Τα πιόνια της πολιτικής!

Νικόλαος Ταμουρίδης, Αντιστράτηγος (ε.α)
  Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ.*

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα μας δέχεται ένα ιδιότυπο, πολυμέτωπο και πολυεπίπεδο πόλεμο. Κατά βάση πολιτικό, αλλά και οικονομικό και κοινωνικό. Ο πνευματικός πόλεμος έχει εδώ και δεκαετίες αρχίσει εκ των έσω και ισοπεδώνει κάθε έννοια προόδου.

Η πνευματική σύγχυση στη χώρα μας, γεγονός που αποτελεί το μέγιστο των προβλημάτων που μας ταλανίζουν, είναι αποτέλεσμα της σταδιακής ιδεολογικής επικράτησης μιας χαμαιλεόντιας ανθελληνικής και αντίχριστης νομενκλατούρας της ''αριστεράς και της προόδου'' κατά της πατριωτικής παράταξης, της ψευδεπίγραφα εκπροσωπούμενης δεκαετίες τώρα από δυνάμεις αποπροσανατολισμένες ιδεολογικά και δεσμευμένες από ξένα και εγχώρια συμφέροντα.

Στον πόλεμο λοιπόν αυτό, τον εν πολλοίς υβριδικό, η υγιής Ελλάδα οφείλει, όπως πράττει διαχρονικά, να κρατηθεί όρθια, να αντιδράσει, να πολεμήσει. Ο πόλεμος όμως θέλει ηγέτες. Και εφόσον είναι κατά βάση πολιτικός, επιβάλλει την ύπαρξη πολιτικών ηγετών.

Αν ψάξουμε ελληνικά και ξένα λήμματα, που διαπραγματεύονται την πολιτική ηγεσία, όλα συγκλίνουν στο ότι τα κυριότερα προσόντα των πολιτικών ηγετών είναι το προσωπικό ήθος, το κύρος, η σωφροσύνη, η ευσέβεια, η ειλικρίνεια, η συμπόνια και η ακεραιότητα.

Και γεννάται το ερώτημα: Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες, στους οποίους ο ελληνικός λαός έχει εναποθέσει τις τύχες του, δια της ψήφου του, διαθέτουν αυτά τα προσόντα; Η απάντηση δυστυχώς είναι αποκαρδιωτική.

Αυτά που διακρίνουμε είναι μόνον η αλαζονεία, το ψέμα, η ασέβεια, η αδιαφορία και η προκλητική ιδιοτέλεια, με αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη στοιχειώδους κύρους.

Όποιος λοιπόν νομίζει ότι ο επικεφαλής της σημερινής υβριδικής κυβέρνησης είναι ηγέτης μάλλον στρουθοκαμηλίζει. Όποιος θεωρεί ότι ο ''συγκυβερνήτης'' του, το ''εθνικό'' του άλλοθι, έχει κάποια ηγετική πολιτική αξία, πλανάται πλάνην οικτράν.

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τους λοιπούς ''ηγέτες'' των πολιτικών ερειπίων, που θέλουν να λέγονται κόμματα της αντιπολίτευσης, και που θεωρούν ότι βρίσκονται στον κατάλογο αναμονής (waiting list) των γνωστών ξένων πατρώνων, που διαφεντεύουν (φευ) αυτή την ιερή χώρα. Απολύτως ανίκανοι!!!

Δεν υπάρχουν λοιπόν ηγέτες αλλά απλά πιόνια. Πιόνια που κινούνται από  τους παίκτες-πάτρωνες τους πάνω στο ασπρόμαυρο παγκόσμιο μωσαϊκό, στην παγκόσμια σκακιέρα. Θυμίζουν ''τα πιόνια'' του Καβάφη, τα θύματα, τα οποία οι παίκτες που τα χρησιμοποιούν δεν έχουν σε τίποτε να τα θυσιάσουν για να σώσουν κάποιο πεζοδρόμο, κάποιο κάστρο, κάποιο καβαλάρη. Κάθε βήμα τους προς τα εμπρός είναι δειλό. Και όσο πιο μπροστά πηγαίνουν τόσο πιο πολύ το θάνατό τους αγγίζουν!

Η Πατρίδα μας όμως δεν αντέχει άλλο αυτή την εσωτερική κατάπτωση και τη διεθνή γελοιοποίηση. Θέλει να αλλάξει την πορεία της. Πνίγεται, δεν μπορεί, θέλει αέρα φρέσκο, θέλει νέα πνοή. Θέλει να νοιώσει ξανά ελεύθερη!

Η Ελλάδα δεν είναι φτιαγμένη για να 'χει δούλους αφέντες, ραγιάδες βασιλείς, ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, πιόνια ηγέτες της δεκάρας!

Θέλει ηγέτες νέους, άφθαρτους, καταξιωμένους στη δουλειά τους και στην κοινωνία, αποφασισμένους και ψυχωμένους, που να θέλουν να υπηρετήσουν τον λαό και το έθνος με ανιδιοτέλεια, αγάπη και αυταπάρνηση!

Θέλει ανθρώπους να στρατευθούν σε έναν οραματισμό σωτηρίας, να απορροφήσουν την δυσαρέσκεια του λαού, να εξουδετερώσουν την υπάρχουσα δυσπιστία, να νικήσουν την καχυποψία, να φέρουν πραγματικά την χαμένη ελπίδα και να αποκαταστήσουν τα δίκαια του λαού μας!

Θέλει Έλληνες που να μπορούν να ανορθώσουν την συλλογική και Εθνική μας αξιοπρέπεια!

Ήρθε η ώρα! Η Ιστορία δεν μας παρέχει πλέον άλλο χρόνο αντίδρασης!

*O Νίκος Ταμουρίδης, είναι Αντιστράτηγος (ε.α)

  Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

  Αντ/πρόεδρος της Ελεύθερης Πατρίδας                               

Πηγή: pronews.gr_27/08/2018 - 09:15  OPINION MAKERS

Share:

Read More

Τα «απόνερα»!

Απόγευμα, τέλη Αυγούστου.  Κάπου, σε ένα μπαλκόνι, με θέα στο γαλάζιο, ακυμάτιστο Ιόνιο, με έναν χρυσαφένιο Ήλιο να χρυσοπορτοκαλίζει τα πάντα, γύρω μου. Ακόμη και οι σκέψεις μου, μπήκαν κι αυτές στον πειρασμό να ακολουθήσουν, τούτα τα χρώματα.

Κάποια στιγμή, τα μάτια μου, μείναν ασάλευτα, σε ένα σημείο της θαλάσσιας ερήμου και καρφώθηκαν λες, πάνω του, σαν νάθελαν, να το κρατήσουν ασάλευτο, να το σταματήσουν, να στέκει ακίνητο...  
Με τη ματιά μου, ήδη απλανή, οι σκέψεις μου φούντωσαν... ελεύθερες πια, πήραν φωτιά απ΄τον πύρινο, κυρίαρχο  Ήλιο και μου ξέφυγαν…

… πήγαν, στα περασμένα, στα παλαιά, στα όσα έγιναν, σ’εκείνα που έζησα… κι είναι πολλά τούτα, όσο και διαφορετικά… κι είναι μουσκεμένα απ’τους κόπους μου, όσο και σχισμένα από την αηδία μου… κι άλλα, είναι καμμένα από την άσβεστη, την άπειρη φωτιά της νιότης μου… όπως κι εκείνα που ήθελα κι όταν τ’απέκτησα, το μετάνοιωσα… ή όσα είδα και άκουσα που με πόνεσαν κι όσα πίστεψα κι ήταν ψέματα…

«Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

… μείνε και δες, τότε που άδικα πόνεσες… ή τότε που προσπάθησες κι ήταν μάταιο… πότε ήταν, τότε που έδωσες και δεν πήρες τίποτε;… α, θυμήσου τον «φίλο» που εμπιστεύτηκες, πόσο ανόητος ήσουν… θυμήσου κι αυτούς που στήριξες κι έχυσαν τη χολή τους, στα πόδια σου;…

 «Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

… και πάλι, ό,τι κι αν έκαμες, κανείς δεν θέλει να το δει… περιφρόνησες το χρήμα και σε είπαν ανόητο, φόρεσες από δεύτερο χέρι ρούχα και άμφια των άλλων… έσκυψες πάνω στον πόνο τους… άκουσες χιλιάδες αισχρά αμαρτήματα… κι εσύ τα συγχώρησες!

 «Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»…μα ο νους μου συνέχισε...

…κοίτα εκεί, ναι εκεί που κοιτάς... ένα ταχύπλοο!  

Αλήθεια, ήταν ένα ταχύπλοο, ακριβώς αυτό που κοίταζα... διέσχιζε με ορμή, βίαια θα 'λεγα, περνώντας εμπρός μου, την ατάραχη επιφάνεια του νερού!  «Μα, τρέχει με τόση ταχύτητα;» είπα, και πρόσεξα το αυλάκι από τον άσπρο αφρό, που άφηνε πίσω του!  «κοίτα, απόνερα, που αφήνει ξωπίσω του», θαύμασα την εικόνα που έβλεπα!

 Όμως, ανάμεσα στο θαυμασμό και την περιέργειά μου. οι σκέψεις συνέχισαν... 

… κι ήταν, σαν να ζωντάνεψαν, πήραν φωνή! «Τα απόνερα δεν είναι τίποτε άλλο, από τα ίχνη που άφησε πίσω του, το σκάφος. Έτσι δεν είναι;»… «μπορεί αυτά να κινούν το σκάφος;»… «μπα, όχι!»… «το σκάφος το κινεί η μηχανή του!»… «τα απόνερα, μένουν απελπιστικά, πίσω!»…

ε

«Γύρισε πίσω!», είπε μια φωνή μέσα στις σκέψεις μου, «είναι ανώφελο!»… «Γύρισε, τώρα! Είναι ανώφελο!»…

… κι αν, όλο αυτό έχει κάτι να μου πει;… αν σημαίνει κάτι για μένα;
… ίσως, κι εγώ νάμαι ένα σκάφος
… μέσα στη θάλασσα της ζωής
… και «τρέχω» σε μια πορεία, ακολουθώ μια ρότα
… σχίζω τα κύματα, περνώ ανάμεσα στα γεγονότα
… κι αφήνω πίσω μου… σαν τα «απόνερα», το παρελθόν!

… μην έχεις την ψευδαίσθηση πως, μπορεί αυτά τα απόνερα, να σε ωθήσουν προς τα εμπρός
… και αφού συμφωνείς, πως είναι αδύνατον τα απόνερα, να κινούν το σκάφος
… αφού αυτά, είναι μόνο ένα ίχνος, που μένει πίσω από το σκάφος και όχι η κινητήρια δύναμη, που το ωθεί... τότε είναι κάτι περιττό και ανώφελο, για το σκάφος…

… και για σκέψου… τα απόνερα της ζωής σου, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ίχνος από γεγονότα, που έμειναν πίσω σου… αν το σκεφτείς έτσι, καταλαβαίνεις πως είναι τελείως αδύνατον, αυτά τα απόνερα, με κάποιον τρόπο, να σε οδηγήσουν «εμπρός» στην πορεία σου...

… αν σίγουρα συμφωνείς, σου προτείνω να προσαρμόσεις αυτή την ιδέα, στη ζωή σου… δεν έχουν καμία σχέση με την πορεία σου, δεν σε διευθύνουν τα «απόνερα»… δεν ευθύνονται για όσα περνάς… φίλε μου… τα «απόνερα», είναι… τα απόνερα της ζωής σου... και τίποτε περισσότερο… τα ίχνη σου, πάνω στη γη, όπως ο ίσκιος σου, πάνω στο χώμα!... όλα αυτά, μένουν πίσω σου…

Αλλά, είσαι σίγουρος, ότι… τα άφησες πραγματικά, πίσω σου;

… άκου, η λογικά σου φωνάζει: «...το παρελθόν σου, τελείωσε!»…

Μα στο σημείο αυτό, οι φωνές των εγγονιών μου, που έπαιζαν στην αυλή, διέκοψαν κάθε μου σκέψη! Πρόλαβα μόνο, να σκεφτώ " «...οι φωνές από το μέλλον»...

Γέλασα, με τις χαρές που έκαναν τα παιδιά γύρω μου, αλλά αυτό ήταν η δικαιολογία. Η αλήθεια, είναι πως χάρηκα με τις σκέψεις, που έκανα εκεί έξω στο μπαλκόνι μου!

Δεν πρέπει κανείς, να δένεται με το παρελθόν του!   Όχι μόνο γιατί δεν ζει το σήμερα, αλλά κυρίως, γιατί… δεν αφήνει την ψυχή του, να επουλώσει τις πληγές!

π.Νικόλαος

Share:

Read More

Οι αλυσίδες του Πραματευτή!

"γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς." Ιωάννου 8,32  [i]

Κάποτε, ένας πραματευτής, που εμπορευόταν είδη ραπτικής, στα χωριά της Ηπείρου, γυρίζοντας τους μαχαλάδες, με το γαϊδουράκι του, προμηθεύοντας υλικά, τις κυράδες για τα εργόχειρα τους, με την πραμάτεια του.

Κάποιοι, σε ένα χάνι που σταμάτησε να διανυκτερεύσει, του είπαν, ότι βορειότερα από τα χωριά τους, είναι κάποια πλούσια μεγαλοχώρια, όπου θα μπορούσε να κάμει πολλές πωλήσεις και σε «ανεβασμένες» τιμές.  Τους άκουσε προσεκτικά και πήρε την απόφαση, να ταξιδέψει μέχρις εκείνα τα πλούσια χωριά κι ας ήταν πολύς ο δρόμος!

Μόλις έφτασε εκεί, όπου του είχαν πει, είδε τον πλούτο των μεγάλων σπιτιών, τους ευρύχωρους δρόμους, τα κατάσπαρτα χωράφια και σκέφθηκε πως εδώ θα ξεπουλούσε όλο του, το εμπόρευμα και σύντομα θα γυρνούσε γεμάτος τάλιρα, στο φτωχικό του. 

Παρατηρητικός καθώς ήταν, λόγω της δουλειάς του, δεν άργησε πολύ να διαπιστώσει πως "κάτι παράξενο συμβαίνει σ’ αυτό κεφαλοχώρι που ήρθε".  Όλοι οι κάτοικοι, ήταν δεμένοι με αλυσίδες στα πόδια. Περπατούσαν σύροντας βαριές μπάλες από σίδερο, που ήσαν δεμένες στο δεξί πόδι τους.  Πήγαιναν όπου ήθελαν μέσα στο χωριό, δούλευαν, διασκέδαζαν, έτρωγαν τα εκλεκτά φαγητά τους, έκαναν τα ψώνια τους, και φαίνονταν πολύ ευχαριστημένοι.  Όμως οι αλυσίδες και οι σιδερένιες μπάλες, τους ακολουθούσαν, πιστά, σαν σκυλιά!

Ο άνθρωπός μας, ανησύχησε κάπως και σκέφτηκε: «Αν μου βάλουν αλυσίδες… αλίμονό μου!  Τί θα κάνω;».

Δεν πρόφθασε να το σκεφθεί και να, οι χωροφύλακες εμφανίστηκαν ξαφνικά και βλέποντάς τον ελεύθερο και χωρίς αλυσίδες, αμέσως τον συνέλαβαν και του φόρεσαν αμέσως στο πόδι, χωρίς να του πουν τίποτε, τον χαλκά με το μεταλλικό βάρος.

Σε αυτό το δυσάρεστο και αναπάντεχο συμβάν, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, έπεσε σε μεγάλη λύπη και απελπίστηκε, καθώς σκέφτηκε ότι, δεν θα γύριζε ποτέ στο σπιτικό του.

Σέρνοντας κι αυτός τα δεσμά του, μπήκε σε ένα καπηλειό κι έκατσε μαζί με άλλους δεσμώτες, ρωτώντας τους, «τί συμβαίνει και είναι όλοι τους, σε δεσμά;»   Του είπαν ότι, στο μεγαλοχώρι τους, η Δημοτική Αρχή, εδώ και πολλά χρόνια, έχει δώσει την εντολή: «Όλοι οι κάτοικοι, να φορούν δεσμά στα πόδια τους, να μην φεύγουν ποτέ έξω από τα όρια του Χωριού τους, να υποτάσσονται στους κανόνες της Διοίκησης και τότε, ως ανταπόδοση στην συνεργασία τους με τις Αρχές, θα απολαμβάνουν μια πλούσια, όμορφη, δίχως προβλήματα, άνετη και ευτυχισμένη ζωή!»

Αυτός, τους ξαναρώτησε: «Είναι όλοι οι κάτοικοι της πόλης, καταδικασμένοι να έχουν τα δεσμά αυτά, σε ολόκληρη τη ζωή τους;"

Αυτοί, του απάντησαν: « Σύμφωνα παλιές παραδόσεις και λόγια των γερόντων, πότε-πότε εμφανίζεται ένας καλόγερος, στους δρόμους του Χωριού, που δεν έχει σίδερο στα πόδια και είναι ελεύθερος.  Λέει πως, «ξέρει πώς να ελευθερωθεί»! 

«Μάλλον θα είναι δύσκολο να ελευθερωθώ» σκέφτηκε ο γυρολόγος, «ίσως, μπορέσω να δω. Κάποια φορά, αυτόν τον καλόγερο».

Μετά από κάποια χρόνια κάτω από αυτή την ιδιότυπη σκλαβιά και βουτηγμένος στην απελπισία του, ο έμπορος, είδε έναν καλόγερο, που περπατούσε ελεύθερα στο δρόμο της αγοράς, εκεί ανάμεσα στους δεσμώτες.  Ήταν κάτι, το πολύ παράξενο, όλη αυτή η εικόνα, καθώς μάλιστα, κανείς δεν έδινε σημασία σ’ αυτόν τον φτωχό και ταπεινό γέροντα!

Συλλογίστηκε για λίγο και μετά ξεκαθάρισε στο νου του, πως αυτός θα είναι ο μυστηριώδης καλόγερος, που είναι ελεύθερος!   «Παππούλη μου, γέροντα μου…!» φώναξε δυνατά, σηκώθηκε από το παγκάκι που καθόταν, και τρέχοντας, τον πλησίασε.  «Θέλω να με βοηθήσεις, παππούλη μου», του είπε τρέμοντας, «θέλω να με ελευθερώσεις, από αυτά τα δεσμά, που απέκτησα, καθώς πάτησα το πόδι μου, σε τούτον τον τόπο»!

Ο καλόγερος, τον κοίταξε μέσα στα μάτια με στοργή και του είπε: «Καλό μου παιδί, εσύ θα αποφασίσεις, πότε θέλεις να ελευθερωθείς. Σκέψου βαθιά, μέσα στο είναι σου και με αποφασιστηκότητα, πες δυνατά «Θέλω να ελευθερωθώ!» και θα ελευθερωθείς, αμέσως!»

Ο άνθρωπός μας, απόρησε με το λόγο που άκουσε: «Μα τόσο εύκολο είναι;» μονολόγησε και σκέφτηκε, πως, δεν είχε άλλη λύση, για να αποκτήσει την πολυπόθητη ελευθερία του.

Αμέσως, γονάτισε εμπρός στον Γέροντα αυτόν και έκλεισε τα μάτια του, αναλογίστηκε όλα τα παθήματά του και όσα έζησε σαν δέσμιος στον καταραμένο εκείνο τόπο και είπε, ψιθυριστά: «Θέλω βαθιά μέσα μου, να ελευθερωθώ από αυτά τα δεσμά, που θλίβουν την ψυχή μου και ταλαιπωρούν το σώμα μου. Ας γίνει, αυτός οι αλυσίδες να κοπούν και τούτη η ασήκωτη σιδερένια μπάλα, να κυλίσει μακρυά μου, ως τα βράχια της θάλασσας!»

Και… ω Θεέ μου!  Αμέσως έπεσαν από το πόδι του, οι αλυσίδες και κύλισαν στο δρόμο, έξω από το Κεφαλοχώρι εκείνο, τον τόπο της βασάνου!

Εκστατικός, κοίταξε με δάκρυα στα μάτια, τον Γέροντα, που στεκόταν όρθιος μπροστά του, ξέσπασε σε αναφιλητά και ύστερα είπε στον καλόγερο: « καλέ μου Γέροντα, ποιο είναι το μυστικό όλης αυτής της ταλαιπωρίας των δεσμών, που υπέφερα στη παράξενη αυτή Χώρα;»

«Η Χώρα αυτή, δεν είναι σαν όλες όσες ήξερες μέχρι τώρα», απάντησε ο γέροντας, «γιατί, όσοι φτάνουν εδώ, σκέφτονται να ζήσουν καλά, να κερδίζουν περισσότερα και από την επιθυμία τους αυτή, γίνονται από μόνοι τους κρατούμενοι!  Γι αυτό και απελευθερώνονται από τη σκλαβιά, μόνο αφού το σκεφτούν καλά, μετανοιώσουν για την επιλογή τους και πάρουν την απόφαση να με «ρωτήσουν», πώς μπορούν να ελευθερωθούν!  Εσύ, γι αυτό σώθηκες και ελευθερώθηκες, γιατί πίστεψες στα λόγια μου!  Αλλά εκείνοι που δεν με πιστεύουν, παραμένουν δέσμιοι στην πόλη αυτή και δεν μπορώ να τους βοηθήσω! Λυπάμαι γι αυτό, πάρα πολύ!», είπε ο καλόγερος και χάθηκε γρήγορα στο βάθος του δρόμου, μέσα στη σκόνη, που σήκωναν με τις αλυσίδες τους, οι κάτοικοι της Κωμόπολης εκείνης.

π.Νικόλαος

Ιω. 8,31   Προς αυτούς, λοιπόν, τους Ιουδαίους που είχαν πιστεύσει, είπε ο Ιησούς και τα εξής· “εάν σεις μείνετε ακλόνητοι εις την διδασκαλία μου και την εφαρμόζετε εις την ζωήν σας, τότε θα είσθε αληθινοί μαθηταί μου 

Ιω. 8,32   και θα γνωρίσετε, όχι μόνον από την διδασκαλία μου, αλλά και από την προσωπικήν σας πείρα, την αλήθειαν και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από την τυραννία και τον θάνατον, που φέρνει η αμαρτία”.   

Ιω. 8,33  Εκείνοι δεν κατάλαβαν το νόημα των λόγων του, ενόμισαν ότι τους αποκαλεί δούλους ξένων κατακτητών, και με έξαψιν είπον· “ημείς είμεθα απόγονοι του Αβραάμ προωρισμένοι να κατακτήσωμεν τον κόσμον και ποτέ έως τώρα δεν εγίναμε δούλοι σε κανέναν. Πως, λοιπόν, συ λέγεις ότι θα γίνετε ελεύθεροι;” (Και έλεγον αυτά λησμονούντες ότι το έθνος των, είχε παρασειρθεί στην ανομία, την αμαρτία και την κρεπάλη).  

Ιω. 8,34  Τους απήντησεν ο Ιησούς· “σας διαβεβαιώνω ότι κάθε ένας, που πράττει την αμαρτία και μένει αμετανόητος εις την αμαρτίαν, είναι δούλος της αμαρτίας.

---

[i]

Ιω. 8,31  Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ · ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε,

Ιω. 8,32   καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.

Ιω. 8,33   ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· σπέρμα Ἀβραάμ ἐσμεν καὶ οὐδενὶ δεδουλεύκαμεν πώποτε· πῶς σὺ λέγεις ὅτι ἐλεύθεροι γενήσεσθε;  

Ιω. 8,34  ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας.  

Share:

Read More

Άγιος Φανούριος. Η ζωγραφησμένη ζωή του!

Μεγαλομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και από τους δημοφιλέστερους Αγίους. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου και την ημέρα αυτή γιορτάζουν οι φέροντες το όνομά του, ο Φανούριος και η Φανουρία. Με τον Άγιο Φανούριο συνδέεται ένα νηστίσιμο γλύκισμα, η φανουρόπιτα.

***

Η Εκκλησία δεν γνωρίζει πού και πότε έζησε και μαρτύρησε ο Άγιος, γι’ αυτό και ήταν άγνωστος έως τα μέσα του 14 αιώνος και δεν περιελαμβανόταν στα διάφορα βιβλία των Συναξαριστών.   Έγινε πλέον γνωστός, από την ανεύρεση της ιερής του Εικόνας, γύρω στα έτη, μεταξύ του 1355 και 1369, στο ελληνικό νησί της Ρόδο των Δωδεκανήσων. 
Κατά τη διάρκεια ανασκαφών, που γίνονταν στο νότιο μέρος των παλαιών τειχών της πόλεως της Ρόδου, βρέθηκε ένας αρχαίος χριστιανικός ναός, με διάφορες κατεστραμμένες εικόνες, όπου ανάμεσά τους υπήρχε μία Εικόνα, τέλεια διατηρημένη, που εικόνιζε έναν νεαρό στρατιωτικό Άγιο, ο οποίος κρατούσε στο δεξί του χέρι τον Τίμιο Σταυρό και στο άλλο μια αναμμένη λαμπάδα. Στο πλαίσιο της ιερής Εικόνας, ήταν ζωγραφισμένες δώδεκα παραστάσεις που "διηγούνταν" τα φρικτά μαρτύρια που υπέφερε, αυτός ο νεαρός στρατιώτης, που ασφαλώς ήταν ένας εκ των Αγίων μαρτύρων της Εκκλησίας μας. 
Το πρόσωπο τους Αγίου, έφερε επιγραφή με το όνομά του, «Άγιος Φανούριος». 
Μητροπολίτης ήταν τότε, ένας ευσεβής επίσκοπος, ονόματι Νείλος ο Β' (1355-1369). Αυτός φρόντισε και στο σημείο εκείνο της ευρέσεως της ι. Εικόνας, ανοικοδομήθηκε Ιερός Ναός, προς τιμήν και δόξαν του Αγίου.  Σύνταξε μάλιστα την Ακολουθία της Εορτής του Αγίου και καθιέρωσε να εορτάζεται, κατ' έτος, στις 27 Αυγούστου.

Η ανευρεθήσα ι. Εικόνα του Αγίου Φανουρίου

Απολυτίκιο

Ουράνιον εφύμνιον, εν γη τελείται λαμπρώς, 

επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, 

αγγέλων πολίτευμα· 

άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους, 

κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν· 

ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, 

Φανούριε ένδοξε.

***

Όσα μας διηγείται η ιερή Εικόνα του Αγίου Φανουρίου,για τη ζωή του.

Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου, είπαμε ότι, δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο. Τα μόνα στοιχεία που έχουμε αναφορικά με τον Άγιο, είναι η εύρεση της Εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ. που φέρει ολόγυρα στο πλαίσιό της, παραστάσεις από τη ζωή του, απ’ όπου αντλούμε πληροφορίες!

Στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο, αποφάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν, στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.  Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ’ το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ’ τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης.  Ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά της εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν πολλές Εικόνες, που απ’ την πολυκαιρία δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους. Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ’ όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος. Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο αγιογράφος, είχε ζωγραφίσει ολόγυρα της Εικόνας του Αγίου, δώδεκα παραστάσεις με τα μαρτύρια, που υπέφερε ο Άγιος Φανούριος.  Αυτές οι παραστάσεις, εξιστορούν την όλη ζωή του.

Πιστό αντίγραφο της ι. Εικόνας που ανευρέθη τον 14ο αι.

Οι παραστάσεις αυτές, είναι:

1. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν’ απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του.

2. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν’ αναγκασθεί να υποκύψει και ν’ αρνηθεί τον Κύριο.

3. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ’ την επιμονή του Φανουρίου, γι’ αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.

4. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα, του ξεσχίζουν τις σάρκες, με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος, υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριο του.

5. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν’ αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.

6. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν’ απολογηθεί για τη στάση του. Απ’ την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπέφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του κλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.

7. Οι δήμιοι με μανία και σκληρότητα, καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του.  Φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του και η Πίστη του στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό.  Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και καρτερία του!

8. Εδώ οι άγριοι βασανιστές, χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ’ ένα μάγκανο κι αυτό όταν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Αυτός, υποφέρει αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του, είναι ζωγραφισμένη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.

9. Ο Φανούριος ρίπτεται σ’ ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοι από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ’ τη χάρη του Θεού, γι’ αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.

10. Οι δήμιοι, δεν ικανοποιούνται με το αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ’ τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ’ ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουν κι αυτή τη φορά.

 11. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοι τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Άγιος του Θεού, βγαίνει και απ’ αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του.

12. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Άγιο Φανούριο,  ριγμένο σ’ ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ’ ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν οι φλόγες και οι καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπέφερε για χάρη του Κυρίου.

Μελετήστε την ιερή Εικόνα!  Αυτή η Εικόνα, φαίνεται να διασώθηκε και «παραδόθηκε» από τον ίδιο τον  Άγιο, στις επόμενες γενιές των χριστιανών, για να μαρτυρά την αλήθεια της Πίστεως αλλά και της Χάριτος του Θεού, στους Αγίους Του!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Το έθιμο της Φανουρόπιτας

Τη Δευτέρα 27 Αυγούστου, τιμάται ανά την Ελλάδα, και εορτάζεται πανηγυρικά,  ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας  Φανούριος, (για τη ζωή, το μαρτύριο και τα θαύματά του, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ).  Την ημέρα αυτή, σχεδόν όλοι οι ευλαβείς οικογένειες, ετοιμάζουν την παραδοσιακή πίτα του Αγίου (την Φανουρόπιτα), για την υγεία και γαλήνη της Οικογένειάς τους, την καλή ευφορία των χωραφιών και των καρποφόρων δένδρων (όπως, της Ελιάς και της Αμυγδαλιάς)και κάποιοι άλλοι… ψήνουν την πίτα του Αγίου, με την ελπίδα πως ο Άγιος θα τους «φανερώσει» κάποιο αντικείμενο που έχασαν, θα φέρει πίσω στην Πατρίδα τον ξενιτεμένο συγγενή ή ακόμη να τους «φανερώσει» έναν καλό σύζυγο!

Ο ελληνικός Λαός, που είναι βαθιά θρησκευόμενος, έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην αγάπη του, για τον Άγιο Φανούριο, τον περιβάλει με σεβασμό, τιμή και πιστεύει στη δύναμη της θείας Χάριτος, που στεφάνωσε τον άγιο αυτόν Μεγαλομάρτυρα!  Η θρησκευτική μας παράδοση, μεταφέρει από τα βάθη του χρόνου, πολλά θαυμαστά γεγονότα, όπου ο Άγιος με την δύναμη της πίστεως, κάμνει στους πιστούς και ευλαβείς ανθρώπους, που ζητούν την βοήθειά του!

***

Με την ευκαιρία της εορτής, του Αγίου, παραθέτω, μια πολύ παλαιά συνταγή, που μας έρχεται από τα μέρη του ελληνικού Πόντου και βαστά περίπου 180 χρόνια, από τον μοναχό Νικηφόρο, αδελφό του Ιωάννη Ελευθεριάδη, που συνελήφθη το έτος   1920 στην Κερασούντα, μαζί με τα αδέλφια Ιορδάνη και Σπύρο Σουρμελή και άλλους 350 Έλληνες, όπου μετά από μήνες φυλακής στην Αμάσεια και βασανιστηρίων, καταδικάστηκε, τον Αύγουστο του 1921, σε απαγχονισμό!

(Αυτά, για να μην ξεχνούμε τον πόνο και την γενοκτονία των αδελφών μας Ποντίων!)

Η φανουρόπιτα παραδοσιακά φτιάχνεται με μονό αριθμό υλικών. 7 ή 9, που είναι ιεροί αριθμοί για την Εκκλησία μας!

Ο μοναχός Νικηφόρος, γράφει στο σημείωμα της συνταγής του, ότι η φανουρόπιτα, συνδέεται με τον Άγιο Φανούριο και αμφιβάλει αν είναι σωστή η άποψη που υπήρχε από παλαιότερες προφορικές διηγήσεις, πως προσφέρεται και μοιράζεται, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της μητέρας του Αγίου, καθώς λέγεται ότι ήταν  σκληρή γυναίκα, δεν βοηθούσε τους φτωχούς. Επιμένει δε, ότι η προσφορά είναι προς τον Άγιο Φανούριο, που συντρέχει στην ανάγκη όλων μας!

***

Η πίτα του Αγίου Φανουρίου, είναι εύκολη και γρήγορη στην Παρασκευή της! Ιδού!

Μερίδες 10-15    Χρόνος ψησίματος 45

Λάδι (1 ποτήρι κρασιού, παρθένο από Ελιά)

600 γρ. Αλεύρι (διπλά κοσκινισμένο)

Σόδα 2 κ.γλυκού μαγειρική σόδα (ή Μπέγκιν Πάουερ)

Ζάχαρη (1 ποτήρι κρασιού)

Πορτοκάλι χυμό (1,5 ποτήρι κρασιού) και ξύσμα

Σταφίδες  ξανθές (1 ποτήρι κρασιού) ή καρύδια κομμένα

Κανέλα (τριμμένη, 1 κουτ. γλυκού)

Για 9 υλικά, προσθέστε:

Καρύδια (1/2 ποτήρι κρασιού)

Κονιάκ (1/4 ποτήρι κρασιού)

Διαδικασία:

Πλένετε πολύ καλά ένα πλατύ ταψί, το σκουπίζετε με καθαρή πετσέτα και το αλείφετε με λίγο λάδι.  Κατόπιν, πασπαλίζετε πεταχτά μια χεριά Αλεύρι, για να μην κολλήσει το μείγμα που θα βάλετε μετά.

Σε μια λεκάνη βαθιά, ρίχνετε το Λάδι, το ζουμί των Πορτοκαλιών, το ξύσμα της φλούδας τους, τη Ζάχαρη, τα τεμαχισμένα Καρύδια, Την Κανέλα και ανακατεύετε.

Όταν ενωθούν όλα μαζί, ρίχνετε λίγο-λίγο το Αλεύρι.

Σε ένα μικρό πιατάκι, βάζετε τις Σταφίδες, τις πλένετε και όταν στραγγίξουν, τις αλευρώνετε και τις ρίχνετε στο έτοιμο μείγμα.

Τέλος, στρώνεται τον χυλό στο αλευρωμένο ταψί και φουρνίζετε, για 1 ώρα, σε αναμμένο και καυτό φούρνο (εννοεί τον κτιστό παλαιό ξυλόφουρνο). Σας προτείνω να ψήσετε στην κουζίνα σας για 45 λεπτά στους 180 βαθμούς.

π Νικόλαος

Share:

Read More

Οι «πάσης τιμής άξιοι»

Πριν από 3 ημέρες, ο "Αλέκος" του ΣΥΡΙΖΑ, ο ήδη «απωλέσας την έξωθεν καλή μαρτυρία»,  πρωθυπουργός του 6% των Ελλήνων, βρήκε το απαραίτητο θράσος να φτάσει εναερίως, στη νήσο Ιθάκη του Ιονίου, για να αναγγείλει στον Ελληνικό λαό,  (που δεν το γνώριζε μέχρι εκείνη την ημέρα), ότι επιτέλους, «βγήκαμε από τα Μνημόνια και την οικονομική δυστυχία και μπαίνουμε πλέον σε ένα ευνοϊκότερο κλίμα χρέους και επιτήρησης, από τους φίλους μας τοκογλύφους και εταίρους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

Οι Ιθακιώτες, που ως απόγονοι του Οδυσσέα, έχουν κληρονομήσει και την «λογική πονηριά» του, ανέβηκαν στα καμπαναριά των Εκκλησιών (όχι όλων) και χτυπούσαν πένθιμα τις καμπάνες, θυμίζοντας αφενός, στον ιθακιώτικο λαό, πως «το κακό έφτασε στην πόρτα τους» και αφετέρου, στον ανεπιθύμητο "επισκέπτη", που έχει πλέον ιστορικά αυτοτραυματιστεί στο κρανίο με το «σφυρί» της κόκκινης "σημαίας του" ενώ, με το «δρεπάνι» της, εδώ και πολύ καιρό έχει ήδη κόψει και τον συνδετικό ιστό, που κρατούσε τον Λαό, κοντά του!   Αλλά ο "άνθρωπος", φαίνεται να έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και ερχόμενος, για πανηγύρια και χαρές, βρήκε αυτούς, που του έδωσαν να καταλάβει ότι, όλος ο Λαός, έχει κηδεία και πένθος!

Και θα με ρωτήσετε… «έπεσε ξερός, από την έκπληξη και την συγκίνηση;».  όχι ακριβώς, αλλά στεναχωρήθηκε κάπως, γιατί «χάλασε» το παραμύθι του, διαλύθηκε το πανηγύρι που έστηνε, ξευτελίστηκε με το πλήθος των 150 «ανθρώπων» από όλη την Ελλάδα, που έσπευσε από την Αχαΐα, την Αιτωλοακαρνανία, την Θεσπρωτία, την Αθήνα και από αλλού, να τον υποδεχθεί στην Ιθάκη!  Απόδειξη της απογοήτευσής του, ήταν εκείνο το πικραμένο γέλιο του, όταν τον φιλούσαν... έσβηνε καθώς κοιτούσε στο πλήθος να βρει τον επόμενο, που θα τον καλωσόριζε, στο «νησί του Οδυσσέα»!

Η απογοήτευση και η πίκρα, που ένιωσαν ο Αλέξης και οι παρατρεχάμενοι, άναψαν σαν τις φωτιές στο Μάτι και τον Βουτζά, όταν... την απελπισία και την αποτυχία τους σιγοντάριζαν, σε primo secondo, οι νότες των εκκλησιαστικών Σημάντρων, που τους "μιλούσαν" στην ασυγκίνητη γλώσσα του Λαού, λέγοντάς τους, πως είναι ανεπιθύμητοι στο νησί, ψεύτες, λαοπλάνοι, ανίκανοι και αγορασμένοι πολιτικοί, άθεοι, προδότες του Ελληνισμού, ασεβείς και «τελειωμένοι»!

Κι εγώ, απορώ: «Πώς είναι δυνατόν, να πάθουν τέτοιο κάζο, από τις καμπάνες;  Εδώ στις Πρέσπες, ανέβασαν τα ΜΑΤ και έστειλαν τόσους Έλληνες αιμόφυρτους στα νοσοκομεία και δε νιώσανε καμιά ντροπή, ούτε τύψεις, τίποτε που να χαλάσει το όλο σκηνικό, που είχαν στήσει»!   Είναι άξιο ερεύνης, το… πόσο μεγάλη δύναμη έχουν οι «ορθόδοξες εκκλησιαστικές Καμπάνες του Λαού»!

Ναι, καλά διαβάζετε: «ορθόδοξες εκκλησιαστικές Καμπάνες του Λαού».  Αυτές, τις καμπάνες, τις κτύπησε ο Λαός με τους παπάδες του!  Αυτές τις καμπάνες, δεν τις κτύπησε η Εκκλησία, δυστυχώς!  Τις έκρουσε πένθιμα ο Κόσμος του Νησιού, που «γύρισε την πλάτη» στην κοροϊδία και τον εμπαιγμό!  Η «Εκκλησία», κοιμόταν! 

Κι όταν «ξύπνησε», κι έμαθε για τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες, σε Ιερούς Ναούς της Ιθάκης, που "έλαβαν χώρα κατά την επίσκεψη του Εξοχωτάτου Προέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως κ. Αλεξίου Τσίπρα στο νησί", έσπευσε να καταδικάσει το ατυχές συμβάν και να δηλώσει, ότι: «Η πρωτοβουλία αυτή, δεν τελούσε εν γνώσει της Ιεράς Μητροπόλεως, πολλώ δε μάλλον, δεν ετύγχανε της ευλογίας και αδείας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου, ο οποίος αποδίδει την προσήκουσα τιμή, στο θεσμικό ρόλο και το πρόσωπο του κ. Πρωθυπουργού»! 

Ναι.  Μιλάμε, για πολύ «μεγάλη υπόκλιση»!  Και όχι μόνον αυτό, αλλά δήλωσε, ότι θα κινήσει και την «προβλεπόμενη εκκλησιαστική διαδικασία».  Θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν οι ευσεβείς και λαοπρόβλητοι ιερείς του Νησιού της Ιθάκης!

Εν τέλει της γραφής…  όλοι γνωρίζουμε, ότι ο ήχος της καμπάνας έχει καταγραφεί στην συνείδηση του Ελληνικού λαού, ως όργανο έκφρασης, που τον συνοδεύει στις χαρές και στις λύπες του.   Άρα, είναι φασισμός και στέρηση ελεύθερης έκφρασης, να στερείς από τον μεγαλόψυχο Λαό μας, αυτόν τον ειρηνικό τρόπο έκφρασης, και μάλιστα, σήμερα, που η άλλοτε σεβαστή άποψή του, πετιέται στα σκουπίδια, μηδενίζεται, καταπιέζεται, στιγματίζεται και διώκεται!

Εάν ο Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος, απέδιδε όντως, όπως γράφει η ανακοίνωση: «την προσήκουσα τιμή στο θεσμικό ρόλο» του Πρωθυπουργού, τότε θα έπρεπε, πρώτος αυτός, να έδινε εντολή να χτυπήσουν πένθιμα οι Καμπάνες, γιατί τον «θεσμικό ρόλο» του Πρωθυπουργού της Ελλάδος», ο Τσίπρας με όλους τους τρόπους και τα φερσίματα του,τον έχει καταξευτελίσει!

Όμως, το ζήτημα, δεν τελειώνει εδώ!

Υπάρχουν κάποια ερωτηματικά, όπως: 

1.     Ο Μητροπολίτης Θεόφιλος, δεν έχει ακούσει τί συμβαίνει στην Ελλάδα; Δεν βγαίνει από τα άνετα διαμερίσματά του στην ευημερούσα (μέσα στην οικονομική κρίση), Λευκάδα, στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και άλλων πόλεων, για να δει τον μαρασμό και την φτώχεια, της ελληνικής οικογένειας;

2.     Ως Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης και σεβαστός Πατέρας όλων των κατοίκων της Μητροπόλεώς του, δεν πρέπει να υπεραμυνθεί του φρονήματος του Ποιμνίου του, που τον τιμά, χαρίζοντάς του ηθική αλλά και υλική υποστήριξη;

3.     Γιατί, θα πρέπει οι ιερείς της Ιθάκης (όχι όλοι), να τιμωρηθούν γιατί τάχθηκαν με το ποίμνιό τους, έχοντας επιλέξει, ελεύθερα και δημοκρατικά, μια συμπεριφορά, που τυχαίνει να ταυτίζεται με τον πόνο των ανθρώπων του Νησιού;

4.     Μήπως, πρόκειται για μια προσωπική πολιτική επιλογή του Μητροπολίτη, που θέλει, με το «έτσι θέλω», να την ασπαστούν και οι συλλειτουργοί του;  

5.   Γιατί, έσπευσε να δικαιολογήσει την θέση του, και να αποτινάξει από πάνω του, κάθε ευθύνη;  Ποιος του ζήτησε ευθύνες;  Χρωστά σε κάποιον εξηγήσεις;  Έχει την ανάγκη κάποιων;  Με αυτή την «Ανακοίνωση-Δήλωση νομιμοφροσύνης», σε ποιους θέλει, να φανεί, "καλός κ’αγαθός" Μητροπολίτης;

Θέλω ακόμη, να μάθω… «υπάρχει κανείς, να συμφωνεί με τον Μητροπολίτη, που ονομάζει: «εκλεκτούς του λαού ως και πάσης τιμής αξίους», αυτούς... τους εθνομηδενιστές, τους αντίχριστους και ψεύτες, που προάγουν τον ανθελληνισμό, την άθρησκη ζωή, τη διαφθορά των νέων, την ανηθικότητα, τον σοδομισμό και την αθεΐα…»;  Είμαστε καλά;   Αυτά, που λέει ή γράφει ο δεσπότης… τα πιστεύει;

Και κάτι ακόμη, «ποιος είναι ο ρόλος του Μητροπολίτη Θεόφιλου, στη Μητρόπολή του;  Μήπως είναι, να περνά την όποια «πολιτική γραμμή» του, στο Ποίμνιο;  Μήπως, ο θεσμικός ρόλος του, μέσα στην Εκκλησία, του επιβάλει να αδιαφορεί για το ποίμνιό του και να υποκλίνεται μπροστά στους αντίχριστους, στους διαφθορείς, στους ψεύτες και στους δυνάστες του λαού;

Εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν έχουμε τέτοια παραδείγματα, στην Εκκλησία μας!

Τί άλλο να πούμε; 

Ξέρουμε όλοι, πως οι σημερινοί «επίσκοποι» (Δόξα τω Θεώ, όχι όλοι!), δεν έχουν καμία ομοιότητα με τους Πατέρες της Ορθοδοξίας μας!  Γι αυτό, αν θέλουν, ας δεχθούν από εμάς τους ταπεινούς λευίτες, μια συμβουλή, με πολύ αγάπη… 

«Πατέρες, κρατηθείτε μακριά από τα πολιτικά τερτίπια των άθεων της πολιτικής, κρατήστε τουλάχιστον τις απαραίτητες αποστάσεις και μην εκτίθεστε. Σεβαστείτε το αξίωμά σας, ενδυθείτε με πιο πολλή αξιοπρέπεια.  Μοιράστε την αγάπη σας, σε όλους ανεξαιρέτως τους ιερείς σας και… αφήστε τον Λαό να "μιλά" με τις ΚΑΜΠΑΝΕΣ των ιερών Ναών, αφού εσείς, ή δεν θέλετε, ή φοβάστε, ή είστε ανίκανοι να το κάνετε!»

π. Νικόλαος

Share:

Read More

«Έχω κι Εγώ, τώρα… ραντεβού»!

Ένας καλός και αγαθός μοναχός, ερημίτης, προσευχόταν με θέρμη και αγωνιζόταν πολύ σκληρά στον πνευματικό αγώνα.  Κάποτε άκουσε για κάποιον παλαιό ασκητή, που αξιώθηκε να συναντήσει τον Θεό, από κοντά, μέσα στην Ουράνια δόξα Του!   Άρχισε λοιπόν, να ζητά στις πολύωρες προσευχές του, να ζητά από τον Θεό, να δει κι αυτός το Φως της Δόξης Του!

Κάποια φορά, μετά από μια μακρά γονυκλισία, είδε έκπληκτος, εμπρός του, έναν Άγγελο, ο οποίος του είπε: «Καλέ μου, μοναχέ, ο Κύριος άκουσε τις προσευχές σου και θέλει να σου δείξει την Δόξα και την Μεγαλοσύνη Του. Αύριο λοιπόν, πολύ νωρίς το πρωί, να πορευτείς το βουνό, που είναι πίσω από το καλύβι σου και σαν φτάσεις στην κορυφή του, περίμενε και θα σου εμφανιστεί, ο κύριος και Θεός του Σύμπαντος Κόσμου», είπε ο Άγγελος του Θεού και εξαφανίστηκε!

Την επομένη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί-πρωί και κοίταξε προς τον ουρανό και ύστερα χαμήλωσε το βλέμμα του, στην κορυφή του βουνού, που υψωνόταν από το πίσω μέρος της καλύβας του.  Είδε ότι ήταν λίγο μεγάλη η απόσταση, μέχρι την κορυφή, αλλά βλέποντας ότι ήταν καλός ο καιρός με λιακάδα και δροσερό αεράκι, πήρε χαρούμενος το μονοπάτι που θα τον έβγαζε στην κορυφή του βουνού, ψάλλοντας μάλιστα, το «Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Ενώ βάδιζε, με κάποια δυσκολία το ανηφορικό μονοπάτι, που ξετυλιγόταν φιδίσιο εμπρός του, συνάντησε στα ριζά ενός βράχου, έναν νέον στην ηλικία, που είχε πέσει από το άλογό του, και βρισκόταν πεσμένος μέσα στα αγκάθια, πληγωμένος και αδύναμος από την εξάντληση.  Τον είδε, ο μοναχός, τον πλησίασε τον συμπόνεσε και τον ρώτησε, πώς συνέβει το κακό!  Ο νέος, του είπε για το πέσιμο του, τα κτυπήματά του, το αίμα που έχασε και όσα συνέβησαν, με κάθε λεπτομέρεια. Τέλος, του ζήτησε να τον βοηθήσει να επιστρέψει στο σπίτι του, να μπορέσει να ξαπλώσει σε κρεβάτι και να περιποιηθεί τις πληγές του, η γυναίκα του. 

«Λυπάμαι, καλέ μου αδελφέ» του είπε με περισσή κατανόηση «αλλά, βιάζομαι να φθάσω ψηλή στην κορυφή του βουνού, γιατί έχω να συναντήσω τον Θεό, εκεί ψηλά και δεν μπορώ να τον αφήσω να περιμένει, πρόκειται για ένα ιερό ραντεβού», πρόσθεσε και αφήνοντάς τον, συνέχισε το δρόμο του.

Λίγο πιο μετά, συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε με λυγμούς, έχοντας αγκαλιά το άρρωστο παιδί της.  Παραξενεύτηκε καθώς την είδε και πλησίασε.  «Βοήθησέ με, άγιε του Θεού, σε παρακαλώ» του είπε.  «Τί έχει το παιδί;» τη ρώτησε με όμορφο τρόπο κι έσκυψε να δει το πρόσωπο του παιδιού.  Το είδε ωχρό, με αδύναμο βλέμμα, εντελώς ανήμπορο. «Παππούλη μου» του είπε η γυναίκα «είναι νηστικό μέρες τώρα. Είμαστε μόνοι σε αυτόν τον τόπο. Φύγαμε κυνηγημένοι από τα χωριά μας, να γλυτώσουμε από τους ανελέητους εγκληματίες στρατιώτες, που ληστεύουν τον κόσμο, βιάζουν, κρεμούν, καίνε σπίτια και αποκεφαλίζουν ανθρώπους. Δεν έχουμε να καταφύγουμε πουθενά».  

Ο μοναχός, έβγαλε το ψωμί που είχε στο σακούλι του, τις ελιές και δυο ντομάτες, που είχε πάρει μαζί του, για το δρόμο και της είπε:  «Καλή μου γυναίκα, πόσο λυπάμαι, που δεν έχω χρόνο, να σας περιμαζώξω στο μικρό σπιτάκι που έχω για αποθήκη, κοντά στο καλύβι μου.  Ο Θεός, ξέρει πόσο θα ήθελα να σας φανώ χρήσιμος, αλλά αυτή την ώρα, έπρεπε να είμαι κοντά στην κορυφή αυτού του βουνού, για να τον συναντήσω. Έχω συνάντηση μαζί Του. Δεν γίνεται να μην είμαι στην ώρα μου, σε αυτό το μοναδικό ραντεβού!», είπε  αφήνοντάς της  το φαγητό του, έφυγε για να προλάβει, να είναι στην ώρα του…»!

Το μονοπάτι όσο πήγαινε κι ανηφόριζε. Κάθιδρος και κατάκοπος, αγωνιώντας μη τυχών και αργήσει, προσπάθησε να βαδίζει πιο γρήγορα, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε κάποιον ηλικιωμένο με φανερή εξάντληση, που κρατούσε ένα σταμνί. Σήκωσε το χέρι σε χαιρετισμό, του έριξε ένα γρήγορο βλέμμα, του χαμογέλασε… κι ο γέρος, του πρότεινε τη στάμνα, λέγοντάς του:  «Πάω να γεμίσω το σταμνί, καθαρό νερό από την πηγή, πιο πάνω, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Σε παρακαλώ, πήγαινε να μου το γεμίσεις.  Ο καλοκάγαθος ασκητής μοναχός, προς στιγμή σκέφτηκε να πάρει τη στάμνα, να την γεμίσει νερό από την πηγή.  Άλλωστε, πόση ώρα θα έκανε; Η πηγή ήταν μισό μίλι μακρυά!  «Αλλά, είναι λογικό να χάσω το ραντεβού μου, με τον Κύριο, για να γεμίσω με νερό τη στάμνα αυτή;» σκέφτηκε και είπε στον γέροντα: «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω κλείσει μια συνάντηση σαν ραντεβού ένα πράγμα, με τον Κύριο και Θεό μας, στην κορυφή αυτού του βουνού και δεν θέλω, ή μάλλον δεν πρέπει να αργήσω»!

Συνεχίζοντας το δρόμο του, έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού.  Εκεί υπήρχε μια μικρή, ταπεινή καλύβα, που στα παλαιότερα χρόνια, ήταν το ασκητήριο ενός αγίου.  Εκεί απέξω, σε ένα πεζούλι, έκατσε να ξαποστάσει ο μοναχός μας, περιμένοντας να «φανεί» ο Κύριος!  Όταν ξελαχάνιασε και συνήλθε κάπως, αναρωτήθηκε «μα γιατί, αργεί τόσο ο Κύριος, στο ραντεβού μας;»  Σηκώθηκε, και πλησιάζοντας την πόρτα της καλύβας, είδε να είναι κρεμασμένο ένα σημείωμα, που έγραφε:  «Συγχώρεσε με, που δεν είμαι εδώ, για το ραντεβού μας.  Πήγα να συντρέξω «εκείνους» που δεν βοήθησες εσύ, ερχόμενος στο ραντεβού».

π. Νικόλαος

(διασκευή: π.Νικόλαος Κάρμης, από διήγηση του Γεροντικού)

Share:

Read More