«Και που λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν; πού προσφύγω; πού δε και σωθήσομαι; τίνα θερμήν έξω βοηθόν;… Εις σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και
καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου σώσόν με».
καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου σώσόν με».
Και τούτο γιατί γνωρίζουμε, ότι η Παναγία συνδέεται με μια ειδική σχέση με, τον Θεό και Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τη σχέση της μητρότητος. Η Παναγία μας είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε στις δύσκολες ώρες της ζωής μας. Είναι ακλόνητο στήριγμα σε στιγμές αδυναμίας και απογοήτευσης.
Ψάλλουμε, λέγοντάς Της: «… την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου». Αυτό το θάρρος, να της απευθυνόμαστε άμεσα, το αποκτούμε, καθώς νοιώθουμε, πως η Παναγία μας, είναι η μεγάλη Μάνα μας και είναι έτοιμη, κάθε φορά που της το ζητούμε, να ανοίξει την αγκαλιά της και φιλόστοργα να μας δεχθεί με αγάπη, όπως η κλώσσα τους νεοσσούς της.
Όταν την παρακαλούμε ψάλλοντας «εις σε μόνην ελπίζω και θαρρώ και καυχώμαι» της δείχνουμε την οικειότητα που αισθανόμαστε απέναντί της. Κι όταν πάλι της ψάλλουμε: «Προς τίνα καταφύγω άλλην, αγνή; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι και επί σε θαρρών κατέφυγον», ομολογούμε ότι είναι η μόνη μας καταφυγή, σκέπη και προστασία, αντίληψις και βοήθεια.
Στη μητέρα μας, τη γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο (την μητέρα, που τιμούμε κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου κάθε χρόνο, όπως και φέτος), έχουμε περισσότερο θάρρος, γνωρίζοντας τη μητρική της αγάπη. Για την Παναγία Μητέρα του θεού μας όμως, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω, από τη μητέρα, που μας έφερε στον κόσμο. Πρέπει να έχουμε απόλυτο θάρρος, να της εκφράσουμε τις ανησυχίες μας, τις θλίψεις μας, τις καθημερινές μας ανάγκες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα μας βοηθήσει.
Η Παναγία μας, είναι η ουράνια μητέρα που και να την στενοχωρήσουμε, δεν αποκάμνει. Κι αν την καλέσουμε, σπεύδει να μας βοηθήσει να μας ικανοποιήσει κάθε μας σωτήρια επιθυμία.
Ποια μητέρα, όταν της ζητάει κάτι το παιδί της δεν σπεύδει να το ικανοποιήσει; Ποια μητέρα όταν το παιδί της, πεινάει δεν του δίνει τροφή; Ποια μητέρα όταν το παιδί της πονάει, δεν το παίρνει στην αγκαλιά της, να το ανακουφίσει; Ποια μητέρα δεν δακρύζει μπροστά στο άρρωστο παιδί της, περιμένοντας με αγωνία την γιατρειά του; Αν η μητέρα μας, είναι η προσωποποίηση της Θυσίας και της Αγάπης, η Παναγία Μητέρα μας, είναι η αγιοποιημένη προσωποποίηση, αυτών σε υπέρτατο βαθμό.
Το θάρρος να απευθυνόμαστε στην Παναγία μας όταν έχουμε ανάγκες μας το έχει δώσει η ίδια με την Αγάπη Της. Είμαστε τα παιδιά της, και όπως της φυσικής μας μητέρας το βλέμμα μας ακολουθεί, για να μας προστατεύσει, έτσι και το άγρυπνο βλέμμα της Παναγίας μας δεν μας αφήνει να χαθούμε στη δίνη της αμαρτίας, των θλίψεων, των ασθενειών και των προβλημάτων μέσα στη ζωή!
Για την Παναγία μας δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα, ανίατη ασθένεια, καθαρή ή βρώμικη ψυχή. Τρέχει πάντοτε να γιατρέψει, να βοηθήσει, να αποπλύνει με το φιλάνθρωπο ενδιαφέρον της και να καθαρίσει το ρύπο του ενδύματος της ψυχής. Και ενώ οι φίλοι μας και οι οικείοι μας που τους εμπιστευόμαστε πολλές φορές μας απογοητεύουν, η Παναγία μας ουδέποτε μας απογοητεύει, ουδέποτε μας εγκαταλείπει.
Η προστασία της είναι «ακαταίσχυντος». Γι’ αυτό της ψάλλουμε: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σού εκπορεύεται, αγνή Παρθένε, Θεοτόκε».
Ως Μητέρα γνωρίζει πολύ καλά τη φιλανθρωπία του Υιού της, γνωρίζει καλά ότι αυτός «ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί» ( Ψαλμός 102, 9), αφού για αυτούς που τον σέβονται, μας λέει και ο ιερός Ψαλμωδός, «κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος Αυτού επί του φοβουμένους Αυτόν» (Ψαλμός 102, 11).
Έχουμε το θάρρος να απευθυνόμαστε στην Παναγία μας, το τελειότερο πλάσμα του Θεού επί της γης, γιατί είναι η μόνη από τις γυναίκες, που επέλεξε για να στείλει ο Θεός από τον ουρανό στη γη τον Υιό Του τον αγαπημένο, ώστε να ελκύσει μέσω Αυτού, όλους εμάς, τους αναξίους και αμαρτωλούς, από γης εις ουρανόν.
Έχουμε θάρρος να απευθυνόμαστε στην Παναγία μας, γιατί ως άνθρωπος, αν και «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών», γνωρίζει το επιρρεπές και αδύναμο του χαρακτήρα μας, κι όμως μας συμπαθεί.
Γι’ αυτό κι εμείς, που σπαταλούμε την πατρική περιουσία με άσωτη ζωή, εμείς που συμπεριφερόμαστε χειρότερα από την πόρνη, το ληστή, τον τελώνη, που είμαστε πιο άσπλαχνοι από τον πλούσιο της παραβολής του φτωχού Λαζάρου, που είμαστε λαίμαργοι και άρπαγες, δοχεία πονηρών και ακαθάρτων λογισμών, εμείς οι απομακρυσμένη από κάθε έργο αγαθό, καταφεύγουμε στην φιλόστοργη Αγάπη της Παναγίας Μητέρας μας και ζητούμε πάντοτε στη δική Της βοήθεια…
…και με ταπεινό φρόνημα, ψελλίζουμε παρακλήσεις και ικεσίες:
Ελέησέ μας, την ταπείνωση και λυπήσου μας την ασθένεια. Συ μόνο έχεις τόση παρρησία προς τον «εκ σού τεχθέντα», όση κανείς άλλος. Τα πάντα μπορείς ως Μητέρα του Θεού. «πάντα όσα βούλεσαι, ως Θεομήτωρ δύνασαι». Για όλα έχεις την ισχύ ως υπερέχουσα όλων των κτισμάτων. Τίποτα δεν σού είναι αδύνατο, αρκεί να το θελήσεις.
Μην παραβλέψεις τα δάκρυά μας, μην αγνοήσεις το στεναγμό μας, μην αποστραφείς τον πόνο της καρδιάς μας, μη καταισχύνεις την προσδοκία μας. Συνόδευσε μας, στη γήινη πορεία της ζωής μας. Παρηγόρησε την ψυχή μας που θλίβεται. Απομάκρυνε κάθε καταστροφή, ασθένεια και πόνο, από εμάς τους ελεεινούς. Λύτρωσε μας, από το μίσος και τις συκοφαντίες αυτών που ελέγχονται από τον συνεπή αγώνα της ζωή μας. Διακόσμησε με αρετές τα παιδιά μας. Φύλαξε τις αισθήσεις και τον νου μας, από τις προσβολές του πονηρού και δώσε μας, καιρό μετανοίας.
π. ΝΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.