Πίνακας, «δίχως χρώματα»!

Καμιά φορά σκέφτομαι το μέλλον, και καταλήγω να νοσταλγώ το παρελθόν, το μόνο που βλέπω μπροστά μου, είναι ένα χάος.  

Το να δω, την Πατρίδα μου ελεύθερη, περήφανη και δυνατή, μου φαίνεται σαν όνειρο, πως θα μπορούσα λέει… ν’ανέβω το Έβερεστ!  

Το να ζήσω με αξιοπρέπεια, έντιμα και με ασφάλεια, το θεωρώ ουτοπία!

Το να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, υπερήφανα που είναι Έλληνες, μου μοιάζει με παραμύθι!

Το να πιστεύω ελεύθερα και να εκφράζω την αγάπη μου στον Χριστό, για τα αμέσως επόμενα χρόνια, μάλλον είναι ανέφικτο, όταν δίπλα σου, άνθρωποι που φορούν σταυρό στο στήθος, χάνουν τις δουλειές τους, Σταυροί γκρεμίζονται γιατί προκαλούν τους μωαμεθανούς επιδρομείς, η Ορθοδοξία πλήττεται από σχίσματα και διχόνοιες, χριστιανοί στη Συρία και αλλού αποκεφαλίζονται και εξοντώνονται και οι κληρικοί σφυρίζουν αδιάφορα!

Σκέφτομαι, ότι… αν ζήσω μέχρι τα γεράματά μου, θα βλέπω καθημερινά, ταραχές, φόνους, πολέμους, ορφάνια, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες, καταστροφές, πόνο και δυστυχία.  Από τώρα, προμηνύεται ο επερχόμενος νέος Μεσαίωνας, ο σκοταδισμός της αθεΐας έχει εμπλακεί ήδη στην παιδεία και η αναρχία ανατρέπει ήδη την ηθική των νέων μας.  Η γνώσεις στα σπουδαστήρια, γίνονται με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση. 

Οι συνάνθρωποι του περιθωρίου, συνωστίζονται για ένα επίδομα, για ένα γεύμα συσσιτίου, για μια δόση μεθαδόνης στα κέντρα υποστήριξής τους ή στα νοσοκομεία για θεραπεία και συντήρηση του επικίνδυνου Έιτζ. 

Οι υγιείς νέοι μας, τρομάζουν στην ιδέα του Γάμου και των παιδιών, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης.  Οι σεβάσμιοι γέροντες παίρνουν ένα ελάχιστο ποσό ενίσχυσης και όχι την δεδουλευμένη σύνταξη που τους ανήκει! 

Και σκέφτομαι: «αξίζει μια τέτοια ζωή;»  Μια «σαρκοφάγος» ζωή;

Ώρες-ώρες, νιώθω τόσο απελπισμένος, που δεν θέλω να ανήκω καν, ως «μέρος» ή «μέλος», σ’αυτήν την Ανθρωπότητα!   Αλλά, δεν μπορώ να κάμω κάτι γι’αυτό!   Αφήνομαι… προσπαθώ να διαβώ την προσωπική μου «απόσταση», απαρατήρητος, ασήμαντος, περιττός!  Λέω και σε Σας όλους: θυμηθείτε: «λάθρα βιώσας», γιατί αλλιώς, θα πέσουμε στα νύχια της Νέας Τάξης, της «ανθρωποφάγου Νέας Ανθρωπότητας» και θα μας κατασπαράξει!  Γι αυτήν, δεν έχουμε, καμία αξία, κανένα ενδιαφέρον, είμαστε βάρος, εμπόδιο, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και «αναλώσιμοι»!

Πολλοί από Εσάς, ακούω να ανησυχούν και να διαφωνούν!  Καλά κάμουν, γι’αυτό!  Είναι αισιόδοξοι και ευελπιστούν!  Αυτοί είναι που με ρωτούν. Καλόπιστα με ρωτούν:  «Γιατί νιώθεις έτσι πάτερ;  Μήπως υπερβάλλεις;  Ιδιαίτερα εσύ, που ήσουν αγωνιστής και ζητούσες, να «αλλάξεις τον κόσμο;»  «Τί σου λείπει από τη ζωή;»

Τί μου λείπει… τί μου λείπει… τί μου λείπει… ;

Να Σας ειπώ:  «Μου λείπει πλέον, εκείνη η βεβαιότητα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Χάσαμε ήδη την ευκαιρία να γίνουμε πολλοί και ιδιαίτερα δυνατοί!

Ακόμα χειρότερα… Δεν βλέπω στον ορίζοντα «κάποιον» - οποιονδήποτε, που να μπορεί να αλλάξει αυτόν τον κόσμο, ώστε να πω ότι: «Ναι, δεν μπορώ να αλλάξω εγώ αυτόν τον κόσμο, αλλά θα βοηθήσω «αυτόν» μαζί «με αυτούς», να τον αλλάξει.  Έχασα την πίστη στους ανθρώπους!  Όλοι θέλουν «κάποιον να τους σώσει», αλλά δεν θέλουν να «σωθούν»!

Ξέρω ότι θα με ρωτήσετε πάλι: «και εσύ τί κάνεις;»

Ακούστε, για να αλλάξει ο κόσμος θέλει τιτάνια  προσπάθεια! Και εγώ, ντρέπομαι που δεν αισθάνομαι, ούτε είμαι πια ικανός να βοηθήσω σ’αυτήν την προσπάθεια!

Πρόκειται για μια τιτανομαχία, γιατί κάθε φορά που καταφέρνεις κάτι καλό και σπουδαίο, αν δε στο γκρεμίσουν οι «μικροί» άνθρωποι, θα συμβεί την επόμενη στιγμή, να φυτρώσουν γύρω σου, δέκα κακά.  Και μετά θέλει όλο και περισσότερη προσπάθεια για να καταφέρεις κάτι καλό… μέχρι που εξαντλείσαι. Μέχρι που αισθάνεσαι, πως βρίσκεσαι δούλος σε μια γαλέρα, σαν εκείνες των πειρατών, κι είσαι ο μόνος που τραβάς κουπί με νότια κατεύθυνση, ενώ οι άλλοι τραβούν βόρεια… και πιστέψτε με, η «γαλέρα» πάει βόρια… εκεί που την πάνε τ’άλλα «κουπιά»!

Αυτό το άρθρο μου, δεν είναι, παρά… μια ενδοσκόπηση στην πραγματικότητα που ζούμε, με το δικό μου βλέμμα και από τη μεριά, που εγώ την κοιτώ!  Ίσως, και το εύχομαι, να κάνω κάποιο λάθος!  Συγχωρέστε με, που σας «μαύρισα» την καρδιά!  Δεν βρήκα πουθενά άλλα χρώματα, να βάλω σ’αυτόν τον «πίνακά μου».  Μας τα κλέψανε!

π.Νικόλαος

Share: