ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η γιορτή της μητέρας πάντα μου θυμίζει τη δική μου. Ακόμα και  τώρα που έχω παιδιά, όταν πλησιάζει αυτή η γιορτή, αναρωτιέμαι αν κατάφερα ποτέ, να της εκφράσω όλα, όσα ένιωθα, γι αυτήν.

  Καμία φορά, όταν είσαι παιδί δεν μπορείς να βρεις όλες τις λέξεις που χρειάζεσαι για να περιγράψεις όλα σου τα συναισθήματα.

Σήμερα, αν ζούσε, ξέρω τι θα ήθελα να της πω: «Σ’ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου, που με στήριζες, ακόμα κι όταν, στα 12 χρόνια μου, πήρα την απόφαση να φύγω για την Ιερατική Σχολή και να γίνω κληρικός! Εσύ άλλωστε με έμαθες, να κυνηγάω πράγματα που στους άλλους, φαντάζουν άπιαστα».

Ήταν πάντα κοντά μου… στο πρώτο μου κλάμα και στην πρώτη μου αγκαλιά.  Όταν ήμουν άρρωστος και είχα ανάγκη τη φροντίδα της.   Όταν χρειαζόμουν μια ιστορία για να αποκοιμηθώ. Όταν της ζητούσα, ν’απλώσει το «άγιο» χέρι της, να το κρατώ στο δικό μου, μέχρι να μου σκεπάσει τα μάτια, ο ύπνος.

Ήταν πάντα κοντά μου… στα πρώτα μου βήματα, στο πρώτο μου στραβοπάτημα, στην πρώτη μου λέξη, όταν πήγα για πρώτη φορά σχολείο, στις γιορτές όταν έλεγα το «ποίημα» μου, όταν έπαιρνα τον έλεγχο με τους βαθμούς.

Ήταν πάντα κοντά μου… όταν προσευχόμαστε μπροστά στις ιερές Εικόνες, που βρίσκονταν κρεμασμένες στον τοίχο, δίπλα στα κρεβάτι μου, μαζί της έμαθα Απολυτίκια των Αγίων, τις γιορτές, τους Ψαλμούς,το Απόδειπνο. Εκείνη μου έμαθε τους Μήνες, τις γιορτές. Εκείνη και τους Βίους των Αγίων!

Πάντοτε νοιώθω την ανάγκη να μιλώ γι αυτήν.  Μου φαίνεται, ότι της οφείλω ένα πολύ-πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για όλα όσα μου πρόσφερε, για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε, για τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία με γαλούχησε, για τις θυσίες  που έκανε για μένα, σε αυτόν τον δύσκολο ρόλο της ΜΗΤΕΡΑΣ… αλλ’ όμως… δεν μπόρεσα να της πω, με λόγια και πράξεις, αυτό το μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, καθώς «έφυγε» πολύ νωρίς!

Μεγάλωσα πια! Έχω παιδιά!  Κι όμως, καθώς βλέπω την κόρη μου να βαστά το δεύτερο γιο της στην αγκαλιά και τον πρώτο να τριγυροφέρνει άτακτα ολόγυρά της… σκέφτομαι: «Πώς να μην είναι χαρούμενος κι ανέμελος; Αφού, έχει πάντα δίπλα του, έναν άνθρωπο, μια Μητέρα,να τον προσέχει, να του διώχνει τους φόβους, να χαίρεται με τη χαρά του, να γελά με τα αστεία του, να ασχολείται ολημερίς και οικειοθελώς, με όλες τις δυνάμεις της, για να τον φροντίσει;» 

Κι ύστερα, το μωρό, αρχίζει να κλαίει. Σταματούν και οι δύο, σκύβουν επάνω του. Η Μαμά χαϊδεύει το μωρό, του μιλάει γλυκά, το «παρηγορεί».  Και μετά γίνεται, κάτι που αποκαλύπτει πόσος παράδεισος κρύβεται μέσα στις ψυχές των ανθρώπων: «ο τετράχρονος γιος, απλώνεται, αγκαλιάζει τη Μαμά του και τη φιλάει στο μάγουλο.»  Την αγαπάει! Είναι η Μάνα του!

π.ΝΚ

Share: