"Συγνώμη" και όχι ενοχές.

Πολλές φορές, ελέγχοντας τον εαυτό μας, αναγνωρίζουμε κάποια λάθη, κάποιες αστοχίες, ένα ξεστράτισμα, μια αποτυχία, κάτι που, τέλος πάντων, δεν «έπρεπε»… να κάνουμε, να πούμε, να πάρουμε, να επιθυμήσουμε, ακόμη και να βοηθήσουμε!

Έτσι φτάνουμε στο σημείο, να χτυπάμε τον ίδιο τον εαυτό μας και να ζητούμε ευθύνες από τον ίδιο τον εαυτό μας. Λέμε: «δεν έπρεπε να το πω αυτό» ή «έπρεπε να χειριστώ αλλιώς την κατάσταση» ή πάλι «ήταν λάθος κίνηση» και άλλα πολλά τέτοια, «στήνοντας τον εαυτό μας στον τοίχο».

Είναι φυσιολογικό να κάνουμε λάθη. 

Το μεγαλύτερο από αυτά, είναι το να 

αυτοτιμωρούμε τον εαυτό μας!

Οδυνηρό επακόλουθο αυτής της συμπεριφοράς, είναι το να χάσουμε την αυτοπεποίθηση μας, την ηρεμία μας, την όρεξη για αυτοβελτίωση και πνευματική πρόοδο.  Η διάθεση μας χάνεται, η ψυχολογία μας ταλανίζεται, ανάμεσα στο «...τί κάναμε;» και στο «...ήταν σωστό, όπως το κάναμε;».  Απλά, πιστεύοντας ότι θα απαλλαγούμε από την ενοχή του «λάθους» μας, συνεχίζουμε να «πυροβολούμε» ανελέητα, τον ήδη βεβαρημένο ψυχολογικά εαυτό μας και τα πράγματα εξελίσσονται ολοένα, προς το χειρότερα για μας.

Ας δούμε όμως, πως έχουν τα πράγματα!  Στην όμορφη Φύση, μέσα στην οποία ζούμε, ο επικρατέστερος νόμος, είναι η αρμονική συνύπαρξη άπειρων πραγμάτων, ανόμοιων, άνισων, όμορφων ή άσχημων, καλών ή κακών, σύμφωνα πάντα, με την προσωπική μας αντίληψη!

Επίσης, ο Άνθρωπος, είναι μέρος αυτής της Δημιουργίας, για την οποίων ο Δημιουργός Θεός, είναι γραμμένο: «ότι εποίησεν αυτά καλά λίαν».  Ο Άνθρωπος, κάνει σφάλματα, ατοπήματα, αδικίες και αμαρτίες.  Ενεργώντας και αποφασίζοντας να ενεργήσουμε, ποτέ δεν ξέρουμε τις συνέπειες της πράξης μας.  Αυτό, βέβαια δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας, αφού μεγαλώνοντας αποκτούμε γνώσεις και εμπειρίες, που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψιν μας, πριν ενεργήσουμε, αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση του λάθους, της αποτυχίας και των άσχημων συνεπειών της πράξης μας!

Κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό, είναι το ότι: στη ζωή μας, δεν είναι δυνατόν ποτέ να αποφύγουμε τα λάθη και τα ατοπήματα!  Όποιος πιστεύει, ότι στη ζωή αυτή, θα είναι όλα… «ρόδινα», κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος!  Είναι αναπόφευκτο, να μην γίνονται όλα, μα όλα, καλά, ώριμα και σωστά!  Οι Άνθρωποι, κάνουμε λάθη, πολλά λάθη!

Εξ αυτού, συμπεραίνουμε, ότι είναι μάταιη και εσφαλμένη η πρόκληση ενοχής και το «κυνηγητό» του εαυτού μας!  Δεν είναι απαραίτητο, να πληγώνουμε εμεις οι ίδιοι τον εαυτό μας,  για πράγματα πολλές φορές ασήμαντα, να απαισιοδοξούμε, να αγωνιούμε, να χάνουμε τη διάθεση μας, τη δύναμή και την πίστη στον εαυτό μας!

Σε μια σοβαρή κατάσταση, που τα γεγονότα μιλούν για μια μεγάλη αμαρτία ή ένα καταστρεπτικό λάθος μας, οφείλουμε με σύνεση, να αναλογιστούμε το σφάλμα μας, να ομολογήσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, με ωριμότητα και να ζητήσουμε «Συγνώμη»!   Και φυσικά, έτσι, όλοι οι εμπλεκόμενοι αλλά και εμείς, μπορεί να νιώσουν καλύτερα, να κατανοήσουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πράξαμε, τούτο ή εκείνο και να τύχουμε τη συγνώμης των!

Το να μετανιώνει κάποιος, είναι πολύ λυτρωτικό. Γιατί για να μετανιώσει, σημαίνει πως η ενέργεια του, ήταν λάθος και παραδέχεται το λάθος του!  Η δε παραδοχή του «λάθους», φέρνει τον άνθρωπο,πιο κοντά στο «σωστό»!
Αφού μπορούμε να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, να συναισθανθούμε το βάρος των συνεπειών της λανθασμένης ενέργειας μας, και μπορούμε να ζητήσουμε μια ειλικρινή συγγνώμη, μου φαίνεται πως ο καθένας μας θα συμφωνήσει ότι είναι τεράστιο λάθος και συνάμα περιττό, να κάνουμε επίθεση στον εαυτό μας και να χάνουμε τις ελπίδες μας και την όρεξη για ζωή, πέφτοντας μάλιστα, στη μιζέρια της ενοχής. Γιατί έτσι, δεν πορευόμαστε στη λύση του προβλήματος αλλά δημιουργούμε κι άλλο πρόβλημα. Στον εαυτό μας!

π.Νικόλαος

Share: