Μεγάλος και τρανός ή ταπεινός και άγιος;

παπα-Νικόλας Πλανάς - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Διδάσκαλοι της ευλαβούς ταπείνωσης!

«Ξενιτεύτηκε στην Αμερική. Εκεί παντρεύτηκε. Έκανε δυο καλά παιδιά. Το πρώτο, σπούδασε, και έγινε «μεγάλος και τρανός». Το άλλο, γύρισε στην Ελλάδα και «πήγε σε μοναστήρι»!

Άλλο ευλάβεια και πίστη και άλλο μεγαλεία και φήμη!  Διαφέρουν τούτα τα πράγματα μεταξύ τους.  Έχουν τεράστια διαφορά.  Δε συγκρίνονται, είναι ανόμοια.  Ο πιστός, είναι πρώτα απ’όλα ένας αληθινός, ένας γνήσιος άνθρωπος. Δε εξαρτάται από κανέναν. Δεν υπόκειται στον έλεγχο κανενός. Δεν είναι δούλος σε κανέναν. Δεν υπηρετεί συμφέροντα. Είναι ακέραιος!

Ο «μεγάλος», ο φημισμένος, ο «τρανός», εξαρτά τη ζωή του, από τις γνώμες των άλλων, από τις διαθέσεις αυτών, που τον θεωρούν «μεγάλο»!  Κρύβει στην καρδιά του, τον φόβο μη και τον αμφισβητήσουν ή μην ανακαλύψουν αυτά που κρύβει και πάψουν να τον εγκωμιάζουν οι άλλοι!  Ξέρει κατά βάθος, ότι δεν τον αγαπούν και πασχίζει να κερδίζει ολοένα την προσοχή των άλλων και την «αγάπη» τους, ενώ πιστεύει ότι τον αγαπούν για το συμφέρον τους. Γι’αυτό και δεν αγαπάει κανέναν!

Ο άγιος, πάλι, τους αγαπά όλους και τους εμπιστεύεται, γιατί έχει «κρεμάσει το σκούφο του, στη κρεμάστρα του», δε στηρίζεται σε κανέναν, εκτός από τον Θεό!  Δεν φοβάται ούτε τα σχόλια των ανθρώπων, ούτε την κατάκριση, ούτε τις απειλές και τους κινδύνους της ζωής!  Έχει «βάλει τη ζωή του στα χέρια του Θεού», με εμπιστοσύνη και πίστη!  Δεν φοβάται κανέναν, γιατί δεν έχει να κρύψει τίποτα! 

Τον πιστό χριστιανό, όσο κοντύτερα τον κοιτάζεις, τόσο περισσότερο σε κερδίζει!  Οι σπουδαίοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, δεν ανέχονται το πλησίασμα και το «κοίταγμα» από κοντά.  Ξέρουν ότι θα δεις πράγματα, που θα τους γκρεμίζουν στα μάτια σου!

Οι ευλαβείς χριστιανοί, οι απλοί πιστοί άνθρωποι, δεν είναι μεγάλοι;

Για τα κριτήρια των ανθρώπων του κόσμου τούτου… Όχι, δεν είναι μεγάλοι, ούτε τρανοί!  Για τον Θεό… Ναι,  για τον Θεό, «μεγάλος», είναι ο «μικρός», ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, ο ανίκανος να κάνει το κακό, ανίκανος να πληγώσει, τον άλλον.    

Για τον κόσμο «μεγάλος», είναι ο ικανός να επιβληθεί, να συντρίψει, να επιπλεύσει, να πληγώσει, να κτυπήσει, κι αν χρειαστεί να «πατήσει επί πτωμάτων για να ανέβει» ψηλότερα από τον άλλον!

Μεγάλος όμως, για τον Χριστό, είναι ο ταπεινός, αυτός που δέχεται τα λάθη του, αυτός που συντρίβει τον εγωισμό και το προσωπικό του θέλημά και δέχεται αν χρειαστεί, να υποφέρει, να υπομείνει μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, να σταυρώνεται, να πεθαίνει αυτός, να θυσιάζεται αυτός, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται και να σώζονται οι άλλοι!

Με απλά λόγια, «μεγάλος» είναι αυτός που μιμείται τον Χριστό!

Πολλοί, έχουν την εντύπωση ότι «άγιος» «καλός», «πιστός χριστιανός» είναι ο αναμάρτητος, ο αλάθητος, ο άμεμπτος, ο ακέραιος. Κι εδώ υπάρχει μια παγίδα: Οι μεγάλοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, είναι, ή επιδιώκουν να φαίνονται «αλάθητοι και αναμάρτητοι», «ακέραιοι και δίκαιοι», «νομιμόφρονες και ηθικοί»!

Κατά βάθος, κτίζουν το προσωπικό τους «image», πίσω από τις βιτρίνες της δημοσιότητας. Γι’ αυτό και συνεχώς απομακρύνονται, κρατούν «αποστάσεις» από τους άλλους.  Κι αν τύχει να αποκαλυφθεί το αληθινό πρόσωπό τους, να γίνει φανερή η διαστροφή, το ελάττωμα και το λάθος τους, προσπαθούν να πείσουν το αφελές «κοινό τους», ότι αυτό που κάνουν ή λέγουν, είναι το σωστό, γιατί αρμόζει στις περιστάσεις, ή αυτό είναι στη μόδα, ή ότι αυτοί οι ίδιοι είναι σύγχρονοι, εξελισσόμενοι και προοδευτικοί άνθρωποι!

Για τον Χριστό και την αληθινή Εκκλησία Του, «πιστός», «άγιος» και «χριστιανός ορθόδοξος», δεν σημαίνει αναμάρτητος, αλάνθαστος, άμεμπτος, αλλά… «μετανοών». Γι’ αυτό, αν προσέξουμε στους βίους των Αγίων μας, στην Καινή Διαθήκη και τα ιερά συγγράμματα της Ορθοδοξίας μας, βλέπουμε ότι: Οι άγιοι δεν κρύβουν τα ελαττώματα ή και τις αμαρτίες τους, δεν ντρέπονταν να αποκαλύψουν τα λάθη τους, δεν διστάζουν να μιλήσουν για τις πτώσεις τους.

Είναι λάθος, να νομίζουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού, ο πιστός, ο άγιος, είναι ο φτασμένος στην αγιοσύνη, ο πετυχημένος στην αρετή, ο δοξασμένος από τους ανθρώπους.

 Όχι!... έτσι συμβαίνει στους κοσμικούς, οι «μεγάλοι» είναι και φημισμένοι. Όλοι θαυμάζουν τον «μεγάλο», δηλαδή αυτόν που έχει χρήμα, ανέσεις, διπλώματα, θέσεις, αξιώματα, κοινωνική επιφάνεια, δόξα. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον άγιο;

Για κάθε άγιο, πλούτος του είναι η πτωχεία, άνεση η κακοπάθεια, θέση και αξίωμα η ταπεινή του εργασία, δόξα του η απαξίωση από τους δήθεν «μεγάλους»!

 Με άλλα λόγια, κάθε άγιος είναι ένας σταυρωμένος, διωγμένος, περιφρονημένος, δηλαδή «αποτυχημένος κοινωνικά» άνθρωπος. Ζει, απαρατήρητος! Δεν κουβαλά πάνω του κοσμικά παράσημα, αλλά… «τα «στίγματα» του εσταυρωμένου Κυρίου, του Ιησού Χριστού!»

π.Νικόλαος

Share: