσαν το πενταπόσταγμα της «ζωντανής Εκκλησίας του Ιησού» και αποτελούσαν το ιερό ανάχωμα σε κάθε αιρετικό και αντίχριστο κτύπημα της κοσμικής εξουσίας! 

Στις έσχατες ημέρες μας, το σατανικό κατεστημένο, τα όργανα του Αντιχρίστου, οι πονηρές ενέργειες των σατανικών «ισχυρών» του κόσμου, εμπνεόμενοι από το εωσφορικό μίσος τους για τον Ιησού Χριστό, οργιάζουν παντού σε κάθε μέρος της υφηλίου, με σκοπό να καταστρέψουν ό,τι ιερό και όσιο, καλό, δίκαιο και ευγενές!   Γι αυτό, στις ημέρες που ζούμε, πρέπει να ετοιμαζόμαστε  για σκληρούς πνευματικούς αγώνες, μακριά από το «πνεύμα του κόσμου» και δυστυχώς… μακριά από την «κοσμική εκκλησία» των ενδοτικών εκκλησιαστικών υπαλλήλων, που συναινούν και συνεργούν με τις ψευτοχριστιανικές, κρατικές Κυβερνήσεις και υποτάσσονται στις επιταγές και τα κελεύσματα των Παγκοσμιοποιητών και του Οικουμενισμού!

Ολοκληρώνω αυτό το άρθρο μου, με τα λόγια του μακαριστού Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη (εκοιμήθει το έτος 2010)… «Ε, φεύγουμε (δηλ: απομακρυνόμαστε) και εμείς από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, που είχε μερική ελευθερία. Φεύγουμε πλέον, από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας και μπαίνουμε στο σχήμα των κατακομβών.  Τότε πλέον, όχι μόνο τροπικώς, αλλά και τοπικώς θα χωριστούμε.  Και η Εκκλησία (δηλ: η πραγματική εκκλησία), θα διωχθεί και οι ναοί θα κλείσουν, όν τρόπον έκλεισαν στην Αλβανία (στη Ρωσία) και σε άλλα μέρη*.

Διωγμός. Φαίνονται αυτά απίστευτα αλλά όλες οι ενδείξεις φανερώνουν, ότι εκεί βαίνουμε. Λοιπόν, πρέπει και εμείς να προετοιμάσομε τον εαυτό μας, για την Εκκλησίαν των κατακομβών.» 

π. Νικόλαος

*Επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», σελ.32-34

Share:

Read More

Μόνο ο Ιησούς Χριστός, χαρίζει σωτηρία και ζωή!

 Ευαγγελικό ανάγνωσμα Κυριακής 8 Νοεμβρίου 2020 - Κατά Λουκάν η' 41-56

Όχι μόνο τα λείψανα, αλλά και τα ρούχα θαυματουργούν. Βλέπουμε ότι τα παλαιότερα χρόνια όσοι είχαν προβλήματα είτε σωματικά είτε ψυχικά είτε οικογενειακά είτε άλλα προβλήματα, προσέφευγαν στον Ιησού Χριστό.

Τόσο κατά την εποχή του Ιησού Χριστού που διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε να γίνονται θαύματα, όσο και στην μετά Χριστού εποχή μέχρι και στις ημέρες μας, βλέπουμε να συνεχίζουν να γίνονται θαύματα προς την ωφέλεια της ψυχής μας κατά κύριο λόγο, αλλά και την απαλλαγή μας από τις ασθένειες, είτε απλές είτε ανίατες ασθένειες.

Στην περικοπή του Ευαγγελίου που θα ακούσουμε την Κυριακή, βλέπουμε την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, αλλά και της αιμορροούσης γυναίκας που θεραπεύτηκε μετά από πολλά χρόνια αιμορραγίας.

Αν εμβαθύνουμε στο νόημα του Ευαγγελικού αναγνώσματος θα διαπιστώσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η Ζωή. Είναι αυτός που μας χαρίζει τη ζωή και αυτό φαίνεται από την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου.

Ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Βούδας, ούτε ο Κομφούκιος, ούτε κάποιος άλλος εκπρόσωπος «θρησκείας» μπόρεσαν να δώσουν τη ζωή σε νεκρό άνθρωπο. 

Μόνο ο Ιησούς Χριστός μας χαρίζει τη σωτηρία και τη ζωή. Εγώ είμαι η θύρα, εγώ η οδός, εγώ ο άρτος, εγώ το ύδωρ το ζων, εγώ ο ποιμήν, εγώ η αλήθεια, εγώ η ζωή, εγώ και η Ανάσταση, μας είπε ο Χριστός. Όποιος με ακολουθήσει, δεν θα ζήσει ποτέ στο σκοτάδι, αλλά θα ζήσει για πάντα μαζί μου, στο φως της ζωής. Επίσης διακρίνουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός που μας θεραπεύει, διότι είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών.

Μας θεραπεύει από απλές ή ανίατες ασθένειες, χρόνιες ή πρόσφατες. Κανένα μικρόβιο δεν μπορεί να αντισταθεί στον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Αυτός που αναζητά την θεραπεία της ψυχής ή του σώματός του ας ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ανά μέσω των αιώνων με την αγάπη Του βοηθά τον πονεμένο άνθρωπο.

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα διακρίνουμε και κάτι παράδοξο και κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, όμως είναι πραγματικό και αληθινό και μάλιστα πολλές φορές γίνεται και στις ημέρες μας.

Βλέπουμε ότι η αιμορροούσα γυναίκα έγινε αμέσως καλά όταν ακούμπησε τα ρούχα του Χριστού. Φθάνει η πίστη του ανθρώπου στον Κύριό μας Ιησού Χριστό για να κάνει ακόμη και τα ρούχα Του να θαυματουργούν. Αυτό δεν γίνεται μόνο με τα ρούχα του Ιησού Χριστού, γίνεται και με τα λείψανα ή και τα ρούχα των Αγίων της Εκκλησίας μας, αλλά δια μέσω του Ιησού Χριστού.

Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη στις Πράξεις των Αποστόλων κεφ.19, 11-12 «Και ο Θεός, δια μέσου των χειρών του Παύλου, έκανε θαύματα όχι μικρά και τυχαία, ώστε έπαιρναν οι άνθρωποι πετσέτες, με τις οποίες είχε καλύψει το πρόσωπό του ο Παύλος η μαντήλια που σκούπιζε τον ιδρώτα, τα έφερναν επάνω στους αρρώστους και έφευγαν από αυτούς οι ασθένειες, όπως επίσης έβγαιναν από αυτούς και τα πονηρά πνεύματα». Θαύματα τελεί μόνο ο Χριστός. Τα θαύματα της Παναγίας ή των Αγίων, ουσιαστικά είναι θαύματα του Ιησού Χριστού.

Εμείς ως άνθρωποι ζητάμε την βοήθεια της Παναγίας και των Αγίων να μεσιτεύσουν προς τον Ιησού Χριστό. Όταν γίνεται ένα θαύμα και έχουμε ζητήσει την βοήθεια ενός Αγίου, το θαύμα γίνεται από τον Χριστό δια μέσω του Αγίου που ζητήσαμε βοήθεια.

Θαύματα τελούν και οι αλυσίδες του Αποστόλου Πέτρου που τον είχαν δέσει μέσα στη φυλακή, θαύματα τελούν τα λείψανα των Αγίων, θαύματα τελούν αντικείμενα των Αγίων. Αυτός που έχει εμπιστευθεί τη ζωή του στον Ιησού Χριστό και εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, ζει και θα ζει αιώνια αλλά και η σωματική και ψυχική υγεία του είναι καλά με την βοήθεια του Θεού.

Share:

Read More

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Κάθε χρόνο, στις 14 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας, εορτάζει πανηγυρικά την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

Αυτό το σημαντικό γεγονός, αποτελεί απόδειξη της διαρκούς παρουσίας του Κυρίο Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

Αυτό το σημαντικό γεγονός, αποτελεί απόδειξη της διαρκούς παρουσίας του Κυρίου μας, ανάμεσα στους πιστούς, που αποτελούν τα άγια μέλη της ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Συμμετέχοντας στην εορταστική αυτή πνευματική ατμόσφαιρα της Εορτής, βιώνουμε υπαρξιακά το σωτήριο έργο του Κυρίου, που ολοκληρώθηκε με τον μαρτυρικό θάνατό Του, επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να συντελεστεί η Σωτηρία της ψυχής μας!

Η σταύρωση του Χριστού, μας οδηγεί στην ένδοξη Ανάστασή Του και γι αυτό θεωρούμε το φρυκτό όργανο του μαρτυρικού Του θανάτου, τον Σταυρό, ως μέσω της Θείας Χάριτος και της φιλάνθρωπης Αγάπης Του, που τον «ώθησε» να θελήσει να ανέβει επ’ αυτού.

Ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού μας, αποτελεί σημαντικό σύμβολο της Ορθόδοξης Πίστης μας. Είναι το σημείο της απόλυτης Δύναμής Του Θεού, με την οποία νίκησε τον Θάνατο! Αυτός ο ίδιος ο Κύριος, μας εξήγησε ότι, ο Σταυρός Του, η θυσία Του επί του Σταυρού, είναι δείγμα της ανιδιοτελούς Αγάπης Του και της διακονίας υπέρ της Σωτηρίας των ανθρώπων. Γι αυτό δείχνει τον δρόμο για να Τον ακολουθήσουμε: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκου 8:34)

Την αγία Ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, καθώς υψώνουμε και προσκυνούμε στις Εκκλησιές μας,  τον Σταυρό του Χριστού, στην ουσία προβάλλουμε στον Κόσμο και διακηρύττουμε την Αγάπη του Θεού στον Άνθρωπο, για την οποία ανέβηκε στο Σταυρό και την προσφορά μας στον συνάνθρωπό μας, που πρέπει να δίνουμε με ταπείνωση, όπως έπραξε ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, ο νικητής της αμαρτίας και του θανάτου!

Αυτήν, την αγία Ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, καθώς τιμούμε τον Σταυρό του ταπεινωθέντος Χριστού, για την Σωτηρία του Κόσμου, οφείλουμε να αναλογιστούμε και κυρίως να πράξουμε με αγάπη, μια πράξη φιλανθρωπίας προς τους συνανθρώπους μας που περνούν δύσκολες ημέρες και γνωρίζουμε καλά τις ανάγκες τους, είτε αυτοί είναι συγγενείς, φίλοι, γείτονές μας ή απλά γνωστοί μας!

Προσεύχομαι ολόθερμα, καθώς αναλογίζομαι τη σπουδαιότητα αυτής της αγίας ημέρας, νά συναισθανθούμε και να γνωρίσουμε βαθύτερα, τη μεγάλη Αγάπη και το Έλεος του Θεού, στη Ζωή μας και να πανηγυρίσουμε την « Ένδοξη Νίκη» του Χριστού πάνω στις δυνάμεις της Αμαρτίας και του Θανάτου και να κάνουμε αυτή την «Νίκη», δική μας νίκη!

π. Νικόλαος

 

Share:

Read More

Η "ανατροφή" των παιδιών μας

Ο μικρός και ευλογημένος Αρσένιος (κοσμικό όνομα του Αγίου Παϊσίου), μαζί με το γάλα που θήλαζε, μάθαινε από τους γονείς του και την ευλάβεια προς τον Θεό. Αντί για παραμύθια και ιστορίες του μιλούσαν για τον βίο και τα θαύματα του οσίου Αρσενίου. Μέσα του γεννήθηκε θαυμασμός και αγάπη για τον Χατζη-αφέντη, όπως αποκαλούσαν τον όσιο Αρσένιο. Από μικρός ήθελε να γίνει και αυτός μοναχός για να μοιάσει τον Άγιό του.

 Επί πλέον του έμαθε την εγκράτεια, να μην τρώγει πριν από την ώρα του φαγητού.

Επίσης τον βοήθησε να αποκτήσει απλότητα, εργατικότητα, νοικοκυροσύνη και προσοχή στην συμπεριφορά του προς τους άλλους, και τον προέτρεπε να μην αναφέρει καθόλου το όνομα του πειρασμού (διαβόλου).

Το πρόσωπο που μετά τον όσιο Αρσένιο επηρέασε ευεργετικά όλη του την ζωή ήταν η μητέρα του, προς την οποία αισθανόταν ιδιαίτερη αγάπη και την βοηθούσε όσο μπορούσε. Από αυτήν διδάχθηκε την ταπεινοφροσύνη. Τον συμβούλευε να μη θέλει να νικά τους συμμαθητές του στα παιχνίδια και υστέρα να υπερηφανεύεται, ούτε να επιδιώκει να μπαίνει πρώτος στην γραμμή, γιατί ήταν το ίδιο, είτε πρώτος είτε τελευταίος έμπαινε.

Δύο φορές την ημέρα όλη η οικογένεια προσευχόταν μπροστά στο εικονοστάσι. Η μητέρα του όμως συνέχιζε να προσεύχεται και όταν έκανε τις εργασίες του σπιτιού λέγοντας την ευχή.

Τέτοια ήταν η ευλάβεια των γονέων του, ώστε και στα αλώνια έπαιρναν μαζί τους αντίδωρο.

Ο μικρός Αρσένιος, με το ενδιαφέρον και την εξυπνάδα που είχε, εύκολα αφομοίωνε ό,τι καλό άκουγε από τους γονείς του.

Ακολουθώντας το παράδειγμά τους έμαθε να νηστεύει, να προσεύχεται και να εκκλησιάζεται. Ήταν το πιο αγαπητό από όλα τα παιδιά της οικογενείας. «Ο μεν πατέρας μου», έλεγε αργότερα ο Γέροντας, «με αγαπούσε, γιατί είχα κλίση στα τεχνικά και έπιαναν τα χέρια μου, η δε μητέρα μου για την ψεύτικη (λίγη, μικρή) ευλάβεια που είχα».

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη, ιερομόναχου Ισαάκ, σελ. 43-44)

Share:

Read More

Θεοτόκος Μαρία: Η μάνα των χριστιανών

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, αποτελεί την κορυφαία λατρευτική μας εκδήλωση τον μήνα Αύγουστο. Όλος ο Ορθόδοξος Ελληνισμός γιορτάζει στις 15 Αυγούστου με ιδιαίτερη συγκίνηση, λαμπρότητα και ευλάβεια την Κοίμηση αλλά και την «Ανάληψη» της παναγίας Μητέρας μας, στον Ουράνιο Θρόνο της, από τον Κύριό μας και Υιό της, Ιησού Χριστό.

Η εορτή αυτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, θεωρείται από τον ορθόδοξο Λαό μας, ως το «Πάσχα του Καλοκαιριού» και είναι μια από τις επίσημες Αργίες της Χώρας μας.

Σύμφωνα με το Συναξάρι, η Ιστορία της Κοιμήσεως της Αειπαρθένου Μητέρας του Θεού, έχει ως εξής:

Όταν ήρθε η ώρα, της «εξόδου από την επίγεια ζωή» της Παναγίας Μητέρας, στάλθηκε προς σ΄αυτήν και πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ,για να της αναγγείλει την θέληση του Θεού και Υιού Της και να της ανακοινώσει την θεία Κοίμησή Της.

Ενώ προσευχόταν στο σπίτι της, στην Ιερουσαλήμ παρουσιάστηκε ο Άγγελος και της προσέφερε ένα μικρό κλαδί από φοίνικα και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σου φέρνω μήνυμα από τον Υιό Σου. Ήρθε η ευλογημένη ώρα, να πας κοντά Του και να δοξαστείς όπως αρμόζει σε Σένα. Ετοιμάσου λοιπόν και σε τρεις ημέρες θα έρθει Εκείνος (ο Υιός σου), να πάρει την τίμια και αμόλυντη ψυχή Σου».

Κατόπιν αυτού, η Θεοτόκος, ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, όπως είχε πράξει και ο Κύριος, την νύχτα της συλλήψεώς Του από την σπείρα των στρατιωτών και των Φαρισαίων, καθώς θέλησε να προσευχηθεί εκεί, για τελευταία φορά, πριν από το θείο Πάθος Του.

Έτσι, ανηφορίζοντας το μονοπάτι, προς τον Κήπο των Ελαιών, συνέβη κάτι, το απροσδόκητο: Τα δένδρα και οι θάμνοι του δρόμου έγερναν και την προσκυνούσαν, σε ένδειξη άπειρου σεβασμού, της υλικής Φύσης, στο θείο Μεγαλείο της Θεομήτορος!

Όταν έφθασε στο σημείο εκείνο του Κήπου, που είχε προσευχηθεί και ο Κύριος, γονάτισε ταπεινά, ύψωσε τα σεπτά της χέρια και ατενίζοντας τον ουρανό της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ, ευχαρίστησε τον Κύριο και Θεό μας, για την άπειρη φιλευσπλαχνία του και την αγάπη Του για τα πλάσματά Του και τον παρακάλεσε για την Σωτηρία του Κόσμου.

Αργότερα, γύρισε στο σπίτι Της και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα για την τέλεση της κηδείας Της. Μάζεψε επίσης τους συγγενείς, τα φιλικά της πρόσωπα και τους πρώτους πιστούς, που ήσαν από τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού και τους αποκάλυψε το μήνυμα του Υιού της και Κυρίου, να την καλέσει κοντά Του.

 Όταν άκουσαν τα λόγια Της, ξαφνιάστηκαν όλοι και άρχισαν να θρηνούν το χωρισμό τους από την Μητέρα του Κυρίου. Εκείνη τους παρηγόρησε, λέγοντάς τους πως αυτή είναι η θέληση του Θεού και πως από την θέση Της Θεομήτορος, στον ουρανό θα πρεσβεύει πάντοτε, για εκείνους και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Την Τρίτη ημέρα μετά την επίσκεψη του Αρχαγγέλου, η Κυρία Θεοτόκος αφού ντύθηκε μόνη Της, τα νεκρικά Της ενδύματα, κάλεσε και πάλι τους φίλους Της και ξάπλωσε ήρεμα στην κλίνη Της.

Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Μια δυνατή βοή ακούστηκε ολόγυρα στο σπίτι Της, και το κάλυψε, μια φωτεινή νεφέλη. Ήταν το μυστηριώδες όχημα, που μετέφερε από τα πέρατα της οικουμένης, τους Αγίους Αποστόλους και Μαθητές του Κυρίου, προκειμένου να παραβρεθούν στη θεία και ιερή κοίμησή Της. Κατά τον ίδιο τρόπο μεταφέρθηκε επίσης ο απόστολος Παύλος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο άγιος Ιερόθεος πρώτος επίσκοπος των Αθηνών, ο άγιος Τιμόθεος και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της Εκκλησίας.

Η Κυρία Θεοτόκος, αφού χαιρέτισε και ευλόγησε όλους, παρέδωσε την αγία ψυχή Της στα χέρια του Υιού Της ο Οποίος κατέβηκε από τον ουρανό για να την παραλάβει ο Ίδιος.

Οι συγκεντρωμένοι απόστολοι, οι προεστοί της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο πιστός λαός, άρχισαν να ψάλλουν εξόδιους ύμνους στην Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ακούστηκε να συμψάλλει στρατιά Αγγέλων από τον Ουρανό. Η ουράνια εκείνη μελωδία, ακούστηκε σε ολόκληρη την πόλη.

Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή η οποία κατευθύνθηκε προς τη Γεθσημανή, όπου ενταφιάσθηκε το τίμιο σκήνωμά Της.

Κατά τη συγκεκριμένη Εορτή, η ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας, καθιέρωσε τον 7ο μΧ. αιώνα, μια περίοδο πνευματικής προετοιμασίας με Νηστεία, από την 1η έως την 15η Αυγούστου (ημέρα της εορτής).

Share:

Read More

Η Ελλάδα κινδυνεύει!

Δεν είμαι βέβαιος για το, αν έχουμε – ως Έλληνες – καταλάβει, τί ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, μέσα στην κοινωνία μας, την ελληνική πολιτεία, στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη και στον Κόσμον όλον!                                                                    Οι βάρβαροι και απολίτιστοι Τούρκοι, μας απειλούν. Οι σλάβοι του βορρά, οι Σκοπιανοί, μας εμπαίζουν με την Ιστορία μας. Οι Αλβανοί μας εκμεταλλεύονται οικονομικά. Οι Ρώσοι μας οικτίρουν ως ανυπόληπτους. Οι Αιγύπτιοι, κοιτούν να κερδίσουν περισσότερα θαλάσσια τεμάχια στη συμφωνία τους για την ΑΟΖ. Οι Ιταλοί, τα ίδια. Οι Πακιστανοί, που τους ταΐζουμε από το 1967 επί Παπαδοπούλου μέχρι σήμερα, κάνουν τα «γλυκά μάτια» στους Τούρκους και φέρνουν τα πολεμικά πλοία τους στη Μεσόγειο, για να «προστατεύσουν» τους ομόθρησκους βαρβάρους, από την «επιθετική» Ελλάδα. Οι Γάλλοι βλέπουν την κατάστασή μας, δείχνουν «φιλέλληνες» αλλά ζητούν να πουλήσουν πλοία και όπλα, στους οικονομικά κατατρεγμένους Έλληνες. Οι Άγγλοι και οι Γερμανοί, δεν χρειάζεται να το αναφέρω, είναι γνωστοί φιλότουρκοι και ανθέλληνες!

Κι εμείς;  

Εμείς, έχουμε προ πολλού, κάψει την Ιστορία μας, έχουμε γκρεμίσει (μέσα στις καρδιές μας) την πραγματική Δημοκρατία της Αθήνας, την ορμητικότητα της αρχαίας Σπάρτης, τις Αρχές της Πολιτείας του Πλάτωνα και κυρίως τις Αξίες του μοναδικού Πολιτισμού, που γεννήθηκε στην Ελλάδα από τους Προγόνους μας!

Εμείς, έχουμε δυστυχώς, παραδώσει στα ανίερα χέρια των επιτήδειων καταστροφέων μας, τους πολύτιμους θησαυρούς μας και γίναμε έρμαια του ευρωπαϊκού αθεϊσμού και των «πλασιέ της ανωμαλίας», της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης!

Εμείς, σκοτώσαμε το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και τον Πολιτισμό μας, κρατώντας τα πέτρινα ερείπια των οικοδομών της αρχαιότητας, «κόβοντας» εισιτήρια εισόδου, στην Ακρόπολη, τους Δελφούς, στις Μυκήνες, στην Κνωσσό, στους Φιλίππους και αλλού, αποκομμένοι από την βαθύτερη σημασία και το νόημα που έχουν όλα αυτά τα υπέροχα καλλιτεχνήματα των ιερών προγόνων μας!

Εμείς, επιτρέψαμε στους αρνητές, της υπαρξιακής μας συνέχειας με την Αρχαία Ελλάδα και την Ρωμαίικη Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, να βυσσοδομούν ενάντια στην Ιστορική Αλήθεια και της εθνικές μας Αξίες!

Εμείς, αφήσαμε το τιμόνι του έθνους μας, στα χέρια αρρωστημένων ιδεολογικά, αγράμματων και πολιτικά κομπλεξικών μετριοτήτων, που υιοθέτησαν μια δουλικά ευπειθή υποταγή σε ανθελληνικά Κέντρα Εξουσίας, που κατεργάζονταν την καταστροφή της ελληνοκεντρικής Παιδείας, την αμάθεια και πνευματική υστέρηση της Νεολαίας μας, την ασέβεια προς τους Εθνικούς Ήρωες, τη διαστρέβλωση αληθινών ένδοξων ιστορικών περιόδων του Ελληνισμού, στρέφοντας το ενδιαφέρον όλων μας, στην ευμάρεια, την καλοπέραση, τον πλουτισμό, τη διαστροφή και την Αθεΐα!  

Εμείς, που αφήσαμε να φθάσουμε σήμερα, στο σημείο, να παρουσιάζεται και να αντιμετωπίζεται από τις δειλές, ανάξιες, φοβικές ελληνικές κυβερνήσεις σαν άκακο αρνί ή σαν λύκος, ενώ δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα θρασύδειλων, που υποχωρεί τρέχοντας κάθε φορά που βρίσκει μπροστά του λαούς και στρατούς οργανωμένους και αποφασισμένους.

Και ιδού, τα αποτελέσματα όλων αυτών των αρρωστημένων συμπεριφορών, καθόμαστε παθητικά αδρανείς, απέναντι στους απολίτιστους απογόνους των Ουιγούρων της Ασίας, του πιο βρώμικου λαού της περιοχής μας, με τη φασιστική νοοτροπία και τις άγριες διαθέσεις, με την φονταμενταλιστική (φανατική) ηθική και την ανατολίτικη πονηριά… και δεχόμαστε απειλές, εκφοβισμούς, προκλήσεις πολεμικού χαρακτήρα και εκβιαστικές απαιτήσεις που αφορούν στο χωρικά μας ύδατα και την γη των προγόνων μας!

Βέβαια, δεν ξεχνούμε, πως κι αυτή η γη που κατοικούν τούτοι οι βάρβαροι και απολίτιστοι Οθωμανοί, πάνω από 6 αιώνες, δεν είναι δική τους. Είναι δική μας, γη των προ-Παππούδων μας, γη των Ελλήνων Ποντίων, των Ελλήνων Ιώνων της Μικρασίας, των Ελλήνων του Βυζαντίου!

Διατείνονται πως, η σημερινή Τουρκία, είναι η χώρα τους! Αλλά δεν ομολογούν ότι, πριν 600 χρόνια, έκλεψαν αυτά τα εδάφη, που ήσαν δικά μας,! Δεν θέλουν να σκέφτονται ότι, όλα τα αρχαία μνημεία του Πόντου, της Ιωνίας, του Βοσπόρου και αλλού, είναι Ελληνικοί Θησαυροί, που αυτοί οι πλιατσικολόγοι άξεστοι πρόγονοί τους, μας έκλεψαν σε μια ιστορική στιγμή αδυναμίας, της Ρωμαίικης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας! Πρέπει να τους θυμίζουμε ότι, κάθε στοιχείο πολιτισμού, τέχνης, κοινωνικής δραστηριότητας, φιλοσοφίας, και δικαίου, που άρπαξαν λεηλατώντας τον Ελληνισμό, τα μόλυναν, τα αλλοτρίωσαν με την διανοητική και πολιτισμική αρρωστίλα της ασιατικής καταγωγής τους!

Άλλωστε, τί πρόσφεραν στα 600χρόνια της παρουσίας τους, στη Χώρα μας; ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!  Τίποτε, ούτε ένα απλό βήμα προς τον πολιτισμό δεν κατάφεραν να κάμουν, ώστε 6 ;αιώνες μετά, να μη μπορούν να εξισωθούν με τα πολιτισμένα Κράτη-Έθνη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και να είναι άκρως ανεπιθύμητοι στην Ευρωπαϊκή «Οικογένεια», θεωρούμενοι ότι βρίσκονται πολύ μακριά από τις «Δυτικές Αξίες», κάθε Ευρωπαϊκού Κεκτημένου!

Η ιστορία των Τούρκων, είναι γεμάτη από σφαγές, επιθέσεις, βιασμούς, πλιάτσικο, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ, φόνους, αγριότητα, αδικία και Αίμα. Δεν είναι υπερβολή να θεωρηθεί, από τη στιγμή της εμφάνισής του ως, «Ο  πιο άγριος και αχάριστος, εν ζωή λαός του πλανήτη», που ζει σε βάρος όλων των γειτόνων του και καταχράται τα εδάφη και τον πλούτο των ντόπιων Λαών της περιοχής!  Άλλωστε, δεν ξέρει «τι θα πει Δημοκρατία, Συνύπαρξη των Λαών, Πρόοδος και Πολιτισμός»!  

Επί 6 αιώνες, αυτή η άξεστη μάζα των 70 εκατομμυρίων, ζει σε μια Δικτατορία άλλοτε του Στρατού και άλλοτε των πολιτικών, όπως τα τελευταία χ20 χρόνια, του ψυχοπαθούς Ερντογάν. Είναι ένας Λαός με φοβικά σύνδρομα, ευκολο-διαχειριζόμενος από τους εξουσιαστές του, δειλός κατ’ ουσίαν και υποτελής, άβουλος και με συνείδηση «αγέλης»!

Πρόκειται για Λαό, που μισείται από όλους ανεξαιρέτως τους γείτονές του, Έλληνες, Βούλγαρους, Ρώσους, Αρμενίους, Κούρδους, Σύριους, Κύπριους, Αιγύπτιους, Άραβες, Κινέζους και Λίβυους, … εκτός βέβαια, από τους Αζέρους (που είναι τούρκοι) και τους Πακιστανούς!

Γενικά οι τούρκοι ως λαός και ιδιαίτερα οι ηγέτες τους, φαίνεται πως καταλαβαίνουν και υπολογίζουν μόνο μια αντίδραση και «ακούν» μια συγκεκριμένη «γλώσσα»… τη «γλώσσα της ισχύος», της στρατιωτικής δύναμης, την απειλή και τον φόβο!  Παρ’ όλα αυτά, οι παράξενα φοβικές, δειλές και άνευρες Κυβερνήσεις της Ελλάδος, προσφέρουν επί δεκαετίες «κλάδους ελαίας» στα αρπακτικά της εχθρικής τουρκίας, κηρύττουν «ψυχραιμία», μιλούν αόριστα για το «Διεθνές Δίκαιο» και συντηρούν επικίνδυνα την τουρκική επεκτατική διάθεση!

Το πιο λυπηρό και ταυτόχρονα καταστρεπτικό είναι, το ότι ταυτόχρονα στο εσωτερικό της Χώρας μας, συντελείται, ένα όργιο παραπληροφόρησης σε βαθμό φανατισμού, ενάντια σε κάθε τι, το Εθνικό, το Ελληνικό, το Πατριωτικό. Ακόμη, στα Σχολεία και στα Πανεπιστήμιά μας, προπαγανδίζεται ο Διεθνισμός, από μια μερίδα καθηγητών που ανήκουν σε συγκεκριμένη τάξη του «κατεστημένου» που διδάσκει, «την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους (με την Επιτροπή Αγγελοπούλου να ετοιμάζεται να εμφυσήσει αυτή την αρρωστίλα σε όλο το λαό) και κόβοντας τα Ομηρικά, τον Περικλή, την ελληνικότητα του Βυζαντίου από τη μετεπαναστατική Ελλάδα».

Όλοι αυτοί, φαίνεται να είναι η «πέμπτη φάλαγγα» για τα συμφέροντα της Τουρκίας. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς, το γιατί συμβαίνει αυτός ο κατατρεγμός της Εθνικής μας συνείδησης και η πνευματική μας αποβλάκωση, από τους μιαρούς ανιστόρητους βολεμένου κατά τ’ άλλα ψευτο-μαρξιστές;

Η σύγχρονη απειλή για την Ελλάδα, έχει κυρίως τρία σκέλη:

1   Η πολιτική αντιμετώπιση της Τουρκίας, που παραμένει «πολιτική του κατευνασμού», από τις Κυβερνήσεις στο διάστημα 1999 (Σημίτη) έως σήμερα!

22  2  Η ιστορική μας άγνοια, σε ότι αφορά στον πολιτισμό, τη δύναμη και τη δημιουργικότητα στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, επί 4000 χρόνια!

      3   Το καλλιεργούμενο χαλαρό αίσθημα αυτοσυντήρησης του Εθνικού Ιδεώδους, που υποβαθμίζει τις Εθνικές μας Αξίες και την πολεμική μας Υπεροχή!

Επειδή η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος. Και για μοναδικό βραβείο έχει την αυτοεκτίμηση, τη γενναιότητα και την αξιοπρέπεια.

Οι Έλληνες δεν απειλούνται από τα τουρκικά στίφη. Από τους Έλληνες κυβερνήτες τους και εκπαιδευτές τους απειλούνται. Δεν έχουν καμιά αξιοπρέπεια ως λαός με ιστορία και πολιτισμό πάνω από 4.000 χρόνια στη λεκάνη της Μεσογείου. Καμιά γνώση για τις ρίζες τους και τις υποχρεώσεις όπου εγείρουν αυτές οι ρίζες απέναντι στους εαυτούς τους, τους άλλους λαούς της γης και τους γείτονες. Καμιά πυγμή και αξία.

Γι’ αυτό, αντί να ήμαστε οικιοθελώς υποτελείς της εγχώριας και διεθνούς ανθελληνικής προπαγάνδας, αναξιοπρεπείς και έμφοβοι, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας, σε κάθε εχθρό κι ας σταθούμε ορθοί, μαχόμενοι υπέρ της Πατρίδας Ελλάδας!

 π. Νικόλαος

Share:

Read More