Όταν "ο Θεός, περπάτησε ανάμεσά μας!"

Έπος του 1940

"Οι Ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες!" Ουίλσον Τσώρτσιλ.

Περίοπτη θέση, στην πολλαπλή προσφορά της ορθοδόξου Εκκλησίας μας,  στον Αγώνα του 1940, κατέχει ή δράση των στρατιωτικών ιερέων της, πού βρέθηκαν στο μέτωπο του πολέμου!

Δεκάδες ιερείς, φορώντας το χακί διέσχισαν τη γραμμή του πυρός, παρηγορώντας τους τραυματίες και σκορπώντας τον ενθουσιασμό με τα φλογερά τους κηρύγματα.

Εξομολογούσαν ολόκληρο τό στράτευμα και ενίσχυαν την πίστη των στρατιωτών μας, στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του.

Λειτουργούσαν συνεχώς, ακόμη και όταν οι εχθροί βομβάρδιζαν λυσσαλέα τις θέσεις των.  Οι ιερείς του μετώπου, έδιναν δύναμη και παράδειγμα θυσίας, χάριζαν ώρες πνευματικής ανάτασης και προσευχής, στήριζαν και συμπαραστέκονταν, τους γενναίους πολεμιστές μας.

Από τις μαρτυρίες πού υπάρχουν, ξεχωρίζουμε δύο, χαρακτηριστικές για την ατμόσφαιρα στο μέτωπο.

1.  Ο στρατιωτικός ιερέας, Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος, ο οποίος μετά την λήξη του πολέμου, έγινε Μητροπολίτης Αργολίδος, γράφει ο ίδιος με συγκίνηση στο ημερολόγιο του: «Τα αεροπλάνα να μουγκρίζουν… καί ατάραχοι να τελούμε την Θεία Λειτουργία».

«…κατά την εαρινή επίθεση του Μουσολίνι, τό Σύνταγμα όπου υπηρετούσα βαλλόταν από οβίδες. Ο συνταγματάρχης απελπισμένος μου είπε ότι δεν έπρεπε να γίνει Θεία Λειτουργία, γιατί ήταν επικίνδυνο, λόγω του βομβαρδισμού…  «Μα…» του είπα, «γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να γίνει η θεία Λειτουργία»!

Και πράγματι έγινε!   Λειτουργούσαμε και όλος εκείνος ο τόπος, αυλακωνόταν από τις οβίδες.  Μία οβίδα έγλειψε τον τοίχο του μικρού δωματίου πού λειτουργούσαμε, αλλά δεν «έσκασε»!

Μία άλλη πιο πέρα, βυθίστηκε μέσα στο χώμα, χωρίς κι αυτή να κάνει ζημιά.

Μία τρίτη όμως, έσκασε λίγο πιο κάτω απ’ τό δωμάτιο, μέσα σ’ ένα αμπρί.

Ε, αυτή σκότωσε 4 άνδρες καί τραυμάτισε άλλους 3 πού πήγαν εκεί να προφυλαχθούν. Το απόγευμα τους διάβασα την νεκρώσιμη ακολουθία...

Πόσο θάρρος μας έδινες τότε, Κύριε!».

Ο Ανθυπολοχαγός τότε, Γεώργιος Παυλίδης, χάριτι Θεού
αξιώθηκε της ιεροσύνης και κατέστη Μητροπολίτης Νικαίας
και πνευματικός πατέρας μου, από τα σεπτά,τίμια
και άγια χέρια του, αξιώθηκα της Ιεροσύνης κι εγώ, ο ελάχιστος!

2.   Ο Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Γεώργιος Παυλίδης, καταθέτει καί τη δική του μαρτυρία για τη δράση του τότε, κοντά στον προηγούμενο στρατιωτικό ιερέα και Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο.  Γράφει ο Ανθυπολοχαγός  Γεώργιος Παυλίδης:

«… Την 9η Μαρτίου 1941, προ της επιθέσεως των Ιταλών, είχαμε καταυλισθεί λίγο πιο κάτω από τό χωριό Τόσκεσι…  Κάναμε τεχνητή απόκρυψη των σκηνών και των πυροβόλων όπλων μας, με κλαδιά από τα δένδρα της περιοχής. Ξέραμε ότι, «οι Ιταλοί θα μας επιτεθούν» και περιμέναμε το «πότε»!

Μία βραδιά είχε βρέξει πολύ καί δεν ρίξαμε κλαδιά στη σκηνή μας, για το επιπλέον βάρος.  Όμως, τό πρωί πέρασε ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο των Ιταλών και… έπαιρνε φωτογραφίες του καταυλισμού… μετά μιάμιση ώρα… ήλθαν 15-20 "στούκας", που κατέβηκαν στα 30-35 μέτρα και άρχισαν να σπέρνουν βόμβες.  Τρέξαμε να κρυφτούμε…

Εγώ χώθηκα σε ένα σωρό από τσουβάλια…  Οι κρότοι ήταν εκκωφαντικοί…

Όλος ο καταυλισμός, είχε καλυφθεί από καπνούς…  Ξαπλωμένος καθώς ήμουν, έβλεπα καθαρά τα αεροπλάνα, τους  αεροπόρους… τα χέρια τους, τις βόμβες που έπεφταν πάνω μας!  Είπα μέσα μου: Τώρα πια, «νυν απολύεις τον δούλο σου, Δέσποτα».

Επιτέλους, κάποτε… τα αεροπλάνα έφυγαν…  Με δισταγμό σηκώθηκα…  Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Ησυχία θανάτου.  Μονολόγησα:«Εγώ μόνο ζω».   Όμως, σιγά σιγά έβλεπα να σηκώνονται μερικά κουρέλια. Λίγο λίγο γέμισε ο τόπος. Ζητωκραυγές, σταυροκοπήματα παντού.

Ο Διοικητής διέταξε «προσκλητήριον!».

Και τό θαύμα:

Μέσα σ΄αυτή τη φωτιά του σιδήρου, δεν είχαμε ούτε ένα στρατιώτη νεκρό, ούτε καν πληγωμένο.  Ο Διοικητής, δέχθηκε την πρόταση μου να κάνουμε μια ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία, στον Κύριον.

Κοντά μας ήταν ο στρατιωτικός Ιερέας π. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος, ο οποίος μετά την λήξη του πολέμου, έγινε Μητροπολίτης Αργολίδος.  Συγκεντρωθήκαμε και αποφασίσαμε να γίνει πρώτα εξομολόγηση.  Εξομολογήθηκαν αξιωματικοί και οπλίτες και το πρωί, σε μια μεγάλη σπηλιά, λειτουργηθήκαμε!  Στη Θεία Λειτουργία, μας μίλησε ο π. Χρυσόστομος και στο «Μετά φόβου Θεού»… κοινωνήσαμε όλοι!

Δεν θα λησμονήσω εκείνη τη Θεία Λειτουργία.  Καθώς προσέρχονταν οι στρατιώτες για να κοινωνήσουν… έκλαιγαν  και τα δάκρυα τους έπεφταν στην άγια λαβίδα.  Έτσι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αναμειγνυόταν με τα δάκρυα των στρατιωτών μας…«Εκείνες τις μέρες, ο Θεός περπάτησε ανάμεσα μας…».

Ο Ανθυπολοχαγός τότε, Γεώργιος Παυλίδης, χάριτι Θεού, αξιώθηκε αργότερα  της ιεροσύνης και κατέστη Μητροπολίτης Νικαίας και πνευματικός πατέρας μου. Από τα σεπτά,τίμια και άγια χέρια του, αξιώθηκα της Ιεροσύνης κι εγώ, ο ελάχιστος!

Στον πόλεμο του ’40, οι φαντάροι μας προχώρησαν στην αντιμετώπιση του εχθρού, με Πίστη στην Παναγιά και με αγάπη για την Πατρίδα Ελλάδα.  Ο ενθουσιασμός, η ανδρεία τους, η ενότητάς τους, το θάρρος και η ελληνική ψυχή τους, χλεύαζε και περιφρονούσε την κόπωση, τις στερήσεις, τα χιόνια, τα ξεροβόρια, τον κίνδυνο, τις βόμβες των Ιταλών και όλη την φρίκη του πολέμου!

Ανάμεσά τους, οι φλογεροί ιερείς του Ελληνικού Στρατού, φορώντας το τιμημένο ράσο τους, με τις προσευχές τους, θέρμαιναν τα παγωμένα παλληκάρια, έδιναν θάρρος στις φοβισμένες τους στιγμές, σταλάζοντας πίστη και αγάπη για τον Χριστό και την Πατρίδα!  Οι ιερείς τής Εκκλησίας μας, κάλυπταν με τις προσευχές τους υπερασπιστές της Πατρίδας και της Ορθοδοξίας, εμπνέοντας όλους, με Πίστη και Θάρρος!

π. Νικόλαος

Πηγή:  Ί. Μ. Χατζηφώτη, Ή Εκκλησία στον αγώνα του Σαράντα, σ. 98-99,154-155.

Share: