, ήρθε ως επακόλουθο και η άλωση της Τραπεζούντας, μιας ελληνικότατης επαρχίας του Πόντου, στα 1461.
Θαυμαστό παραμένει το γεγονός ότι, η γλώσσα, η Ορθοδοξία, το ελληνικό φρόνημα, τα ήθη και έθιμα, μετά την επέλαση των Οθωμανών κατακτητών, έμειναν ακέραια και αναλλοίωτα στις ψυχές των Ελλήνων του Πόντου, αν και ζούσαν υπό κατοχήν και «αποκομμένοι» από τον ελληνικό εθνικό κορμό!
Παρά το ότι αποτελούσαν περίπου το 40% του πληθυσμού, γύρω από τα παράλια του Πόντου, εν τούτοις ασχολούμενοι με το εμπόριο και έχοντας επαφές με την ρωσική ορθόδοξη τότε κοινωνία, επιμόρφωναν τα παιδιά τους, καλλιεργούσαν τις εύφορες περιοχές τους, ζούσαν κυρίως στις ανεπτυγμένες πόλεις τους και γενικά ευημερούσαν, έναντι των άκρως απολίτιστων και βαρβάρων τουρκομάνων, Οθωμανών της στέπας, που επεβλήθησαν με την βία και την αιματοχυσία, στους πολιτικά και πολιτιστικά οργανωμένους κατοίκους του Πόντου (Έλληνες, Λαζούς, Αρμενίους κ.ά.)
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Πολύ γρήγορα, μετά την επέλαση των οθωμανικών ορδών, κατάφεραν να «κυριαρχήσουν» στην οικονομική, πολιτιστική και θρησκευτική ζωή της περιοχής, δίνοντας ζωή σε πολλές Πόλεις και επαρχίες του Πόντου, ιδρύοντας πολλά «ισχυρά» αστικά Κέντρα και κυρίως λιμάνια, όπου ανέπτυξαν τις εμπορικές συναλλαγές τους, με την Ευρώπη, την Ρωσία.Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές,
Το 1880 σε 330.000
Στις αρχές του 20 ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000.
Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο
Το 1919 υπολογίζονται σε 1401 σχολεία, και το περίφημο Φροντιστήριο(Πανεπιστήμιο) της Τραπεζούντας.
Επίσης , διέθεταν Τυπογραφεία, Περιοδικά, Εφημερίδες, Λέσχες και Θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Αυτή όμως, η κατάσταση, δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ καιρό. Το 1908, οργανώθηκε από τις δυνάμεις της Δύσης, αλλά και από τη Ρωσία και εκδηλώθηκε, κατ’ αρχάς στις μικρές πόλεις και αργότερα στις μεγάλες, όπου και επεκράτησε, το λεγόμενο «Κίνημα των Νεότουρκων» που ήσαν νέοι στρατιωτικοί, μεταρρυθμιστές και αναθεωρητικοί εχθροί του Σουλτανάτου και κυρίως «δυτικίζοντες». Όλα αυτά, με απώτερο σκοπό, να αποδυναμωθεί η συγκεντρωτική εξουσία του Σουλτάνου!
Αυτή η χρονιά, ήταν ένας άλλος Γολγοθάς, για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως τους Έλληνες και τους Αρμενίους, που ήσαν άπαντες Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Η δύση, στοχεύοντας στην διάλυση του Σουλτανάτου και κατ’ επέκτασιν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχε αρχίσει να φθείρεται, είχαν πολλές ελπίδες, πως οι νεαροί στρατιωτικοί, κάτω από την επιρροή των ευρωπαϊκών δυνάμεων (κυρίως της Γερμανίας), θα έκαναν μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό, σύμφωνα με τα δυτικά συμφέροντα.
***
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν.
Οι Δυτικοί ευρωπαίοι, είχαν κάνει ένα μεγάλο κακό, για τους πληθυσμούς της Ιωνίας, του Πόντου, της Αρμενίας, κάνοντας το λάθος, να θεωρήσουν τους τούρκους της στέπας της Ανατολίας, ως έθνος χειραγωγήσιμο και ειρηνικό!
Όσο για τον ρόλο της Ρωσίας, τί να πει κανείς; Η Ρωσία, μάλλον ποθούσε κάτι ανάλογο, μένουσα σιωπηλή για αρκετό καιρό, μέχρις ότου, η νέα αυτή τάξη των στρατιωτικών (Κεμαλιστές), υπό την νικηφόρο επέλαση των Ελλήνων, κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία, έφθασε ολίγον πριν την απόλυτη εξαφάνισή της. Τότε, η καταρρέουσα Κεμαλική νεοτουρκική λαίλαπα, ενισχύθηκε, τόσο από τους Ευρωπαίους, όσο και από τους (εβραιοσιωνιστές) κομουνιστές της σοβιετικής Ρωσίας. Αποτέλεσμα, η οπισθοχώρηση των Ελλήνων, ηρώων στρατιωτικών και η επακαλουθήσασα καταστροφή των πληθυσμών, στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Κωνσταντινούπολη και αλλού!
Οι Έλληνες, από πάντα, όπως τώρα αλλά και για πάντα… θα πολεμούν για την επιβίωσή τους και πάντα θα είναι ΜΟΝΟΙ!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμενίους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του.
Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί, κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις τους, την ψυχική υπεροχή τους, την εφυία του πνεύματος, την εργατικότητα και τον αναμφισβήτητο δυναμισμό τους, συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή Ελληνικού Κράτους και άλλαξαν άρδην τις εθνικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές ισορροπίες, στη Μακεδονία μας και την Ανατολική Θράκη μας!
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων, «τόλμησε» να ψηφίσει ομόφωνα την 24 η Φεβρουαρίου 1994 και να ανακήρυξη την 19 η Μαΐου, ως Ημέρα Μνήμης, των τραγικών γεγονότων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου!
π. Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, δεν είναι χώρος στείρας αντιπαράθεσης, αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.