Γιουβέτσι με μανιτάρια, ελιές και καρότο. Μια εύκολη συνταγή για ένα πολύ νόστιμο και πανεύκολο φαγητό, για όσους προτιμούν το κριθαράκι, αγαπούν τα μανιτάρια και
ΣΥΝΤΑΓΕΣ: Κριθαράκι με Μανιτάρια
Γιουβέτσι με μανιτάρια, ελιές και καρότο. Μια εύκολη συνταγή για ένα πολύ νόστιμο και πανεύκολο φαγητό, για όσους προτιμούν το κριθαράκι, αγαπούν τα μανιτάρια και
ΑΓΙΟΙ ΙΕΡΕΙΣ: π. Ιάκωβος Μπαλοδήμος
Ο π. Ιάκωβος γεννήθηκε το 1870 στην πονεμένη και αλύτρωτη Βόρειο Ήπειρο, στο χωριό Βοδίνο του Αργυροκάστρου. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος Μπαλοδήμος. Οι γονείς του, άνθρωποι ευσεβείς και φτωχοί, τον μεγάλωσαν με φόβο θεού χωρίς να μπορέσουν όμως να του προσφέρουν κοσμική μόρφωση.
Σε ηλικία 15 ετών μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου εργάσθηκε ως μικροπωλητής. Εκεί γνώρισε το θέλημα του Θεού από τον Κωνσταντίνο Καλλίνικο, έναν υπέροχο κήρυκα του ευαγγελίου, στα κηρύγματα του οποίου βρήκε ότι ποθούσε η άδολη ψυχή του. Στη ζωή του τον βοήθησε ένας έμπειρος πνευματικός, ο οποίος τον συνέδεσε με άλλους έξι εργατικούς νέους που ασκούσαν ο καθένας το επάγγελμά του αλλά ζούσαν μαζί κοινοβιακώς και αγωνίζονταν για τον πνευματικό τους καταρτισμό, με νηστείες, ακολουθίες και προσευχές.
Στη νεανική του ηλικία ταλαιπωρήθηκε από έντονο και συνεχή πονόδοντο. Ένας γνωστός του καταστηματάρχης του συνέστησε να προσευχηθεί στον άγιο Αντύπα. Βρήκε την εικόνα του την κρέμασε στο προσκέφαλο και έκανε την προσευχή του. σε λίγες μέρες το θαύμα έγινε και ο πόνος σταμάτησε οριστικά. από τότε και για 65 χρόνια μέχρι τον θάνατό του δεν ξαναπόνεσε από τα δόντια του, ωστόσο δεν παρέλειψε ποτέ καθημερινά να ψάλλει το απολυτίκιο του αγίου, αλλά και να λειτουργεί από ευγνωμοσύνη στις 11 Απριλίου στην εορτή του αγίου Αντύπα.
Με τους φίλους του μετέβη στο Άγιον Όρος όπου εκάρησαν μοναχοί. Ο π. Ιάκωβος χειροτονήθηκε ιερέας και έμεινε εκεί 3 χρόνια. Κινούμενος ωστόσο από αγάπη και πόνο για τη δυστυχισμένη ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βόρειο Ήπειρο, επέστρεψε εκεί και ορίστηκε εφημέριος σε 1 χωριό διπλανό από το δικό του, την Πέπελη, μένοντας στη Ιερά Μονή της Παναγιάς στην τοποθεσία Ζωνάρια. εργάσθηκε για πολλά χρόνια εκεί προσπαθώντας να γνωρίσει στους συγχωριανούς του το θέλημα του Θεού.
Ιδιαίτερα έντονη ήταν και η εθνική του δράση, εξαιτίας της οποίας κινδύνευσε πολλές φορές από τους Τουρκαλβανούς με τον Θεό να επεμβαίνει θαυματουργικά διασώζοντας τον. Την περίοδο εκείνη οι Τουρκαλβανοί πίεζαν τους Έλληνες να δηλώσουν αλβανική υπηκοότητα για να αλλοιώσουν εθνολογικά τη Βόρειο Ήπειρο. Ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος έδωσε εντολή στους ιερείς να στηρίξουν το ελληνικό και χριστιανικό στοιχείο.
Οι Τούρκοι για να τους τρομοκρατήσουν αποφάσισαν να εκτελέσουν 2 ιερείς , τον π. Ιάκωβο και 1 άλλον και έστειλαν απόσπασμα να τον συλλάβει. Ο π Ιάκωβος, ανύποπτος, κατέβαινε από την Πέπελη όπου ήταν εφημέριος (που ήταν όπως είπαμε χωριό διπλανό στο Βοδίνο όπου καταγόταν).
Στο δρόμο συναντά το απόσπασμα, το οποίο τον ρώτησε από ποιο χωριό είναι. Αυτός απονήρευτα τους έδειξε το χωριό της καταγωγής του, το Βοδίνο, και όχι το χωριό που υπηρετούσε ως εφημέριος. Αυτοί θεώρησαν ότι δεν είναι ο καταζητούμενος και τον άφησαν να φύγει. Όταν έφτασαν στο χωριό και πληροφορήθηκαν ότι ο π. Ιάκωβος ήταν εκείνος που συνάντησαν κάθ’ οδόν δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον ιερέα.
Σε μία δεύτερη περίπτωση ένοπλοι Αλβανοί περικύκλωσαν το σπίτι του, χωρίς να έχει περιθώριο διαφυγής. Μη έχοντας κάπου να κρυφτεί στο λιτό και μοναδικό δωμάτιο που διέμενε, σκαρφάλωσε στο μαδέρι που στήριζε την σκεπή (το δωμάτιο δεν είχε ταβάνι). Γεμάτος αγωνία ?αγκάλιασε το μαδέρι και παρέμεινε εκεί σαν κουλουριασμένο φίδι, προσευχόμενος νοερά να μην τον δουν. Οι ένοπλοι μπαίνουν στο σπίτι, ερευνούν παντού, κάθονται για 10 λεπτά τρώγοντας λίγα καρύδια που είχε σε ένα σεντούκι, αλλά ο Θεός τους τυφλώνει και δεν σηκώνουν τα μάτια τους για να δουν τον π. Ιάκωβο να κρέμεται σχεδόν λίγα εκατοστά πάνω από τις κάννες των όπλων τους.
Μετά από τις περιπέτειες αυτές και βλέποντας ότι αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στα χέρια των Τουρκαλβανών, αναγκάζεται το 1916 με προτροπή και του Μητροπολίτη να φύγει από το χωριό του και να πάει στα Ζαγόρια, στο Μονοδένδρι που ανήκε και αυτό τότε στη Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως.
Εγκαταστάθηκε εκεί σε ένα παλιό και έρημο μοναστηράκι του Προφήτου Ηλία. με σκληρή χειρωνακτική δουλειά το ανακαίνισε και έχοντάς το ως ορμητήριο, εργάστηκε πάνω από 40 χρόνια για να καλύψει τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων της περιοχής.
Υπήρξε διακριτικός και φωτισμένος πνευματικός οδηγός στην περιοχή του Ζαγορίου και των Ιωαννίνων. Πνευματικά του παιδιά θυμούνται με συγκίνηση τις συμβουλές του στο ζήτημα της καθαρής εξαγόρευσης των αμαρτιών. «Παιδιά μου, έλεγε, να εξομολογήστε παστρικά. Γιατί τα φίδια που βγαίνουν έξω από τις τρύπες τους τα σκοτώνουν και τα φίδια που κάθονται μέσα παχαίνουν. Έτσι και τα αμαρτήματα. όταν τα εξομολογηθούμε βγαίνουν από μέσα μας και εξαλείφονται.
Όταν όμως τα κρύβουμε μένουν μέσα μας και μεγαλώνουν.»
Ιδιαίτερη σημασία έδινε και στο να γίνεται σωστά το σημείο του Τιμίου Σταυρού για την προστασία των πιστών. Παραστατικά τόνιζε σε μικρούς και μεγάλους. «Να τον κάνετε σωστά! Να, έτσι! Μπάλα, ζωνάρι, πλάτη με πλάτη! (στα αρβανίτικα μπάλα σημαίνει μέτωπο, δηλ. στο μέτωπο, στη μέση και στον δεξιό και αριστερό ώμο.). Τον σταυρό, έλεγε, άμα δεν τον κάνεις σωστά δεν τον σκιάζεται ο σατανάς. Όταν αντί για σταυρό παίζουμε μαντολίνο, ο σατανάς γελάει.!»
Η ζωή του υπήρξε γεμάτη θαυμαστά περιστατικά που φανέρωναν την αγιότητα και καθαρότητά του. Θα αναφέρουμε ορισμένα από αυτά που χαράχτηκαν έντονα στη μνήμη όσων τον γνώρισαν και ωφελήθηκαν από την αγιασμένη βιοτή του.
Τον Νοέμβριο του 1940 μετά την επιτυχημένη απόκρουση της ιταλικής επίθεσης στην πλατεία του χωριού Βίτσα γινόταν γλέντι με τη συμμετοχή όλου του χωριού για τη νίκη του στρατού μας. Ο π. Ιάκωβος που περνούσε από κει ανέβηκε σε μία πέτρα και τους φώναξε «Παιδιά μου μη χαίρεστε και μη το ρίχνετε έξω. Αντίς για γλέντια χρειάζεται προσευχή και παρακλήσεις στο Θεό. Οι Ιταλοί θα ξαναγυρίσουν στη χώρα μας!»
Στην Κατοχή οι Ιταλοί έχοντας πληροφορίες ότι στο χωριό κρύβονταν αντάρτες, συγκέντρωσαν αποσπάσματα για να κάψουν το χωριό. Οι χωρικοί μαζί με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ το εγκατέλειψαν και αναζήτησαν σωτηρία στο βουνό. Ο π. Ιάκωβος αρνήθηκε να φύγει. Θεωρούσε προδοσία να σώσει τον εαυτό του και να καεί ο οίκος του Θεού. «Θα καθίσω εδώ είπε, ο Θεός είναι μεγάλος. Αν δεν τα καταφέρω να σώσω την εκκλησία, ας με σκοτώσουν.
Πάντως μέσα στην εκκλησία θα με σκοτώσουν». Έμεινε λοιπόν μέσα στην εκκλησία , άναψε όλα τα κεριά , έκαψε μοσχολίβανο πολύ και προσευχήθηκε να φυλάξει ο Θεός το χωριό και την Εκκλησία Του. Όταν ήλθε η ώρα του Εσπερινού κτύπησε την καμπάνα και άρχισε την ακολουθία του. Την καμπάνα όμως την άκουσαν και οι Ιταλοί που βρίσκονταν 2-3 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Θεώρησαν ότι στο χωριό υπήρχε σημαντική δύναμη έτοιμη να τους αντιμετωπίσει και ότι η καμπάνα ήταν το σύνθημα για επίθεση και από άλλες δυνάμεις που πιθανόν κρύβονταν στην χαράδρα. Πανικόβλητοι το έβαλαν στα πόδια και οπισθοχώρησαν, κυριολεκτικά «μηδενός διώκοντος».
Η εθνική και θρησκευτική του δράση ενόχλησε όπως ήταν αναμενόμενο τους κομμουνιστές αντάρτες που τον κατηγόρησαν ως συνεργάτη του εχθρού επειδή δεν φοβήθηκε για να φύγει. Στις απειλές τους να τους ξεκαθαρίσει με ποιους είναι (τους δεξιούς ή τους αριστερούς ), τους απάντησε με παρρησία. «Και εσείς και εκείνοι φευγάτοι είσθε από τον Θεόν. Εγώ σας βλέπω και τους 2 σαν σπίτια χαλασμένα.
Εκείνοι όμως έχουν τουλάχιστον θεμέλια, εσείς όμως ούτε θέμελα δεν έχετε» Αυτό τους εξαγρίωσε και ένας τους γέμισε το όπλο του αποφασισμένος να τον σκοτώσει επιτόπου. Τελευταία στιγμή επενέβη κάποιος και τον σταμάτησε λέγοντας «Άφησε τον. Είναι κρίμα να χαλάσεις σφαίρα για αυτόν τον γεροξεκούτη.»
Ιδιαιτέρως συγκινητικό είναι το περιστατικό όταν ο π Ιάκωβος έσωσε τη ζωή του καπετάν Φωτιά, ενός καπετάνιου των κομμουνιστών που κυνηγήθηκε από τους συντρόφους του. Ο Γέροντας παρ’ όλο που ο καπετάνιος τον είχε πολεμήσει παλαιότερα, τον φιλοξένησε στο μοναστήρι του, του έδωσε τροφή υλική και πνευματική, τον νουθέτησε , τον οδήγησε κάτω από το πετραχήλι, μετανιωμένο για τα εγκλήματα που διέπραξε και αφού τον έντυσε με γυναικεία ρούχα για να μην αναγνωριστεί, τον έστειλε με συνοδεία για να περάσει τις γραμμές των ανταρτών και να παραδοθεί στις ομάδες του Ζέρβα όπως και έγινε.
Σε άλλο περιστατικό πηγαίνοντας πεζός από το Μονοδένδρι στα Ιωάννινα στη θέση Καρυές , 19 χλμ από την πόλη, έπεσε πάνω σε γερμανική περίπολο που του έκανε νόημα να σταματήσει. Αυτός δεν τους πρόσεξε καθώς έκανε την ακολουθία του Εσπερινού και συνέχισε το δρόμο του. Αμέσως δέχθηκε ριπές αυτόματων όπλων από απόσταση 25 μέτρων χωρίς όμως να κτυπηθεί. Οι Γερμανοί έκπληκτοι τον πλησίασαν και βλέποντας τον σώο και αβλαβή του επέτρεψαν να συνεχίσει το δρόμο του.
Κατά την περίοδο του ανταρτοπολέμου τον Ιανουάριο του 1948, ο π. Ιάκωβος επέστρεφε μία Κυριακή από το χωριό Σουδενά όπου είχε λειτουργήσει, στο μοναστήρι του, περίπου 2 ώρες δρόμο. Στην ερημιά εκεί βάδιζε προσευχόμενος νοερά όπως συνήθιζε. Λίγο παραπέρα όμως άνδρες του εθνικού στρατού είχαν ναρκοθετήσει ένα μέρος του δρόμου και ενέδρευαν μήπως περάσει κάποιο αντάρτικο σώμα. Ξαφνικά βλέπουν να ξεπροβάλει ανύποπτος ο π Ιάκωβος και να κατευθύνεται στο ναρκοπέδιο.
Βάζουν τις φωνές για να τον προλάβουν αλλά αυτός απορροφημένος στην προσευχή δεν τους άκουσε και πάτησε μία από τις νάρκες που εξερράγη με δαιμονιώδη κρότο, πετώντας πέτρες και χαλίκια παντού και σηκώνοντας σύννεφα σκόνης. Γεμάτοι αγωνία οι στρατιώτες σπεύδουν στο σημείο της έκρηξης θεωρώντας ότι θα αντικρίσουν διαμελισμένο το σώμα του Γέροντα. Ωστόσο προς μεγάλη τους έκπληξη βλέπουν τον π. Ιάκωβο άσπρο από τη σκόνη, να τινάζεται χωρίς να έχει πάθει το παραμικρό. Στην απορία τους, τους λέει με απλότητα: «Αφήνει ο Θεός να πάθω τίποτα παιδιά μου αφού έλεγα την προσευχή του; Και σας θα σας φυλάξει ο Θεός και θα γυρίσετε σώοι στα σπίτια σας» . Και αρπάζοντας την ευκαιρία τους πρότεινε να τους εξομολογήσει και την άλλη μέρα να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων κάτι που δέχτηκαν σχεδόν όλοι. Μόνο ένας λοχίας, δάσκαλος στο επάγγελμα, εκνευρίστηκε βλέποντας τα γεγονότα και προσπαθούσε να αποτρέψει τους φαντάρους από την εξομολόγηση, κοροϊδεύοντάς τους.
Στην παρατήρηση ορισμένων ότι υπήρξαν αψευδείς μάρτυρες ενός θαύματος με την έκρηξη της νάρκης, τους αποπήρε λέγοντας πως πρόκειται για τυχαίο γεγονός και πως απλώς τα βλήματα έφυγαν σε άλλη κατεύθυνση. Τους χαρακτήρισε μάλιστα υστερικές γυναικούλες που παρασύρονται από τον κάθε παπαδάκο. Αυτά έφτασαν στα αυτιά του π. Ιακώβου που λυπημένος προσπάθησε να τον συνετίσει και τον κάλεσε να εξομολογηθεί και να μη βλαστημάει το Θεό.
Αυτός τον κύτταξε περιφρονητικά χωρίς να του δώσει απάντηση και πήρε μερικούς άνδρες στο δάσος για να μαζέψουν ξύλα. Εκεί ωστόσο πάτησε ο ίδιος του νάρκη, η οποία τον τίναξε στον αέρα κάνοντας τον κομμάτια, αυτόν μόνο και κανέναν άλλο! Το γεγονός αυτό όπως ήταν φυσικό συντάραξε όλο τον λόχο που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της τιμωρίας του άπιστου και βλάσφημου λοχία. Μάλιστα ο ίδιος ο π. Ιάκωβος τέλεσε την επομένη ημέρα την κηδεία του, παρακαλώντας τον Θεό να συγχωρήσει την ψυχή του.
Όταν έβλεπες για πρώτη φορά τον π. Ιάκωβο δεν του έδινες σημασία. Σ’ αυτό όμως το ατημέλητο, ταπεινό γεροντάκι υπήρχε πλούσια η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Ο νους του φυσικά και αβίαστα στρεφόταν προς τον Θεό με κύρια χαρακτηριστικά του την αδιάλειπτη προσευχή, την συνεχή τέλεση των ακολουθιών και την τακτικότατη Θεία Λειτουργία, την οποία τελούσε μέχρι τα βαθιά γεράματά του με τον ίδιο ζήλο και προσοχή που είχε και στα νιάτα του.
Το 1955 σε ηλικία 85 ετών τον αξίωσε ο Θεός να προγνωρίσει το τέλος του αδελφού του που μόναζε στο Άγιον Όρος και παρά την ηλικία του έκανε το ταξίδι και πρόλαβε ζωντανό τον αδελφό του , ο οποίος κοιμήθηκε στην αγκαλιά του. Αφού τον έθαψε εκεί επέστρεψε στο μοναστήρι του. Την ίδια χρονιά πήγε για εξομολόγηση στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και έγινε δεκτός με πολλή αγάπη και σεβασμό από τους Έλληνες της Πόλης.
Παρά το γεγονός ότι πέρασε από πολλά βάσανα και κακουχίες και παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε συχνά, έζησε μέχρι τα 90 του χρόνια. Κοιμήθηκε με οσιακό τρόπο, στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων, στις 15 Φεβρουαρίου του 1960, διατηρώντας μέχρι τέλους την διαύγεια του πνεύματός του. Είχε αφήσει εντολή να ταφεί στο μοναστήρι του στο Μονοδένδρι και παρά το γεγονός ότι τα Ζαγόρια ήταν αποκλεισμένα τότε από τα χιόνια, τα πνευματικά του παιδιά βρήκαν μπουλντόζα , άνοιξαν τον δρόμο και έθαψαν το σκήνωμά του στη Μονή του όπως επιθυμούσε.
Σήμερα τα οστά του βρίσκονται στο οστεοφυλάκιο του Ι.Ν. Προφήτου Ηλία στη Ζίτσα Ιωαννίνων.
Πηγή:ekklisiaonline.gr
Θαύμα του Αγίου Ιωάννου, του Ρώσου
Η δημοσιογράφος του Epsilon, είχε αποκαλύψει στον προσωπικό της λογαριασμό, στο Facebook, πως στις αρχές Αυγούστου που μας πέρασε, είχε μια κρίση επιληψίας και οι γιατροί στο νοσοκομείο διέγνωσαν πως είχε έναν μικρό καλοήθη όγκο στο κεφάλι, ο οποίος έπρεπε να αφαιρεθεί.
Τον Οκτώβριο, η Ανθή Βούλγαρη, υπεβλήθη σε χειρουργείο για την αφαίρεση αυτού του όγκου, από το κεφάλι της και όπως γνωρίζουμε, όλα πήγαν καλά με την υγεία της. Ήδη, έχει επανέλθει στην εργασία της και τις καθημερινές δραστηριότητές της!
Καθ’ όλη την περίοδο της δοκιμασίας της, δεν έχασε λεπτό το κουράγιο και την αισιοδοξία της.
Σε μια της συνέντευξη (στην Κατερίνα Καινούργιου) μίλησε για τις στιγμές που πέρασε στο νοσοκομείο και αποκάλυψε μάλιστα, το όραμα που είδε τη στιγμή της επέμβασης και την έκανε να καταλάβει πως, όλα πήγαν καλά.Είπε χαρακτηριστικά η Ανθή: «Το ήξερα ότι είχαν πάει όλα καλά, πριν ξυπνήσω. Όταν ήμουν στο χειρουργείο, το λέω και ανατριχιάζω, είδα μια μορφή, έναν νέο άνθρωπο, έλαμπε το πρόσωπό του, και κατάλαβα ότι ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και ήξερα ότι ήταν όλα καλά. Μετά από δύο μέρες, βγήκα στο διάδρομο του νοσοκομείου να περπατήσω, γυρνάω και βλέπω μια εικόνα, και ήταν δική του. Θα πάω και στο μοναστήρι. Εγώ το είδα, μου έγινε, το έζησα το θαύμα»
Η ίδια, όπως έχει αποκαλύψει πιστεύει πολύ στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον θεωρεί ως φύλακα άγιο και προστάτη της! Με αφορμή την ημέρα που γιορτάζεται ο Άγιος- στις 27 Μαΐου 2018- έστειλε ένα συγκλονιστικό μήνυμα, μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram.
«Σήμερα γιορτάζει ο προστάτης Άγιος μου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος… ξέρω πως κάποιοι δεν πιστεύετε στα θαύματα όμως εγώ το έζησα και οφείλω να το λέω. Στις 28 Σεπτεμβρίου όταν χειρουργήθηκα στο κεφάλι ήταν εκεί μαζί μου… τον είδα μέσα στο χειρουργείο. Μου έγνεψε πως όλα πήγαν καλά… μου χαμογέλασε και ξύπνησα από τη νάρκωση τόσο ήρεμη που ακόμη και οι γιατροί απορούσαν. Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος αλλά μετά από αυτό προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Έχω κάνει τατουάζ, ένα σταυρουδάκι στο χέρι μου, για να μην ξεχνάω και όταν ξεχνάω, να θυμάμαι να μην χάνω την πίστη μου... να χαμογελάω και να νιώθω ευλογημένη, για όσα έχω…».
Πηγή: tribune.gr 29-05-2018
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Τις τελευταίες μέρες, φαίνεται ότι εξυφάνθηκε, στο παρασκήνιο των πολιτικών συζητήσεων, όλο το σχέδιο «παραχώρησης-παράδοσης» του ελληνικού ονόματος «Μακεδονία», στους Σλάβους των Σκοπίων!
Διαφαινόταν, δυστυχώς, ότι κάτι μαγείρευαν οι ημέτεροι σφετεριστές της εξουσίας και τα διψασμένα αιμοβόρα κοράκια της Fyrom, με την συμπαράσταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι εξελίξεις όμως των τελευταίων ωρών, δείχνουν πως όλα ήταν καλά προμελετημένα, από ξένα Κέντρα, απλώς περίμεναν την κατάλληλη στιγμή!
Σύμφωνα με όσα έχουν έρθει στην επικαιρότητα, γράφονται στα δημόσια Μέσα Ενημέρωσης και στο Διαδίκτυο, εύκολα συμπεραίνουμε ότι, οι Τσίπρας και Ζάεφ, έχουν καταλήξει στην ονομασία Βόρεια Μακεδονία για το κρατίδιο των Σκοπίων και έχουν σκοπό να αγνοήσουν παντελώς την γνώμη και την εκπεφρασμένη θέληση του Ελληνικού Λαού!
«Από την Κυριακή 27 Μαΐου, περίμεναν οι μειοδότες των Αθηνών, να επιλέξουν οι Σκοπιανοί σφετεριστές της Ελληνικής Ιστορίας μας, ανάμεσα στα ονόματα, που είχαν προκριθεί, με την ελπίδα να δεσμευτούν οι δίχως Ελληνική Ιστορία, ελληνική Γλώσσα και Πολιτισμό, σκοπιανοί Σλάβοι, για την «erga omnes» χρήση του ονόματος του κρατιδίου τους.
Φαίνεται λοιπόν, ότι -εκτός απροόπτου- έχει συμφωνηθεί, ανάμεσα σε Αθήνα και Σκόπια, το όνομα «Βόρεια Μακεδονία».
 |
| Η Θεσσαλονίκη είπε: ΟΧΙ |
Και αναρωτιέμαι: Δεν λογαριάζουν την θέληση του λαού, που κυβερνούν; Δεν φοβούνται την οργή του; Δεν σκέφτονται, πως θα υπάρξουν συνέπειες των πράξεών τους; Τόση αφοσίωση στα αφεντικά των Βρυξελλών; Τόσος ανθελληνισμός και μίσος για τη Χώρα, ώστε να τρέφεται αυτό το πρωτοφανές καταστροφικό μένος, στις καρδιές τους, για την Ελλάδα;
 |
| Η Αθήνα είπε: ΟΧΙ |
Επειδή όμως τα γεγονότα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, για να μην προλαβαίνει κανείς να τους σταματήσει, φρονώ ότι είναι πρέπον και αρμόζει στις περιστάσεις, μια ή μάλλον πολλές αντιδράσεις και ξεσηκωμοί, εκ μέρους των Ελλήνων! Δεν μιλώ για προειδοποιήσεις και διαμαρτυρίες, αλλά για δυναμικές και αποφασιστικές αντιδράσεις του Λαού! Πρέπει να συνειδητοποιήσει ο Ελληνισμός «όπου γης», πως κάποιοι άθλιοι μεθοδεύουν την διάλυσή του, καταστρέφουν την Ιστορία του, καταλύουν το Σύνταγμά του και ξεπουλούν την Πατρίδα του!
Πρέπει ακόμη, ανεξάρτητα αν κατορθώσουν να εφαρμόσουν τα άνομα σχέδιά τους, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι:
 |
| Οι Έλληνες πρόγονοί μας, που ελευθέρωσαν την Μακεδονία μας! |
Έλληνες απανταχού της γης. υπερήφανοι Έλληνες της ομογένειας που αγαπάτε και πονάτε για την πατρίδα. Ήλθε η ώρα να αγωνιστείτε ξανά γι αυτή. Μην αφήσετε αυτό το έγκλημα να γίνει νόμος του Κράτους. Το χρωστάμε στα παιδιά μας, που είναι το μέλλον και στους προγόνους μας, που μας παρέδωσαν την ένδοξη Ιστορία μας!
π. Νικόλαος
Ολοταχώς για «Παγκόσμια Εκκλησία»!
Το έτος 1054, ήταν το έτος που
οριστικοποιήθηκε το σχίσμα, στη Μία, Αγία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού.
Από τότε μιλούμε για Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
της Δύσης.
Οι αιτίες και οι αφορμές, για τον
διαχωρισμό αυτόν, ήσαν πολλές. Πέραν από το «πρωτείο του Πάπα», που επέβαλαν οι
παπικοί, ένα άλλο μείζον θέμα, ήταν και παραμένει για 10 περίπου αιώνες, η
«διδασκαλία» των, περί της «εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος» και από τον Ιησού
Χριστό με την πρόσθεση στο Σύμβολο της Πίστεως, της φράσης «… Και εις το Πνεύμα
το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός και εκ του Υιού εκπορευόμενον…»
Πρόκειται για την λατινική έκφραση Filioque ( εκ του filius=Υιός
και της πρόθεσης que= και, και από).
Η πρόσθεση της φράσης αυτής, εκ μέρους
των δυτικών, είναι μία αλλοίωση της διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού αλλά και των
Αγίων Πατέρων της Β΄Οικουμενικής Συνόδου, που είχε προηγηθεί το έτος 381 στην Κωνσταντινούπολη,
από τον βυζαντινό Αυτοκράτορα Θεοδόσιο.
Η διατύπωση και προσθήκη του filioque, από την Παπική Εκκλησία της Δύσης, δεν υφίστατο εξ
αρχής, ήταν δηλαδή, ένας νεοτερισμός της δυτικής θεολογίας, που έμελλε να γίνει
μία από τις πλέον βασικές διαφορές, που έφεραν το «σχίσμα» στην Μία Αγία
Εκκλησία.
Ο Πάπας Λέων Γ’ (795 – 816), συμφώνησε
κατ’αρχάς, με την προσθήκη του «Filioque»σαν θεολογική έννοια, αλλά δεν θέλησε
να την υιοθετήσει επίσημα, λόγω της πίστης του στην Ιερά Παράδοση της
Εκκλησίας, στον συντηρητικό χαρακτήρα του, αλλά κυρίως , δεν επιθυμούσε να
εξαγριώσει τους Ορθοδόξους, που είχαν εχθρικά αισθήματα, απέναντι στη Δύση και
τον σφαγέα Καρλομάγνο, που ήθελε να ανασυστήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Έτσι,τήρησε το παραδοσιακό κείμενο του
Συμβόλου, χωρίς το Filioque, όπως διατυπώθηκε από την Β΄ Οικ. Σύνοδο το 381.
Χαρακτηριστικό γεγονός υπήρξε η αναγραφή του Συμβόλου σε ασημένιες πλάκες, πάνω
στον τάφο του Αποστόλου Πέτρου! Εκ
τούτου, το Σύμβολο της Πίστεως, κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του Λέοντος Γ΄ δεν
αναγινώσκετο στην Παπική Εκκλησία, κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Πότε όμως, καθιερώθηκε το Filioque, στην θεία Λειτουργία των Παπικών;
Αργότερα, το 1014, ο Γερμανός
Αυτοκράτορας Ερρίκος Β’, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επισκέφτηκε τη Ρώμη
για τη στέψη του και διαπίστωσε ότι το Σύμβολο δεν χρησιμοποιούνταν κατά τη
διάρκεια της Λειτουργίας. Μετά από αίτημα του, ο επίσκοπος Ρώμης πρόσθεσε το
Σύμβολο, όπως ήταν παραδεδεγμένο στη Δύση, με το Filioque, μετά το Ευαγγέλιο.
Αυτή την περίοδο, ο παπισμός ήταν πολύ αδύναμος και υπό τη σφοδρή επιρροή των
Γερμανών. Χάριν της επιβίωσης, ο Πάπας χρειάστηκε τη στρατιωτική υποστήριξη του
Αυτοκράτορα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η φράση χρησιμοποιήθηκε σε Θεία
Λειτουργία στη Ρώμη.
Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 400
ετών, η διαφωνία σχετικά με το filioque δεν είχε διαιρέσει την Εκκλησία
οριστικά, παρά τις πολιτιστικές και γλωσσικές συγκρούσεις, οι ρωμαϊκές και
βυζαντινές εκκλησίες παρέμεναν σε πλήρη κοινωνία.
Το ζήτημα αυτό, που θεωρείται από τους
Ορθοδόξους ως παπική διολίσθηση σε αίρεση, έχει αναλυθεί και εξεταστεί από
πλειάδα Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, όπως οι τρεις Ιεράρχες, Άγιος Ιωάννης
Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος και Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, αλλά και άλλοι,
όπως ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός
και άλλοι.
Δυστυχώς όμως, στις έσχατες ημέρες,
παρατηρούμε, μια ύφεση της θρησκευτικής ευαισθησίας των ορθοδόξων λαών,
συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού!
Το λυπηρό νέο, έρχεται από τη Ρωσία, όπου μια πρόσφατη έρευνα, σχετικά με αυτό το ζήτημα
του Filioque και
ό,τι σχετικό με το ορθόδοξο δόγμα περί του Αγίου Πνεύματος, διαπιστώθηκε ότι το
69% των Ρώσων ορθοδόξων, πιστεύει ότι… καλώς έχει ενσωματωθεί το «και εκ του
Υιού» στο Σύμβολο της Πίστεως!
Το ερώτημα ήταν: Ποιες από τις δηλώσεις
πιστεύετε ότι είναι σωστές:
«Το Άγιο Πνεύμα προέρχεται από τον
Πατέρα και τον Υιό» ή
«το Άγιο Πνεύμα προέρχεται μόνο από τον
Πατέρα»;
-«Από τον Πατέρα και τον Υιό», απάντησε το
69%, των πιστών, ταυτιζόμενο με την αίρεση!
-«Μόνο από τον Πατέρα» απάντησε το 10%.
Και το ερώτημα που τίθεται, είναι: Μιλάμε για άγνοια του ορθόδοξου δόγματος; Κι αυτή την άγνοια, μπορεί να την εκμεταλλευτεί
η Παναίρεση του Οικουμενισμού;
Ήδη… οι παπικοί αναλυτές , λοιπόν,
διατυμπανίζουν πως αυτό το ισχυρότατο μήνυμα του 69% της έρευνας αντανακλά την
ενότητα της σκέψης και πως αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς την πλήρη ενότητα.
Η έρευνα αυτή, έχει γίνει σημαία των
παπικών, αφού ο ίδιος ο Πάπας στηρίζεται στην αιρετική του άποψη, περί ενότητος
του Αγίου Πνεύματος, με τα άλλα δόγματα και με εμάς τους Ορθοδόξους. Ιδίως μετά τις πολύ στενές σχέσεις που έχουν
διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια , μετά την συνάντηση της Αβάνας μεταξύ Πάπα
Φραγκίσκου και Πατριάρχη Κύριλλου.
Άλλωστε, πριν από ένα χρόνο περίπου, ο
Πάπας Φραγκίσκος «με την κλασσική -πλην αστήρικτη-επιχειρηματολογία περί
ενότητος του Αγίου Πνεύματος, ξεκαθάριζε πως στόχος του είναι η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Εκκλησίας, όπου το Το ίδιο Πνεύμα δημιουργεί ποικιλομορφία και
ενότητα, και έτσι διαμορφώνει έναν νέο, διαφορετικό και ενοποιημένο λαό: την
παγκόσμια Εκκλησία»!
Τί άλλο, πρόκειται να δούμε ακόμη; Προσευχή «εν μετανοία» και Πίστη «με διάκριση»,
για όσους ασκούν την ορθοδοξία στη ζωή τους!
π.Νικόλαος
Παιδοκτόνος, λόγω...
Η Είδηση: «Σκότωσε το νεογέννητο βρέφος της. Η 22 χρόνων άπονη «μητέρα», είναι φοιτήτρια. Το μωρό, ήταν καρπός, ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης». Ένας σωρός από τεράστιους τίτλους και μεγαλοστομίες! Ναι, το μάθαμε κι εμείς. Μάθαμε ότι, η κοπέλα γέννησε μόνη της το παιδί και το πέταξε στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας πού έμενε.
Ήταν στο τέλος του Απριλίου, όταν συνέβει το κακό και διαδόθηκε το συμβάν. Όλοι, βρήκαν ευκαιρία να εκφράσουν την «αγανάκτησή» τους, την οργή και τον θυμό τους! Ξαφνικά, οι άνθρωποι ανακάλυψαν, το σάπιο κομμάτι της κοινωνίας μας και έπεσαν πάνω του, με μανία! Εφημερίδες, Κανάλια τηλεοπτικά, ρεπόρτερ, κοινωνικοί φορείς, γείτονες, άσχετοι άνθρωποι, ίσως… κι εμείς, ως σωστοί και ευυπόληπτοι πολίτες, μπήκαμε στη σειρά των «κατηγόρων», αναλαμβάνοντας τον ρόλο του «κοινωνικού εισαγγελέα» και οι επιθέσεις, ένα μήνα τώρα, δεν λένε να τελειώσουν!
***
Δεν θέλω να πω, ότι η πράξη της κοπέλας, δεν ήταν εγκληματική, τραγική, αρρωστημένη και γεμάτη φρίκη! Κάθε άλλο! Γι αυτό άλλωστε η Δικαιοσύνη άσκησε δίωξη στη μητέρα αλλά και στην γιαγιά του μωρού, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας με πρόθεση.Το ειρωνικό ύφος μου, δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο, που διέπραξε το κακούργημα αυτό, άλλωστε γι αυτό θα αποφανθούν οι Νόμοι του Κράτους και η Δικαιοσύνη του Θεού! Εγώ, θέλω να αναφερθώ, σε έναν προσωπικό προβληματισμό μου, που ορθώνεται μέσα μου, σαν ένας βράχος, που πρέπει να «καταπιώ»! Θέλω, να βρεθεί κάποιος (λογικός άνθρωπος), να λύσει με επιχειρήματα, την εξής απορία μου: «Αν είχε κάποιους μήνες πριν, επισκεφθεί έναν «επιστήμονα» χειρούργο γυναικολόγο, και αφαιρούσε το «βάρος» αυτό, με ιατρική βοήθεια και την απαραίτητη φαρμακευτική φροντίδα, θα την κατηγορούσε κανείς;
Δεν ξέρω, αν καταλαβαίνετε, όσοι διαβάζεται αυτές τις γραμμές, το ποια είναι η απορία μου.Αν αυτό τον έγκλημα (φόνος εκ προθέσεως), το έκανε σε κάποια κλινική καταβάλλοντας ένα ποσόν (περίπου 1000 ευρώ), θα ήταν τώρα κατηγορούμενη στη φυλακή; Αν, πήγαινε σε έναν «κατά συρροήν παιδοκτόνο», κάτι σαν δήμιο να πούμε… το έκανε κομμάτια και το εξαφάνιζε, μέσα στην αποχέτευση της κλινικής του… σήμερα θα ήταν μια καλή κοπέλα;
***
Επειδή όμως, δεν θέλω να προκαλέσω κανέναν, θα πω ευθέως την άποψή μου!Αν, δεν άφηνε στον ακάλυπτο το νεκρό παιδί της, αλλά κατέφευγε στη διαδικασία της έκτρωσης, σε εξειδικευμένο «σφαγείο», ασφαλώς και θα επέστρεφε σπίτι της, χωρίς κανένας να την καταδιώξει ή να την κατηγορήσει για την πράξη της, που άλλωστε, θα ήταν και… νόμιμη!
Αν, έλεγε στον εαυτό της: «Το σώμα μου, είναι δικό μου και είναι δικαίωμά μου να μην επιθυμώ να γεννηθεί αυτό το μωρό»… ασφαλώς η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, θα συμφωνούσαν μαζί της, ότι έχει κάθε δικαίωμα στην έκτρωση! Κανείς, δεν θα τολμούσε να της πει: «Είσαι φόνισσα»!
Σε τί ανισόρροπη κοινωνία ζούμε λοιπόν; Πώς μας κατάντησαν, τόσο ανεγκέφαλους, τόσο μωρούς, τόσο φρενοβλαβείς; πώς μπερδέψαμε τις έννοιες; Πώς γίναμε τόσο ανεκτικοί απέναντι στον Νόμο του Θεού; Πώς δικαιολογούμε ομαδικούς φόνους των παιδιών μας και δεν μας νοιάζει καθόλου, ενώ φωνασκούμε για τις γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων, των Εβραίων, των Παλαιστινίων, ενώ παράλληλα νομιμοποιήσαμε εκατοντάδες εκτρώσεις στην Πατρίδα μας; Πώς αφήσαμε κάποια πολιτικά κτήνη, να ασκήσουν εξουσία στον τόπο μας και να μετατρέψουν την Ελλάδα, σε χωματερή, όπου θάβονται πάνω από 250.000 βρέφη, κάθε χρονιά;Η κοπέλα των 22 χρόνων, έστειλε το παιδί της, στη χωματερή μαζί με άλλα εκατομμύρια Ελληνόπουλα! Ναι, είναι ασφαλώς, ένοχη! Αλλά με την συλλογική άποψη, της σύγχρονης ελληνικής ανεκτικής κοινωνίας... Είναι Ένοχη, όχι, γιατί πέταξε το παιδί της στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας της, αλλά, γιατί… δεν ζήτησε την συμβουλή ενός «γιατρού»!
Με άλλα λόγια: «Δεν είναι ένοχη λόγο παιδοκτονίας, αλλά είναι ένοχη… λόγο «βλακείας», γιατί δε σκέφτηκε έξυπνα, να νομιμοποιήσει την πράξη της. Έλεος!
π. Νικόλαος
Ευγένιος Ροντιόνωφ: Ο Άγιος Νεομάρτυρας
Κωνσταντίνος: Ο Άγιος Αυτοκράτορας
Έτσι, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν υπήρξε σπουδαίος μεταρυθμιστής, μόνο για την Εκκλησία μας, αλλά και για την Παγκόσμια Ιστορία, διότι ανήκει στους μεγάλους ηγέτες όλων των Εποχών, έχοντας βάλλει τη δική του σφραγίδα, στη ροή των ιστορικών γεγονότων, για τούτο δικαίως, ονομάστηκε «Μέγας».
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, (το πλήρες όνομα του ήταν Flavius Valerius Aurelius Constantinus . Γιος του Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου)... ήταν γιος του ελληνικής καταγωγής Ρωμαίου αξιωματούχου Κωνστάντιου Χλωρού, ο οποίος κατόπιν ανακηρύχτηκε Καίσαρας και Αύγουστος της Ρώμης και ανέλαβε τη διοίκηση των Δυτικών Επαρχιών της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η μητέρα του, αγία Ελένη, ήταν Ελληνίδα, από το Δρέπανο της Βιθυνίας, της Μ. Ασίας. Ασπάστηκε από την νεαρή ηλικία της, την χριστιανική Πίστη, όταν ακόμη, εγίνοντο φοβεροί διωγμοί κατά των χριστιανών, από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε, που οι χριστιανοί κρύβονταν στις κατακόμβες και στα έρημα σπήλαια, για να προσευχηθούν και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων (το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού). Τότε, που ειδωλολάτρες αυτοκράτορες και τα ιερατεία τους, βύθιζαν ολοένα και περισσότερο την ανθρωπότητα στα σκοτάδια της δεισιδαιμονίας και της μαγείας. Τότε, που το αγιασμένο Αίμα των ηρώων της χριστιανικής Πίστης, έρεε άφθονο στα γυμναστικά στάδια, προς τέρψη των δεισιδαιμόνων όχλων, αλλά και στα καλντερίμια της ειδωλολατρικής Αυτοκρατορίας. Τότε, το έτος 274, η μετέπειτα αγία Ελένη, έφερε στον κόσμο, στην πόλη Ναϊσσό (σήμερα είναι η πόλη Νίσσα στη Σερβία), τον μελλοντικό Αυτοκράτορα του Χριστιανικού Κόσμου, τον Κωνσταντίνο, τον Μέγα!
Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ήταν 19 ετών, ο τρομερός διώκτης και σφαγέας των χριστιανών Διοκλητιανός, συνέλαβε και κρατούσε ομήρους, την μητέρα του Ελένη και τον ίδιο, στην ανατολική πλευρά της Αυτοκρατορίας, με σκοπό να εκφοβίζει τον αντίπαλό του στην Δύση, τον πατέρα του Κωνσταντίνου, που ήταν Καίσαρας του Δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας!Η Αγία Ελένη, όντας κρατούμενη του Διοκλητιανού, αξιοποίησε τα 12 χρόνια της ομηρίας της, (από το 293 έως το 305), για να διδάξει και να γαλουχήσει τον γυιό της Κωνσταντίνο, στην αληθινή πίστη του Χριστού!
Ο νεαρός Κωνσταντίνος διακρινόταν για το ανδρικό του παράστημα, την ανωτερότητα και την ευγένεια της ψυχής του και τα εξαιρετικά του πνευματικά και φυσικά χαρίσματα. Το 305 ανάλαβαν τη διοίκηση της αυτοκρατορίας ο μεν Γαλέριος στην Ανατολή, ο δε Κωνστάντιος στη Δύση. Το ίδιο χρόνο ο Κωνσταντίνος μετέβη στα Τρέβηρα της Γαλατίας, όπου συνάντησε τον άρρωστο πατέρα του, ο οποίος του ανέθεσε την εκστρατεία στη Μ. Βρετανία. Στις 7 Ιουλίου του 307 πέθανε ο πατέρας του Κωνστάντιος και ο στρατός ανακήρυξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα της Δύσης. Παντρεύτηκε τη Μινερβίνα και απέκτησε ένα γιο, τον Κρίσπο. Εγκαταστάθηκε στην πόλη Αρελάτη και άσκησε μια πρωτόγνωρη φιλολαϊκή εξουσία, και γι’ αυτό αγαπήθηκε από το λαό, της Επαρχίας του.
Τον μήνα Σεπτέμβριο του 212 μ.Χ. στράφηκε εναντίον του τυράννου αυτοκράτορα της Δύσης, Μαξέντιου. Καθ’ οδόν προς τη Ρώμη, για την τελική αναμέτρηση, είδε το γνωστό και μεγαλειώδες όραμα του Τιμίου Σταυρού στον μεσημεριανό ουρανό, ο οποίος έγραφε: «Εν Τούτω Νίκα». Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του το Ιησού Χριστό με το σημείο του Σταυρού, παροτρύνοντάς τον, να κατασκευάσει λάβαρο με το Σταυρό, προκειμένου να νικήσει τον ασεβή και τυραννικό Μαξέντιο. Ο Κωνσταντίνος υπάκουσε, σήκωσε στην σημαία του, το σχήμα του Σταυρού, με τη φράση «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» και νικώντας τον Μαξέντιο, μπήκε θριαμβευτής και ελευθερωτής στη Ρώμη.
Η πρώτη του ενέργεια ήταν να σταματήσει τον συνεχιζόμενο φοβερό διωγμό των Χριστιανών! Υπέγραψε το περίφημο «Διάταγμα των Μεδιολάνων» του 313, με το οποίο, μεταξύ άλλων, όρισε για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία, την ελευθερία της θρησκευτικής Πίστεως.
Τέλος, το έτος 324 συγκρούεται με τον αυτοκράτορα της Ανατολής Λικίνιο, τον οποίο νικά και γίνεται Καίσαρας όλης της Αυτοκρατορίας της Ανατολής και Δύσης!
Έτσι άρχισε το μεγαλειώδες μεταρρυθμιστικό και κοινωνικό του έργο. Έγινε προστάτης όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους πίστη, για το λόγο αυτό δεν έγινε από την αρχή της βασιλείας του Χριστιανός. Διατηρούσε τον τίτλο του Pontifix Maximus, δηλαδή του ύπατου Aρχιερέα της αρχαίας θρησκείας. Νομοθετούσε με σοφία και δικαιοσύνη. Απελευθέρωσε όλους τους Χριστιανούς, που είχε κλείσει ο Λικίνιος, στις φυλακές και ανακάλεσε όσους βρισκόταν στην εξορία. Απέδωσε τους ναούς και όλη την περιουσία που ανήκε στην Χριστιανική Εκκλησία. Έκαμε πράξη με διατάγματα την κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας. Καθιέρωσε την υποχρεωτική δίκη στους παραβάτες. Καθιέρωσε επίσημα, η ημέρα Κυριακή ως αργία. Κατάργησε τη δουλεία. Η αγία Ελένη αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο εκκλησιαστικό έργο, ιδρύοντας ναούς και ενισχύοντας την Εκκλησία. Με δικά της έξοδα πήγε στην Ιερουσαλήμ και ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος συνέβαλλε τα μέγιστα να ειρηνεύσει η Εκκλησία, από την αίρεση του Αρείου, συγκαλώντας την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325. Εγκαινίασε έτσι έναν νέο τρόπο διακυβέρνησης της Εκκλησίας, απόλυτα δημοκρατικό.Ως πολιτικός άρχων ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε πρωτοπόρος. Μετέφερε το 325 την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στο Βυζάντιο, κόβοντας έτσι κάθε δεσμό με το ειδωλολατρικό παρελθόν της και βάζοντας τα θεμέλια για τη νέα Χριστιανική Αυτοκρατορία των Ελλήνων, η οποία θα ζήσει, με κέντρο τα μέρη του Βυζαντίου, για 1000 χρόνια.
Αμέσως δε, μετά τη βάπτισή του προσευχήθηκε προς τον Θεό, με την απλή αυτή προσευχή: «Τώρα γνωρίζω ότι είμαι πράγματι μακάριος. Τώρα γνωρίζω ότι αναδείχθηκα άξιος της αθάνατης ζωής. Τώρα γνωρίζω ότι έγινα μέτοχος του θείου φωτός»!
Έτσι λοιπόν, ευτυχής καθώς αισθανόταν, τακτοποίησε τα της διαδοχής και διαθήκης του.
Το λείψανο του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε σε χρυσή λάρνακα και μεταφέρθηκε στα ανάκτορα στην Κωνσταντινούπολη, μέχρις ότου αφίχθηκε ο υιός του Κωνστάντιος, οπότε τελέστηκε μεγαλοπρεπής η κηδεία του και κατετέθη η σορός του στη λάρνακα, που είχε ο ίδιος προετοιμάσει, στον ναό των Αγίων Αποστόλων.
Και εκεί ευρισκόμενο το τίμιο λείψανό του, επιτέλεσε πολλά θαύματα!
Η Εκκλησία μας, αναγνώρισε τις πολύτιμες υπηρεσίες του, που πήγαζαν από την ειλικρινή χριστιανική του Πίστη και γι’ αυτό τον ανακήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο της. Μαζί του, τίμησε και τιμά ιδιαιτέρως ως Αγία και την μητέρα του, Αγία Ελένη.
Την ίδια τιμή, του αποδίδει ολόκληρος ο Ελληνισμός και ο Ορθόδοξος χριστιανικός Λαός της Ελλάδος, αναγνωρίζοντας τη μοναδική τους προσφορά στο Έθνος μας και την Εκκλησία μας!
π. Νικόλαος
Η υπεραξία της απλότητας
Ο γερο-Νικόλας
Άγιος Πορφύριος: Απελπισία και Κατάθλιψη
Όταν ο άνθρωπος, γεμίσει με ενδιαφέροντα, αυτά επιδρούν, στο σώμα και την ψυχή του, σαν φάρμακα.
Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική, τα σπορ, η συμμετοχή σε κοινές εκδηλώσεις με άλλους ανθρώπους κ.λπ. κάνουν πολύ καλό, στην ψυχική υγεία.
«Σ’ εκείνο, όμως, που δίνω τη μεγαλύτερη σημασία», λέει ο άγιος Πορφύριος, «είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη ωφέλιμων βιβλίων και της Αγίας Γραφής, ακόμη για τον εκκλησιασμό και την συμμετοχή μας στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει».
***
«Η προσευχή», λέει ο Άγιος Πορφύριος, που είναι ένα είδος λατρείας του Θεού, «μεταβάλλει σιγά-σιγά, την κατάθλιψη και τη γυρίζει σε χαρά, διότι επιδρά η χάρις του Θεού. Εδώ χρειάζεται να έχεις τη δύναμη, ώστε ν’ αποσπάσεις τη χάρη του Θεού, που θα σε βοηθήσει να «ενωθείς» μαζί Του, γι αυτό χρειάζεσαι θερμή προσευχή, μετάνοια και υπομονή».Πολλοί άγιοι, μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά, με την αγάπη προς τον Χριστό. Παίρνανε δηλαδή την ψυχική αδυναμία τους, τη δίνανε στον Θεό και τη μεταβάλλανε σε χαρά και αγαλλίαση. Στις θλίψεις, δοξολογούμε τον Θεό και Τον ευχαριστούμε, για την Ύπαρξή Του στη ζωή μας και την Αγάπη Του, που μας δίνει το δικαίωμα να ελπίζουμε!
Λέει ακόμη, ο άγιος Πορφύριος: «Όταν δοθείς στον Θεό και γίνεις ένα μαζί Του, θα ξεχάσεις το «κακό πνεύμα», που σε τραβούσε από πίσω κι εκείνο, περιφρονημένο θα φύγει. Στη συνέχεια, όσο θα αφοσιώνεσαι στο Πνεύμα του Θεού, τόσο δεν θα κοιτάζεις καθόλου πίσω σου, για να δεις αυτόν που σε τραβάει. Όταν σε ελκύει η χάρις, ενώνεσαι με τον Θεό. Κι όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα, τα ξεχνάς και σώζεσαι».
Συμπέρασμα: Το μεγάλο μυστικό λοιπόν, για να απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά συναισθήματα, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού.
π. Νικόλαος
19 Μαΐου: «Τον Πόντον ερωθύμεσα»
Η Ανάληψη του Κυρίου
«Τα όπλα μαζικής καταστροφής είναι έτοιμα!»
«Οι προσευχές των γεροντάδων παρατείνουν τα όσα άσχημα γεγονότα θα συμβούν» εξηγεί και μας παροτρύνει, να προσευχόμαστε αδιαλείπτως.
Ο θεός υπάρχει παντού!», σημείωσε ο Γέροντας Εφραίμ.
***
Αναλυτικά η δήλωση του χαρισματούχου γέροντα Εφραίμ:«Η κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι οι κοσμικοί γίνανε σαν δαίμονες και οι μοναχοί ως κοσμικοί και έχουμε δώσει δικαιώματα στον έξω από δω. Δεν έγινε τίποτα συνταρακτικό π.χ. πόλεμος, διότι υπάρχουν γεροντάδες σε μοναστήρια και σκήτες όπως π.χ. στο Άγιο Όρος, Όρος Σινά, Μετέωρα κ.λ.π. που έχουν δώσει, μέσω προσευχών, παράταση στα όσα θα συμβούν».
Άγιον Όρος: Ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητος
Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους για την αναδοχή τέκνων σε ομόφυλα ζευγάρια.
Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους μετά πολλής και βαθείας θλίψεως επληροφορήθη την, παρά τας πολλαπλάς και τεκμηριωμένας αντιδράσεις υπό πολλών και ποικίλων φορέων της πατρίδος μας, ψήφισιν του νόμου «Μέτρα για την προώθηση των Θεσμών της Αναδοχής και Υιοθεσίας». Είναι πλέον φανερόν ότι με την ψήφισιν τελευταίως νόμων όπως η θεσμοθέτησις του «συμφώνου συμβιώσεως», η «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου» ακόμη και ανηλίκων, και προσφάτως η δυνατότης αναδοχής τέκνων και εις «ομόφυλα ζεύγη», βάλλεται ευθέως ο θεόσδοτος θεσμός της οικογενείας.
Ο Θεός «δίνει» κατά τα έργα μας!
Ο Ηγούμενος κάποιου Κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος, έκανε κάθε μέρα αυτή την προσευχή: "Σε παρακαλώ Κύριε, μη με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωήΗ «μεγάλη» Μητέρα
«Και που λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν; πού προσφύγω; πού δε και σωθήσομαι; τίνα θερμήν έξω βοηθόν;… Εις σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και
Το "αναφαίρετο"
«Εσχάτη ώρα εστίν»!
Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχω γράψει, για την απαράδεκτη συμπεριφορά των βουλευτών, που ψηφίζουν τους νόμους, στην Ελλάδα.Η "γλώσσα" του Αγίου Πνεύματος
Ένα θαυμαστό περιστατικό, μας διηγείται μια Ελληνίδα, πνευματική κόρη του Αγίου Πορφυρίου, του Καυσοκαλυβίτη.Τό παιδὶ τί φταίει;
Ἡ διαστροφὴ
στὸ ἔπακρο! Σὲ ἄσχετο νομοσχέδιο ἡ Κυβέρνησις εἰσάγει καὶ τὸ θέμα υἱοθεσίας
παιδιῶν ἀπό «ζευγάρια» ἀνωμάλων!Μετανάστες: ανεπιθύμητοι για το 86% των Ελλήνων!
Καθώς συνεχίζεται,
η αθρόα εισβολή, «κοινή συναινέση» τούρκων, ελλήνων και ευρωπαίων
