Γεράσαμε… και τώρα, τί;

Γεράσαμε;
Ναι!  Αφού ζήσαμε, επόμενο είναι και να γεράσουμε.  Τί φυσιολογικότερο από αυτό;  Άσε, που αποκτήσαμε λίγο παραπάνω σύνεση και συναίσθημα.
Ένα από τα καλά των γηρατειών, είναι η αυτοβελτίωση. Αλλά μη νομίσετε, ότι εγκαθίσταται στο μυαλό, όλων των ηλικιωμένων. Υπάρχουν, παιδαριογέροντες όπως και γεροντόπαιδα!
Όσοι είναι νέοι και μπορείς να διακρίνεις σ’αυτούς μια γεροντική σκέψη και συμπεριφορά, θα γίνουν άριστοι γέροντες.
Το ότι, οι νέοι αρέσκονται να επιδεικνύουν τις χάρες της νεότητάς τους και έχουν το θάρρος να τολμούν πράγματα, που οι γέροντες δεν μπορούν πλέον να κάνουν, δεν είναι και τόσο αδικαιολόγητο.
Όμως, όλα αντιστρέφονται στην ολέθρια περίπτωση, που ο αδύναμος γέροντας, ο παλαιομοδίτης, ο παλαιών αρχών, ο φαλακρός και ξεδοντιασμένος, θυμηθεί την νεότητά του και αποφασίσει να μιμηθεί τα παιδιά του!
Κι εδώ, ισχύει ο νόμος του «παν μέτρον άριστον», που εκφράζει την σοφή μετριοφροσύνη, την συναισθηματική ισορροπία και κυρίως, τη διανοητική ικανότητα της διάκρισης!

"Η αγαθότητα της νεότητας είναι κάτι το αγγελικό. 

Η αγαθότητα του γήρατος είναι κάτι το θεϊκό" (Σωκράτης)

Οι περισσότερο προικισμένοι και ξεχωριστοί άνθρωποι, συμπεριφέρονται, πότε σαν γέροι και πότε σαν νέοι, με έναν φυσικό τρόπο, όπως όταν είναι κάποτε χαρούμενοι και άλλοτε λυπημένοι.
Τα γηρατειά, πρέπει να χαρακτηρίζονται από τη φρόνηση να χειρίζονται την ικανότητά τους, να αγαπούν, να σκέφτονται και να πράττουν με ελευθερία και πυγμή, να μην κρίνουν με ευκολία τους άλλους, να κατανοούν με συμπάθεια και να στηρίζουν τους νεότερους!
Τα γηρατειά, είναι αντιμέτωπα ,ε τα προβλήματα του πόνου και του θανάτου. Όχι μόνο γιατί τα έχουν «εμπρός τους» και πρόκειται να τα αντιμετωπίσουν, αλλά γιατί μέρος της φυσικής διαδικασίας της ίδιας της ύπαρξής τους.  Η ζωηράδα, η υπερκινητικότητα, ο αυθορμητισμός, η επιθετικότητα, η διάθεση, είναι στοιχεία της νεότητας!
Τα γηρατειά, δεν μπορούμε να πούμε, ότι είναι χειρότερα από τα νιάτα, όπως δεν μπορεί να πει κανείς ότι η μέρα είναι καλύτερη από τη νύκτα, το ψωμί καλύτερο από το νερό ή το μπλε δεν είναι χειρότερο από το κόκκινο. Τα γηρατειά, είναι μεγάλο κρίμα να υποτιμούνται.

 "Η αρετή της νεότητας είναι εφόδιο των γηρατειών" (Βασίλειος ο Μέγας)

Εκτός όλων αυτών, τα γηρατειά αποκτούν ένα βαθύτερο νόημα, αν κάποιος θελήσει να δει την πραγματικότητά τους, κάτω από το πρίσμα μιας θρησκευτικής προσέγγισης!
Πέρα από μια προκείμενη «ανάβαση στο Θεό», τα γηρατειά είναι μια περίοδος αδυναμίας, κατάρρευσης, ασθένειας και πόνου.  Πολλοί βλέπουν σε αυτά, επίγειο βασανιστήριο, όπου συντελείται μια μερική «πληρωμή», για τα λάθη της νεότητας.  Αλλά αυτό δεν έχει κανένα νόημα, αφού η «μέλλουσα κρίση», αργεί ακόμη!

Η γήρανση και κατάρρευση του σώματός μας, έχει νόημα μόνο, αν υπάρχει η προοπτική της ζωής στην αιωνιότητα.  Αν υπάρχει μια τέτοια προοπτική, τότε τα γηρατειά, είναι η εποχή της ετοιμασίας, της ολοκλήρωσης, της μετάνοιας, της συγνώμης και της προσευχής. Είναι η εποχή, της ταπείνωσης και της προσέγγισης στον Θεό, πριν την «αναχώρηση»!
Όταν ζεις μια ζωή ακαταστασίας και κραιπάλης, αλέθεις την ψυχή σου, ανάμεσα στις πέτρες των δυσκολιών, οπότε φυσικό φαίνεται να στα γεράματά σου, να έχεις μια ψυχή λεία και καθαρή, σαν τα άσπρα βότσαλα της θαλάσσιας άμμου!  Τα πάθη, η αλαζονεία, η ζήλια, ο φθόνος, η κακία, το μίσος, δεν ζουν αιώνια μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε, προσμένοντας την «άλλη» ζωή, να τα αποτινάξουμε, αναζητώντας και επιστρέφοντας στο δρόμο του Θεού!
Έτσι, τα γεράματα, είναι καλά και ευλογημένα!
π. Νικόλαος

Share: