Τα «απόνερα»!

Απόγευμα, τέλη Αυγούστου.  Κάπου, σε ένα μπαλκόνι, με θέα στο γαλάζιο, ακυμάτιστο Ιόνιο, με έναν χρυσαφένιο Ήλιο να χρυσοπορτοκαλίζει τα πάντα, γύρω μου. Ακόμη και οι σκέψεις μου, μπήκαν κι αυτές στον πειρασμό να ακολουθήσουν, τούτα τα χρώματα.

Κάποια στιγμή, τα μάτια μου, μείναν ασάλευτα, σε ένα σημείο της θαλάσσιας ερήμου και καρφώθηκαν λες, πάνω του, σαν νάθελαν, να το κρατήσουν ασάλευτο, να το σταματήσουν, να στέκει ακίνητο...  
Με τη ματιά μου, ήδη απλανή, οι σκέψεις μου φούντωσαν... ελεύθερες πια, πήραν φωτιά απ΄τον πύρινο, κυρίαρχο  Ήλιο και μου ξέφυγαν…

… πήγαν, στα περασμένα, στα παλαιά, στα όσα έγιναν, σ’εκείνα που έζησα… κι είναι πολλά τούτα, όσο και διαφορετικά… κι είναι μουσκεμένα απ’τους κόπους μου, όσο και σχισμένα από την αηδία μου… κι άλλα, είναι καμμένα από την άσβεστη, την άπειρη φωτιά της νιότης μου… όπως κι εκείνα που ήθελα κι όταν τ’απέκτησα, το μετάνοιωσα… ή όσα είδα και άκουσα που με πόνεσαν κι όσα πίστεψα κι ήταν ψέματα…

«Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

… μείνε και δες, τότε που άδικα πόνεσες… ή τότε που προσπάθησες κι ήταν μάταιο… πότε ήταν, τότε που έδωσες και δεν πήρες τίποτε;… α, θυμήσου τον «φίλο» που εμπιστεύτηκες, πόσο ανόητος ήσουν… θυμήσου κι αυτούς που στήριξες κι έχυσαν τη χολή τους, στα πόδια σου;…

 «Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

… και πάλι, ό,τι κι αν έκαμες, κανείς δεν θέλει να το δει… περιφρόνησες το χρήμα και σε είπαν ανόητο, φόρεσες από δεύτερο χέρι ρούχα και άμφια των άλλων… έσκυψες πάνω στον πόνο τους… άκουσες χιλιάδες αισχρά αμαρτήματα… κι εσύ τα συγχώρησες!

 «Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

…κοίτα εκεί, ναι εκεί που κοιτάς... ένα ταχύπλοο!  

Αλήθεια, ήταν ένα ταχύπλοο, ακριβώς αυτό που κοίταζα... διέσχιζε με ορμή, βίαια θα 'λεγα, περνώντας εμπρός μου, την ατάραχη επιφάνεια του νερού!  «Μα, τρέχει με τόση ταχύτητα;» είπα, και πρόσεξα το αυλάκι από τον άσπρο αφρό, που άφηνε πίσω του!  «κοίτα, απόνερα, που αφήνει ξωπίσω του», θαύμασα την εικόνα που έβλεπα!

 Όμως, ανάμεσα στο θαυμασμό και την περιέργειά μου. οι σκέψεις συνέχισαν... 

… κι ήταν, σαν να ζωντάνεψαν, πήραν φωνή! «Τα απόνερα δεν είναι τίποτε άλλο, από τα ίχνη που άφησε πίσω του, το σκάφος. Έτσι δεν είναι;»… «μπορεί αυτά να κινούν το σκάφος;»… «μπα, όχι!»… «το σκάφος το κινεί η μηχανή του!»… «τα απόνερα, μένουν απελπιστικά, πίσω!»…

ε

«Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»… «Γύρισε, τώρα! Είναι ανώφελο!»…

… κι αν, όλο αυτό έχει κάτι να μου πει;… αν σημαίνει κάτι για μένα;
… ίσως, κι εγώ νάμαι ένα σκάφος
… μέσα στη θάλασσα της ζωής
… και «τρέχω» σε μια πορεία, ακολουθώ μια ρότα
… σχίζω τα κύματα, περνώ ανάμεσα στα γεγονότα
… κι αφήνω πίσω μου… σαν τα «απόνερα», το παρελθόν!

… μην έχεις την ψευδαίσθηση πως, μπορεί αυτά τα απόνερα, να σε ωθήσουν προς τα εμπρός
… και αφού συμφωνείς, πως είναι αδύνατον τα απόνερα, να κινούν το σκάφος
… αφού αυτά, είναι μόνο ένα ίχνος, που μένει πίσω από το σκάφος και όχι η κινητήρια δύναμη, που το ωθεί... τότε είναι κάτι περιττό και ανώφελο, για το σκάφος…

… και για σκέψου… τα απόνερα της ζωής σου, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ίχνος από γεγονότα, που έμειναν πίσω σου… αν το σκεφτείς έτσι, καταλαβαίνεις πως είναι τελείως αδύνατον, αυτά τα απόνερα, με κάποιον τρόπο, να σε οδηγήσουν «εμπρός» στην πορεία σου...

… αν σίγουρα συμφωνείς, σου προτείνω να προσαρμόσεις αυτή την ιδέα, στη ζωή σου… δεν έχουν καμία σχέση με την πορεία σου, δεν σε διευθύνουν τα «απόνερα»… δεν ευθύνονται για όσα περνάς… φίλε μου… τα «απόνερα», είναι… τα απόνερα της ζωής σου... και τίποτε περισσότερο… τα ίχνη σου, πάνω στη γη, όπως ο ίσκιος σου, πάνω στο χώμα!... όλα αυτά, μένουν πίσω σου…

Αλλά, είσαι σίγουρος, ότι… τα άφησες πραγματικά, πίσω σου;

… άκου, η λογικά σου φωνάζει: «...το παρελθόν σου, τελείωσε!»…

Μα στο σημείο αυτό, οι φωνές των εγγονιών μου, που έπαιζαν στην αυλή, διέκοψαν κάθε μου σκέψη! Πρόλαβα μόνο, να σκεφτώ " «...οι φωνές από το μέλλον»...

Γέλασα, με τις χαρές που έκαναν τα παιδιά γύρω μου, αλλά αυτό ήταν η δικαιολογία. Η αλήθεια, είναι πως χάρηκα με τις σκέψεις, που έκανα εκεί έξω στο μπαλκόνι μου!

Δεν πρέπει κανείς, να δένεται με το παρελθόν του!   Όχι μόνο γιατί δεν ζει το σήμερα, αλλά κυρίως, γιατί… δεν αφήνει την ψυχή του, να επουλώσει τις πληγές!

π.Νικόλαος

Share: