Ο «πειρασμός»

«… Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Ας πετάξουμε μακριά την υποκριτική ηρεμία του ευσεβούς χριστιανού, έστω και για λίγο. Ας δούμε την πραγματικότητα. Ας αναδιπλώσουμε την ψευδή μεμβράνη, που φορούμε στο πρόσωπο, για μια στιγμή. Μια στιγμή ειλικρίνειας και εξομολογητικής διάθεσης…

Στην πραγματική ζωή, υπάρχει ένα σημείο, όπου είσαι αναγκασμένος να αποδεχθείς πως: Ο «εχθρός» της ψυχής σου, ο μισών τη σωτηρία σου, είναι δυνατός!   Ο «πονηρός άγγελος», είναι δυνατός!  Οι ψυχικές, οι πνευματικές και οι σωματικές μου δυνάμεις, δεν επαρκούν στο αντιπάλεμα των δολίων κτυπημάτων του.  Πώς, μέσα στον διεφθαρμένο κόσμο μας, να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και να αντισταθώ στις λυσσώδεις επιθέσεις του;  Πώς, να συγκροτήσω τον νου, την καρδιά και το σώμα μου, να ατσαλώσω τη θέλησή μου, να μείνω αμετακίνητος στις αποφάσεις μου και τα σχέδιά μου, για την αιωνιότητα;

«… Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Οι αμέτρητες χιλιάδες σελίδες, που γράφτηκαν με το χέρι των Αγίων Ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας μας, τα αμέτρητα συναξάρια των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεώς μας, η θεία Διδασκαλία των ιερών Ευαγγελίων, αλλά και η προσωπική ζωή του καθενός μας, περιέχουν μια αληθινή πραγματικότητα, που πολλές φορές τείνουμε να λησμονούμε: «Η ζωή μας, πλήττεται νυχθημερόν και ανηλεώς, από τα βέλη των πειρασμών, που εμπεριέχουν δόσεις, σατανικής ενέργειας»!  Ο Απόστολος Πέτρος, μας λέγει:  «Σωφρονηστείτε, αγρυπνείτε και προσέχετε· διότι ο διάβολος που είναι αντίπαλός σας και σας κατηγορεί, περιπατεί ανάμεσά σας, σαν λιοντάρι που βρυχάται να αναζητά με μανία, ποιόν θα καταπιεί. Δηλαδή, ποιόν θα παρασύρει στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατον! [i]

 «… Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Ο Χριστός μας, ήλθε ανάμεσά μας, για να αποκαλύψει την Αλήθεια, να «ξεσκεπάσει» τα πονηρά έργα του διαβόλου και να «καταργήσει» την εξουσία, που είχε αποκτήσει μέσα στον κόσμο, από την αμαρτωλή συμπεριφορά των ανθρώπων.  Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, γράφει: «Γι' τον σκοπόν αυτόν, ο Υιός του Θεού (ο Χριστός), φανερώθηκε ως άνθρωπος επί της γης, για να καταλύσει και καταστρέψει εντελώς, τα έργα του διαβόλου».[ii]

Η θεία θέληση, του Θεού, ήταν και είναι η «κατάλυση», η εκμηδένιση του σατανά!  Ο Άγιος Ιάκωβος, γράφει: «Υποταχθείτε, λοιπόν, με ταπείνωση στον Θεόν. Αντισταθείτε στο διάβολο, που σας δελεάζει και σας φλογίζει με τις αμαρτωλές ηδονές του κόσμου, και θα φύγει μακρυά από σας, νικημένος και εξευτελισμένος».[iii]

Άρα, μια απαραίτητη προϋπόθεση, για «την επιβίωσή» μας, στην πάλη με τον «πειρασμό», είναι η αγαθή και καλοπροαίρετη σχέση μας με τον Χριστό, και ο καθαρός «νους», για να αντιμετωπίσουμε τον «πειρασμό». Ικανότητες, που αποκτώνται μόνον με την αληθινή αφοσίωσή μας στον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του (τον Λόγο Του)!

Μόνον έτσι, ο διάβολος χάνει τη δύναμή του, η εξουσία του φθείρεται και σβήνει, μπροστά στο μεγαλείο του Χριστού!  Είπαμε όμως, πρέπει πρώτα εμείς να δεχθούμε τον Χριστό στην καρδιά μας και στη ζωή μας!  Ακούω τον Απόστολο Παύλο, να λέει: «Για εμέ, όλη μου η ζωή είναι ο Χριστός, αφού ζω εν Χριστώ και ο Χριστός ζη εν εμοί. Αλλά και το να αποθάνω είναι κέρδος, διότι θα εκδημήσω έτσι προς τον ουρανό,σε πλήρη και τελεία «κοινωνία και ένωση», με τον Χριστόν».[iv]

Έτσι ιδωμένος, ο «πειρασμός», από δύναμη και ενέργεια του «κακού», μετατρέπεται σε παράγοντα πνευματικής προόδου. Γίνεται δηλαδή, αιτία για να έρθουμε πιο κοντά στον Χριστό, αρκεί να το θελήσουμε!

π. Νικόλαος 

---

[i]  Α΄Πέτρου ε΄,8  «νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ».

[ii] Α΄ Ιωάννου γ΄,8 «ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ᾿ ἀρχῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει. εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου».

[iii] Ιακώβου δ΄,7 «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν·»                  

[iv] Προς Φιλιππησίους. α΄,21 και δ΄,13 «… πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» και « Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος».

Share:

Read More

Όταν "ο Θεός, περπάτησε ανάμεσά μας!"

Έπος του 1940

"Οι Ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες!" Ουίλσον Τσώρτσιλ.

Περίοπτη θέση, στην πολλαπλή προσφορά της ορθοδόξου Εκκλησίας μας,  στον Αγώνα του 1940, κατέχει ή δράση των στρατιωτικών ιερέων της, πού βρέθηκαν στο μέτωπο του πολέμου!

Δεκάδες ιερείς, φορώντας το χακί διέσχισαν τη γραμμή του πυρός, παρηγορώντας τους τραυματίες και σκορπώντας τον ενθουσιασμό με τα φλογερά τους κηρύγματα.

Εξομολογούσαν ολόκληρο τό στράτευμα και ενίσχυαν την πίστη των στρατιωτών μας, στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του.

Λειτουργούσαν συνεχώς, ακόμη και όταν οι εχθροί βομβάρδιζαν λυσσαλέα τις θέσεις των.  Οι ιερείς του μετώπου, έδιναν δύναμη και παράδειγμα θυσίας, χάριζαν ώρες πνευματικής ανάτασης και προσευχής, στήριζαν και συμπαραστέκονταν, τους γενναίους πολεμιστές μας.

Από τις μαρτυρίες πού υπάρχουν, ξεχωρίζουμε δύο, χαρακτηριστικές για την ατμόσφαιρα στο μέτωπο.

1.  Ο στρατιωτικός ιερέας, Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος, ο οποίος μετά την λήξη του πολέμου, έγινε Μητροπολίτης Αργολίδος, γράφει ο ίδιος με συγκίνηση στο ημερολόγιο του: «Τα αεροπλάνα να μουγκρίζουν… καί ατάραχοι να τελούμε την Θεία Λειτουργία».

«…κατά την εαρινή επίθεση του Μουσολίνι, τό Σύνταγμα όπου υπηρετούσα βαλλόταν από οβίδες. Ο συνταγματάρχης απελπισμένος μου είπε ότι δεν έπρεπε να γίνει Θεία Λειτουργία, γιατί ήταν επικίνδυνο, λόγω του βομβαρδισμού…  «Μα…» του είπα, «γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να γίνει η θεία Λειτουργία»!

Και πράγματι έγινε!   Λειτουργούσαμε και όλος εκείνος ο τόπος, αυλακωνόταν από τις οβίδες.  Μία οβίδα έγλειψε τον τοίχο του μικρού δωματίου πού λειτουργούσαμε, αλλά δεν «έσκασε»!

Μία άλλη πιο πέρα, βυθίστηκε μέσα στο χώμα, χωρίς κι αυτή να κάνει ζημιά.

Μία τρίτη όμως, έσκασε λίγο πιο κάτω απ’ τό δωμάτιο, μέσα σ’ ένα αμπρί.

Ε, αυτή σκότωσε 4 άνδρες καί τραυμάτισε άλλους 3 πού πήγαν εκεί να προφυλαχθούν. Το απόγευμα τους διάβασα την νεκρώσιμη ακολουθία...

Πόσο θάρρος μας έδινες τότε, Κύριε!».

Ο Ανθυπολοχαγός τότε, Γεώργιος Παυλίδης, χάριτι Θεού
αξιώθηκε της ιεροσύνης και κατέστη Μητροπολίτης Νικαίας
και πνευματικός πατέρας μου, από τα σεπτά,τίμια
και άγια χέρια του, αξιώθηκα της Ιεροσύνης κι εγώ, ο ελάχιστος!

2.   Ο Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Γεώργιος Παυλίδης, καταθέτει καί τη δική του μαρτυρία για τη δράση του τότε, κοντά στον προηγούμενο στρατιωτικό ιερέα και Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο.  Γράφει ο Ανθυπολοχαγός  Γεώργιος Παυλίδης:

«… Την 9η Μαρτίου 1941, προ της επιθέσεως των Ιταλών, είχαμε καταυλισθεί λίγο πιο κάτω από τό χωριό Τόσκεσι…  Κάναμε τεχνητή απόκρυψη των σκηνών και των πυροβόλων όπλων μας, με κλαδιά από τα δένδρα της περιοχής. Ξέραμε ότι, «οι Ιταλοί θα μας επιτεθούν» και περιμέναμε το «πότε»!

Μία βραδιά είχε βρέξει πολύ καί δεν ρίξαμε κλαδιά στη σκηνή μας, για το επιπλέον βάρος.  Όμως, τό πρωί πέρασε ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο των Ιταλών και… έπαιρνε φωτογραφίες του καταυλισμού… μετά μιάμιση ώρα… ήλθαν 15-20 "στούκας", που κατέβηκαν στα 30-35 μέτρα και άρχισαν να σπέρνουν βόμβες.  Τρέξαμε να κρυφτούμε…

Εγώ χώθηκα σε ένα σωρό από τσουβάλια…  Οι κρότοι ήταν εκκωφαντικοί…

Όλος ο καταυλισμός, είχε καλυφθεί από καπνούς…  Ξαπλωμένος καθώς ήμουν, έβλεπα καθαρά τα αεροπλάνα, τους  αεροπόρους… τα χέρια τους, τις βόμβες που έπεφταν πάνω μας!  Είπα μέσα μου: Τώρα πια, «νυν απολύεις τον δούλο σου, Δέσποτα».

Επιτέλους, κάποτε… τα αεροπλάνα έφυγαν…  Με δισταγμό σηκώθηκα…  Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Ησυχία θανάτου.  Μονολόγησα:«Εγώ μόνο ζω».   Όμως, σιγά σιγά έβλεπα να σηκώνονται μερικά κουρέλια. Λίγο λίγο γέμισε ο τόπος. Ζητωκραυγές, σταυροκοπήματα παντού.

Ο Διοικητής διέταξε «προσκλητήριον!».

Και τό θαύμα:

Μέσα σ΄αυτή τη φωτιά του σιδήρου, δεν είχαμε ούτε ένα στρατιώτη νεκρό, ούτε καν πληγωμένο.  Ο Διοικητής, δέχθηκε την πρόταση μου να κάνουμε μια ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία, στον Κύριον.

Κοντά μας ήταν ο στρατιωτικός Ιερέας π. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος, ο οποίος μετά την λήξη του πολέμου, έγινε Μητροπολίτης Αργολίδος.  Συγκεντρωθήκαμε και αποφασίσαμε να γίνει πρώτα εξομολόγηση.  Εξομολογήθηκαν αξιωματικοί και οπλίτες και το πρωί, σε μια μεγάλη σπηλιά, λειτουργηθήκαμε!  Στη Θεία Λειτουργία, μας μίλησε ο π. Χρυσόστομος και στο «Μετά φόβου Θεού»… κοινωνήσαμε όλοι!

Δεν θα λησμονήσω εκείνη τη Θεία Λειτουργία.  Καθώς προσέρχονταν οι στρατιώτες για να κοινωνήσουν… έκλαιγαν  και τα δάκρυα τους έπεφταν στην άγια λαβίδα.  Έτσι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αναμειγνυόταν με τα δάκρυα των στρατιωτών μας…«Εκείνες τις μέρες, ο Θεός περπάτησε ανάμεσα μας…».

Ο Ανθυπολοχαγός τότε, Γεώργιος Παυλίδης, χάριτι Θεού, αξιώθηκε αργότερα  της ιεροσύνης και κατέστη Μητροπολίτης Νικαίας και πνευματικός πατέρας μου. Από τα σεπτά,τίμια και άγια χέρια του, αξιώθηκα της Ιεροσύνης κι εγώ, ο ελάχιστος!

Στον πόλεμο του ’40, οι φαντάροι μας προχώρησαν στην αντιμετώπιση του εχθρού, με Πίστη στην Παναγιά και με αγάπη για την Πατρίδα Ελλάδα.  Ο ενθουσιασμός, η ανδρεία τους, η ενότητάς τους, το θάρρος και η ελληνική ψυχή τους, χλεύαζε και περιφρονούσε την κόπωση, τις στερήσεις, τα χιόνια, τα ξεροβόρια, τον κίνδυνο, τις βόμβες των Ιταλών και όλη την φρίκη του πολέμου!

Ανάμεσά τους, οι φλογεροί ιερείς του Ελληνικού Στρατού, φορώντας το τιμημένο ράσο τους, με τις προσευχές τους, θέρμαιναν τα παγωμένα παλληκάρια, έδιναν θάρρος στις φοβισμένες τους στιγμές, σταλάζοντας πίστη και αγάπη για τον Χριστό και την Πατρίδα!  Οι ιερείς τής Εκκλησίας μας, κάλυπταν με τις προσευχές τους υπερασπιστές της Πατρίδας και της Ορθοδοξίας, εμπνέοντας όλους, με Πίστη και Θάρρος!

π. Νικόλαος

Πηγή:  Ί. Μ. Χατζηφώτη, Ή Εκκλησία στον αγώνα του Σαράντα, σ. 98-99,154-155.

Share:

Read More

Πίνακας, «δίχως χρώματα»!

Καμιά φορά σκέφτομαι το μέλλον, και καταλήγω να νοσταλγώ το παρελθόν, το μόνο που βλέπω μπροστά μου, είναι ένα χάος.  

Το να δω, την Πατρίδα μου ελεύθερη, περήφανη και δυνατή, μου φαίνεται σαν όνειρο, πως θα μπορούσα λέει… ν’ανέβω το Έβερεστ!  

Το να ζήσω με αξιοπρέπεια, έντιμα και με ασφάλεια, το θεωρώ ουτοπία!

Το να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, υπερήφανα που είναι Έλληνες, μου μοιάζει με παραμύθι!

Το να πιστεύω ελεύθερα και να εκφράζω την αγάπη μου στον Χριστό, για τα αμέσως επόμενα χρόνια, μάλλον είναι ανέφικτο, όταν δίπλα σου, άνθρωποι που φορούν σταυρό στο στήθος, χάνουν τις δουλειές τους, Σταυροί γκρεμίζονται γιατί προκαλούν τους μωαμεθανούς επιδρομείς, η Ορθοδοξία πλήττεται από σχίσματα και διχόνοιες, χριστιανοί στη Συρία και αλλού αποκεφαλίζονται και εξοντώνονται και οι κληρικοί σφυρίζουν αδιάφορα!

Σκέφτομαι, ότι… αν ζήσω μέχρι τα γεράματά μου, θα βλέπω καθημερινά, ταραχές, φόνους, πολέμους, ορφάνια, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες, καταστροφές, πόνο και δυστυχία.  Από τώρα, προμηνύεται ο επερχόμενος νέος Μεσαίωνας, ο σκοταδισμός της αθεΐας έχει εμπλακεί ήδη στην παιδεία και η αναρχία ανατρέπει ήδη την ηθική των νέων μας.  Η γνώσεις στα σπουδαστήρια, γίνονται με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση. 

Οι συνάνθρωποι του περιθωρίου, συνωστίζονται για ένα επίδομα, για ένα γεύμα συσσιτίου, για μια δόση μεθαδόνης στα κέντρα υποστήριξής τους ή στα νοσοκομεία για θεραπεία και συντήρηση του επικίνδυνου Έιτζ. 

Οι υγιείς νέοι μας, τρομάζουν στην ιδέα του Γάμου και των παιδιών, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης.  Οι σεβάσμιοι γέροντες παίρνουν ένα ελάχιστο ποσό ενίσχυσης και όχι την δεδουλευμένη σύνταξη που τους ανήκει! 

Και σκέφτομαι: «αξίζει μια τέτοια ζωή;»  Μια «σαρκοφάγος» ζωή;

Ώρες-ώρες, νιώθω τόσο απελπισμένος, που δεν θέλω να ανήκω καν, ως «μέρος» ή «μέλος», σ’αυτήν την Ανθρωπότητα!   Αλλά, δεν μπορώ να κάμω κάτι γι’αυτό!   Αφήνομαι… προσπαθώ να διαβώ την προσωπική μου «απόσταση», απαρατήρητος, ασήμαντος, περιττός!  Λέω και σε Σας όλους: θυμηθείτε: «λάθρα βιώσας», γιατί αλλιώς, θα πέσουμε στα νύχια της Νέας Τάξης, της «ανθρωποφάγου Νέας Ανθρωπότητας» και θα μας κατασπαράξει!  Γι αυτήν, δεν έχουμε, καμία αξία, κανένα ενδιαφέρον, είμαστε βάρος, εμπόδιο, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και «αναλώσιμοι»!

Πολλοί από Εσάς, ακούω να ανησυχούν και να διαφωνούν!  Καλά κάμουν, γι’αυτό!  Είναι αισιόδοξοι και ευελπιστούν!  Αυτοί είναι που με ρωτούν. Καλόπιστα με ρωτούν:  «Γιατί νιώθεις έτσι πάτερ;  Μήπως υπερβάλλεις;  Ιδιαίτερα εσύ, που ήσουν αγωνιστής και ζητούσες, να «αλλάξεις τον κόσμο;»  «Τί σου λείπει από τη ζωή;»

Τί μου λείπει… τί μου λείπει… τί μου λείπει… ;

Να Σας ειπώ:  «Μου λείπει πλέον, εκείνη η βεβαιότητα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Χάσαμε ήδη την ευκαιρία να γίνουμε πολλοί και ιδιαίτερα δυνατοί!

Ακόμα χειρότερα… Δεν βλέπω στον ορίζοντα «κάποιον» - οποιονδήποτε, που να μπορεί να αλλάξει αυτόν τον κόσμο, ώστε να πω ότι: «Ναι, δεν μπορώ να αλλάξω εγώ αυτόν τον κόσμο, αλλά θα βοηθήσω «αυτόν» μαζί «με αυτούς», να τον αλλάξει.  Έχασα την πίστη στους ανθρώπους!  Όλοι θέλουν «κάποιον να τους σώσει», αλλά δεν θέλουν να «σωθούν»!

Ξέρω ότι θα με ρωτήσετε πάλι: «και εσύ τί κάνεις;»

Ακούστε, για να αλλάξει ο κόσμος θέλει τιτάνια  προσπάθεια! Και εγώ, ντρέπομαι που δεν αισθάνομαι, ούτε είμαι πια ικανός να βοηθήσω σ’αυτήν την προσπάθεια!

Πρόκειται για μια τιτανομαχία, γιατί κάθε φορά που καταφέρνεις κάτι καλό και σπουδαίο, αν δε στο γκρεμίσουν οι «μικροί» άνθρωποι, θα συμβεί την επόμενη στιγμή, να φυτρώσουν γύρω σου, δέκα κακά.  Και μετά θέλει όλο και περισσότερη προσπάθεια για να καταφέρεις κάτι καλό… μέχρι που εξαντλείσαι. Μέχρι που αισθάνεσαι, πως βρίσκεσαι δούλος σε μια γαλέρα, σαν εκείνες των πειρατών, κι είσαι ο μόνος που τραβάς κουπί με νότια κατεύθυνση, ενώ οι άλλοι τραβούν βόρεια… και πιστέψτε με, η «γαλέρα» πάει βόρια… εκεί που την πάνε τ’άλλα «κουπιά»!

Αυτό το άρθρο μου, δεν είναι, παρά… μια ενδοσκόπηση στην πραγματικότητα που ζούμε, με το δικό μου βλέμμα και από τη μεριά, που εγώ την κοιτώ!  Ίσως, και το εύχομαι, να κάνω κάποιο λάθος!  Συγχωρέστε με, που σας «μαύρισα» την καρδιά!  Δεν βρήκα πουθενά άλλα χρώματα, να βάλω σ’αυτόν τον «πίνακά μου».  Μας τα κλέψανε!

π.Νικόλαος

Share:

Read More

Ανθρωποκτόνος ο «ατομικισμός»

Ήδη, όλη η Γη, έγινε σαν μια γειτονιά!  Οι άνθρωποι, ταξιδεύουν μέσα σε λίγες ώρες, χώρες που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, από τη δική τους χώρα!  Οι επικοινωνία των ανθρώπων, το εμπόριο και οι ειδήσεις, γίνονται πλέον αστραπιαία, με τα ηλεκτρονικά μέσα! Όλος ο κόσμος, μοιάζει «ενοποιημένος», αλλά… ταυτόχρονα, είναι απόλυτα «διχασμένος», τραγικά «διασπασμένος»!

Η ιδιοτέλεια, το συμφέρον, η ιδιοκτησία, τα δικαιώματα, ο πλουτισμός, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες και η πολιτική, δεν επέτρεψαν ποτέ στους ανθρώπους, την συνάφεια, την αλληλοκατανόηση, την αποδοχή, την συμφιλίωση και την ειρήνη!

Πολλοί διανοούμενοι, υποστηρίζουν ότι, πρέπει ο κόσμος, να «ξανακτιστεί» από την αρχή. Να εδραιωθεί πάνω σε νέες «βάσεις» πιο ιδανικές και ανθρώπινες, βάσεις που θα εμπνέονται από φιλειρηνικά αισθήματα αδελφοσύνης και συνεργασίας.

Δεν αντιλέγω σ’αυτό, μα… έχω να προσθέσω πως, για να ξαναχτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, με νέες «βάσεις», πρέπει πρώτα οι άνθρωποι, να θελήσουν με ειρήνη και φιλία, ακολουθώντας έναν διαφορετικό «δρόμο». Για να ζήσεις ειρηνικά, πρέπει να ζεις ήδη, εσωτερικά, μες στην καρδιά σου, την ειρήνη.  Και πάλι, να ζει και ο άλλος, στην καρδιά του, την αγάπη για σένα και τον σεβασμό!

Η εσωστρέφεια κατατρώγει τον σύγχρονο άνθρωπο!

Ο Κάϊν ήταν σαρκικά, αδελφός με τον Άβελ, αλλά… δεν είχε ειρήνη στην καρδιά του, έπασχε από ζήλια για τον αδελφό του και ο νους του πλημμύριζε, από σκέψεις φθόνου και μίσους!   
Προτού γίνεις πραγματικός αδελφός για όλους τους άλλους, πρέπει να είσαι φίλος με τον εαυτό σου, να αποδεχθείς αυτό που είσαι, σε σχέση με τον άλλον, ούτε κάτι περισσότερο, ούτε κάτι λιγότερο και βεβαίως παράλληλα, να τύχεις κάποιας ανταπόκρισης, από τον "αδελφό" σου!

«Δύσκολο!  Φαντάζει πολύ απίθανο και ακατόρθωτο», θα πείτε.  Ναι, έτσι φαίνεται, αλλά πάλιν… αν είναι ανέφικτο και αδύνατον, τότε… ποιος ο λόγος της έλευσης του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, της «Ειρήνης του σύμπαντος Κόσμου», ανάμεσά μας;

Όχι!  Αυτή η Ειρήνη του Ιησού Χριστού, θα έρθει ανάμεσά μας… «εν καιρώ», που θα ορίσει ο Κύριος!  Απλά, τώρα πρέπει να καταλάβουμε, ότι ζούμε μια περίοδο, όπου στον Κόσμο, επικρατεί ο «ατομισμός»!

Ο καθένας, ζει και κινείται ως μονάδα. Ο καθένας νομίζει πως: «είναι αδικημένος», «έχει λίγα…», «η ζωή του οφείλει περισσότερα…», «οι άλλοι τον ζημιώνουν» και ούτω καθεξής.  Έτσι, αντιδρά, διαμαρτύρεται, διεκδικεί, απαιτεί, φθονεί και κινείται εναντίον του άλλου ή όλων των άλλων συνανθρώπων του, που και αυτοί επίσης «νοσούν» από την ίδια νόσο, του «απομονωτισμού» και ζητούν «δικαιοσύνη»! 

Αποτέλεσμα όλων αυτών;  Η εικόνα του Κόσμου, όπου ζούμε!

Μόνος, δεν θα καταφέρεις να φτιάξεις τον Κόσμο!

Ποτέ και σε καμιά περίπτωση, με κανένα τρόπο, δεν θα καταφέρουν οι άνθρωποι, να μοιράσουν ισομερώς τα δικαιώματά τους, την ιδιοκτησία τους, την αγάπη τους, με τρόπο που να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι!

Πάντα, στην πανανθρώπινη ιστορική πορεία μας στους αιώνες, υπήρχε μια ροπή στον ατομικισμό!  Είτε μιλάμε για Άτομα, για Φυλή, για Έθνος, για Κράτος ή Ομοσπονδίες και συμμαχίες, πάντοτε ο καθένας προσπαθούσε  να «ξεχωρίσει», να επιβληθεί, να κυριαρχήσει!  Οι άνθρωποι, ακόμη και ανάμεσα στα μέλη μιας Οικογένειας, θέλουν να κυριαρχήσουν κατά κάποιον τρόπο, να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους, να αποκτήσουν περισσότερα υλικά αγαθά, να γεμίσουν το μυαλό, την ψυχή, το σώμα και τις τσέπες τους, με ό,τι τους δίνει η ζωή!  Πιστεύουν, πως έτσι θα έχουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία της ζωής, μια «καλή ζωή», όπως λένε!

Αλίμονο όμως, όσα κι αν αποκτήσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν, οι κόποι τους, δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα κέρδη, γιατί τα κέρδη αυτά, δεν έχουν καμία σχέση με τον σκοπό της επίγειας ζωής μας, δεν χρησιμεύουν, δε συντελούν στην εκπλήρωση του προορισμού μας!   Τουναντίον, συντελούν στην «απομόνωση», στον εγωισμό, στην απομάκρυνση από τους συνανθρώπους μας, στον ατομικισμό, στην πνευματική εσωστρέφεια, στην «αποτείχηση», στην ψυχική μοναξιά!

Δυστυχώς, αυτή η «πνευματική μοναξιά», βασιλεύει παντού σ’αυτούς τους καιρούς και μοιάζει πως θ’αργήσει να έρθει το τέλος της!  
Δυστυχώς!

π.Νικόλαος

Share:

Read More

Μεγάλος και τρανός ή ταπεινός και άγιος;

παπα-Νικόλας Πλανάς - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Διδάσκαλοι της ευλαβούς ταπείνωσης!

«Ξενιτεύτηκε στην Αμερική. Εκεί παντρεύτηκε. Έκανε δυο καλά παιδιά. Το πρώτο, σπούδασε, και έγινε «μεγάλος και τρανός». Το άλλο, γύρισε στην Ελλάδα και «πήγε σε μοναστήρι»!

Άλλο ευλάβεια και πίστη και άλλο μεγαλεία και φήμη!  Διαφέρουν τούτα τα πράγματα μεταξύ τους.  Έχουν τεράστια διαφορά.  Δε συγκρίνονται, είναι ανόμοια.  Ο πιστός, είναι πρώτα απ’όλα ένας αληθινός, ένας γνήσιος άνθρωπος. Δε εξαρτάται από κανέναν. Δεν υπόκειται στον έλεγχο κανενός. Δεν είναι δούλος σε κανέναν. Δεν υπηρετεί συμφέροντα. Είναι ακέραιος!

Ο «μεγάλος», ο φημισμένος, ο «τρανός», εξαρτά τη ζωή του, από τις γνώμες των άλλων, από τις διαθέσεις αυτών, που τον θεωρούν «μεγάλο»!  Κρύβει στην καρδιά του, τον φόβο μη και τον αμφισβητήσουν ή μην ανακαλύψουν αυτά που κρύβει και πάψουν να τον εγκωμιάζουν οι άλλοι!  Ξέρει κατά βάθος, ότι δεν τον αγαπούν και πασχίζει να κερδίζει ολοένα την προσοχή των άλλων και την «αγάπη» τους, ενώ πιστεύει ότι τον αγαπούν για το συμφέρον τους. Γι’αυτό και δεν αγαπάει κανέναν!

Ο άγιος, πάλι, τους αγαπά όλους και τους εμπιστεύεται, γιατί έχει «κρεμάσει το σκούφο του, στη κρεμάστρα του», δε στηρίζεται σε κανέναν, εκτός από τον Θεό!  Δεν φοβάται ούτε τα σχόλια των ανθρώπων, ούτε την κατάκριση, ούτε τις απειλές και τους κινδύνους της ζωής!  Έχει «βάλει τη ζωή του στα χέρια του Θεού», με εμπιστοσύνη και πίστη!  Δεν φοβάται κανέναν, γιατί δεν έχει να κρύψει τίποτα! 

Τον πιστό χριστιανό, όσο κοντύτερα τον κοιτάζεις, τόσο περισσότερο σε κερδίζει!  Οι σπουδαίοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, δεν ανέχονται το πλησίασμα και το «κοίταγμα» από κοντά.  Ξέρουν ότι θα δεις πράγματα, που θα τους γκρεμίζουν στα μάτια σου!

Οι ευλαβείς χριστιανοί, οι απλοί πιστοί άνθρωποι, δεν είναι μεγάλοι;

Για τα κριτήρια των ανθρώπων του κόσμου τούτου… Όχι, δεν είναι μεγάλοι, ούτε τρανοί!  Για τον Θεό… Ναι,  για τον Θεό, «μεγάλος», είναι ο «μικρός», ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, ο ανίκανος να κάνει το κακό, ανίκανος να πληγώσει, τον άλλον.    

Για τον κόσμο «μεγάλος», είναι ο ικανός να επιβληθεί, να συντρίψει, να επιπλεύσει, να πληγώσει, να κτυπήσει, κι αν χρειαστεί να «πατήσει επί πτωμάτων για να ανέβει» ψηλότερα από τον άλλον!

Μεγάλος όμως, για τον Χριστό, είναι ο ταπεινός, αυτός που δέχεται τα λάθη του, αυτός που συντρίβει τον εγωισμό και το προσωπικό του θέλημά και δέχεται αν χρειαστεί, να υποφέρει, να υπομείνει μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, να σταυρώνεται, να πεθαίνει αυτός, να θυσιάζεται αυτός, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται και να σώζονται οι άλλοι!

Με απλά λόγια, «μεγάλος» είναι αυτός που μιμείται τον Χριστό!

Πολλοί, έχουν την εντύπωση ότι «άγιος» «καλός», «πιστός χριστιανός» είναι ο αναμάρτητος, ο αλάθητος, ο άμεμπτος, ο ακέραιος. Κι εδώ υπάρχει μια παγίδα: Οι μεγάλοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, είναι, ή επιδιώκουν να φαίνονται «αλάθητοι και αναμάρτητοι», «ακέραιοι και δίκαιοι», «νομιμόφρονες και ηθικοί»!

Κατά βάθος, κτίζουν το προσωπικό τους «image», πίσω από τις βιτρίνες της δημοσιότητας. Γι’ αυτό και συνεχώς απομακρύνονται, κρατούν «αποστάσεις» από τους άλλους.  Κι αν τύχει να αποκαλυφθεί το αληθινό πρόσωπό τους, να γίνει φανερή η διαστροφή, το ελάττωμα και το λάθος τους, προσπαθούν να πείσουν το αφελές «κοινό τους», ότι αυτό που κάνουν ή λέγουν, είναι το σωστό, γιατί αρμόζει στις περιστάσεις, ή αυτό είναι στη μόδα, ή ότι αυτοί οι ίδιοι είναι σύγχρονοι, εξελισσόμενοι και προοδευτικοί άνθρωποι!

Για τον Χριστό και την αληθινή Εκκλησία Του, «πιστός», «άγιος» και «χριστιανός ορθόδοξος», δεν σημαίνει αναμάρτητος, αλάνθαστος, άμεμπτος, αλλά… «μετανοών». Γι’ αυτό, αν προσέξουμε στους βίους των Αγίων μας, στην Καινή Διαθήκη και τα ιερά συγγράμματα της Ορθοδοξίας μας, βλέπουμε ότι: Οι άγιοι δεν κρύβουν τα ελαττώματα ή και τις αμαρτίες τους, δεν ντρέπονταν να αποκαλύψουν τα λάθη τους, δεν διστάζουν να μιλήσουν για τις πτώσεις τους.

Είναι λάθος, να νομίζουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού, ο πιστός, ο άγιος, είναι ο φτασμένος στην αγιοσύνη, ο πετυχημένος στην αρετή, ο δοξασμένος από τους ανθρώπους.

 Όχι!... έτσι συμβαίνει στους κοσμικούς, οι «μεγάλοι» είναι και φημισμένοι. Όλοι θαυμάζουν τον «μεγάλο», δηλαδή αυτόν που έχει χρήμα, ανέσεις, διπλώματα, θέσεις, αξιώματα, κοινωνική επιφάνεια, δόξα. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον άγιο;

Για κάθε άγιο, πλούτος του είναι η πτωχεία, άνεση η κακοπάθεια, θέση και αξίωμα η ταπεινή του εργασία, δόξα του η απαξίωση από τους δήθεν «μεγάλους»!

 Με άλλα λόγια, κάθε άγιος είναι ένας σταυρωμένος, διωγμένος, περιφρονημένος, δηλαδή «αποτυχημένος κοινωνικά» άνθρωπος. Ζει, απαρατήρητος! Δεν κουβαλά πάνω του κοσμικά παράσημα, αλλά… «τα «στίγματα» του εσταυρωμένου Κυρίου, του Ιησού Χριστού!»

π.Νικόλαος

Share:

Read More

Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία: «Ο Βαρθολομαίος είναι σχισματικός»!

Βαθαίνει το «ρήγμα»!  

Σχισματικός θεωρείται ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος της Κωνσταντινούπολης, για τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς  αυτός, αναγνώρισε τους «σχισματικούς» και εντάχθηκε και ο ίδιος στο «Σχίσμα», δήλωσε ο Μητροπολίτης Ιλαρίων, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων, όπως μεταδίδει το Sputnik.

Σύμφωνα με τον λογικό συλλογισμό του επισκόπου Ιλαρίωνα, ο Βαρθολομαίος, «μετά την απόφαση να χορηγήσει «Αυτοκεφαλία» στην  παράνομη σχισματική και αντικανονική εκκλησία της Ουκρανίας, «αναγνώρισε τους σχισματικούς και έτσι εντάχθηκε και ο ίδιος στο σχίσμα. Έτσι δουλεύουν οι κανόνες της εκκλησίας. Επομένως, για εμάς ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης είναι τώρα σχισματικός.  Γι αυτόν τον λόγο, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου», εξήγησε ο μητροπολίτης στο τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσία 24».

Το ρήγμα Μόσχας-Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της χορήγησης αυτοκεφαλίας στη σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας. 

Στη συνέχεια της συνεντεύξεως, μεταξύ άλλων, είπε: «Και δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα, που παραχώρησε παράνομα στον εαυτό του — να δέχεται μόνο τις εφέσεις των τοπικών ορθόδοξων εκκλησιών, να εισβάλει στην κανονική επικράτεια των άλλων Ορθοδόξων εκκλησιών, να ληστεύει, να αποφασίζει για μερικές από τις δομές τους (εννοεί στη διοίκησή των), χωρίς την γνώση των Εκκλησιών», τόνισε ο μητροπολίτης.

Ενός κακού γενομένου… μύρια έπονται!

π. Νικόλαος

Share:

Read More

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς του Χριστού, Εφραίμ!

     

Ο Άγιος Εφραίμ, γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στις 14 Σεπτεμβρίου 1384. Ήταν ένα από τα 8 παιδιά της οικογένειας Μόρφη.

 Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο, του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος.  Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα.  Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας.  Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της.  Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη

Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του Α' επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενιτσάρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.

Φοβούμενη, η μητέρα του Αγίου, ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος. Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατέφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ (όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τότε ονομαζόταν Κωνσταντίνος). Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.

 ***

Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

 ***

Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), επισκέφθηκαν ξανά οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.

*** 

Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό, μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή. Η ηρεμία που επικρατεί στον χώρο είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Θα την νιώσετε κι εσείς όταν με την βοήθεια του Χριστού επισκεφθείτε τον Άγιο Εφραίμ στην μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Νέα Μάκρη Αττικής.

Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του.

 ***

Ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Αττικής είναι αυτό στο Όρος των Αμώμων (τοποθεσία γνωστή σήμερα ως Νέα Μάκρη). Πολλοί μοναχοί και ιερείς έμειναν εκεί και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγιναν μεγάλες και βάρβαρες σφαγές όπου ξεκληρίστηκε το μοναστήρι, ένα από τα θύματα ήταν και ο Άγιος μας. Το 1945 η Μοναχή τότε Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού άλλοτε ονομαζόμενης ως Σταυροπηγιακής, του Όρους Αμώμων Από θεία παρόρμηση, διαμόρφωσε ένα μικρό κελί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Εκεί πολλές φορές διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει κατά την πάροδο των αιώνων Άγιοι Μοναχοί και προσευχόταν να ” γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος από αυτούς”. Μια φωνή στην αρχή σιγανή αλλά με τον καιρό δυνατότερη στην ψυχή της, της έλεγε ” Σκάψε και θα βρεις αυτό που επιθυμείς” και παράλληλα με θαυμαστό τρόπο, της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του Μοναστηριού.

Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 έχοντας έναν εργάτη για άλλες εργασίες στο μοναστήρι τον έβαλε να σκάψει στο σημείο όπου την υποδείκνυε η ψυχή της. Ο εργάτης ήταν αρνητικός ήθελε να σκάψει οπουδήποτε αλλού παρά σε αυτό το σημείο, τελικά μετά από τις εκκλήσεις και τις προσευχές, ο εργάτης πείστηκε και ξεκίνησε να σκάβει. Το σημείο εκεί είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο κ.α πράγματα που έδειχναν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί κάποιου μοναχού. Φτάνοντας το 1,70 ύψος σκάψιμο βρέθηκε το πρώτο εύρημα.. Ένα κεφάλι.. και όλος ο τόπος απόκτησε μια ευωδιά.. ( ήταν 3/1/1950 ώρα 9 το πρωί) σιγά σιγά και με προσοχή ή Ηγουμένη Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω από τον τάφο.

Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κληρικό γιατί το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο. Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό η Ηγουμένη άκουσε βήματα.. Ο ήχος ερχόταν από τον τάφο.. μετά από τον περίβολο και έφτασε ως την πόρτα της εκκλησίας.  Εκεί πρωταντίκρισε τον Άγιο, ψηλός με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στον λαιμό, ντυμένος με την μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ο Άγιος ζήτησε να τον βγάλουν από αυτή την θυρίδα που το είχαν. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού. Το ίδιο βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο της ο Άγιος και την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομα του, ΕΦΡΑΙΜ.

Πηγή: www.iellada.gr/

Share:

Read More

Πού είναι η Αγάπη του Χριστού;

Οι Απόστολοι του Χριστού: Πέτρος και Παύλος

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (το Πατριαρχείο Μόσχας) αποφάσισε να διακόψει τους πνευματικούς της δεσμούς, με το «Οικουμενικό» Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης!  Αιτία;  Η συμπεριφορά του οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, που εντελώς αντικανονικά (ληστρικά θα έλεγα) αναγνώρισε τη «Σχισματική» Ουκρανική «εκκλησία» και μάλιστα ως «Αυτοκέφαλο», δηλαδή «αυτόνομη», αυτοδιοίκητη!

Όμως, είναι γνωστό σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο ότι, το Ρωσικό Πατριαρχείο της Μόσχας, είναι αυτό, το οποίο ηγείται όλων των σλαβικών ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησιών.  Αυτή η ενέργεια του Βαρθολομαίου και της συνόδου του Πατριαρχείου Κων/πολης,  λέγεται «εισπήδηση», δηλαδή εισχώρηση σε διοικητικά θέματα, που αφορούν μια περιφέρεια του Ρωσικού Πατριαρχείου της Μόσχας!  Μοιάζει περίπου, σαν να αναγνώριζε το ρωσικό Πατριαρχείο Μόσχας, την ευρισκόμενη στην Ελλάδα, Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων (με το παλαιό ημερολόγιο), σαν Αυτοκέφαλη Εκκλησία, με δικό της Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπους κλπ.

Η πράξη του αιρεσιάρχη Βαρθολομαίου, του οποίου της δογματικές αιρετικές απόψεις και ενέργειες έχω κατά καιρούς καταγγείλει, από της «Πτέρυγες Ορθοδοξίας», είναι πράξη παράλογη, αντικανονική (έκτος του πνεύματος των ιερών κανόνων) και κυρίως προδοτική της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, αφού πλήττει την Ενότητά της!

Πρόκειται για την μεγαλύτερη κρίση στην Ορθοδοξία, από την εποχή του Σχίσματος και του διαχωρισμού Ορθοδόξων και Καθολικών ή κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβει στη Δυτική Παπική Εκκλησία της Ρώμης, με την διαίρεσή της σε Ρωμαιοκαθολική και Λουθηρανική (Προτεσταντική) Εκκλησία!

Πρόκειται λοιπόν, για ένα ακόμη πλήγμα, στο Σώμα του Ιησού Χριστού!  Άραγε, αυτός να ήταν ο στόχος του Βαρθολομαίου;  Δεν μπορώ να πω!  Μπορώ όμως να εκφράσω την απορία: « Καλά, μα τόσο σημαντικό ζήτημα και τόσο απαραίτητη η «επέμβαση» του Οικ. Πατριαρχείου, στα ζητήματα της Ουκρανικής Εκκλησίας, ώστε να παρακάμψει το ρώσικο Πατριαρχείο της Μόσχας, που στο κάτω-κάτω, είναι και ήταν ανέκαθεν το «λίκνο» της Σλαβικής Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο;»  

Την απάντηση θα την δώσει η ιστορία...

Ο Πατριάρχης Μόσχας κ.Κύριλλος, στο βάθος ο κ.Βαρθολομαίος

Η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας συνεδρίασε, υπό την προεδρία του Πατριάρχη κκ. Κυρίλλου στο Μινσκ της Λευκορωσίας.

«Στη σημερινή συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018, λήφθηκε η απόφαση να σταματήσει εντελώς κάθε επικοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.   Η απόφαση πάρθηκε μετά την απόφαση προσχώρησης αυτοκεφαλίας της Ουκρανικής Εκκλησίας. Ήταν μια επιβεβλημένη απόφαση όμως η Ιερά Σύνοδός μας, δεν μπορούσε να λάβει άλλη απόφαση επειδή, όλη η λογική των πρόσφατων ενεργειών του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης οδηγούσε σε αυτό», τόνισε ο Μητροπολίτης Ιλαρίων μιλώντας σε δημοσιογράφους.

Με απλά λόγια, το Πατριαρχείο Μόσχας διέκοψε εντελώς την Ευχαριστιακή Κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κων/πολης. 

Αιτία; Οι αποφάσεις του:   

Η παράνομη πράξη εκχώρησης «Αυτοκεφαλίας» στην Ουκρανική Εκκλησία. 

Το εγκαθίδρυση Σταυροπηγιακής Μονής στο Κίεβο

Η αποκατάσταση των σχισματικών «ηγετών» με την επιστροφή τους στην εκκλησιαστική Κοινωνία και

Με την "αποκατάσταση" του πρώην Μητροπολίτη Φιλάρετου Ντενισένκο, δείχνει ότι αγνοούν μία σειρά από διαδοχικές αποφάσεις του Συμβουλίου των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας", που καθαιρούσαν τον Φιλάρετο το 1992.

Ο σχισματικός Φιλάρετος Ντενισένκο

Η απόφαση της καθαίρεσης, του Φιλαρέτου, το 1992, αναγνωρίστηκε από όλες τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μάλιστα ο Βαρθολομαίος, σε επιστολή του προς τον τότε Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο Β’, τόνιζε ότι: «συμφωνεί για τις εν λόγω αποφάσεις».  Και σε δεύτερη επιστολή του, του 1997 σε άλλη επιστολή του ο Βαρθολομαίος, τον ενημερώνει ότι «… δεν θέλει να έχει καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τους σχισματικούς»!

«Τώρα μετά από δύο δεκαετίες, το Πατριαρχείο Κων/πόλεως, για πολιτικούς λόγους, άλλαξε την θέση του», τονίζει στην ανακοίνωσή της η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας!

Με αυτές τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Φανάρι αγνόησε παντελώς την κανονική και επίσημη Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και τις απόψεις των Προκαθημένων Τοπικών Εκκλησιών.

Αυτά για την Ιστορία του θέματος αλλά και για να γνωρίζουμε το τί «μαγειρεύεται» εκτός από την Πατρίδα μας και στον «κλειστό» χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!

Ο Όσιος στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

Εγώ, αντί άλλων, προτιμώ να αφήσω τον λόγο, στον Όσιο στάρετς Βαρσανούφιο της Όπτινα, που είπε:  «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό, αν δεν αγαπάει τον αδελφό του. Διαφορετικά αυτός ο άνθρωπος θα είναι ψεύτης.   

Για αυτό σας Ικετεύω, μην επιτρέπετε στον εαυτό σας, να εμφωλεύει κακία μέσα σας για κανέναν, αλλά να «αγαπάτε όλους τους ανθρώπους.

Ο εωσφόρος, πού κάποτε ήταν ο ανώτερος άγγελος, αγωνίζεται ακατάπαυστα να σπέρνει στις καρδιές των ανθρώπων κακία, έχθρα και κάθε είδους επανάσταση κατά του Θεού. Ξεσήκωσε διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Προκάλεσε αιρέσεις, διαμάχες, αναστατώσεις. και τώρα το ίδιο προσπαθεί να κάμει. και αλίμονο, αλίμονο, πατέρες! Πολλές φορές το πετυχαίνει!

Τι ακούω;  Όλο γκρίνιες και γογγυσμό, ο ένας εναντίον του άλλου. Μου έρχονται εδώ με παράπονα. Τους λέω: «Πρέπει να τα βρείτε— να συμφιλιωθείτε— να ζητήσετε συγγνώμη— κάνετε και καμιά μετάνοια...», δυστυχώς πολλοί δεν το αποφασίζουν, με αποτέλεσμα, όλο και χειροτερεύει το κακό. Όχι έτσι, άγιοι πατέρες!

Όχι κι έτσι! ο μοναχός πρέπει να είναι γεμάτος αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Τί άλλο είναι ο μοναχός;  …παρά ο εκπληρωτής όλων των εντολών του Θεού;»

Εμείς τα ακούσαμε… Εσείς «άγιοι» Φαναριώτες, τα ακούσατε;

π. Νικόλαος

Share:

Read More